Nieuws van politieke partijen in Leiden inzichtelijk

10 documenten

Amendement: Parkeerplaatsen aanleggen voor sociale huurders

Partij Sleutelstad Partij Sleutelstad Leiden 30-11-2023 15:19

Toelichting:

Uit de beleidsregels parkeernormen volgt een parkeereis van 31 plaatsen voor bewoners. Aangezien de nieuwbouw aan de Corantijnstraat binnen 500 meter ligt van wijken waar geen betaald parkeren is staat het parkeerbeleid het niet toe om van deze parkeereis af te wijken. Alleen bij zwaarwegende gevallen kan het bevoegd gezag (het college) hiervoor dispensatie verlenen. Indieners zijn van oordeel dat dit hier niet het geval is.

Volgens het college zou sprake zijn van zwaarwegende gevallen omdat de business case in gevaar zou komen als de corporatie deze parkeerplaatsen op eigen terrein zou moeten aanleggen. Het bouwplan zou daardoor niet uitgevoerd kunnen worden. Daarbij schermt het college met anekdotische voorbeelden waarbij de kosten €80.000,- per parkeerplaats waren. Deze argumentatie slaagt niet.

Op de eerste plaats gaat het college uit van ondergrondse parkeerplaatsen. De kosten daarvan zijn veel hoger dan het aanleggen van parkeerplaatsen op maaiveld-niveau. Gezien de parkeereis 31 plaatsen is, is het ook mogelijk om de parkeerplaatsen (grotendeels) op de begane grond aan te leggen met daarbovenop de woningen.

Op de tweede plaats is er als gevolg van de draconische verhoging van de parkeertarieven in 2021 en de uitbreiding van betaald parkeren in 2023 een zeer groot overschot in de reserve parkeren ontstaan. Dit overschot is zo hoog dat bij aanvang van de huidige coalitie, het college heeft voorgenomen om 17 miljoen euro parkeergeld uit te geven aan de autoluwe Binnenstad in plaats van aan parkeren. Dat is eigenlijk in strijd met de afspraak dat parkeren een gesloten systeem is. Door de reserve parkeren alsnog in te zetten voor het aanleggen van parkeerplaatsen kan de eventuele onrendabele top worden opgevangen.

Met dit amendement wordt daarom 1) de bepaling waarmee afgeweken kan worden van de beleidsregels parkeren (artikel 10.1c) geschrapt uit het bestemmingsplan en 2) het college opdracht gegeven om met de corporatie in overleg te treden over de kostenverdeling voor het aanleggen van de 31 parkeerplaatsen. Indien hierdoor een onrendabele top ontstaat, dan dient de gemeente de rekening hiervan op zich te nemen. Daarmee komt de business case van de corporatie niet in gevaar, blijft het groen gespaard en wordt parkeergeld weer uitgegeven aan waarvoor het bedoeld is: parkeren.

Voorstellen Partij Sleutelstad voor extra woningen in de Stevenshof en de Merenwijk

Partij Sleutelstad Partij Sleutelstad Leiden 12-07-2023 15:34

Partij Sleutelstad heeft in de afgelopen gemeenteraad voorstellen gedaan om extra woningen toe te voegen in de Stevenshof en de Merenwijk. In beide wijken kunnen senioren niet doorstromen en jongeren geen woning in de eigen wijk vinden.

In de Stevenshof worden komende jaren naar verwachting 0 woningen toegevoegd. De Stevenshof is daarin uniek. In alle andere wijken zijn er in ieder geval op kleine schaal bouwprojecten. Toegegeven: Bouwen in de Stevenshof is geen makkelijke opgave. De wijk is bijna volledig volgebouw. Bouwen zou al snel ten koste van het groen gaan. Toch zijn er nog wel een paar denkbare locaties waar wellicht beperkt de hoogte in kan worden gegaan en voorzieningen in de plinten kunnen worden geplaatst. Partij Sleutelstad heeft daarom voorgesteld om samen met de wijk te verkennen welke geschikte locaties er zijn en of hier draagvlak voor is.

Indien er écht geen geschikte locaties zijn, dan heeft Partij Sleutelstad ook een ander alternatief. De Stevenshof kent een aantal locaties met woningen die oorspronkelijk bedoeld waren voor senioren, maar in de loop der jaren beschikbaar zijn gekomen voor verschillende doelgroepen. Het gaat dan onder andere om de Dijkhoffslaan, Amsterdams Jufferspad en Groenrand. Via lokaal maatwerk – het verlenen van voorrang – zouden deze weer voor senioren uit de Stevenshof bestemd kunnen worden.

Oude Brandweerkazerne

Voor de Merenwijk heeft Partij Sleutelstad een concrete locatie op het hoog om woningen toe te voegen: de oude brandweerkazerne aan de Gooimeerlaan. Deze brandweerkazerne wordt niet langer gebruikt. Het college houdt vast aan een voornemen uit de vorige eeuw om op deze locatie een treinstation te realiseren.

Partij Sleutelstad steunt deze oproep en heeft hier daarom samen met Studenten voor Leiden een voorstel voor gedaan. Wat ons betreft heeft de Merenwijk meer aan extra woningen dan aan een treinstation. De wijk ligt immers 5 à 10 minuten fietsen van het station, terwijl er tegelijkertijd nauwelijks locaties voor woningbouw beschikbaar zijn in de Merenwijk.

De brandweerkazerne is bovendien eigendom van de gemeente Leiden. Daarmee heeft de gemeente een grote mate van invloed op het type woningen op deze locatie gerealiseerd wordt. Zij kan er bijvoorbeeld op sturen dat er corporatie- en betaalbare koopwoningen komen. Daar is immers een groot tekort aan.

De gemeente wil de locatie voorlopig gebruiken voor tijdelijke huisvesting van bijzondere doelgroepen (iets wat lastig uitvoerbaar blijkt te zijn). Wat Partij Sleutelstad betreft wordt dat streven geïntegreerd in het bouwplan.

Update: Helaas zijn onze beide voorstellen verworpen.

Leidse lobby levert de stad bijna 4000 betaalbare huizen op

D66 D66 Leiden 13-01-2022 11:10

Afgelopen december maakte het kabinet bekend dat ook de Willem de Zwijgerlaan 3,7 miljoen euro krijgt voor de bouw van ruim 900 betaalbare woningen. Eerder kreeg Leiden al landelijke financiering vrij voor woningbouw bij het ...

Mobiliteit in Leiden

CDA CDA Leiden 06-09-2020 17:54

Een groenere en leefbaarder stad daar staat ook het CDA voor. Wat dat betekent voor de stad ziethet CDA nogal anders dan het huidige college.Nade behandeling van de mobiliteitsnota en de parkeervisie is het duidelijk welke lijn dit collegevolgt: Alles is ondergeschikt aan het bouwen in Leiden! Mobiliteit en parkeren staan in dienst van het bouwen. Beschikbare vierkant meters moeten bij voorkeur gebruikt worden om woningen tebouwen, als er dan nog ruimte overblijft doen we iets aan vergroening. Ook het openbare vervoeris ondergeschiktaan al deze bouwplannen. Het college heeft op dit moment nog geen enkel idee wat dedimensionering van het busstation moet worden en hoe de busroutes gaan lopen. Ondertussen ishet college wel druk bezig om het stationsgebied vol te bouwen (denk aan de Geus), daar is straksgeen enkele ruimte meer voor bussen noch voor groen. Er moet een masterplan voor hetstationsgebied zijn om al die functionaliteit (OV, groen, leefbaarheid en bouwen) op die beperktevierkant meters te laten samengaan. “Je moet als raad kaders meegeven aan ditontwikkelingsgebied waarin je aangeeft hoeveel groen je wilt, wat leefbaarheid is en hoeveel ruimtevoor het OV je nodig hebt”, aldus duoraadslid Stijn Hemel. Dan heb je ook een instrument in handenom je controle functie als raad te vervullen, dit is nu onmogelijk. Bouwen is prima, maar dit college geeft geen kaders voor vergroening of leefbaarheid en zegt dezete verbeteren ondanks veel meer bebouwing. Dat is hetzelfde als datSchiphol zegt dat meer vluchtenkan met minder overlast voor de omwonenden, dat gelooft ook geen mens.Het is belangrijk om het begrip leefbaarheid concreet te maken en duidelijk te zijn in wat ditbetekent voor de publieke ruimte en ook voor de bouwprojecten in deze stad. Het enige dat hethuidige college meegeeft is hoeveel appartementen er gebouwd moeten worden. Hoe deleefbaarheid van de stad ermee gediend wordt, is in het midden gelaten. Het betekent datuiteindelijk alle wijkvisies die opgesteld worden niet meer zijn dan bouwvisies waarbij beteremobiliteit en leefbaarheid een afgeleide zijn en geen doel op zich. Voor het CDA staan vergroening en leefbaarheid dicht bij elkaar en betekenen dat we de stad op demenselijke maat houden en de wensen en belangen van de huidige bewoners van de stad zwaarlaten meewegen in de beslissingen.Maak de stad duurzaam geschikt voor alle bevolkings- en leeftijdsgroepen zodat jongere als ze ouderworden en kinderen hebben ook nog in de stad kunnen en willen wonen. “Hoogbouw metparkeernorm nul betekent dat deze woningen alleen geschikt zijn voor jongere die wonen en werkenaan de spoorlijn” aldus CDA duoraadslid Stijn Hemel. “Waar kunnen zij wonen als ze ouder wordenen kinderen hebben? Zelfs voor een elektrische auto is geen plaats in de plannen van dit college.” “Umag geen auto en voor uw werk is in deze stad ook geen plaats, hoe u vervolgens op uw werk komt isons probleem niet” Dit is in het kort de kijk op de stad en de Leidenaar van dit college. Wij zoudengraag meer ruimte zien voor individuele mobiliteit en groen en iets minder ruimte voor alle hogetorens in deze stad. Dit college volgt een cirkelredenatie: het is druk in de stad en omdat wij het nog drukker in de stadgaan maken wordt het te druk en daarom moeten we alle individuele mobiliteit in met name debinnenstad sterk beperken. Ga eerst bedenken hoe je de huidige drukte verminderd en ga dan pasbouwen.

Paniekvoetbal in de woningmarkt: een ode aan de burgerparticipatie | Leiden

GroenLinks GroenLinks Leiden 25-11-2018 00:00

Woningen moeten duurzamer, maar hoe dan? En welke lessen kunnen we trekken uit het verleden? GroenLinks Leiden heeft hier de afgelopen weken veel over gedeeld. Deze week een stuk van Maria Fraaije. Zij vraagt zich af: hoe wordt de burger buiten spel gewet in het paniekvoetbal op de woningmarkt?

Voor mijn raam ligt een plastic zakje. Ik en dat plastic zakje zijn elkaar al minstens vijftig keer tegenkomen, maar nooit heb ik de verantwoordelijkheid gevoeld het uit zijn lijden te verlossen en naar de recycling te brengen. Al starend moet ik denken aan een weekend terug. Ik kwam een vriendin tegen, die zojuist met handen vol plastic afval uit een boswandeling was teruggekomen. ‘Geen moeite toch?’ verklaarde ze opgewekt. Ik kan alleen maar bewondering hebben voor dat soort mensen. Na die ontmoeting blijf ik me afvragen: hoe komt het dat ik de vergeten zakjes van deze wereld gewoon laat liggen?

Het eerste argument terzijde gelaten (doodgewone luiheid), vind ik heil in de kennis van Jurrian Arnold. Als stedenbouwkundige en co-oprichter van studio de open kaart legt hij het antwoord in het voelen van verantwoordelijkheid voor de leefomgeving. ‘De stelling van ons bureau is: een duurzame woonomgeving faciliteert duurzaam leven. Dat kan alleen maar als bewoners daar ook echt mee bezig zijn,’ begint Jurrian. Centraal in hun aanpak is de term co-creatie: bewoners beslissen samen met de ontwerper over hun toekomstige leefomgeving. ‘Toekomstige bewoners raken vanaf het begin al betrokken bij het ontwerp,’ antwoordt Jurrian over de telefoon. ‘Daarom voelen bewoners zich meer verantwoordelijk voor hun omgeving.’

Volgens deze theorie zou het tekort aan eigenaarschap het langdurende verblijf van het plastic zakje voor mijn deur kunnen verklaren. In deze drukke Leidse verkeersader, waar het alleen op zondagmorgen doodstil is op straat, wordt de omgeving meer als vijand dan als onderdeel van het wonen gezien. Fietsen denderen in grote snelheid om je heen, studenten brallen je ’s nachts uit je bed, en hoewel we hier in kleine ruimtes dicht op elkaar wonen, heb ik geen idee wie mijn buren zijn. Geen wonder dat de straat bezaaid is met bierflesjes en Jumbo-tassen.

‘Wanneer je bewoners laat meedenken over het ontwerp van hun buurt en woonomgeving, zullen zij meer geneigd zijn actief bij te dragen aan de leefkwaliteit.’ Zo heeft het ontwerpbureau van Jurrian en zijn collega’s een ontwerp gemaakt voor het kantoor van de organisatie ‘vluchtelingen in de knel’, waar ze samen met 80 vrijwilligers inclusief vluchtelingen het nieuwe kantoor vormgaven. Mede daardoor is het kantoor al snel omarmd als eigen plek. ‘Eigenaarschap kan ook functioneren als katalysator,’ vertelt  Jurrian. ‘Problemen worden gesignaleerd en initiatieven worden genomen, zoals buurtbatterijen en  spel activiteiten, zodat de stille bereidwilligen in een buurt ook worden gestimuleerd om bij te dragen. Wat in achterstandsgebieden gebeurt is dat de initiatiefrijke groep langzaam aan wegtrekt en ontbreekt. Daardoor krijg je een negatief imago. Als je wel optimistische mensen en initiatiefrijke bewoners blijft houden kan dat een katalysator zijn voor een vitale woonomgeving.’

De vraag blijft: kost dat participeren in het ontwerpproces niet veel te veel tijd? Want tijd, dat is nog wel een dingetje. Peter Boelhouwer, hoogleraar huizenmarkt, is cynisch over de Nederlandse snelheid in de woningbouw. ‘Je moet je voorstellen, je hebt zo’n 70.000 tot 80.000 woningen per jaar nodig om de huishoudensgroei bij te benen,’ vertelt hij in een reportage van de NOS. ‘En we bouwen zo rond de 40.000 tot 50.000 per jaar. Dat is echt veel te weinig.’

Tekorten, huizengekte, torenhoge blinde biedingen op postzegels in Amsterdam. Maar niet alleen de hoofdstad heeft te maken met schaarste, ook in Leiden moeten er 8500 woningen bij worden gebouwd de aankomende jaren. Woningwachttijden lopen op, en ondertussen zijn de heipalen ook nog eens landelijk uitverkocht voor het aankomende jaar (geen grap). Wie als starter een woning zoekt, wordt geadviseerd naar de achterhoek te verhuizen, of een aantal jaar een huisbaas te spekken met torenhoge huur.

‘Er moet gebouwd worden, maar het gevaar is dat dat ten koste gaat van kwaliteit en duurzaamheid van de woonomgeving,’ vertelt Jurrian. ‘Dat je nieuwbouwwijken krijgt waar mensen zich geen eigenaar van voelen. En eigenaarschap van de leefomgeving is meer dan eigendom van de woning: dat je invloed hebt op wat er gebeurt om je heen en dat je er met eigen inzicht in kan beslissen. Dan komt de aandacht ook meer op kwaliteit van wonen, omdat bewoners precies weten wat ze fijn vinden in de woning. Een grote projectontwikkelaar gaat dat invullen, maar op zo’n manier dat die er net wat meer geld uit kan halen.’ 

Maar, participatie in het ontwerpproces is tijdrovend. Kan co-creatie de bizarre tekorten van vandaag wel bijbenen? ‘Co-creatie is misschien niet efficiënt genoeg,’ beaamt Jurrian. ‘Moet je het dan niet doen?’ Hij zucht even en raapt zijn gedachten bij elkaar. ‘Ik ben meer voor én én. Genoeg mensen willen dat het voor hen ontwikkeld wordt, maar zorg nou dat 20% tot 30% zelf kan bouwen. Dat was ook het idee met Vinex (zie: nota mensen wensen wonen) , maar dat was nooit van de grond gekomen, omdat de buit al verdeeld was onder de projectontwikkelaars. Bovendien,’ gaat Jurrian verder, ‘er zijn voorbeelden dat dit wel in snelle tijd kan worden gedaan, zoals het Homeruskwartier in Almere.’

Verder is de vraag of de oplossing wel ligt in de hoek van efficiëntie; misschien is daar juist het probleem ontstaan. In 2012 kwam een beleidsonderzoek van de Tweede Kamer naar buiten. De vraag: waarom stijgen de woningprijzen in Nederland eigenlijk? In het rapport staat duidelijk beschreven dat er kunstmatig schaarste wordt gecreëerd, waar gemeentes, ontwikkelaars, banken en bouwers allemaal van profiteren. Hierdoor ligt de prijs zo’n 20% te hoog. ‘De vraag is, waarom moeten zij daaraan verdienen?’ vraagt Jurrian zich af. Moeten de bewoners die daar ook echt gaan wonen er niet van profiteren? ‘In die periode waren particuliere opdrachtgevers zo’n 20% goedkoper dan grote projectontwikkelaars. Het gekke is dat we nu ‘vieren’ dat de huizenprijzen op hetzelfde niveau zijn, en dat daardoor de crisis voorbij zou zijn. Maar als we in 2012 hebben geconcludeerd dat er 20-30% lucht in de markt zit en het daardoor helemaal fout is gegaan met de huizenprijzen, waarom zou je nu dan feestvieren?’

Vrije markt zou ervoor moeten zorgen dat de kwaliteit en prijs van woningen beter wordt, maar dat wordt in het rapport van de tweede kamer uit 2012 ontkracht. Kernachtig aan het probleem is te weinig concurrentie; er zijn te weinig bouwers die met elkaar concurreren voor nieuwe projecten. Hierdoor ontstaan torenhoge huizenprijzen. ‘Het gebeurt misschien niet bewust, maar het is makkelijker om een ontwikkelaar te bellen als je 2000 woningen nodig hebt. Een ontwikkeling openstellen voor particuliere opdrachtgevers is dan een hoge drempel. Natuurlijk, is het spannend om bij schaarste meer energie te steken in het betrekken van bewoners bij hun leefomgeving, maar als je dat niet doet dan is particulier opdrachtgeverschap enkel voor tijden waarbij ontwikkelaars en beleggers niet durven te investeren. Kortom, op moment dat er geen geld kan worden verdiend. Zo worden eigenaar-bewoners buiten spel gezet op momenten dat er geld kan worden verdiend.’

Terwijl we worden bedolven onder paniekerige krantenkoppen en politieke partijen allemaal om het hardst roepen dat er moet worden gebouwd (wie herinnert zich het vaak gereproduceerde ‘bouwen bouwen bouwen!’ nog van o.a. L. Asscher?), is er geen duidelijkheid in hoe die huizen dan wel moeten gebouwd. ‘Het is nu allemaal paniekvoetbal,’ verzucht Jurrian. ‘Dat tekort zagen we 10 jaar geleden al aankomen – de vraag is nu, hoe zorgen we ervoor dat we niet wéér Vinex wijken krijgen en ons achteraf afvragen of we dat toch niet duurzamer hadden moeten aanpakken. Er is politiek leiderschap nodig. Wie staat er aan het roer?’

Hoewel ik mijn drukke straat niet heb ontworpen, realiseer ik mij inmiddels maar al te goed waar het echt om draait: eigenaarschap. Verandering? Die begint clichématig natuurlijk gewoon bij jezelf. Excuseert u mij, ik moet even een zakje oprapen.

Door: Maria Fraaije

Blogpost: Paniekvoetbal in de woningmarkt: een ode aan de burgerparticipatie | Leiden

GroenLinks GroenLinks Leiden 25-11-2018 00:00

Woningen moeten duurzamer, maar hoe dan? En welke lessen kunnen we trekken uit het verleden? GroenLinks Leiden heeft hier de afgelopen weken veel over gedeeld en een drukbezochte themabijeenkomst over georganiseerd. Deze week delen we een blogpost van ons lid Maria Fraaije, die zeer geïnteresseerd is in dit belangrijke onderwerp. Zij vraagt zich in onderstaand stuk af: hoe wordt de burger buiten spel gezet in het paniekvoetbal op de woningmarkt? Veel leesplezier!

Voor mijn raam ligt een plastic zakje. Ik en dat plastic zakje zijn elkaar al minstens vijftig keer tegenkomen, maar nooit heb ik de verantwoordelijkheid gevoeld het uit zijn lijden te verlossen en naar de recycling te brengen. Al starend moet ik denken aan een weekend terug. Ik kwam een vriendin tegen, die zojuist met handen vol plastic afval uit een boswandeling was teruggekomen. ‘Geen moeite toch?’ verklaarde ze opgewekt. Ik kan alleen maar bewondering hebben voor dat soort mensen. Na die ontmoeting blijf ik me afvragen: hoe komt het dat ik de vergeten zakjes van deze wereld gewoon laat liggen?

Het eerste argument terzijde gelaten (doodgewone luiheid), vind ik heil in de kennis van Jurrian Arnold. Als stedenbouwkundige en co-oprichter van studio de open kaart legt hij het antwoord in het voelen van verantwoordelijkheid voor de leefomgeving. ‘De stelling van ons bureau is: een duurzame woonomgeving faciliteert duurzaam leven. Dat kan alleen maar als bewoners daar ook echt mee bezig zijn,’ begint Jurrian. Centraal in hun aanpak is de term co-creatie: bewoners beslissen samen met de ontwerper over hun toekomstige leefomgeving. ‘Toekomstige bewoners raken vanaf het begin al betrokken bij het ontwerp,’ antwoordt Jurrian over de telefoon. ‘Daarom voelen bewoners zich meer verantwoordelijk voor hun omgeving.’

Volgens deze theorie zou het tekort aan eigenaarschap het langdurende verblijf van het plastic zakje voor mijn deur kunnen verklaren. In deze drukke Leidse verkeersader, waar het alleen op zondagmorgen doodstil is op straat, wordt de omgeving meer als vijand dan als onderdeel van het wonen gezien. Fietsen denderen in grote snelheid om je heen, studenten brallen je ’s nachts uit je bed, en hoewel we hier in kleine ruimtes dicht op elkaar wonen, heb ik geen idee wie mijn buren zijn. Geen wonder dat de straat bezaaid is met bierflesjes en Jumbo-tassen.

‘Wanneer je bewoners laat meedenken over het ontwerp van hun buurt en woonomgeving, zullen zij meer geneigd zijn actief bij te dragen aan de leefkwaliteit.’ Zo heeft het ontwerpbureau van Jurrian en zijn collega’s een ontwerp gemaakt voor het kantoor van de organisatie ‘vluchtelingen in de knel’, waar ze samen met 80 vrijwilligers inclusief vluchtelingen het nieuwe kantoor vormgaven. Mede daardoor is het kantoor al snel omarmd als eigen plek. ‘Eigenaarschap kan ook functioneren als katalysator,’ vertelt  Jurrian. ‘Problemen worden gesignaleerd en initiatieven worden genomen, zoals buurtbatterijen en  spel activiteiten, zodat de stille bereidwilligen in een buurt ook worden gestimuleerd om bij te dragen. Wat in achterstandsgebieden gebeurt is dat de initiatiefrijke groep langzaam aan wegtrekt en ontbreekt. Daardoor krijg je een negatief imago. Als je wel optimistische mensen en initiatiefrijke bewoners blijft houden kan dat een katalysator zijn voor een vitale woonomgeving.’

De vraag blijft: kost dat participeren in het ontwerpproces niet veel te veel tijd? Want tijd, dat is nog wel een dingetje. Peter Boelhouwer, hoogleraar huizenmarkt, is cynisch over de Nederlandse snelheid in de woningbouw. ‘Je moet je voorstellen, je hebt zo’n 70.000 tot 80.000 woningen per jaar nodig om de huishoudensgroei bij te benen,’ vertelt hij in een reportage van de NOS. ‘En we bouwen zo rond de 40.000 tot 50.000 per jaar. Dat is echt veel te weinig.’

Tekorten, huizengekte, torenhoge blinde biedingen op postzegels in Amsterdam. Maar niet alleen de hoofdstad heeft te maken met schaarste, ook in Leiden moeten er 8500 woningen bij worden gebouwd de aankomende jaren. Woningwachttijden lopen op, en ondertussen zijn de heipalen ook nog eens landelijk uitverkocht voor het aankomende jaar (geen grap). Wie als starter een woning zoekt, wordt geadviseerd naar de achterhoek te verhuizen, of een aantal jaar een huisbaas te spekken met torenhoge huur.

‘Er moet gebouwd worden, maar het gevaar is dat dat ten koste gaat van kwaliteit en duurzaamheid van de woonomgeving,’ vertelt Jurrian. ‘Dat je nieuwbouwwijken krijgt waar mensen zich geen eigenaar van voelen. En eigenaarschap van de leefomgeving is meer dan eigendom van de woning: dat je invloed hebt op wat er gebeurt om je heen en dat je er met eigen inzicht in kan beslissen. Dan komt de aandacht ook meer op kwaliteit van wonen, omdat bewoners precies weten wat ze fijn vinden in de woning. Een grote projectontwikkelaar gaat dat invullen, maar op zo’n manier dat die er net wat meer geld uit kan halen.’ 

Maar, participatie in het ontwerpproces is tijdrovend. Kan co-creatie de bizarre tekorten van vandaag wel bijbenen? ‘Co-creatie is misschien niet efficiënt genoeg,’ beaamt Jurrian. ‘Moet je het dan niet doen?’ Hij zucht even en raapt zijn gedachten bij elkaar. ‘Ik ben meer voor én én. Genoeg mensen willen dat het voor hen ontwikkeld wordt, maar zorg nou dat 20% tot 30% zelf kan bouwen. Dat was ook het idee met Vinex (zie: nota mensen wensen wonen) , maar dat was nooit van de grond gekomen, omdat de buit al verdeeld was onder de projectontwikkelaars. Bovendien,’ gaat Jurrian verder, ‘er zijn voorbeelden dat dit wel in snelle tijd kan worden gedaan, zoals het Homeruskwartier in Almere.’

Verder is de vraag of de oplossing wel ligt in de hoek van efficiëntie; misschien is daar juist het probleem ontstaan. In 2012 kwam een beleidsonderzoek van de Tweede Kamer naar buiten. De vraag: waarom stijgen de woningprijzen in Nederland eigenlijk? In het rapport staat duidelijk beschreven dat er kunstmatig schaarste wordt gecreëerd, waar gemeentes, ontwikkelaars, banken en bouwers allemaal van profiteren. Hierdoor ligt de prijs zo’n 20% te hoog. ‘De vraag is, waarom moeten zij daaraan verdienen?’ vraagt Jurrian zich af. Moeten de bewoners die daar ook echt gaan wonen er niet van profiteren? ‘In die periode waren particuliere opdrachtgevers zo’n 20% goedkoper dan grote projectontwikkelaars. Het gekke is dat we nu ‘vieren’ dat de huizenprijzen op hetzelfde niveau zijn, en dat daardoor de crisis voorbij zou zijn. Maar als we in 2012 hebben geconcludeerd dat er 20-30% lucht in de markt zit en het daardoor helemaal fout is gegaan met de huizenprijzen, waarom zou je nu dan feestvieren?’

Vrije markt zou ervoor moeten zorgen dat de kwaliteit en prijs van woningen beter wordt, maar dat wordt in het rapport van de tweede kamer uit 2012 ontkracht. Kernachtig aan het probleem is te weinig concurrentie; er zijn te weinig bouwers die met elkaar concurreren voor nieuwe projecten. Hierdoor ontstaan torenhoge huizenprijzen. ‘Het gebeurt misschien niet bewust, maar het is makkelijker om een ontwikkelaar te bellen als je 2000 woningen nodig hebt. Een ontwikkeling openstellen voor particuliere opdrachtgevers is dan een hoge drempel. Natuurlijk, is het spannend om bij schaarste meer energie te steken in het betrekken van bewoners bij hun leefomgeving, maar als je dat niet doet dan is particulier opdrachtgeverschap enkel voor tijden waarbij ontwikkelaars en beleggers niet durven te investeren. Kortom, op moment dat er geen geld kan worden verdiend. Zo worden eigenaar-bewoners buiten spel gezet op momenten dat er geld kan worden verdiend.’

Terwijl we worden bedolven onder paniekerige krantenkoppen en politieke partijen allemaal om het hardst roepen dat er moet worden gebouwd (wie herinnert zich het vaak gereproduceerde ‘bouwen bouwen bouwen!’ nog van o.a. L. Asscher?), is er geen duidelijkheid in hoe die huizen dan wel moeten gebouwd. ‘Het is nu allemaal paniekvoetbal,’ verzucht Jurrian. ‘Dat tekort zagen we 10 jaar geleden al aankomen – de vraag is nu, hoe zorgen we ervoor dat we niet wéér Vinex wijken krijgen en ons achteraf afvragen of we dat toch niet duurzamer hadden moeten aanpakken. Er is politiek leiderschap nodig. Wie staat er aan het roer?’

Hoewel ik mijn drukke straat niet heb ontworpen, realiseer ik mij inmiddels maar al te goed waar het echt om draait: eigenaarschap. Verandering? Die begint clichématig natuurlijk gewoon bij jezelf. Excuseert u mij, ik moet even een zakje oprapen.

Door: Maria Fraaije

Zorgen om uitgestelde nieuwbouw Zeeheldenbuurt

D66 D66 Leiden 29-10-2018 12:02

D66 stelt samen met SP schriftelijke vragen aan het college over uitgestelde nieuwbouw in de Zeeheldenbuurt. Stijgende bouwkosten maken het onmogelijk om de bouw door te zetten. D66 en de SP maken zich zorgen om ...

Wie is de baas in: de ...

ChristenUnie ChristenUnie Leiden 19-02-2018 13:31

Wie is de baas in: de Merenwijk Overal in Leiden kregen in de afgelopen jaren projectontwikkelaars de vrije hand. Het College zegt dat 'de markt' leidend moet zijn voor ontwikkelingen in de stad. Dat is een hele slechte zaak. Niet de markt moet leidend zijn, het algemeen belang moet leidend zijn, het belang van inwoners. De stad is er allereerst voor hen. De ChristenUnie voert onder de vraag 'Wie is er eigenlijk de baas in Leiden?' actie om de sleutels van de stad terug te geven aan inwoners. In de komende weken laten we voorbeelden zien van waar het toe leidt als 'de markt' de vrije hand krijgt in Leiden - en hoe het anders kan. Deze week: de Merenwijk. In de Merenwijk wil een projectontwikkelaar bij de renovatie van de Kopermolen torenflats in het gebied bouwen. Een van de torens moet 100 meter hoog worden! Dat is niet wat past bij de Merenwijk en wat de wijk nodig heeft. Wat er in de Merenwijk gebeurt is een treffend voorbeeld van hoe in Leiden de macht aan projectontwikkelaars wordt gegeven. Het College zegt dat 'de markt' leidend moet zijn voor ontwikkelingen in de stad. Dat is een hele slechte zaak. Het algemeen belang moet leidend zijn, het belang van inwoners. De stad is er allereerst voor hen. Daar hoort ook bij dat er gebouwd moet worden voor het woningtekort dat er is in Leiden. Maar wel met visie. Dat betekent dat de gemeente, samen met de wijk, een visie moet maken op de wijk en wat daar wel en niet wenselijk is. Binnen die grenzen kan er dan worden nagedacht over wat passende ontwikkelingen zijn. Zomaar een flat van 100 meter in je wijk past daar niet bij. Voor dit project mag duidelijk zijn dat er op geen enkele manier rekening is gehouden met de schaal en kwaliteit van de wijk en dat we ons daar als ChristenUnie tegen verzetten. De Merenwijk is hierbij geen incident. Dit gebeurt in heel Leiden. De ChristenUnie is daarom een actie begonnen om de sleutels van de stad terug te geven aan inwoners. We stellen de vraag: wie is er eigenlijk de baas in Leiden? De projectontwikkelaar? Of de inwoners van de wijk? Lees meer over deze actie op www.baasvanleiden.nl

Wie is de baas in Leiden? Als het ...

ChristenUnie ChristenUnie Leiden 14-02-2018 13:14

Wie is de baas in Leiden? Als het aan de ChristenUnie ligt, bent u dat! Projectontwikkelaars kunnen nu vaak hun gang gaan, en daar komen niet altijd goede projecten van. Er is te weinig oog voor de leefbaarheid van een wijk. Wat de ChristenUnie betreft is het tijd om buurtbewoners weer de baas te maken van hun wijk! En het stadsbestuur moet duidelijke regels stellen om het publiek belang te beschermen bij bouwprojecten: een passend ontwerp, een goede verkeersafwikkeling en meer groen. Eens met deze boodschap? Draag het uit met de speciaal ontworpen Baas van Leiden-tas, gratis verkrijgbaar op www.baasvanleiden.nl. We komen naar de wijken toe om u meer te vertellen hoe wij deze balans in Leiden voor elkaar willen krijgen. Hou onze Facebookpagina in de gaten om te zien op welke data wij naar uw wijk komen!

Het is moeilijk om aan een huis of ...

ChristenUnie ChristenUnie Leiden 10-01-2018 11:00

Het is moeilijk om aan een huis of kamer te komen in Leiden, er moeten woningen bij. Maar wel op een verantwoorde manier. Met oog voor leefbaarheid van wijken en buurten, met oog voor groen, met oog voor duurzame en passende gebouwen. De ChristenUnie vindt dat de gemeente de afgelopen jaren tekort is geschoten bij het passend bouwen. Projectontwikkelaars kunnen vaak gewoon hun gang gaan zonder rekening te houden met de buurt of de leefbaarheid. Wie is er eigenlijk de baas in Leiden? De projectontwikkelaars, of de bewoners en het stadsbestuur? Het Leids Nieuwsblad sprak hierover met Mart Keuning. Lees hier het hele artikel: http://en.calameo.com/read/004440369b28a981fe82e en hier het verkiezingsprogramma: https://leiden.christenunie.nl/page/44563