Poliflw

“ Want God rustte op de zevende dag en heiligde die, want op die dag rustte hij van heel zijn scheppingswerk “ - Gen. 2:3

Wanneer we een geliefde moeten begraven en afscheid nemen, spreken we vaak over rust: ‘rust zacht’, of ‘eeuwige rust’. Je hoeft niet meer hard te werken, te zorgen en te rennen. De handen werken niet meer, de voeten staan stil en er is niks meer te horen. Stilte, tijdloosheid. Er is geen hersenactiviteit, zal een arts zeggen. Er gebeurt natuurlijk nog van alles met het lichaam - natuurlijke processen - maar dat is een onvermijdelijk ondergaan van een biologische afbraak. De ‘aardse tent’ die, soms nog nieuw en vaker oud en versleten, voorgoed wordt ingepakt.

Morgen is het stille zaterdag. Ik stel mij dan Jezus in het graf voor: ook Zijn lichaam, niet anders het onze, werd afgebroken. Veel sneller dan bij ons het geval is, in het warme klimaat van Judea en zonder koeling. En zoals God op de sabbat rust nam na het scheppingswerk, zo rustte Hij nu ook op stille zaterdag - een sabbatsdag. Immers, aan het begin van de tijd en de werkelijkheid was Hij er al bij: alles is door Hem en voor Hem geschapen (Kol. 1:16). De schepper van hemel en aarde lag dood in het graf. Verplichte rust en onomkeerbaar - men wist toen natuurlijk ook al dat mensen niet opstaan uit de dood. Dat is ondenkbaar, onvoorstelbaar, een dwaasheid.

Maar: door de scheppende kracht van de Heilige Geest stond Jezus weer op uit de dood. Dat vieren we zondag, met Pasen. Geluid uit Zijn mond, toen hij eerst niet herkend werd: “Maria”. Zijn bewegende handen met pezen, huid, nagels en unieke vingerafdrukken waardoor Thomas zei: “Mijn Heer en mijn God”. Een vernieuwd lichaam. Rust is bij God niet eeuwig. De Heilige Geest riep Jezus wakker uit de rust die als onomkeerbaar werd gezien. Hij was de eerste die wakker werd geschud - en zeker niet de laatste. Dat is de hoopvolle boodschap van Pasen: op de jongste dag maakt de Heilige Geest iedereen wakker die bij Jezus hoort, en tot die tijd rusten ze veilig bij God.

Gezegende paasdagen gewenst, namens de fractie van de ChristenUnie Dronten,

Rien de Groot

Er hebben in de fractie een aantal wijzigingen plaatsgevonden. Allereerst heeft Yvonne Koelewijn afscheid genomen als raadslid. Haar plaats in de raad wordt ingenomen door commissielid Mirte van der Vlist. Hierdoor ontstaat er een vrije plek als commissielid en deze plek wordt ingenomen door Soraida Jansen-Windster.

Voor de portefueilleverdeling betekent dit dat Bert alles zal behandelen dat vanuit commissie Sociaal Domein en Wonen (SDW) in de raad komt. Mirte behandelt alles vanuit de commissies Ruimte en Verkeer (RV) en Rekening en Audit (R&A). De behandeling in de raad van stukken uit de commissie Economie, Financiën en Bestuur (EFB) zal op het gebied van Bestuur door Bert worden gedaan en op de gebieden Economie en Financiën door Mirte. Soraida zal zich in de commissie SDW bezig houden met de onderwerpen jeugd, wonen, integratie, onderwijs en armoedebeleid.

‘Waar komt het op aan voor onze partij en de christelijk-sociale beweging in déze tijd. Wat is onze politieke agenda van de toekomst? Dat zijn de vragen waar de Commissie Partijvisie zich de komende tijd mee bezig houdt’, vertelt Roel Kuiper in een bevlogen gesprek.

‘Waar komt het op aan voor onze partij en de christelijk-sociale beweging in déze tijd. Wat is onze politieke agenda van de toekomst? Dat zijn de vragen waar de Commissie Partijvisie zich de komende tijd mee bezig houdt’, vertelt Roel Kuiper in een bevlogen gesprek.

De Christenunie fractie heeft haar bijdrage geleverd aan het debat over de 'Visie op Rhenen 2035' en presenteert haar visie op financiële meevallers. Altijd maar oppotten?

Bijdrage debat - Visie op Rhenen 2035Wat mij betreft is het debat over 'Rhenen in 2035' toch wel de kern van ons politieke werk. Hoe willen we dat onze gemeente op lange termijn er uit ziet en wat denken we dat goed is voor onze stad en haar inwoners. Of zoals het in de visie zelf staat: “De Visie op Rhenen 2035 geeft de richting aan voor de komende jaren“ en “Het is een visie van ons allemaal.”

Ik wil dan ook alle inwoners van Rhenen die gebruik gemaakt hebben van de mogelijkheid om in te spreken of hun mening te geven, ontzettend bedanken. Want daarmee wordt het inderdaad een Visie van ons allemaal. Het maken en vaststellen van zo’n visie kan niet gebeuren vanuit de ivoren toren van de gemeenteraad. Ook complimenten aan het college en de ambtelijke organisatie die al die mogelijkheden voor inspraak georganiseerd hebben. En creativiteit getoond hebben bij het bedenken van allerlei vormen hiervoor.

In de gemeenteraad geven we niet allemaal precies hetzelfde antwoord op die vraag: “Hoe willen we dat Rhenen er in 2035 uitziet?” Meer dan 30 amendementen en moties is wel een unicum. Maar hoewel sommige amendementen haaks op elkaar lijken te staan heb ik goede hoop dat we vanavond een breed gedragen Visie kunnen vaststellen.Toen de Visie gepubliceerd werd, ging veel aandacht uit naar de kaartjes. We zijn nu eenmaal erg visueel ingesteld. En veel mensen gingen op zoek naar het kaartje waar hun erf, woongebied of bedrijf op stond. Om te kijken wat de mogelijke gevolgen van de Visie waren. En klommen in de pen of kwamen inspreken. Na de stikstofkaartjes van van der Wal, hadden we nu de gebiedskaarten van van Laar.

Ik heb het gevoel dat dat voor een deel komt door wantrouwen. Een gevoel van: Ze zeggen wel dat ze werken vanuit de bedoeling, maar als er eenmaal iets op papier staat krijg t dan nog maar eens verandert. Dus ik kan maar beter zorgen dat mijn belang in de Visie aangepast wordt. En toch moeten we daarvoor oppassen. Deze Visie is niet bedoeld om individuele belangen te beschermen. Maar moet aan de andere kant ook niet in beton gegoten zijn. In grote lijnen duidelijk qua richting en bedoeling met ruimte voor maatwerk. Ik hoop op een vruchtbare bespreking die onze burgers vertrouwen geeft in hun overheid.

Reactie op de kadernota: Dagobert Duck?Het lijkt een jaarlijks terugkerend fenomeen. Eénmalige financiële meevallers die, omdat ze niet aan structurele zaken uitgegeven mogen worden, dan maar als Dagobert Duck in het grote pakhuis gestopt worden. Ook dit jaar is er onverwacht flink wat geld over. Wat ons betreft wordt dat niet alleen maar opgepot voor moeilijker tijden maar geven we ook geld uit. Bijvoorbeeld aan extra capaciteit om eindelijk de Nieuwe Veenendaalseweg af te maken. Of om haast te maken met het opknappen van sportpark Candia. Verder blijven we op de bres staan voor mensen die het financieel moeilijk hebben. Dat zijn er helaas steeds meer. We hebben dan liever maatwerk voor mensen die het echt nodig hebben, dan algemene maatregelen waar iedereen van profiteert. De sterkste schouders mogen best de zwaarste lasten dragen.Zo blijven we oog houden voor ieder mens.

Het is intens verdrietig als een jong kind – vaak niet ouder dan 6 jaar – bijna zal overlijden, laat staan dat dat in de laatste dagen gepaard gaat met veel pijn, veel lijden. In dat soort situaties word ik allereerst stil; want in dat verdriet past terughoudendheid. En het is ook een illusie dat de overheid zulk hevig lijden weg kan nemen. Hoe graag we ook zouden willen dat een kind geneest, bij ons kan zijn, soms is er de verdrietige gebrokenheid dat dit niet zo kan zijn. Maar ook dan geven de vertrouwde waarden uit de christelijke ethiek ons wel een richting, zoals ‘barmhartigheid’ en ‘liefdevolle zorg’.

Het is intens verdrietig als een jong kind – vaak niet ouder dan 6 jaar – bijna zal overlijden, laat staan dat dat in de laatste dagen gepaard gaat met veel pijn, veel lijden. In dat soort situaties word ik allereerst stil; want in dat verdriet past terughoudendheid. En het is ook een illusie dat de overheid zulk hevig lijden weg kan nemen. Hoe graag we ook zouden willen dat een kind geneest, bij ons kan zijn, soms is er de verdrietige gebrokenheid dat dit niet zo kan zijn. Maar ook dan geven de vertrouwde waarden uit de christelijke ethiek ons wel een richting, zoals ‘barmhartigheid’ en ‘liefdevolle zorg’.

In een verklaring aan de leden van de Tweede Kamer gaven de Groninger volksvertegenwoordigers een treffende afsluiter mee: Groningen: van win(st)gewest naar Pronkjewail!

Maar waar we de boortorens van de NAM langzaam maar zeker zien verdwijnen zagen we daarvoor in de plaats wel de winturbines als paddenstoelen uit de grond schieten.

Prof. dr. ir. Jan van der Stoep sprak de 8e Egbert Schuurmanlezing uit. De landbouw heeft toekomst, liever meer boeren. Maar dit vraagt om een derde weg naast het eco-modernisme en het eco-centrisme. Maar er is ook handelingsperspectief nodig waarbij hoop en verwachting een belangrijke rol spelen.

De 8e Egbert Schuurmanlezing gaf antwoord op de vraag of er nog toekomst is voor de landbouw. Het antwoord is een volmondig 'Ja'!.

Nederland ziet zich gesteld voor stevige uitdagingen met vraagstukken rond stikstof, klimaat, bio-diversiteit en vraagstukken rond hoe wij omgaan met dieren. En we zien twee perpsectieven van waaruit naar deze uitdagingen wordt gekeken. Het eco-modernisme en het eco-centrisme. Jan van der Stoep zet daar een derde perspectif tegenover, dat van het rentmeesterschap.

Helaas wordt bij rentmeesterschap vaak gedacht aan op economische waarden gebaseerd beheer. Van der Stoep wijst ons op het Engels begrip 'stewardship' dat een betere lading geeft aan dit woord. Als steward heb je een dienende en zorgende taak. Daarin klinkt meer de opdracht door om te zorgen voor de mensen aan tafel, een extra stoel voor een onverwachte gast, zorgen dat er kan worden geleefd, dat er een leefbare plek is.

Van der Stoep brengt de metafoor in van een tuin wat valt terug te leiden op het woord afscheiding. Niet alleen het tot bloei laten komen van een tuin en het voorbrengen van vruchten waarvan wij kunnen genieten maar ook het beschermen van verkeerde invloeden van buiten die de tuin kunnen schaden.

Dit brengt hem bij de vraag hoe en waarom de mens anders is dan dieren. Drie relaties komen daarbij aan de orde. Die van mens en aarde, die van mens  en dier en die van mens en God. Deze laatste bepaalt ons mensen bij de verantwoordelijkheid die wij hebben waar andere levende wezens en de aarde die niet hebben.

Van der Stoep sluit af met het verhaal van een oude man in een verzorgingshuis die terugkijkt op zijn leven. Elke dag nam hij de tijd om eikels te verzamelen en te platen. De eens kale grond staat weer vol met eiken. Laten we ieder om ons plekje, vanuit onze verantwoordelijkheid zorgen voor de aarde, dat zij als een tuin tot bloei komt, voortbrengt wat wij nodig hebben om te leven maar dat wij haar bewaren voor en doorgeven aan volgende generaties. Dat is ons aller verantwoordelijkheid.

De lezing is integraal terug te kijkken via deze link.

Voorzitter, wij beginnen onze woordvoering met de laatste zin van het college tijdens de beeldvormende commissievergadering 2 weken geleden: ‘Voor je het weet beloof je iets wat je niet waar kunt maken’. Onze fractie vindt deze zin een scherpe, en misschien onbedoelde, wake-up-call van de Onwikkelagenda die voor ons ligt. Wij lezen heel veel ambities en zien beperkte tijd en financiële middelen. Alsof het ‘Ravijnjaar 2026’ nu al is omgeslagen in een ‘Jubeljaar’ die 3 jaar duurt. Als oppositiepartij maken wij ons hierover zorgen. Wij vragen ons af wat is realistisch en wat is haalbaar?

Voorzitter wij hebben er voor gekozen om een aantal voor ons belangrijke punten uit de Ontwikkelagenda met u te delen.

1. Keuze mogelijkheden Ontwikkelagenda

Het 1e punt is: Keuze mogelijkheden Ontwikkelagenda. Voor ons ligt de lang verwachte uitvoeringsagenda in de vorm van een Ontwikkelagenda. Zo’n 8 maanden is er de tijd genomen om te komen tot deze Ontwikkelagenda boordevol ambities en vergezichten. Veel ruimte voor samenwerking tussen inwoners, gemeenteraad en college, tenminste daar staat de agenda vol van.

In de tussenperiode zijn meerdere voorstellen en moties uit de Raad ontraden en afgeserveerd: er waren tenslotte middelen nodig voor de uitvoering van deze Ontwikkelagenda. Maar juist daar wringt wat onze fractie betreft de schoen. Er wordt instemming gevraagd om minimaal 2,5 miljoen euro vrij te maken voor uitbreiding van de ambtelijke organisatie, een rekensom leert zo’n 25-30 fte.

Voorzitter, onze fractie vraag zich af welke ambities worden hiermee werkelijkheid? Welke keuzemogelijkheden zijn er nog? Kunnen wij als raad nog kiezen voor een bepaalde prioritering? Waarom zijn er geen scenario’s voorgelegd? Tijdens de raadsvergadering van 3 november jl. heeft het college aangegeven:

‘mogelijkheden zijn beperkt’ ’prioriteiten stellen we met elkaar’ ‘voor de Raad is het belangrijk gesprek met college te voeren, u besluit hier (prioriteiten) ook over’. ‘Ik (wethouder) verwacht dat wij naar u toekomen en een voorstel doen’ Voorstel zal ruimte bieden om het gesprek te voeren en prioriteiten te geven’ Kan mij voorstellen dat wij u iets voorleggen waar daadwerkelijk over gesproken kan worden en waar daadwerkelijk keuzes in gemaakt kunnen worden.

Voorzitter, is het college wel betrouwbaar gebleken op dit vlak? Graag ontvangen wij een reactie van het college en de ander fracties over het feit dat wij als raad vooraf niet zijn benaderd met een voorstel om keuzes te maken en prioriteiten aan te geven, terwijl dit wel was aangegeven door het college.

Wij vragen ons af hoe kunnen wij zo als Raad onze controlerende taak uitvoeren zonder dat we vooraf weten op welke van de 105 ambities de focus ligt? En hoe kunnen we als Raad ons budgetrecht uitoefenen al we niet weten voor welke doelen de middelen worden ingezet? En hoe kunnen we als Raad onze volksvertegenwoordigende rol uitleggen aan onze inwoners, bedrijven en instellingen als we niet precies kunnen zeggen waar in wordt geïnvesteerd en waar we geen prioriteit aan geven?

Wethouder Rohen gaf het al aan tijdens de beeldvormende commissievergadering 2 weken geleden: ‘het is een keuze in schaarste'. Onze vraag is dan: welke keuze wordt er nu daadwerkelijke gemaakt? En waneer zijn we tevreden?

Het laatste voorzitter, wat wij hier nog over willen zeggen is dit. Op het momentaan een meerderheid van de Raad akkoord gaat met de voorgestelde forse investering in de ambtelijke organisatie van minimaal 2,5 miljoen euro, dan willen wij als ChristenUnie-SGP nu, op voorhand dus, vermeld hebben dat we deze middelen niet  laten verdampen aan dure inhuurkrachten.

 

2. Perspectief op Dienstverlening / Personeel

Dit brengt ons bij een ander punt wat wij willen benoemen, namelijk het Perspectief op Dienstverlening. In de Ontwikkelagenda worden daar prachtige woorden genoemd Er staat bijvoorbeeld dat de gemeente de dienstbaarheid aan de samenleving als een hoog ideaal ziet maar deze nu lang niet altijd waar kan maken. Het college geeft aan in deze bestuursperiode daar een belangrijke slag in te maken.

Voorzitter volgens ons wordt er gewerkt aan een ‘uitmuntende uitvoering van al onze werkzaamheden’. De lat ligt hoog. Tegelijkertijd zien en horen wij al een langere tijd dat de organisatie niet op orde is qua personele bezetting en het hoge ziekteverzuim. Vanuit de ChristenUnie-SGP fractie zeggen wij: begin gewoon eens met lekker werken, positieve feedback en het complimenteren van medewerkers. Met plezier je werk doen is misschien niet voor alle medewerkers weggelegd. Daarom is het belangrijk dat daar aandacht voor is vanuit de organisatie en op wordt gestuurd.

Hoe kan er wat meer ontspanning komen in de organisatie? Er zijn zoveel zaken onzeker. Hoe kun je werken vanuit kansen en mogelijkheden in plaats van tekort op menskrachten en financiën. Wat is daarvoor nodig om lekker te werken? En hoe kunnen we medewerkers binden en boeien?

Opnieuw staat er iets over houding en gedrag in de ontwikkelagenda. Houding en gedrag begint ons inziens bij het college, bij teamleiders én het bestuur in de vorm van ons als raad. Laten we elkaar dan ook blijven stimuleren en motiveren.

3. Vertrouwen

Ons derde punt is: Vertrouwen. De Ontwikkelagenda heeft net als het coalitieakkoord de titel: Samen wonen, samen werken, samen leven. In de uitwerking van de verschillende perspectieven komt dit telkens terug en het woordje ‘samen’ komt dan ook heel erg vaak voor in de tekst.

Maar ‘samen’ heeft een basis nodig. Echt iets samen doen vraagt om vertrouwen. En dat missen wij in deze ontwikkelagenda. Er wordt slechts 1 keer over vertrouwen gesproken als het gaat om de inwoners. Er wordt dan gezegd dat “inwoners erop moeten kunnen vertrouwen dat als het echt nodig is in hun leven de overheid dichtbij is en de menselijke maat hanteert”. Met andere woorden: als je het echt niet meer weet, moet je vertrouwen dat de overheid er voor je zal zijn.

Helaas lezen we nergens hoe het college dit vertrouwen, die basis van het samen doen, tot stand wil brengen of versterken.

Tegelijkertijd is het college niet blind voor de ontwikkelingen in de maatschappij. Ze zeggen te zien dat de samenleving uiteen dreigt te vallen in eilandjes.  En dat de rol en legitimiteit van de overheid (ook op lokaal niveau) vermindert. Oftewel: dat het vertrouwen kleiner wordt.

Dan hoop je als lezer daarna te horen op welke manier dit college dit probleem gaat aanpakken… Maar de enige oplossingsrichting van dit college is dat ze haar rol per vraagstuk scherper wil definiëren. Ze spreken van een nieuw sociaal contract met de inwoners, een samenspel vanuit wederkerigheid dat we als gemeente als geheel moeten gaan ontdekken en inrichten.

Onze fractie pleit voor een actieve houding van dit college om het vertrouwen van de inwoners terug te winnen of te versterken. En wij vragen ons zeer erg af of de gekozen tactiek om de rol van de gemeente scherper te definiëren daar helpend bij is. Graag een reactie hierop van het college.

4. Bestaanszekerheid

Het volgende punt is: Bestaanszekerheid. In de Ontwikkelagenda is een apart hoofdstuk gewijd aan het feit dat mensen een bodem in hun bestaan hebben. Onze fractie heeft het liever over bestaanszekerheid. Een recht dat is vastgelegd in artikel 20 van onze grondwet! Het is het recht op een toereikende levensstandaard en een menswaardig bestaan. Voor steeds meer mensen en inwoners in onze gemeente komt deze bestaanszekerheid in gevaar. 

Onze fractie is het van harte eens met het doel dat de gemeente in die moeilijke omstandigheden wordt ervaren als een betrouwbare partner. 

En wat ons betreft niet alleen op grond van onze grondwet of vanuit medemenselijkheid, maar omdat er meer is wat ons drijft. In de woorden van apostel Paulus: "de liefde van Christus dringt ons om dit te doen". Laten we vanuit die gedachte met onze inwoners omgaan: met elkaar en voor elkaar, zodat al onze inwoners bestaanszekerheid hebben en kennen. 

 

5. Wonen

Voorzitter ons laatste punt. Thuis is waar je woont en leeft. Onze fractie is zich bewust van de enorme druk op de woningmarkt waardoor het moeilijk is om aan alle inwoners van de gemeente Nijkerk een thuis te blijven bieden. In de ontwikkelagenda worden meerdere acties genoemd die als doel hebben dat onze gemeente een plek is waar het voor alle inwoners mogelijk blijft om te wonen en te leven. Onze fractie vindt dat er alles aan gedaan moet worden om de samenstelling van de bevolking het uitgangspunt te laten zijn bij de keuze voor type, grootte en prijs van nieuwe woningen. In plaats van dat de nieuw te bouwen woningen de samenstelling van de bevolking gaan bepalen. Laten we daar niet aan toegeven.

———————————————————————————————————————————

Tweede termijn

Voorzitter, onze fractie blijft het een gemiste kans vinden dat wij als raad niet betrokken zijn geweest bij de de totstandkoming van de Ontwikkelagenda. Ondanks dat het college ons dat had voorgehouden. De vele ambities, de beperkte financiële middelen en het tekort aan personeel, maakt dat wij als fractie het een zware afweging vinden om in te kunnen stemmen met de ter kennisneming van de Ontwikkelagenda en de bijbehorende begrotingswijziging.

Tegelijkertijd willen wij niet nog meer tijd kwijt raken met dit proces. Inmiddels is er nog maar 3 jaar over om de beloften in het collegeakkoord waar te maken. We hebben geen tijd meer op te verliezen! Tot slot voorzitter wensen wij het college en de ambtelijke organisatie Gods zegen, kracht en wijsheid toe bij de uitvoering van deze ambitieuze Ontwikkelagenda.