Poliflw

Dat ik tegenwoordig gewoon op de fiets naar het werk kan is echt een verademing. Vóór mijn baan als wethouder reed ik als muzikant met de auto het halve land door, vaak ook naar het buitenland, om in de nachtelijke uurtjes op te treden. Het was een prachtige ervaring , maar mijn honger naar avontuur is inmiddels wel wat gestild. Mijn vriendin en ik wonen nu in De Leijen, waar je met een paar minuten in het bos bent. Bovendien is het heerlijk om in het weekend vrij te zijn. Voor mij is dat nog steeds genieten.

Toch is het soms lastig om in mijn vrije tijd het werk helemaal los te laten. Er gebeurt in een week namelijk ongelofelijk veel en alle dagen zijn anders. Hoewel je agenda strak wordt geregeld, gebeurt er altijd wel iets onverwachts en er is ontzettend veel waar je ook thuis over na blijft denken. Het werk is afwisselend, verrassend en niet te plannen. Het ene moment ben je bezig met een groot project van honderd huizen, daarna mag je bij mensen thuis op de koffie komen om hun vijftig jarig huwelijk mee te vieren. Overleg over een cultureel festival dat wij ondersteunen, wordt afgewisseld met een trip naar het stadhuis van Utrecht om namens de regio met de provincie en het ministerie te onderhandelen over de woningmarkt.

Daarover gesproken: ik ben trots op wat wij dit jaar bereikt hebben in de woondeal die we binnenkort gaan sluiten. Ook Den Haag en de provincie zetten hun handtekening onder een akkoord waardoor er ook meer kansen komen voor mensen die op de woningmarkt tussen wal en schip vallen. Ik ken zelf genoeg mensen die hard werken maar geen hypotheek kunnen krijgen en toch net te veel verdienen voor een sociale huurwoning. We gaan er voor zorgen dat die zo belangrijke middenhuur niet onbetaalbaar wordt en toegankelijk blijft voor de mensen die geen koopwoning kunnen krijgen.

Naast wonen, ben ik ook wethouder financiën. Wat dat betreft staat onze gemeente er al jaren niet goed voor. Dat is in de afgelopen decennia zo gegroeid. We hebben daardoor weinig ruimte om te investeren en we zijn daardoor veel maatschappelijk geld kwijt aan rente, wat we natuurlijk liever zouden besteden om mensen aan het werk te helpen of onze panden duurzaam te maken . Ook zijn we hierdoor gevoelig voor tegenvallers. Als iets onverwacht duurder is, zoals de jeugdzorg, zijn we genoodzaakt geld te lenen of in korte tijd te bezuinigen om de rekening te kunnen betalen.

Geldzaken zijn altijd complex, maar je zou het kunnen vergelijken met de lening die je afsluit om een huis en auto te kopen, die kun namelijk vaak niet in een keer betalen. Die leningen zorgen voor vaste lasten, waardoor je maandelijks minder overhoudt. Als je daardoor ook gaat lenen voor de tv en de koelkast omdat je die anders niet kunt kopen en uiteindelijk voor je dagelijkse boodschappen, worden de schulden uiteindelijk te hoog. Ook een gemeente kan zo in de problemen komen en komt dan onder toezicht van de provincie. Zover zijn we gelukkig nog niet, en wij werken er hard aan om dat ook niet zo ver te laten komen. Als we de komende jaren ieder jaar meer aflossen dan investeren gaat het langzaam weer de goede kant op.

Wat ik heel mooi vind, is dat wij daar als college ook samen voor staan. En niet alleen op dit gebied; we houden elkaar goed scherp en hebben ook persoonlijk een goede klik. Wij zijn een echt team; jong en oud, man en vrouw. Iedereen brengt zijn eigen perspectief en persoonlijkheid mee en daardoor bekijken we dilemma’s van meerdere kanten. Ik ben oprecht overtuigd dat die diversiteit essentieel is om echt goede beslissingen te nemen.

Als iets politiek wordt, is het al snel ingewikkeld. Er zijn meerdere kanten van het verhaal en vaak is het kiezen tussen mensen die wat winnen, en mensen die wat verliezen. Waar de een maar geen betaalbaar appartement kan vinden, wil de ander liever geen flat in zijn achtertuin. Voor mij is de uitdaging: de goede dilemma’s voorleggen aan de gemeenteraad, zodat zij in staat is daarin een afweging te maken.

Soms houden de dilemma’s van dit werk me zo bezig dat het af en toe veel wordt, en dan ben ik blij dat ik nog wekelijks muziek maak met mijn vrienden en alles even kan laten gaan. Het contrast is soms groot tussen mijn baan en mijn vrije tijd. Ik kan er nog steeds niet aan wennen dat ik vaak met ‘u’ wordt aangesproken. Ik vind ook dat te veel afstand niet past bij mijn persoon en leeftijd. Ik stel me vaak bewust gewoon voor als ‘Dolf’, om zo het formele een beetje te doorbreken.