Poliflw

Het moet inzichtelijker worden voor ondernemers waar zij zoal terecht kunnen voor investeringen. Sommige investeringen kunnen bovendien fiscaal aantrekkelijker worden gemaakt.

De Jong vindt dat het belang van sterke ondernemers niet onderschat kan worden. En ondernemers moeten kunnen innoveren en vergroenen: “Mkb’ers willen kunnen investeren in hun bedrijf. Om die nieuwe energiezuinige machine te kopen. Of om hun pand te isoleren. Of om een nieuw product te ontwikkelen. Banken geven steeds vaker niet thuis. Vooral als het gaat om kleine leningen tot 200.000 euro. Daarom moet het makkelijker worden om andere financiers te vinden.”

D66 heeft zes voorstellen om het makkelijker te maken om te investeren in ons mkb:

Kaag breekt in haar manifest een lans voor het midden- en kleinbedrijf (mkb). Volgens haar gaat het in politiek Den Haag als het over ondernemers gaat te vaak alleen maar over multinationals. “Kleine ondernemers, middenstanders en familiebedrijven dragen meer bij aan de samenleving dan ze er ooit van zullen vragen. Hun belang voor de economie is evident. Ze voorzien in banen. Maar ze hebben ook een rol in de bevordering van de sociale samenhang in ons land. Ze steunen sportclubs, scholen, kerken, theaterclubs en orkesten. Het is de boekhandelaar die onze kinderen leert lezen en het is de dönerzaak op de hoek waar de buurt elkaar leert kennen. Laten we de mbk’er helpen met minder regels en meer continuïteit in beleid. Laten we hen waarderen met minder woorden en meer daden.”

In de afgelopen maanden is nog maar eens gebleken hoe goed de zorg in Nederland is. En hoe belangrijk de mensen zijn die in de zorg werken. Zorgmedewerkers, van verpleger tot intensivist en van ziekenhuis tot verpleegtehuis, hebben een cruciale bijdrage geleverd aan het bestrijden van de coronacrisis. En nog steeds. Want de coronacrisis is bepaald nog niet voorbij. Bovendien, ook voor de coronacrisis leverden zorgmedewerkers al dag in dag uit belangrijk werk.

D66 wil de werkomstandigheden van mensen in de zorg verbeteren. Kort gezegd: minder werkdruk, meer vertrouwen en meer financiële waardering. Met overtuiging hebben we daarom de zorgbonus van € 1000 netto gesteund: terechte waardering voor een buitengewone prestatie. We vinden het frustrerend dat het zo lang duurt voor deze bonus wordt uitgekeerd. In het debat vandaag hebben we de minister nogmaals gevraagd tempo te maken.

De afgelopen weken klinkt de roep om een betere structurele beloning van zorgmedewerkers luid. Begrijpelijk. Goede salarissen in de zorg zijn van groot belang. Als waardering voor de mensen die het belangrijke werk doen. Maar ook om het werk aantrekkelijk te houden en zo de personeelstekorten tegen te gaan. Dus zou je zeggen: regel dat dan gewoon en stem voor die motie. De Kamer spreekt dan uit dat het salaris in de zorg omhoog moet, en dan gebeurt het ook. Toch? Zo simpel werkt het helaas niet. Hoe dat zit, is niet even makkelijk in een tweet te vatten, of een snelle oneliner. Daar zijn meer woorden voor nodig.

Er zijn twee belangrijke redenen waarom wij nu toch niet zomaar voor hogere zorgsalarissen kunnen en willen stemmen. De eerste reden heeft te maken met de manier waarop we in Nederland de zorgsalarissen betalen. Het ministerie van Volksgezondheid betaalt niet de salarissen van zorgmedewerkers. Dat gebeurt op basis van de zogeheten OVA-systematiek, oftewel de Overheidsbijdrage aan de Arbeidsontwikkeling. In de zorg gaan de sociale partners, werkgevers en werknemers, over de arbeidsvoorwaarden. Als politiek leveren we een bijdrage, ook door de juiste voorwaarden te scheppen. De politiek kan dus wel indirect sturen op betere salarissen. Daar denkt D66 graag over mee. Zo willen we dat het kabinet in gesprek gaat met sociale partners om te zien waar knelpunten zitten om vooral verplegenden en verzorgenden een beter salaris te kunnen bieden. Want laat ook duidelijk zijn: het gaat ons niet om de bestuurders met hoge salarissen, maar om de verpleegkundigen en verzorgenden. En dat alles moet op een manier die werkt, die uitvoerbaar is én die de autonomie van de vakbeweging en de werkgevers respecteert. Op die manier kunnen goede cao’s worden afgesloten voor zorgmedewerkers.

Een tweede reden waarom wij deze motie niet steunen is, omdat we zorgvuldig met de overheidsfinanciën om willen gaan. De overheid betaalt niet alleen de zorg. We betalen ook heel veel andere zaken die we met z’n allen belangrijk vinden: onderwijs, wegenonderhoud, verduurzaming van energie, veiligheidsmaatregelen, sociale voorzieningen, en ga zo maar door. En wat te denken van de enorme steunpakketten, waarmee we deze coronatijd het salaris van twee miljoen Nederlanders tijdelijk betalen, banen redden, ondernemers en bedrijven te hulp schieten, de culturele sector helpen, en nog veel meer. Dat konden we doen door de opgebouwde financiële buffers van de afgelopen jaren. En daar ligt wat ons betreft ook de prioriteit bij de begroting voor komend jaar: zorgen dat zo veel mogelijk mensen hun baan en inkomen kunnen houden, zeker in sectoren die de zwaarste klappen opvangen.

De salarissen van alle zorgmedewerkers één keer met slechts 1% verhogen, vraagt om 560 miljoen euro. Een forse verbetering vraagt dus om miljarden extra per jaar. Dat kan alleen op een verantwoorde manier. Een motie die alleen zegt ‘regel het, en zoek maar uit hoe’, klinkt sympathiek en daadkrachtig, maar is dat niet.

Ja, wij zijn bereid naar de waardering voor mensen in de publieke sector te kijken. Maar daar zeggen we meteen bij: dat gaat niet zomaar, dat gaat niet van de ene op de andere dag, dat gaat niet gratis. Zoals Ernst Kuipers – de voorzitter van het Landelijk Netwerk Acute Zorg en een van de leidende mensen in de coronacrisis – vorige week ook zei: het zal zorgvuldig moeten. En voegen wij daaraan toe: met de eerlijke boodschap dat we dan elders ook keuzes moeten maken om dit te kunnen betalen. Wij vragen van iedere politieke partij in de Tweede Kamer om daarin actief mee te denken. Want als er naast het redden van banen en het overeind houden van ondernemers in zwaar getroffen sectoren ruimte is om de salarissen in de publieke sector te verbeteren, dan willen we dat natuurlijk voor elkaar krijgen.

Een makkelijk verhaal vertellen we niet. Dat realiseren we ons heel goed. Het is een stuk populairder om gewoon voor de motie te stemmen. Dat doen we nu dus niet. Wij blijven ons inzetten voor goede zorg, goed werk en een beter salaris. Zorgvuldig. Op een manier die werkt. Dat kan je van D66 verwachten.

In tijden van de coronacrisis: Europese solidariteit, nu!

Van inzamelingsacties tot steunpakketten en van de heldhaftigheid in de zorg tot de overuren in de supermarkten: met onze nationale solidariteit zit het in deze coronacrisis wel goed. Dat is fantastisch, maar niet genoeg om deze crisis het hoofd te bieden. Wat we nu nodig hebben is levensreddende Europese solidariteit. Als het kabinet zich dat niet snel realiseert, zullen we de pijnlijke consequenties nog lang moeten dragen, schrijft Rob Jetten.

“Ik heb mij afgelopen weekend enorm geschaamd over de opstelling van de Nederlandse regering.” Dat schreef een bezorgde burger mij in de eerste brief die hij ooit in zijn 56 levensjaren aan een volksvertegenwoordiger stuurde. Hij was niet de enige. En er was alle reden toe.

Terwijl Duitse ziekenhuizen Nederlanders opnamen en bijna alle andere Europese landen patiënten en beschermingsmiddelen met elkaar uitwisselden, liet Nederland zich van z’n schraalste kant zien. Geheel in de traditie van zijn voorganger Jeroen Dijsselbloem (PvdA), neemt Wopke Hoekstra (CDA) dit moment van humanitaire crisis te baat om de zwaar getroffen Zuid-Europeanen de les te lezen over begrotingsdiscipline. Een boekhoudersvingertje temidden van hartverscheurend menselijk lijden.

Dat de mechanismen van de economische eenwording van de eurolanden nog steeds een ‘work in progress’ zijn en daarom nog wel eens haperen, staat natuurlijk buiten kijf. De eurozone staat nog steeds in de steigers.

Ondanks serieuze hervormingspogingen in bijvoorbeeld Griekenland en Portugal zijn pensioenleeftijden vaak nog te laag en belastingapparaten inefficiënt. Er wordt vooruitgang geboekt, maar het resultaat kan niet in één klap worden bereikt. Net zo als dit kabinet ondanks goede wil niet in één keer de Nederlandse reputatie van belastingparadijs kan afschudden. Dat we bij een grootschalige gezamenlijke inzet van geld dus ook alvast voorzichtig vooruit moeten kijken naar de lange-termijn consequenties is volstrekt logisch. Maar welke rechtvaardiging bestaat er om onze vrienden en Europese lotgenoten de rug toe te keren in hun uur van nood?

De Nederlandse boekhoudersbotheid dreigt uit te monden in een grote diplomatieke ramp. Het zijn de landen en de mensen met wie we ons geopolitieke en economische lot delen die zich nu het eerst van ons dreigen af te keren. Driekwart eeuw na onze bevrijding is de Europese belofte van lotsverbondenheid dankzij hard werk, opofferingsgezindheid en overtuiging grotendeels ingelost. We zijn allemaal rijker en gelukkiger geworden. We zijn als Europeanen uit vrije democratische gevormde overtuiging zo met elkaar vergroeid geraakt dat wantrouwen in de Portugese staatsfinanciën zich al snelt vertaalt in wantrouwen in onze bloedeigen gedeelde munt.

Wat we in deze uitzonderlijke omstandigheden nodig hebben is het tegenovergestelde van wat de Nederlandse houding op dit moment is. Het opgeheven vingertje moet naar beneden. De hand moet open worden uitgestrekt.

De geschiedenis klopt op onze deur. Er moet een antwoord komen. Of we nu willen of niet. De grote historische scharniermomenten komen nooit gelegen. Niemand is voorbereid. Niemand heeft zijn antwoord klaar. De vraag is of we uit onze gewone patronen kunnen breken. In tijden van voorspoed kunnen we naar hartenlust de koele rekenmeesters uithangen. In uitzonderlijke tijden van menselijk nood moeten we in de eerste plaats warmbloedige medemensen zijn. De enige vraag die nu telt is simpel: hoe kunnen we deze ramp samen zo goed mogelijk doorkomen?

Het kabinet heeft door instemming met het versoepelen van de budgetregels al laten zien dat het begrijpt dat dit een uitzonderlijke situatie is. Hoekstra zei in de Tweede Kamer ook al de ‘onderuitputting’ van de Europese begroting te willen gebruiken voor hulp: een startbedrag van driehonderd miljard euro.

Maar als we echt willen laten zien een loyaal en solidair lid te zijn van onze Unie dan moeten we nu een andere toon aanslaan. Er ligt een hele wereld tussen fiscale middelvingers en blinde fiscale transfers. Wij Nederlanders laten ons graag voorstaan op onze pragmatische inborst. Het zou de ergste vorm van ideologische starheid verraden als we dan nu ook niet alle mogelijke oplossingen en middelen overwegen om hier samen sterker uit te komen.

Voor wie niet gelooft in morele verantwoordelijkheid, is er nog altijd de logica van het eigen belang. Investeerders in de eurozone baseren zich op vertrouwen in het vermogen samen politiek te handelen. Als Nederland scheuren blijft trekken in dat vermogen, is er straks weinig over van het weefsel van onze eigen economie. En nog belangrijker: als we de zuidelijke landen nu niet helpen zijn er na de crisis nog maar weinig kansen voor Nederlandse ondernemers. De president van het Europees Parlement, waar de belangen van alle Europeanen worden vertegenwoordigd, verwoordt dit beter dan wie dan ook: “The selfishness of some governments must be contrasted. Without the single market, to whom will they sell their tulips?”

Het coronavirus trekt zich niets aan van de landsgrenzen. De economische ramp die het aanricht in Europa ook niet. Er bestaat nu geen Nederlandse, Duitse, Franse of Spaanse oplossingen. Samenwerking met andere landen is nu letterlijk van levensbelang. Nu is het moment voor solidariteit. Dat begint bij onszelf. Kabinet, stop met blokkeren. Neem verantwoordelijkheid. Denk mee. Voor anderen en voor onszelf.

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Bericht van waarnemend vicepremier Wouter Koolmees over de coronacrisis

Lees hieronder een bericht van waarnemend vicepremier Wouter Koolmees over de coronacrisis.

Het zijn uitzonderlijke tijden. Dat zullen jullie allemaal ook merken in je eigen leven, je werk, je eigen omgeving. Het coronavirus grijpt om zich heen, maakt slachtoffers en maakt mensen ziek. Ik wens allereerst al die mensen die er direct mee te maken hebben veel sterkte en beterschap.

De ontwrichting van het coronavirus legt iets bloot wat we eigenlijk al wisten: als Nederlanders zijn we allemaal van elkaar afhankelijk. We horen bij elkaar. We zijn samen Nederland. De docent en de serveerster. De kunstenaar en de kleutermeester. De zelfstandige ondernemer en de CEO. De middenstander en de gepensioneerde.

We worden nu samen zwaar op de proef gesteld. Het virus laat zich niet bestrijden door verdeeldheid. Het laat zich alleen bestrijden door samenwerking, geloof in de wetenschap en gemeenschapszin.

Als waarnemend vicepremier namens D66 en minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid zet ik met het kabinet ieders gezondheid voorop. Tegelijkertijd is het mijn taak mensen te beschermen tegen de schade die dit virus berokkent aan hun inkomen. Hun baan. En dat doe ik. Samen met de collega’s in het kabinet. Voor ons geldt echt: ‘whatever it takes’.

De Nederlandse economie krijgt zware klappen. Daarom presenteer ik vandaag met collega-ministers een groot economisch steunpakket: het noodpakket voor banen en economie. Dat beoogt de ondersteuning van het inkomen van zoveel mogelijk Nederlanders en de bescherming en het behoud van de banen van zoveel mogelijk mensen: zzp’er, ondernemer, werknemer in vaste dienst of met een nulurencontract. Wij zijn er voor iedereen. Ik schets kort de hoofdpunten:

Forse financiële steun voor bedrijven die een flinke omzetdaling hebben en daardoor het loon van werknemers niet meer kunnen betalen. De overheid zorgt dat de loonbetaling door kan gaan, zodat mensen hun inkomen zoveel mogelijk behouden.

Inkomenssteun voor zzp’ers die nauwelijks of geen inkomen meer hebben, omdat hun opdrachten plotseling zijn weggevallen. Zij krijgen in ieder geval 3 maanden financiële steun. En deze steun hoeft niet te worden terugbetaald.

Voor mensen met een nulurencontract of een oproepcontract zorgen we dat ze hun loon zoveel mogelijk behouden door bedrijven de mogelijkheid te geven dit loon door te betalen.

Ondernemers die in problemen raken krijgen uitstel van het betalen van belasting. Ook komt er een verruiming van bestaande regelingen en extra kredietverstrekking.

Al deze maatregelen kosten natuurlijk vele miljarden euro’s. Maar die geven we uit om mensen en bedrijven door de crisis te loodsen. Uitzonderlijke tijden vragen om uitzonderlijke stappen. En we blijven ook na vandaag natuurlijk iedere dag kijken wat er eventueel nog meer nodig is.

Maar we moeten ook eerlijk en realistisch zijn: deze maatregelen kunnen niet alle ellende voorkomen. En dit zal ook niet de laatste keer zijn dat jullie van ons horen. De weg die we samen bewandelen is lang en staat vol obstakels, maar ik ben ervan overtuigd dat we dit kunnen.

Ik vind het hartverwarmend hoe gewone mensen in alle uithoeken van ons land zich nu voor elkaar inspannen. Leraren en schoolleiders die overuren draaien om kinderen ook thuis zo goed mogelijk les te geven. Programmamakers die kinderen via de televisie onderwijzen. Café-uitbaters die massaal gehoor geven aan de oproep de deuren te sluiten. Journalisten die mensen feitelijk en precies op de hoogte houden. Studenten die ouderen helpen boodschappen te doen. Winkeliers die een speciaal ouderenuurtje instellen, zodat ouderen met een veilig gevoel hun boodschappen kunnen doen. Huurbazen en wooncorporaties die mensen in benarde situaties uitstel geven van betaling. En al die mensen die ervoor kiezen te blijven betalen voor de onafhankelijke diensten die schoonmakers, musici, theatermakers, tuiniers, glazenwassers, schoorsteenvegers en zo velen anderen nu even niet meer kunnen bieden.

Laten we die saamhorigheid koesteren. We kunnen levens redden als we samenwerken, de wetenschap omarmen, en de rust bewaren. We kunnen banen en inkomens behouden door samen te doen wat we kunnen en er voor iedereen te zijn.

Tot slot, laten we vooral onvermoeibaar onze waardering uitspreken voor al die mensen in de zorg, in het onderwijs, bij de politie, in de supermarkten en op al die andere plekken in ons land waar zo hard wordt gewerkt. Zij doen geweldig werk, waar ik ze enorm dankbaar voor ben.

Wouter Koolmees

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

De coronamaatregelen voor werknemers

Veel werknemers maken zich zorgen over hun baan of de financiële impact op het bedrijf waar ze werken. Veel bedrijven hebben werktijdverkorting gevraagd. En het kabinet komt met meer financiële hulp.

Deze crisistijd vraagt om uitzonderlijke maatregelen. Veel ondernemers maken zich zorgen over geld om de rekeningen te betalen, het in dienst kunnen houden van hun mensen, of het overeind houden van het bedrijf. Er ligt nu een noodpakket voor de komende 3 maanden. Hoe moeilijk ook, we kunnen het samen aan. De overheid staat achter werkenden en ondernemers.

Door de maatregelen die worden genomen om verspreiding van het coronavirus tegen te gaan, moeten veel ondernemers hun deuren sluiten of hebben ze veel minder werk. Dat maakt het lastig om het loon van medewerkers te blijven betalen. Om ervoor te zorgen dat deze werkgevers niet hun medewerkers hoeven te ontslaan, gaat de overheid tot 90% van de loonkosten overnemen van bedrijven die worden getroffen. Meteen, niet pas na een paar weken. Ook voor de werknemers die op oproepbasis of een nulurencontract werken. Hiervoor zijn voor de komende drie maanden miljarden beschikbaar gesteld. Zo kunnen mensen hun baan behouden en hoeven zij hun rechten op een werkloosheidsuitkering niet te gebruiken. Als het straks weer beter gaat kunnen deze mensen dan snel weer aan de slag.

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

D66-fractievoorzitter Rob Jetten vraagt het kabinet te voorkomen dat onnodig bouwbedrijven omvallen en mensen hun baan verliezen door de stikstofcrisis. Kabinet en provincies werken aan nieuwe stikstofregels en willen uiterlijk 1 december met een goede oplossing komen. Intussen liggen veel bouwprojecten stil en worden nauwelijks nog huizen gebouwd.

Jetten: “Heel veel mensen zoeken een betaalbare huur- of koopwoning. Al die bouwvakkers, aannemers en anderen in de bouw die nu tijdelijk minder werk hebben, zijn straks dus weer keihard nodig als er weer gebouwd kan worden. Daarom moet er een vangnet voor bedrijven in de bouw komen, zodat ze goed door deze tijdelijke dip komen.”

Geen kille sanering

Uit een enquête van Bouwend Nederland blijkt dat 40 procent van de ondernemers in de bouw een personeelsstop heeft ingevoerd. Twee maanden geleden verwachtte de bouwsector 60.000 mensen extra nodig te hebben, nu dreigen er 20.000 banen verloren te gaan. Jetten: “Wij delen de zorgen van bouwers, baggeraars en andere ondernemers. Het is niet niks als je bedrijf ineens voor een deel stil komt te liggen. Voor de landbouwsector is het uitgangspunt terecht een warme sanering, het kabinet trekt er flink geld voor uit om boeren te helpen stoppen of over te stappen op duurzame kringlooplandbouw. Dat steunen wij zeer. Tegelijkertijd kan dan niet vanwege dezelfde stikstofproblematiek in de bouwsector ongewenst een kille sanering plaatsvinden, waarbij bedrijven onnodig verloren gaan.”

D66 stelt drie concrete maatregelen voor. Allereerst het openzetten van de deeltijd-ww voor bouwbedrijven die te maken hebben met een forse omzetdaling door de stikstofcrisis. Zo hoeven bedrijven niet onnodig mensen te ontslaan. Deze maatregel is eerder ingezet, bijvoorbeeld in november 2014 voor bedrijven die direct werden getroffen door sancties van de Europese Unie tegen Rusland. De OESO ziet dit soort maatregelen als succesvol bij korte schokken. Daarnaast wil D66 dat bedrijven overbruggingskredieten kunnen krijgen om voldoende materialen te kunnen inslaan voor het moment dat er weer kan worden gebouwd. Materiaalgebrek mag dan niet de oorzaak zijn van nog meer vertraging. Tot slot wil D66 dat de capaciteit van vergunningverlening bij de overheid op peil blijft. Voorkomen moet worden dat hier capaciteit verloren gaat, zodat vergunningen straks, als de regels dit weer toestaan, snel kunnen worden verleend. De kosten die met deze maatregelen gemoeid zijn, kunnen volgens D66 betaald worden uit de al door het kabinet aangekondigde ‘begrotingsreserve’, het geld dat het kabinet opzij zet om de stikstofcrisis aan te pakken.

Algemeen belang

Komende woensdag komen ondernemers uit de bouw demonstreren in Den Haag. Bouwers, ondernemers, boeren, iedere groep verlangt iets van de politiek. Jetten waarschuwt dat makkelijke oplossingen niet bestaan: “Het is de taak van de politiek om niet voor één groep of één deelbelang op te komen – alleen voor de boeren of alleen voor de bouwers of alleen voor de natuur. Wij moeten al die belangen wegen en een goede oplossing vinden voor iedereen. Dat is geen populaire boodschap voor iedere groep afzonderlijk, dat snap ik heel goed, maar het is wel het beste voor Nederland als geheel.”

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook