Poliflw

Door Henk Nijboer op 27 juni 2020 Delen  

In een paar maanden is de wereld compleet veranderd. Corona heeft ons allemaal geraakt. Veel mensen werden ziek, duizenden overleden, ziekenhuizen raakten overspoeld en in de oudereninstellingen voltrok zich een stil drama. Ondertussen verloren heel veel mensen hun inkomen en zekerheid. Zoals zzp’ers en mensen met een nulurencontract.

Voor hulp deden we een beroep op elkaar. Nederlanders toonden zich solidair. Ook keek iedereen ineens weer naar de overheid, want de markt bleek tot verrassing van sommigen toch niet zo goed te werken. Die constatering roept gelijk de vraag op hoe we verder moeten na corona. Gaan we door op de huidige voet van marktwerking en laten we ons straks opnieuw verrassen? Of kiezen we voor meer overheid, een overheid die verder kijkt en mens en planeet boven winst stelt?

Kiezen we voor een overheid die mens en planeet boven winst stelt?

Wij kiezen voor dat laatste, want we staan voor grote uitdagingen. Ook in Groningen. Hoewel het aantal banen in Stad de afgelopen jaren explosief is gegroeid, weet een grote groep Groningers hiervan niet te profiteren: we hebben nog altijd 10.000 mensen in de bijstand. Eén op de vijf kinderen groeit op in armoede. Corona vergroot die kloof tussen arm en rijk verder, zo blijkt uit onderzoek. Want kinderen uit arme gezinnen maken straks nog minder kans op een welvarende en gezonde toekomst.

Op het gebied van de volkshuisvesting is het niet veel beter. Mensen met een laag of middeninkomen maken weinig kans, omdat beleggers alle huizen voor hun neus wegkopen en de prijzen tot absurde hoogten opdrijven.

Straks zijn de bedrijven gered en de lokale overheden failliet.

Zijn dit problemen die de markt kan oplossen? Nee, anders was dit in de afgelopen jaren waarin de markt vrijwel vrij spel had wel gebeurd. Sterker, de markt is veelal de veroorzaker van deze problemen. We hebben nu juist behoefte aan minder markt en meer overheid. Dan moet het Rijk wél stoppen met het uitknijpen van gemeenten en ons in staat stellen om echt het verschil te maken. Want straks zijn de bedrijven gered en de lokale overheden failliet.

Investeer dus in die gemeenten. Niet voor de gemeenten zelf, maar voor de mensen die er wonen. Zodat we basisbanen kunnen aanbieden aan mensen die maar niet aan het werk komen. Zodat we starters en middeninkomens weer een kans geven om een huis in Groningen te bemachtigen. Zodat we wijken en dorpen kunnen vernieuwen en vergroenen. Zodat kinderen weer samen naar school kunnen en gelijke kansen krijgen. Zodat alle Groningers hun huizen kunnen verduurzamen en zo profiteren van lagere lasten. En zodat we energie steken in de zorg zelf in plaats van concurrentie in de zorg. En tot slot, zodat we wijkcentra, bibliotheken en zwembaden (ook di9e in ten Boer) open kunnen houden.

Investeer dus in die gemeenten. Voor de mensen die er wonen.

Ook de SER waarschuwt om niet weer in een kramp van bezuinigingen te schieten, maar juist te investeren in onze toekomst. Met miljarden hoopt Wopke Hoekstra 10.000 banen bij KLM te redden. Wij vinden dat hij zich met minstens zoveel inzet zijn best moet doen voor de 350 gemeenten. Want investeren in gemeenten is investeren in goede voorzieningen voor 17 miljoen mensen.

Julian Bushoff is fractievoorzitter PvdA Groningen)

Henk Nijboer (Tweede Kamerlid PvdA)

Tweede Kamerlid

Samen kunnen we onze idealen waarmaken.

Doe mee en word nu lid!

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Lodewijk Asscher op 14 april 2020 Delen  

KLM verliest nu 25 miljoen per dag. Wat gaat dit betekenen voor de 32.000 mensen die er werken? En voor al die mensen die in hun baan indirect afhankelijk zijn van KLM, Schiphol of het reizen in het algemeen?

Verbindingen met de wereld en heel erg veel banen voor heel veel mensen. Dat is de reden dat Nederland en Frankrijk nu over een steunpakket praten. Heel belangrijk, maar laten we wel heel scherp zijn in onze voorwaarden voor we bedrijven met miljarden steunen.

Laten we heel scherp zijn in onze voorwaarden voor we bedrijven met miljarden steunen

Toen in 2008 met de bankencrisis het bonusfestijn in een klap voorbij was, kon de samenleving het zich niet veroorloven de banken failliet te laten gaan. ‘Too big to fail.’ Want in tegenstelling tot wat de fetisjisten van de markt altijd beweerden bleken banken geen gewone bedrijven te zijn. De belastingbetaler draaide op voor de rekening.

Twaalf jaar later bevinden we ons opnieuw in een situatie waarbij we met staatssteun bedrijven overeind moeten houden. Verschil is dat deze crisis de bedrijven niet te verwijten is. Toch is de vraag: wat zijn de lessen van de bankencrisis?

Wat zijn de lessen van de bankencrisis?

Drie voorwaarden voor bedrijvensteun:

Als het noodzakelijk is een bedrijf te redden, dan is dat vanwege de mensen die er werken.

Vorige week heb ik er bij de regering op aangedrongen deze lessen ook toe te passen op KLM. In 2008 werden we overvallen, nu is er geen excuus meer. Als het noodzakelijk is een bedrijf te redden, dan is dat vanwege de mensen die er werken. En voor de samenleving als geheel die baat heeft bij het bedrijf. Die belangen moeten voorop staan. Nu in deze acute noodsituatie, en ook straks als de crisis voorbij is.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Lodewijk Asscher op 21 januari 2020 Delen  

Het zijn vragen die veel mensen (gelukkig!) absurd in de oren klinken. Maar verhuld achter mooie termen van ‘efficiency’ en ‘flexibiliteit’ is dit te vaak de uitkomst van het doorgeslagen geloof in de markt. Maar waar leidt dat toe?

Ik denk dan aan binnenvaartschipper Wieger. Hij is zelfstandig ondernemer. Maar geen verzekeraar wilde hem verzekeren tegen arbeidsongeschiktheid. Te oud. Toen hij zijn kuitbeen brak tijdens het opruimen van het ruim dreigde hij een half jaar zonder inkomen te moeten. Toen de arts het hem vertelde trok hij wit weg.

Concurrentie leidt zo tot een race naar de bodem in beloning en bescherming.

Of een pakketbezorger die nu net kan rondkomen. Hij belt per dag 130 keer ergens aan. Maar het bedrijf waar hij voor werkt staat onder druk, want de concurrent is goedkoper. Daar bezoeken de bezorgers 240 adressen per dag. Ze verdienen ze ook nog eens honderden euro’s minder. En ook al wil het bedrijf niet, de markt dwingt af dat ook zij meedoen. Concurrentie leidt zo tot een race naar de bodem in beloning en bescherming.

Werk is zoveel meer dan alleen je inkomen. Het is een bron van trots. Het is plezier hebben met je collega’s en een kans om iets bij te dragen. Maar steeds minder werkenden bouwen een goed pensioen of kunnen rekenen op steun bij pech. Bedrijven concurreren op de zekerheden van werkenden. Alle winst voor de aandeelhouders, alle risico’s voor de werknemers.

We kunnen samen nieuwe zekerheden afdwingen.

Deze ontwikkelingen zijn geen natuurwet. Het is een politieke keuze. We kunnen samen nieuwe zekerheden afdwingen. Daarom stellen wij het volgende voor:

1. Het werknemersvoordeel. Beloon werkgevers die hun mensen zekerheid geven, belast cowboys die de risico’s afschuiven op de werknemers. Zo wordt het veel aantrekkelijker mensen weer in dienst te nemen. En bedrijven die het goede met hun mensen voorhebben, worden niet langer weggeconcurreerd door bedrijven die de werknemers uitknijpen. 2. Bescherming bij ziekte en pensioenopbouw voor alle werkenden. Iedereen die werkt krijgt steun als het even tegenzit. Het moet niet uitmaken of je liever als zelfstandige aan de slag gaat of meer hecht aan een vast contract. Waar het om gaat is dat alle werkenden moeten kunnen rekenen op een goed pensioen én een verzekering tegen arbeidsongeschiktheid.

Na het neoliberale decennium breekt een ander tijdperk aan. Er zit een omslag aan te komen. De Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid onderstreepte het vorige week nog maar eens. De economie moet mensvriendelijker worden. Ons doel moet niet zijn om de meest concurrerende economie te hebben, maar om de beste plek te zijn om te werken.

Je bent pas echt vrij als je zeker bent van de basis. Als je je geen zorgen hoeft te maken over je baan en je inkomen. Als je weet dat er een vangnet is als er iets mis gaat. Als je zelf kan bepalen hoe je je werk doet. Minder stress, meer zekerheid. Kiezen voor menselijke waardigheid boven winst. Dat is de opdracht voor de komende jaren.

Ontvang de laatste ontwikkelingen rondom dit plan via onze nieuwsbrief over Werk en Sociale zekerheid.

Tweede Kamerlid

Door Lodewijk Asscher op 3 november 2019 Delen  

Er hangt verandering in de lucht. The Economist schrijft over “broken capitalism”. “Is capitalism in crisis?” vraagt Forbes zich af. En het antwoord is helder:  ja, het kapitalisme is in crisis en moet hervormd worden om de samenleving te dienen. Geen nieuws voor een sociaaldemocraat, maar eindelijk lijkt rechts ook het licht te zien. Na de ontmaskering van het verhaal dat welvaart vanzelf wel neerdaalt van de rijksten – trickle down – naar de rest van de samenleving, lijkt rechts zich langzaam te realiseren wat wij al lang wisten: ‘capitalism as we know it’ werkt vooral voor de happy few. Het goede nieuws is: er is een alternatief mogelijk dat werkt voor ons allemaal.

‘Capitalism as we know it’ werkt vooral voor de happy few

Ook in Nederland is de verandering bijna voelbaar. Na een jaar lang, op het belachelijke af, het afschaffen van de dividendbelasting te verdedigen – een ultieme oprisping van het aandeelhouderskapitalisme – is zelfs bij de VVD het besef doorgedrongen dat de relatie tussen de grootste bedrijven en de samenleving onder hoogspanning staat. Het verhaal van Klaas Dijhoff over zijn Philips-achtergrond laat zich simpel samenvatten als een pleidooi voor “gezellig kapitalisme”.

Probleem van de huidige inrichting van onze economie is dat slecht gedrag beloond wordt. Een bedrijf dat ten koste van werknemers en milieuschade ‘lean and mean’ opereert wordt op korte termijn beloond met hogere winsten en tevreden aandeelhouders. Concurrentie leidt al te vaak tot een race naar de bodem, een race die overheden meesleurt in een strijd om de laagste belastingtarieven en de minste bescherming van werknemers. Zie Ruttes verdediging van de dividendflop, hij voelde tot in het diepst van zijn vezels dat hij mee moest doen aan die race.

Concurrentie leidt al te vaak tot een race naar de bodem

Deze race erodeert het draagvlak onder de verzorgingsstaat en zorgt ervoor dat de lasten, risico’s en onzekerheid vooral bij de grote groep werkende mensen terecht komen. Zij krijgen onzekere contracten en van hen wordt een steeds hogere productiviteit in steeds moeilijker omstandigheden verwacht. Zet daar de kleine maar ultra welvarende aandeelhoudersklasse tegenover die zich door hun rijkdom verzekerd hebben van een veilig bestaan. Soms komt er wat terug via filantropie, maar Anand Giridharadas laat in zijn boek ‘Winners Take All’ goed zien dat dergelijke initiatieven – hoe sympathiek ze ook ogen – in feite een schaamlap zijn voor een uitbuitingseconomie.

Nu zijn er hier en daar pleidooien om dan maar afscheid te nemen van economische groei. Of van groei in het algemeen. Dat klinkt ook logisch als je ziet hoe gigantisch de ecologische schade is van ons huidige model en hoe  enorm ontwrichtend de verschillen tussen arm en rijk kunnen zijn. Toch vind ik dat een slecht idee.  Ik ben vicepremier geweest in een tijd van economische krimp en heb gezien hoe groot de impact is van werkloosheid voor mensen. Niet alleen op hun inkomen, ook op hun bestaan. Is het niet beter te streven naar economische vooruitgang in combinatie met maatschappelijke doelen?

Is het niet beter te streven naar economische vooruitgang in combinatie met maatschappelijke doelen?

Ik ben er van overtuigd dat ook werknemers graag zien dat hun werk – en hun bedrijf – bijdraagt aan meer dan alleen een beurskoers. De behoefte om ertoe te doen reken ik tot de fundamentele behoeften van ieder mens.

De behoefte om ertoe te doen reken ik tot de fundamentele behoeften van ieder mens

Wat kunnen we doen om samen een economie te creëren waarin iedereen zinvol werk doet en waarmee we samen nieuwe zekerheden voor de toekomst bouwen? Hoe kunnen we goed gedrag belonen en slecht gedrag beprijzen? Voor de Partij van de Arbeid is het altijd de missie geweest dat ieder mens bestaanszekerheid geniet en een kans op ontplooiing heeft. Zekerheid is niet schadelijk voor groei en vooruitgang, maar er juist een voorwaarde voor. In deze tijd vergt dat een aantal grote hervormingen.

Zekerheid is niet schadelijk voor groei en vooruitgang, maar er juist een voorwaarde voor

Een belangrijk onderdeel daarvan is dat bedrijven gaan stilstaan bij hun maatschappelijke rol. Hun missie. Aandeelhouders verwachten winstmaximalisatie op korte termijn, maar de samenleving verwacht terecht meer van bedrijven. In Frankrijk is daartoe een wet aangenomen. Die wet regelt in essentie drie dingen:

Aanvankelijk leidde de wet tot kritiek, maar bedrijven zijn er nu serieus mee bezig. Ze bespreken het met de werknemers. Wat doet ons bedrijf voor de samenleving, wat is onze echte toegevoegde waarde? Sommige Nederlandse bedrijven doen dat sowieso al. Een bedrijf als Tony Chocolonely vind ik een mooi voorbeeld. Zij maken winst, maar de missie is 100% slaafvrije chocolade. Ik wil dat alle Nederlandse bedrijven gaan stilstaan bij hun maatschappelijke missie en wil daarom een zelfde soort wet als in Frankrijk gaan maken.

Ik wil dat alle Nederlandse bedrijven gaan stilstaan bij hun maatschappelijke missie

Deze initiatiefwet is onderdeel van een bredere agenda. Belastingen moeten goed gedrag gaan belonen slecht gedrag bestraffen. In Oostenrijk doen ze dat al, door de winstbelasting te verhogen voor bedrijven die geld oppotten en te verlagen voor bedrijven die investeren. Verder is winstdeling nodig zodat welvaart eerlijker gedeeld wordt. En zeker werk moet weer de norm worden, met inspraak en invloed voor werkenden op het werk zelf, op beloningen (en maximale beloningsverschillen) en de balans tussen werk en privé.

Ik roep de CEO’s van de grote bedrijven op: laat zien dat dat je het goede wil doen en spreek je uit voor een dergelijke verandering! Want verantwoord kapitalisme gaat niet vanzelf, dat heeft de geschiedenis wel aangetoond. Maar we kunnen het wel degelijk veranderen.

Want verantwoord kapitalisme gaat niet vanzelf

Tweede Kamerlid

Shell betaalt in Nederland geen winstbelasting, terwijl gewone mensen het volle pond betalen. Daarom stelt Henk Nijboer, samen met GroenLinks en SP, voor de mazen in de wet te dichten 👇🏻

Ook Shell moet winstbelasting gaan betalen, vinden GroenLinks, PvdA en SP

De Tweede Kamer wil dat ook Shell winstbelasting gaat betalen. Drie partijen stellen voor om een voor het bedrijf gunstige belastingconstructie in te perken.

Shell weigert opheldering te komen geven in de Tweede Kamer over de belasting die ze ontwijken. Henk Nijboer: "dit is ongekend, Shell staat niet boven de wet" 👇

Henk Nijboer is woest

'Anders vertrekken we naar het buitenland!' Het is de standaardreactie van banken en grote bedrijven als wij beginnen over hun bizarre bonus en torenhoog salaris. Henk Nijboer is daar duidelijk over: ‘ik laat mij niet chanteren’ 💪 Lees hier meer 👉 bit.ly/lessen-financiele-crisis

Ik laat mij niet chanteren door bankiers

Door John Kerstens op 13 maart 2019 Delen  

Deze week kon je daarvan weer een niet zo fraai staaltje zien. Want opnieuw werd een aantal moties dat ik indiende door de hele oppositie gesteund, maar stemden de coalitiepartijen (CDA, CU, D66 en VVD) tegen. Gevolg: telkens één stem te weinig, moties afgewezen.

En dus komt er geen concreet plan om een eind te maken aan de doorgeschoten marktwerking in de zorg.

En dus komt er geen concreet plan om een eind te maken aan de doorgeschoten marktwerking in de zorg, te beginnen in de wijkverpleging. Aanleiding voor die motie waren de grote woorden die minister De Jonge daarover vorige week in een kranteninterview gebruikte. Gisteren werd helder dat dat verkiezingspraatjes waren, of een sollicitatie naar de plek van Buma, en dat het CDA als het erop aankomt bij de VVD (die fel reageerde op het interview van De Jonge) onder de plak zit. En dat is jammer want als de minister z’n woorden meende en dus echt ‘het licht had gezien’, was een Kamermeerderheid om de uitwassen van die marktwerking nu echt aan te pakken binnen bereik geweest. Overigens zullen we als PvdA gewoon doorgaan met het indienen van goede pannen daarvoor.

Wat er ook niet komt, is extra geld voor betere salarissen voor zorgmedewerkers. Die zijn hard nodig om te voorkomen dat elk jaar opnieuw 80.000 mensen de sector verlaten. En dat terwijl er al een gigantisch tekort aan personeel is, met alle gevolgen van dien: van langere wachtlijsten en operatieafdelingen die sluiten tot overwerkte zorgmedewerkers. Vertrekkers uit de sector noemen vaak het te lage salaris als een van de redenen voor hun vertrek. Daar móet dus iets aan gebeuren. En dat kan ook, want er is geld. Dit jaar moeten de cao’s  van meer dan één miljoen mensen die in de zorg werken worden vernieuwd. Daar waar de onderhandelingen al zijn begonnen, zijn ze vastgelopen. Het kabinet, de coalitie dus, heeft hier de sleutel in handen: bij de voorjaarsnota kan extra geld worden uitgetrokken. Helaas dus. Niet belangrijk blijkbaar.

Wat er ook niet komt, is extra geld voor betere salarissen voor zorgmedewerkers.

De coalitie stemde ook tegen mijn voorstel dat moet voorkomen dat voor de zorg bestemd geld opnieuw terugvloeit naar de staatskas. De afgelopen jaren ging dat al om een paar miljard. Geld voor de zorg moet naar de zorg. Logisch, zou je denken. Maar niet voor minister en coalitie. Een gemiste kans.

Tenslotte kreeg ik de handen van coalitiepartijen niet op elkaar voor het voorstel om in geval van een fusie of overname ook te toetsen wat de gevolgen daarvan zijn voor de kwaliteit en de betaalbaarheid van de zorg. Belangrijk, zeker ook tegen de achtergrond van buitenlandse ondernemingen (uit Engeland en Frankrijk bijvoorbeeld) die zich momenteel ‘inkopen’ in de Nederlandse zorgsector. Maar dat vinden CDA, CU, D66 en VVD dus blijkbaar niet.

De zekerheid van goede zorg dichtbij als je die nodig hebt komt steeds meer onder druk te staan.

De vechtende vier van de kibbelcoalitie gaan regelmatig ruziënd over straat. Maar als het gaat om het verbeteren van de zorg, iets wat wel een gevecht waard is zou je denken, houdt men zich koest. En dat is bizar. Want terwijl de economie draait als een tierelier en het geld zo links en rechts over de plinten klotst, komt de zekerheid van goede zorg dichtbij als je die nodig hebt steeds meer onder druk te staan.

De PvdA vindt dat onaanvaardbaar.

Tweede Kamerlid

Door Henk Nijboer op 6 maart 2019 Delen  

Het wordt daarom alleen ingezet bij heel ernstige situaties, zoals in het verleden de vliegramp in de Bijlmermeer of de grootschalige bouwfraude. Een parlementaire enquête helpt in dit soort situaties om de waarheid boven tafel te krijgen.

Veel Groningers vragen al tijden om een enquête. Gisteren stemde de Tweede Kamer unaniem voor een motie van mijn GroenLinks collega Tom van der Lee en mij. Hierdoor zal er nu een parlementaire enquête komen en dat vind ik goed.

Het leed in Groningen is immens en het is belangrijk om precies te weten hoe het zo ver heeft kunnen komen.

Het leed in Groningen is immens en het is belangrijk om precies te weten hoe het zo ver heeft kunnen komen. Daarom is de PvdA voorstander van een breed onderzoek, vanaf het begin van de gaswinning in de jaren ’60 tot nu. Hoe heeft het kunnen gebeuren dat de overheid beloofde dat gas gewonnen kon worden en de Groningers veilig zouden zijn, terwijl in de praktijk huizen moeten worden afgebroken? Waarom werden onze molens, kerken, boerderijen en cultuurlandschap zo slecht beschermd? En hoe is het mogelijk dat het aan de NAM is toegestaan op zo’n grote schaal zoveel schade te veroorzaken?

Meer recent zijn er twee hoofdvragen die zeker aan de orde moeten komen. Hoe kan het dat na de zware beving in Huizinge in 2012, de gaskraan in 2013 ineens wagenwijd open ging en de NAM een recordhoeveelheid gas heeft gewonnen? En de tweede vraag: hoe kan het dat, zogenaamd vanwege de leveringszekerheid, de gaskraan de afgelopen jaren slechts mondjesmaat kon worden dichtgedraaid maar dat dit nu ineens wel blijkt te kunnen?

De verantwoordelijken zullen onder ede worden gehoord en moeten zich in het openbaar verantwoorden voor het beleid dat zoveel leed heeft veroorzaakt.

Deze en vele andere vragen zullen centraal staan in de parlementaire enquête. De ernst van de situatie is er naar om het zwaarste instrument in onze parlementaire democratie in te zetten. De verantwoordelijken, waaronder de NAM, Shell en achtereenvolgende ministers, zullen onder ede worden gehoord en moeten zich in het openbaar verantwoorden voor het beleid dat zoveel leed heeft veroorzaakt.

In overleg met alle partijen in de Tweede Kamer is afgesproken pas te starten met de enquête als de versterking en de bijbehorende instituten op gang zijn gekomen. Dit om ervoor te zorgen dat het verbeteren van de situatie in Groningen niet voor de voeten wordt gelopen. Want laten we er geen doekjes om winden: het loopt nu nog voor geen meter.

Groningers hebben het recht om precies te weten wat er in het verleden is gebeurd en wie waarvoor verantwoordelijk was.

Het trieste 50e jubileum vandaag van de DvhN-serie ‘ Ik Wacht!’ laat dat maar al te goed zien. Dat neemt niet weg dat de PvdA erop zal aandringen zo spoedig mogelijk van start te gaan. Het wachten duurde immers al lang genoeg.

Groningers hebben het recht om precies te weten wat er in het verleden is gebeurd en wie waarvoor verantwoordelijk was. Een parlementaire enquête zorgt voor deze duidelijkheid.

Tweede Kamerlid

Klasse! Dankzij Henk Nijboer en GroenLinks komt er eindelijk een onderzoek.

Tweede Kamer begint parlementaire enquête naar gaswinning Groningen, maar schadeafwikkeling gaat voor

De Tweede Kamer start een parlementaire enquête naar de gaswinning in Groningen. Unaniem steunt de Kamer een voorstel van GroenLinks en PvdA om dit...