Poliflw

In Nederland hebben maar liefst 600.000 Nederlandse huishoudens problematische schulden. Dat zijn schulden waar mensen lastig op eigen kracht van af komen. Dit veroorzaakt stress en onzekerheid. Dat kan weer leiden tot andere problemen rondom gezondheid, werk en gezin. Zodra zij zich melden bij de gemeente, hebben zij gemiddeld een schuld van 40.000 uitstaan, bij veertien verschillende schuldeisers. Om van hun schulden af te komen, kunnen zij gebruik maken van een schuldsaneringstraject (Wsnp). Hulpvragers beschikken dan niet meer over hun eigen geld, maar krijgen ‘leefgeld’. De rest van hun inkomen wordt aan schuldeisers betaald. Dit duurt drie jaar, waarna hun resterende schulden worden kwijtgescholden. Dit traject is zwaar, maar ook effectief. Ruim 90% van de mensen die een schuldsaneringstraject doorloopt, start daarna met een schone lei.

De soms moeilijke besluiten moeten ervoor zorgen dat de chaos bij Ter Apel wordt opgelost. De situatie in Ter Apel is het gevolg van een vastgelopen systeem en gebrek aan opvang elders in het land. Gemeenten worden bij wet verplicht asielzoekers op te vangen, zodat de Rijksoverheid niet langer hoeft te bedelen om mensen die op de vlucht zijn een slaapplek te bieden. De opvangverplichting voor gemeenten gaat wel gepaard met meer invloed op hoe de opvang vormgegeven wordt, op een manier die past bij de lokale situatie en ook kleinschaliger.

Bij de plannen hoort financiële ondersteuning om mensen die het recht hebben hier te zijn een dak boven het hoofd te kunnen bieden. Ook komt er minder bureaucratie en meer vertrouwen in de professionals bij de Immigratie en Naturalisatie Dienst (IND), zodat mensen eerder aan hun leven kunnen beginnen in Nederland.

Landen in de Europese Unie werken beter samen dan ooit. Door goede en intensieve samenwerking is veel mogelijk. Ook bij het opvangen van vluchtelingen is samenwerking binnen de EU essentieel. Alle landen moeten hun verantwoordelijkheid nemen. En landen die  te maken krijgen met grote aantallen vluchtelingen, zoals Polen, moeten we zo goed mogelijk ondersteunen. We moeten dit samen doen.

We moeten nu doen wat nodig is. “Ik ben ervan overtuigd dat we dat kunnen. Want dagen geleden niet denkbaar leek, is nu voor elkaar gebokst”, aldus Sjoerdsma. Hij vraagt het kabinet dan ook om alles op alles te zetten voor echte Europese defensiesamenwerking, om op korte termijn los te komen van het Russische gas en om Oekraïense vluchtelingen goed op te vangen. “Alles voor een veilig en vrij Europa”.

Want voorzitter, wat ik ook meeneem uit Utrecht is – helaas – een déjà vu: de problemen in de asielopvang. Van mensen die op stoelen slapen in Ter Apel, tot de protesten in Harskamp en de klapperende noodtenten in Heumensoord. Het is ellendig dat we mensen die vaak gevlucht zijn voor oorlog en geweld niet beter welkom heten en dat we gemeenten toch weer overvallen. Maar het is vooral ellendig omdat we zoveel beter voorbereid hadden kúnnen zijn als we de lessen uit 2015-2016 in de praktijk hadden gebracht. Door opvanglocaties flexibel in te richten en de capaciteit van het COA en de IND niet direct te verminderen als er minder mensen komen.

Daarom twee vragen aan de staatssecretaris over de Meerjaren Productie Prognose (MPP) in de begroting, dure woorden voor de planning van opvang en procedures van asielzoekers: Als het COA aangeeft dat ze vlak voor de zomer nog een verzoek kregen om opvanglocaties te sluiten – dan zie je dat de MPP niet klopt met de realiteit.

Hoe kan dit, terwijl bijvoorbeeld hogere nareis, redelijk voorspelbaar was? En hoe organiseren we dit de volgende keer wél goed?

En laten we nog eens kritisch kijken naar de randvoorwaarden die het COA stelt aan opvanglocaties. Zou meer flexibiliteit in de randvoorwaarden naar gemeenten niet helpen om meer locaties te krijgen?

En wanneer komt er eindelijk een extra aanmeldcentrum om Ter Apel te ontlasten?

Kunt u deze voorgestelde lijst Afghaanse helpers die in enige capaciteit gewerkt hebben voor de Nederlandse staat als systematisch vervolgd aanmerken? Zo nee, wat zijn de belemmeringen om deze groepen toe te laten? Kunt u deze groep Afghaanse helpers door middel van een luchtbrug zo snel mogelijk evacueren vanaf de luchthaven van Kaboel.

Specifiek vraag ik aan de staatssecretaris van IND wat de huidige criteria zijn voor de tolkenprocedure? Wij ontvingen berichten dat personeel geweigerd is voor evacuatie op basis van de duur van hun werkzaamheden voor Nederland en de hoogte van het risicoprofiel.

Kan de staatssecretaris van IND toezeggen dat deze criteria niet gehanteerd worden en te handelen conform de wens van de Kamer?

Tot slot vraag ik de bewindspersonen naar de situatie van vrouwen en meisjes. Hun opgebouwde rechten zijn onder het Taliban regime alles behalve zeker. Wat gaat het kabinet voor deze, grotendeels ontheemde groep, doen?

Dank u wel.

Door Joël Voordewind op 10 september 2020 om 21:11

Gisteren zagen we het inferno op Lesbos. We zagen de beelden van mensen in paniek, zwervend over het eiland, zonder eten en onderdak. De tragische situatie die er al veel langer is op Lesbos, is na de brand extra schrijnend geworden. U weet dat we al langer voor en achter de schermen aandringen op hulp voor de meest kwetsbaren op dat eiland. U weet dat we al langer kinderen in Nederland willen opvangen. U weet dat we hier binnen de coalitie veel gesprekken over voerden die tot afspraken over hulp ter plekke hebben geleid, maar tot nu toe niet tot opvang in Nederland.

Na de brand van gisteren zijn we opnieuw het gesprek aangegaan om kinderen ook hier hulp te bieden. Het geeft me een naar gevoel om zo over mensen, over ‘aantallen’ te onderhandelen, alsof het abstract is en geen kwestie van mensenlevens. Maar we voerden de strijd júist om een verschil te maken voor die kwetsbare mensen, die acuut hulp nodig hebben. Het valt me zwaar om te bedenken dat we maar een beperkte groep kunnen helpen. Jullie voelen dat ook zo, dat blijkt uit de vele reacties die we krijgen. Maar voor de mensen om wie het gaat is het een hemelsbreed verschil.

En dus was voor ons niets doen geen optie.

Vandaag hebben we met VVD, CDA en D66 afspraken kunnen maken over opvang in Nederland. Gisteravond heeft de Europese Unie al vierhonderd kwetsbare, alleenstaande kinderen van Lesbos naar het Griekse vasteland overgebracht. Nu hebben we afgesproken dat Nederland daar vijftig kinderen van op zal nemen. Bovendien neemt Nederland nog vijftig kwetsbare mensen op, voornamelijk vrouwen en kinderen.

Deze afspraken komen op de bestaande afspraken. We trekken 4 miljoen euro uit voor de opvang van alleenstaande kinderen op het Griekse vasteland. Deze maand komen de eerste kinderen in de opvanghuizen. Het eerste opvanghuis is al klaar. Nederland moet zo snel mogelijk 50 kinderen opnemen, wat in de loop van drie jaar oploopt tot 500 kinderen. Zij krijgen opvang, onderdak en voogdij. Daarnaast verandert er niets aan de 1 miljoen euro voor humanitaire hulp die het kabinet gisteren al had toegezegd.

Nederland neemt nu verantwoordelijkheid. Er is nu een acute crisis gaande en Nederland neemt nu toch een aandeel.

Maar laat ik er niet omheen draaien. Het is en blijft een compromis binnen de coalitie en dat soort afspraken kom altijd met stevige kanttekeningen. Met rauwe kanten, waar je kritisch op kunt zijn en waar ook wij kritisch op zijn.

De groep van 100 mensen die naar Nederland komt, valt onder de groep van 2000 vluchtelingen die we volgens bestaande afspraken in een periode van vier jaar een thuis zouden bieden in Nederland. Het cynisme van de politieke afspraken is dus dat de vluchtelingen die we helpen in deze crisissituatie, niet bovenop de aantallen vluchtelingen komen die we hadden toegezegd op te nemen. Ik zei het al: dat praten over aantallen, dat voelt sowieso cynisch.

Maar met de vlammen van Lesbos voor ogen, was niets doen geen optie.

Sommigen zullen zeggen: had het kabinet dan laten vallen. Maar dan hadden we helemaal niets kunnen betekenen voor deze mensen die komen uit de hel van Lesbos.

Ik vind dat Nederland barmhartiger kan zijn bij het opvangen van vluchtelingen. Onze inzet is daar dan ook steeds op gericht. We blijven ons inzetten voor een barmhartiger vluchtelingenbeleid. We zetten ons in voor een Europese aanpak waarin alle 13.000 vluchtelingen een dak boven hun hoofd hebben.

We zullen er scherp op toezien dat de uitvoering van de afspraken daadwerkelijk bijdraagt aan een rechtvaardiger asielbeleid. Mijn en onze inzet gaat door.

Ieder mens dat vlucht voor oorlog en geweld verdient een veilig onderkomen. Al helemaal de mensen op Lesbos, die na de brand in het kamp niet eens meer onderdak hebben. De ChristenUnie en wij wilden al langer meer doen voor vluchtelingen in kwetsbare posities. Dat lukte tot nu toe niet, vanwege de politieke realiteit: een meerderheid in de Tweede Kamer was daartegen.

Op deze punten is de wet nu gewijzigd: de rol van het parlement is stevig vergroot. Als de Minister maatregelen wil nemen, moet hij die eerst voorleggen aan de Kamer. Zo heeft de Kamer het laatste woord. En zo hoort het. Daarnaast is handhaven achter de voordeur niet meer mogelijk en wordt de wet maar zes maanden geldig. Dat is een stap in de goede richting. Toch betekent dit niet dat D66 direct akkoord is. Er zijn echter nog steeds punten waarop verbetering nodig is.

– Zo vinden we de duur van de wet nog steeds te lang. De wet biedt mogelijkheden om beperkende maatregelen te nemen, en daarom moet de wet alleen geldig zijn wanneer dat nog nodig is voor de bestrijding van het coronavirus. We weten niet goed hoe lang dat zal zijn. Daarom willen we dat de wet slechts drie maanden geldig wordt (in plaats van zes). Daarna is verlenging mogelijk, mocht dat nodig zijn -vanwege bijvoorbeeld een tweede golf-, maar alleen met instemming van het parlement. Zo blijft de Tweede Kamer in control.

– Ook vinden we de boetes erg hoog. We willen dat mensen niet worden geconfronteerd met torenhoge boetes als ze een keer de fout ingaan. Daarnaast mag zo’n boete nooit meetellen voor je Verklaring Omtrent Gedrag.

– Verder maakt D66 zich zorgen over mensen in verpleeghuizen en andere zorginstellingen. Als zij geen bezoek kunnen krijgen en feitelijk op hun kamer moeten blijven is dat een vergaande beperking van vrijheid van mensen. Die worden in feite opgesloten. D66 maakt zich daar zorgen over.

– De norm om buitenshuis een veilige afstand in acht te nemen geldt terecht niet voor mensen met hetzelfde adres. Bij studenten of mensen met een alternatieve woonvorm leidt dit tot onduidelijkheid. D66 wil dat glashelder is dat de norm ook voor hen niet geldt.

D66 vindt het belangrijk dat uitgeprocedeerde asielzoekers naast bed, bad en brood ook begeleiding geboden wordt.  Terugkeren naar het land van herkomst lukt namelijk niet zonder die begeleiding, en alsnog een rechtmatig verblijf in Nederland krijgen evenmin. Veel mensen vielen daardoor tussen wal en schip. Dat helpt niemand. In het akkoord dat nu is gesloten wordt gewerkt aan een toekomstperspectief.