Poliflw

Door Eppo Bruins op 10 juli 2020 om 17:00

Erkenning voor sociale ondernemingen

In de afgelopen maanden sprak ik in de Tweede Kamer vaak over de economie. In tijden waarin de overheid ongekende economische steun geeft, is het belangrijk om te beseffen wat voor economie we eigenlijk voorstaan. Wat voor bedrijven willen we in dit land? Voor de ChristenUnie zijn dit ondernemingen die niet alleen gaan voor winst op de korte termijn, maar langdurige positieve maatschappelijke impact maken. Sociale ondernemingen zijn daar een fantastisch voorbeeld van. Daarom ben ik blij dat in de kabinetsplannen van vandaag die wettelijk worden erkend.

Sociale ondernemers zetten in hun bedrijfsmodel de maatschappelijke missie voorop. Ze zorgen er bijvoorbeeld voor dat mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan het werk kunnen. Ze zijn koplopers op het gebied van duurzaamheid. Of ze strijden tegen uitbuiting. Denk bijvoorbeeld aan organisaties zoals Tony Chocolonely, Fairphone, of Happy Tosti. Deze ondernemingen verdienen in onze samenleving alle ruimte.

Helaas zijn er belemmeringen. Zo is het kiezen van een rechtsvorm voor deze ondernemers ingewikkeld: als een ondernemer kiest voor een stichting, is het lastig om geld te lenen voor zijn investering. Als BV moet de ondernemer elke keer bij een bank uitleggen dat ze bij het bedrijf ‘sociaal’ zijn, en dus op een andere manier kijken naar winst en rendement.

Om dat te veranderen kwam ik in 2018, met steun van Social Enterprise NL (de koepel van sociale ondernemingen), met een plan. Ik wil dat ondernemers zich wettelijk kunnen registreren als sociale (of: maatschappelijke) onderneming. Ik vind dat er heldere criteria moeten komen waar deze ondernemingen dan aan voldoen. Daarmee zorgen we voor wettelijke erkenning voor deze ondernemingen die maatschappelijke impact aantoonbaar als belangrijkste doel hebben.

Vandaag presenteert het kabinet haar voorstel voor maatschappelijke ondernemingen. Ik zie in dat voorstel veel van mijn plan terug. Ondernemers krijgen straks de mogelijkheid om te kiezen voor een maatschappelijke BV. Er komen duidelijke eisen waar zo’n BV aan moet voldoen. Zo is het voor iedereen duidelijk dat deze bedrijven van waarde zijn voor mens, milieu en maatschappij. En lossen we belemmeringen op.

Ik vind dat we deze maatschappelijke ondernemingen verder moeten gaan versterken. De overheid kan bijvoorbeeld sociaal ondernemers fiscaal voordeel geven of bij specifieke aanbestedingen de voorkeur geven aan een maatschappelijke onderneming.

Sociaal ondernemers hebben immers aandacht voor wat echt telt: ze dragen zorg voor de schepping, ze dragen bij een samenleving waarin iedereen mee kan doen, ze gaan uitbuiting tegen. Deze ondernemers verdienen ruim baan. Het kabinetsvoorstel van vandaag is een heel mooie stap vooruit!

Door Webredactie op 28 mei 2020 om 10:07

ChristenUnie wil ‘Nationale Bedrijven Garantie’

De ChristenUnie wil dat alleen bedrijven die op een fatsoenlijke manier werken, in aanmerking komen voor overheidssteun in crisistijd. Voor deze ‘Nationale Bedrijven Garantie’ komen ondernemingen in aanmerking die in goede tijden goed zorgen voor hun werknemers én de samenleving. Dit voorstel doet Gert-Jan Segers, fractievoorzitter namens de ChristenUnie, donderdag in de Tweede Kamer.

Het ChristenUnie-voorstel is bedoeld om te stimuleren dat ondernemingen maatschappelijk verantwoord gaan ondernemen. Bedrijven die eerlijk ondernemen binnen én buiten de landsgrenzen, moeten (opnieuw) de norm worden in Nederland.

De ChristenUnie denkt aan voorwaarden rond:

goed werkgeverschap (een sterke rol voor de ondernemingsraad)

een redelijke salarisverhouding tussen de top en de werkvloer

gezonde buffers en een goede verhouding vreemd en eigen vermogen

Afspraken rond de ecologische voetafdruk van bedrijven

IMVO standaarden

De voorwaarden die nu gelden over het niet uitkeren van dividend en bonussen en de afspraak om geen eigen aandelen op te kopen in crisistijd, gelden ook en zijn goede eerste stappen naar steviger voorwaarden bij het verlenen van steun.

Gert-Jan Segers (ChristenUnie):

“Deze crisis werkt als een contrastvloeistof waarmee de kwetsbaarheden in onze samenleving en economie zichtbaar worden. Het is onze opdracht om lessen te trekken zodat we niet terugkeren naar de situatie van weleer, maar weerbaarder uit deze crisis komen.

Dat geldt ook voor ondernemingen. De overheid springt nu terecht bij om de inkomens van gezinnen te stutten en bedrijven te helpen overleven. Het is echter cru dat we nu met gemeenschapsgeld noodgedwongen bedrijven helpen die werken volgens een vorm van roofdierkapitalisme.

Daarom stellen we nu voor om in de toekomst stevige voorwaarden te stellen en die vooraf duidelijk te maken. Daarmee kunnen we bedrijven stimuleren om op een gezonde manier te werken. Met een ‘Nationale Bedrijven Garantie’ helpen we fatsoenlijke bedrijven in crisistijd. Stimuleren we anderen om zich beter te gedragen en hebben we een middel in handen om foute bedrijven die echt niet willen veranderen de deur te wijzen in tijden van crisis.”

Door Carla Dik-Faber op 11 december 2019 om 10:48

Stiekem ben ik best wel trots op onze vijfkoppige fractie. We vormen een hecht en goed op elkaar ingespeeld team: we kennen elkaars zwakke plek, tolereren elkaars nukkigheden en vullen elkaar perfect aan. Waar de één wat minder goed in is, helpt de ander. Waar de één iets over ’t hoofd ziet, wijst een ander daarop. We hebben verschillende persoonlijkheden, verschillende achtergronden. En: we kennen een gezonde mix van vrouwen en mannen.

Ik ben ervan overtuigd dat een team met vrouwen én mannen, of mannen én vrouwen, een verrijking is. Het is zelfs wetenschappelijk bewezen. Diverse teams presteren beter.

Daarom kan ik me er wel wat bij voorstellen dat de overheid al in 2013 heeft bepaald dat grote bedrijven moeten streven naar minimaal 30% vrouwen en minimaal 30% mannen in de raad van bestuur (RvB) en de raad van commissarissen (RvC). We zijn nu vele jaren verder en de resultaten stellen teleur: bij slechts 1 op de 12 bedrijven is de man-vrouwverhouding in balans.

Vrouwenquotum

Het kabinet heeft daarop de Sociaal-Economische Raad om advies gevraagd. Wat te doen nu streefcijfers niet werken? De SER stelt dat er veel meer nodig is om meer vrouwen in de top te krijgen.

En dus ging het de laatste weken over het zogeheten ‘vrouwenquotum’. De vraag die nu voorligt is: helpt dit instrument om te bereiken wat we willen bereiken, namelijk meer gevarieerde teams en de mogelijkheid voor vrouwen om het glazen plafond in de top van het bedrijfsleven te slopen?

Wat blijkt? Een vrouwenquotum zal op korte termijn natuurlijk leiden tot meer vrouwen aan de top, maar om de positie van vrouwen in grote bedrijven ook op lange termijn te verbeteren zijn er andere maatregelen nodig, die niet alleen de top (tijdelijk) veranderen maar het bedrijf zélf (structureel) veranderen. Van het idee dat als er maar voldoende vrouwen in de top zitten er vanzelf meer vrouwen in de andere lagen van de organisatie komen, kunnen we het helaas niet verwachten. Onderzoek wijst uit dat er maar amper sprake is van dit zogenoemde trickle-down effect.

En dus is er iets anders nodig. We staan als ChristenUnie achter de gedachte dat iedereen er bij gebaat is dat er meer vrouwen aan de top van het bedrijfsleven komen. En dan zó, dat het bedrijf, dat de bedrijfscultuur, dat dat wat ‘gewoon’ is, ook in de organisatie neerdaalt.

Een quotum, maar dan anders

En dan ga ik nu iets schokkends zeggen: dan kan een quotum tóch best een goed instrument zijn. Maar dan niet een quotum vanuit de overheid (dat heeft zich namelijk nog niet laten zien als bewezen effectief), maar een quotum van de werknemers, van het bedrijf zelf. Daarvoor hebben we een eigen voorstel. Noem het een nieuw soort ‘soevereiniteit in eigen kring’.

De ChristenUnie wil dat bedrijven – allemaal – zelf streefcijfers opstellen, waarover ze verplicht openbaar moeten rapporteren (en wat ze dus moeten naleven). En dat is niet een vrijblijvend speeltje voor de top, maar leggen we in handen van iedereen die in de organisatie werkt. De rol van personeelsgeledingen en ondernemingsraden moet door de overheid worden versterkt om ervoor te zorgen dat iedereen in het bedrijf – wat je functie ook is – kan meepraten over een positieve verandering voor de hele organisatie. Zij stellen gezamenlijk de vraag ‘hoe maken we werk van ons diversiteitsbeleid?’ en zadelen de top met een afdwingbare opdracht op. En de mensen aan de top, die moeten daar naar luisteren. En daar komt de overheid alsnog om de hoek kijken: zij moet ervoor zorgen dat dat daadwerkelijk wordt nageleefd.

Van onderop, afdwingbaar, ambitieus en daarmee kansrijk, óók voor de lange termijn. Bedrijven worden op deze manier gedwongen om na te denken over hun eigen diversiteitsbeleid en organisatiecultuur: voorwaarden die volgens de Sociaal-Economische Raad van belang zijn voor toekomstbestendig diversiteitsbeleid in een organisatie. Ik ben ervan overtuigd dat dit de meest succesvolle bedrijven zijn, die ook aantrekkelijk zijn om voor te werken en talent aan zich weten te binden.

We moeten niet enkel de juiste maatregelen nemen om de hoeveelheid vrouwen aan de top te vergroten. We moeten de juiste maatregelen nemen die een cultuurverandering teweegbrengen, veel breder, veel dieper in bedrijven en uiteindelijk in de samenleving. En dan zeg ik: wees ambitieuzer dan alleen te kijken naar de top. Leg het niet in handen van overheid en bedrijfstop. Maar geef ‘power to the people’.