Poliflw

De afgelopen jaren hebben gemeenten grote moeite om de kosten voor de jeugdzorg op te brengen. Omdat op initiatief van de landelijke VVD de zorg is overgeheveld naar de gemeenten, maar een groot deel van het benodigde geld in de schatkist achterbleef. Natuurlijk hebben we ook vanuit Gemert-Bakel opgeroepen om de gemeenten een eerlijke vergoeding voor de kosten te geven. Maar daar is het niet bij gebleven. In Gemert-Bakel gaan we niet achterover zitten, we gaan zelf aan de slag. Met als gevolg dat we nu eindelijk grip hebben op de kosten voor de jeugdzorg. Dat ging niet zomaar, daar is hard aan gewerkt. En er is lef getoond om het voor elkaar te krijgen. Want om zaken te verbeteren, moet je durven het anders aan te pakken. En dat is gebeurd. De opvoedondersteuners zijn in dienst genomen. De losse eilandjes van verschillende organisaties zijn nu één groep en als zodanig direct aanspreekbaar. Dat ging niet zonder slag of stoot. Er werden grote vraagtekens bij gezet, door de (ex)werkgevers van de professionals en de oppositiepartijen in de Raad, de VVD voorop. Het zou slecht zijn voor de jeugdprofessionals en voor de zorg. En nergens anders waren gemeenten zo dom dit te doen. Maar wij als CDA zagen kansen. Terecht! We hebben nu een club gemotiveerde professionals. Die goed samenwerkt met de huisartsen. Er is onderling vertrouwen. Onze jeugdprofessionals leveren nu zelf de zorg waar ze voor opgeleid zijn. Dat heeft ertoe geleid dat er minder jongeren worden doorverwezen naar externe trajecten. Als het nodig is wordt uiteraard wel doorverwezen. De kwaliteit van zorg blijft altijd vooropstaan! En deze kan nog verbeteren. Het CDA staat volledig achter de volgende stap die het college gaat zetten. Een verdere integratie van het team rondom de zorg van onze jongeren. Door ook de jongerenwerkers in huis te halen. Want die positie dichtbij, daar is winst te behalen. Er is nu ook al overleg met het CJG, op reguliere basis, met contactpersonen. Maar wij zien meerwaarde in betere contacten, onderling sparren, om te kijken hoe dingen het beste aan te pakken. Hou ik een zaak in eigen beheer, of is het beter op te schalen? Of andersom, iemand die vanuit het CJG bij de jongerenwerkers terecht komt. Ook nu is er weerstand, uit precies dezelfde hoek. Maar het CDA is ervan overtuigd dat ook deze stap de juiste zal blijken te zijn. We hebben goede jongerenwerkers, professionals, die prima bij onze andere professionals passen. Of de werkplek nu in het gemeentehuis is of in een grote maatschappelijke instelling, het zijn de jongerenwerkers zélf en hún kwaliteit die ervoor zorgen of jongeren hen wel of niet vertrouwen. Zij zullen, net zoals de opvoedondersteuners, onbezwaard kunnen werken. Ze krijgen de vrijheid en ruimte om dat te blijven doen wat ze nu al doen en waarschijnlijk meer ruimte voor eigen invulling en ontwikkeling. En dat komt, denken wij, de jongeren in onze gemeente alleen maar ten goede. CDA Gemert-Bakel Rick van Kessel 0651071512 rickvankessel@gmail.com

Het CDA wil van de Volksbank, de voormalige SNS bank, een nieuwe coöperatieve bank maken. Daarvoor pleit fractievoorzitter Pieter Heerma in een interview in dagblad Trouw: “Er is behoefte aan iets wat lijkt op de oude Postbank. Een bank waar je binnen kan stappen, waar je de mensen kent, met simpele en eerlijke producten, waar het midden- en kleinbedrijf geld kan lenen.”Mensen zijn vervreemd geraakt van grote bedrijven en bureaucratie van de overheid. Een nieuwe coöperatieve bank heeft kantoren dichtbij de klant en staat weer in dienst van de burger. ‘’Traditioneel hadden we een balans tussen markt, overheid en samenleving. Markt en overheid stonden daarbij in dienst van de samenleving. Maar het is steeds meer markt, overheid en individu. Daarbij werd de markt steeds liberaler, terwijl de overheid ging geloven dat rechtvaardigheid in systemen te vatten is. Het individu krijgt dan het slechtste van twee werelden: kilte zonder moraal en het recht van de sterkste uit de markt, en bureaucratie van de overheid. Het antwoord moet uit de samenleving komen, een bank die van de leden is.”De Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid constateerde dat de grote banken in Nederland te veel op elkaar lijken. Een nieuwe bank, waar mensen kunnen lenen en sparen, zet bestaande banken onder druk om zich maatschappelijke verantwoord te gedragen. Heerma: “Zo’n bank zonder bonussen zal ook meer tuchtigende werking hebben richting gedrag van andere banken.”De Volksbank is de opvolger van de SNS bank. Deze bank werd tijdens de kredietcrisis in 2013 genationaliseerd en is sindsdien nog in overheidshanden. In de komende periode moet de politiek beslissen over de toekomst van de bank.Lees hier het hele interview met fractievoorzitter Pieter Heerma in Trouw

CDA leider Sybrand Buma wil dat onze landbouwgrond beter wordt gewaarborgd. We moeten voorkomen dat buitenlandse investeerders, zoals de Chinezen, onze grond zomaar kunnen overnemen. Het gaat daarbij om onze voedselproductie, onze voedselzekerheid en de infrastructuur die daarbij hoort. Buma wil dat de voedselzekerheid en voedselveiligheid worden aangemerkt als vitale sectoren. Want beidezijn van vitaal belang voor onze nationale en economische veiligheid.De overheid kan overnames van bedrijven in vitale sectoren tegenhouden, of desnoods terugdraaien. “Er is één sector die we wel eens lijken te vergeten in Nederland, en dat is onze voedselvoorziening. China koopt als een dolle in de hele wereld grond op om te zorgen dat er Chinese monden worden gevoed. Vooruitlopend op Europese maatregelen zou Nederland nu al stappen moeten ondernemen,” aldus Buma. Landbouwgrond zou niet zomaar verkocht mogen worden aan de Chinezen. Het zou net als water, elektriciteit en de telecommunicatie beschermd moeten worden, zodat het niet zonder meer kan worden overgenomen. Anders heeft Nederland in de loop van de eeuw een groot probleem met de voedselvoorziening.

Niet kappen, maar planten. Want bomen zijn van levensbelang. #teamplanet

Vanavond was de officiële opening van Happietaria Leiden door Gert-Jan Segers! Een maand lang koken en serveren studenten eten voor het goede doel! Dit jaar is de opbrengst bedoeld om vrouwen in Azië te redden van mensenhandel en uitbuiting. Lijsttrekker Jacco Schonewille was erbij met Pieter Krol, fractievoorzitter van de ChristenUnie Leiden.

Photos from ChristenUnie Zuid-Holland's post

De besluitvormingsprocessen voor het veilig maken van de woningen in Groningen, de versterking, die nodig is als gevolg van de gaswinning in Groningen, verlopen veel te langzaam. De mensen die in de meest onveilige huizen wonen moeten met spoed worden geholpen. Ook moet er meer capaciteit komen om mensen die al een inspectie van hun huis hebben gehad verder helderheid te geven over de te nemen maatregelen. Daarom heeft woordvoerder Agnes Mulder via een motie de regering opgeroepen om te zorgen dat zo snel mogelijk wordt gestart met het maken van afspraken met bewoners over inspectie en versterking van hun woningen.Mulder: “In de vele gesprekken met bestuurders, inwoners, en ondernemers uit Groningen die ik de afgelopen tijd gevoerd heb komt het beeld naar voren dat het lijkt of iedereen op iedereen wacht. Mij komt ter ore dat er soms tot acht keer toe onderhandeld wordt over een project. Volgens de minister zou het geld geen probleem moeten zijn, maar in de praktijk blijkt dat dus toch net anders en duren besluitvormingstrajecten veel te lang. Heldere voorwaarden en tijdsafspraken ontbreken, het nemen van verantwoordelijkheid ook. Het effect is dat alles dus gewoon stil ligt.” Bij de Tijdelijke Commissie Mijnbouwschade Groningen (TCMG) is een stuwmeer van 17.500 schadegevallen. Mulder riep op om ook eens oplossingen in een andere richting te zoeken. Bijvoorbeeld door een grensbedrag vast te stellen voor schadegevallen tot tienduizend euro. “Laat iemand dat zelf oppakken met zijn aannemer. En mocht je als inwoner denken met dat bedrag red ik het niet, dan ga je op eigen keus een ander traject in. Zorgvuldiger en daarmee misschien iets trager, maar dan is dat wel een bewuste en begrijpbare eigen keus.” Iedereen waar Agnes Mulder de afgelopen tijd mee heeft gesproken, begon spontaan over de uitzichtloosheid van de situatie waarin zij als inwoners zitten. Mulder: “En dan bekruipt mij het akelige gevoel dat we terecht komen in de situatie waarin het oppakken van de schadeafhandeling en versterking door de overheid totaal geen verbetering is ten opzichte van de NAM. De minister kan nu laten zien dat het hem ernst is en dat hij vaart gaat maken met de schadeafhandeling en de versterkingsopgave.”

Hugo de Jonge sprak tijdens de Dag van de Christendemocratie. Lees zijn speech hier terug: Een ‘dag van de christen-democratie’, om het 40-jarig bestaan te vieren van ons wetenschappelijk instituut. Wat een steengoed initiatief van onze Pieter Jan Dijkman! “Wat voor land wil jij doorgeven?” Een mooie, uitnodigende vraag die ons bepaalt bij de opdracht van de politiek: het vormgeven van de samenleving van morgen. Een vraag ook die bescheiden maakt en oproept tot dadendrang tegelijkertijd. Bescheiden omdat het onderstreept dat we ons land slechts in bruikleen hebben van onze kinderen en kleinkinderen, en dat is een mooie manier van kijken. En tegelijkertijd: aan de slag dus, want morgen begint vandaag. In 1996 kwam ik in Rotterdam wonen. Op Zuid. In de Millinxbuurt. Volgens mijn vader - die had me getipt - was het goed te betalen en ik begreep toen ik er eenmaal woonde al vrij snel waarom. Drugs, geweld, overlast, achterstanden, het had allemaal z’n plek in de wijk waar ik was komen wonen. De meeste wijkbewoners waren naar elders vertrokken, en degenen voor wie dat niet was weggelegd bleven boos en teleurgesteld achter, in een wijk die nauwelijks meer leefbaar was. Ik kwam naar Rotterdam omdat ik er de PABO deed. In ’99 kreeg ik er m’n eerste baan, en m’n eerste eigen klas, groep 7 op basisschool De Akker in die Millinxbuurt. Ik zag daar hoe hard het leven voor kinderen kon zijn, hoe weinig sommige kinderen van huis uit meekregen - aan richting, aan grenzen, aan liefde. Wat ze juist te veel van huis meekregen, dat waren volwassen problemen, zorgen die geen kind van tien, elf jaar zou mogen hebben. Deze kinderen waren voor hun ontwikkeling zoveel meer dan waar ook afhankelijk van hun juf of meester. Maar met hard werken was en is het wel degelijk mogelijk om achterstanden in te lopen, om talent tot ontwikkeling te brengen. En juist daarom was het zo onvergetelijk mooi om juist in het leven van deze kinderen een rol van betekenis te mogen spelen. Het was dezelfde tijd dat in de lerarenkamer bij mij op school al lang het gesprek gaande was over de falende integratie in Nederland. Het beleid toen was geformuleerd in keurige bezweringsformules die precies niet onder woorden brachten wat mensen van dichtbij zagen gebeuren. Als we nou maar zouden zorgen dat mensen een dak boven hun hoofd hebben, een opleiding en werk, zullen ze integreren en zich thuis voelen, werd vaak gezegd. Niet dus. Kort daarna was het Pim Fortuyn die de falende integratie op de politieke agenda zette. Wat je ook vond over de manier waarop hij dat deed: de zorgen van Rotterdammers en zoveel Nederlanders werden eindelijk gehoord en kregen een plek in de politiek. Het zijn voor mij vormende jaren geweest, die eerste jaren in Rotterdam, wonend en werkend op Zuid. Ik leerde er vele lessen. Laat ik er twee noemen: • De eerste is dat je je nooit neer mag leggen bij de dingen omdat ze nu eenmaal zijn zoals ze zijn. Achterstanden zijn geen ‘voldongen feiten’, en mensen mag je nooit opgeven. We kúnnen - met hard werken - het verschil maken in het leven van de mensen die op ons rekenen. • En de tweede les is dat we als politiek de zorgen die er zijn serieus hebben te nemen. Het is onze plicht om het gesprek daarover te laten gaan, ook als die zorgen ons onwelgevallig zijn. De politiek is bij uitstek de plek om zorgen te verwoorden, om onvrede te kanaliseren. Politiek hoort naast mensen te staan. Terug naar de vraag die vandaag centraal staat: ‘Wat voor land wil jij doorgeven?’ ‘Geboren worden is een opdracht’ is een - meen ik - Joods gezegde. Ik vind dat prachtig. Je geboorte zien als een opdracht om waar te maken wat je in je hebt, om iets te doen met de talenten die je hebt gekregen, om zin te geven aan je bestaan. Een opdracht om de hoop waar te maken die mensen op je vestigen. Zoals we dat vaak binnen het CDA zeggen: iedereen heeft een taak. Dat geldt voor mij, voor u, voor ons allemaal - op welke plaats we ook ons werk doen. Het land dat ik wil doorgeven is zo’n land. Een land waarin we elkaar daarop aanspreken: neem je verantwoordelijkheid, je hebt een taak, doe mee. Maak iets van je leven en beteken iets voor de mensen om je heen. En daar hoort óók bij dat we iedereen ook echt in staat stellen om mee te doen: mensen met en zonder beperking, jong en oud, autochtoon en allochtoon. Iedereen. In het land dat ik wil doorgeven is die samenleving écht een SAMENleving. Laten we eerlijk zijn, zonder het te willen leven we steeds meer langs elkaar heen. Steeds meer groepen in de samenleving die elkaar nooit meer tegen komen: niet in hun wijk, niet op het werk of op school. Gescheiden werelden. Als we niet uitkijken fragmenteert onze samenleving, langs culturele scheidslijnen of langs de lijn van opleidingsniveaus, in allemaal subsamenlevinkjes, ieder z'n eigen ‘ons-soort-mensen’. Het overbruggen van die kloven is een van de belangrijkste opdrachten, zeker voor ons als CDA, als partij van de samenleving. In het land dat ik wil doorgeven – dat wij moeten willen doorgeven - hebben we samen te leven vanuit het besef dat we niet zonder elkaar kunnen, dat we niet zonder een gedeeld verhaal, een gedeelde cultuur, een gedeelde identiteit kunnen. Het land dat we moeten willen doorgeven is ook een land dat laat zien wat solidariteit tussen generaties echt betekent. Niet ‘what’s in it for me’, maar ‘what’s in it for us all’. Een land waarin we oog hebben voor de problemen op langere termijn - of het nu een onhoudbaar pensioenstelsel is of een onhoudbare milieuschuld - we mogen onze kinderen er niet mee opzadelen. Om het huiselijk te zeggen: we hebben onze eigen rommel op te ruimen. ‘Na ons de zondvloed’ is een houding die ons niet past. En dat vraagt om leiderschap, niet alleen van de politiek maar van iedereen die verantwoordelijkheid draagt. En - ik kan het niet ongenoemd laten - wat heeft de polder deze week een geweldige kans gemist om juist dat te laten zien, een geweldige kans om de pensioenen houdbaar en eerlijk te maken voor álle generaties. Werk maken van het land dat we door willen geven. Dat is wat ons te doen staat. En het CDA heeft alles in huis om daarin leidend te zijn, juist nu. Maar dat betekent wel iets voor ons als denkers en doeners binnen het CDA . Ik wil een drietal punten markeren. 1. Het CDA moet de zorgen van mensen als haar opdracht zien Een partij die samenleving voorop plaatst, die naast mensen staat, heeft ook naast de zorgen van mensen te staan. Heeft die zorgen als haar opdracht te zien. En de belangrijkste van die zorgen passen niet in een rekenmachine. De zorgen die in de ‘burgerperspectieven’ van het Sociaal Cultureel Planbureau steevast in de top 3 staan zijn de zorg, migratie en integratie, en ‘normen en waarden, de manier waarop we als samenleving met elkaar omgaan’. En dat zijn zorgen die we misschien zelf niet allemaal zo ervaren, maar waarvan we wel weten dat ze er zijn. Zorgen die vaak voortkomen uit onzekerheid, uit onveiligheid, uit onbehagen. Zorgen over de toekomst: is er straks voor mij nog wel de zorg die ik nodig heb en kunnen we die zorg nog wel betalen? Zorgen over de spankracht van de samenleving: houden ze daar in Den Haag als het gaat om migratie en integratie eigenlijk wel rekening met wat onze buurt nog aankan? Zorgen die ‘real’ zijn voor veel mensen, en dus ‘real in their consequences’. En geven we daar nu echt het goede antwoord op, of gebruiken ook wij nog te vaak bezweringsformules omdat we de ongemakkelijke werkelijkheid liever ontwijken? Juist als we het vertrouwen willen herwinnen van de mensen die dat aan het verliezen zijn, zullen we die zorgen moeten willen begrijpen, willen verwoorden. Maar daar mogen we het niet bij laten. Megafoon-politiek is niet onze stiel. Juist aan het CDA geldt de opdracht ook een antwoord op die zorgen te formuleren, er een hoopvol perspectief aan te verbinden. 2. Het CDA moet een ‘tegenover’ durven zijn van de geest van de tijd We kunnen in onze mooie partij avond aan avond discussiëren over plannen voor de toekomst en moties voor morgen. Maar kunnen we, durven we ook te benoemen waar we tégen zijn, wat we niet willen? Durven we onszelf neer te zetten tegenover de geest van de tijd? • Tegenover het consumentisme en egoïsme van deze tijd van ‘ieder voor zich en de overheid voor ons allen’. Daartegenover heeft het CDA te plaatsen dat mensen geen klant zíjn van de overheid. Dat de samenleving wordt gedragen door de miljoenen Nederlanders die dag in dag uit vrijwilligerswerk doen, het ‘noaberschap’ voorleven - door de f-jes te trainen, even een boodschap te doen voor de buurman die slecht ter been is, te gaan wandelen met die mevrouw in het verpleeghuis. • Tegenover het cynisme en de onverschilligheid van deze tijd over onszelf, over de politiek. Daartegenover heeft het CDA de hoop en de overtuiging te plaatsen dat wel degelijk het verschil te maken is in het leven van mensen. Die enorme eenzaamheid in onze samenleving, daar hoeven we ons niet bij neer te leggen. Uitbuiting en mensenhandel op de wallen, dat is wel degelijk aan te pakken. Ondermijning is geen natuurverschijnsel, die ís te bestrijden. Die vreselijke spiraal van huiselijk geweld en kindermishandeling, die ís te doorbreken. • Tegenover de polarisatie van deze tijd. Het CDA hoort dé partij tegen de polarisatie te zijn, zei onze Piet Steenkamp al. Juist nu een aantal partijen van de polarisatie in de samenleving een politiek verdienmodel lijken te hebben gemaakt, heeft het CDA de opdracht de kloven in de samenleving te overbruggen. • Tegenover het neoliberale mensbeeld en het ongebreidelde geloof in de zegeningen van de markt. Kijk naar de mensen die vroeger pakjes rondbrachten in loondienst en datzelfde werk nu als gedwongen zelfstandige doen, zonder de zekerheden van pensioenopbouw of van loon als je ziek bent. Kijk naar de aanbestedingen in de zorg die partnerschap, samenwerking en continuïteit van zorg bemoeilijken. De markt - zonder sturing, zonder moraal, zonder gezond verstand - verdeelt de samenleving in winnaars en verliezers. Het CDA mag daar niet met de handen in de zakken naar staan te kijken. Een tegenover durven zijn. Helder maken waar we tégen zijn. We hebben het karakterologisch misschien niet van nature in ons, redelijke mensen als we zijn. Maar nodig is het wel. Om vervolgens echt helder te kunnen maken waar we vóór zijn. 3. Het CDA hoort sterk te zijn in het midden Het CDA hoort in het midden. Dat is geen keuze uit verlegenheid, geen keuze uit louter pragmatisme, maar een keuze uit overtuiging. In het midden worden verschillen beslecht, worden mensen samengebracht, strijd gepacificeerd. Het is zoals Sybrand zei op het laatste partijcongres: “Het CDA is sterk in het midden, dat was en is onze gezamenlijke opdracht. Want polarisatie en het uitvergroten van tegenstellingen past ons niet.” Maar dat vraagt ook iets van onze stijl van politiek bedrijven. Hoewel politiek een mooi vak is, haalt het niet altijd het mooiste in ons naar boven. Als we uit het oog verliezen dat het onze belangrijkste taak is om kloven te overbruggen in plaats van te slaan. Als we het verschil niet máken, maar verschillen juist uitvergroten. Sommige partijen lijken het gedachtengoed in één woord samen te kunnen vatten: Schande! Of tégen! Het gedachtengoed van het CDA is rijker dan dat en vraagt om de ene én de andere kant te belichten. Juist zo doen we recht aan de werkelijkheid. Niet altijd makkelijk wellicht in een tijd waarin de toon steeds hoger lijkt te moeten, en de quotes steeds korter, schreeuweriger, grover en lomper. Ik zeg bewust: líjkt te moeten. Omdat ik er van overtuigd ben dat een grote meerderheid van de mensen in Nederland daar juist helemaal niet op zit te wachten. De stille meerderheid in Nederland verwacht iets anders: politici hebben een voorbeeldfunctie. Niemand wordt groter door op een ander te gaan staan. De Bijbelse notie ‘behandel een ander zoals je zelf behandeld wilt worden’ is ook in de politiek een gouden regel. Tot slot Je talenten waarmaken, omzien naar elkaar en de wereld een beetje mooier achterlaten. Dat is het appèl van het CDA, waarvoor ik gevallen ben. En dat appèl is actueel en tijdloos tegelijkertijd. Vandaag gaat een mooi avontuur van start. Op basis van al het moois dat de rijke traditie waarop onze partij steunt ons gebracht heeft, gaan we onder leiding van het WI verder bouwen aan een gedeeld verhaal. Een gedeeld verhaal dat zorgen serieus neemt, geborgenheid en zekerheid biedt, hoop en perspectief geeft. Een gemeenschappelijk huis, in de woorden van Pieter Jan Dijkman. Ik ben heel benieuwd en heb zin om daar aan bij te mogen dragen. Laat ik afsluiten met een wens - of eigenlijk is het een gebed - van een bekende Heilige (de favoriet ook van veel protestanten), Franciscus van Assisi: “Moge God ons zegenen met genoeg dwaasheid om te geloven dat we een verschil kunnen maken in de wereld, zodat wij kunnen doen waarvan anderen zeggen dat het niet gedaan kan worden”.

CDA-Kamerlid Jaco Geurts heeft dinsdag tijdens een debat over de Landbouw- en Visserijraad met minister Schouten in het bijzonder aandacht gevraagd voor de zorgelijke situatie waar de Nederlandse kottervloot zich in bevindt, als het gaat om de pulsvisserij en de Brexit. Het leek erop dat donderdag 4 oktober in Brussel een definitieve knoop zou worden doorgehakt in de triloog over de toekomst van de pulsvisserij. Dit besluit is vooralsnog uitgesteld omdat er geen overeenstemming werd bereikt, maar de voortekenen beloven weinig goeds. InnovatieEen verbod zou een grote klap betekenen voor onze Nederlandse vissers, die in Europa voorop lopen met de grootste innovatie in de visserijsector van de afgelopen twintig jaar. Geurts: ‘Verdraaiing van feiten en eigen belangen zouden het bovendien winnen van wetenschappelijk onderzoek en duurzame innovatie. De pulstechniek betekent minder brandstofverbruik en minder bijvangst. Het CDA vindt het van groot belang dat duurzame innovatie in de visserij wordt beloond in plaats van tegengewerkt.’ Alles op allesGeurts drong er bij minister Schouten op aan er alles aan te doen om een verbod van tafel te krijgen. In het belang van onze kottersector, de visafslagen, de verwerkers en alle gezinnen die hier van afhankelijk zijn. Is het nog mogelijk om de verordening weggestemd te krijgen? Is nog overwogen onze minister-president in te zetten? Daarnaast vroeg Geurts zich af of de minister de sociaal-economische gevolgen in beeld heeft. De minister gaf aan dat het de sector honderden miljoenen aan omzet zou kosten, plus een verlies van 500 á 600 arbeidsplaatsen. Geurts: ‘We vragen de minister dan ook om alles op alles te zetten voor een positief resultaat, nu de blessuretijd is ingegaan.’