Nieuws van politieke partijen in Nederland inzichtelijk

7 documenten

Een lelijke afspraak met een bittere nasmaak

ChristenUnie ChristenUnie VVD Partij voor de Vrijheid Nederland 14-09-2020 15:25

Door Gert-Jan Segers op 14 september 2020 om 17:22

Een lelijke afspraak met een bittere nasmaak

Het is de week na de week ervoor... Een paar van de meest bewogen politieke dagen die ik heb meegemaakt. De al langer bestaande afschuwelijke situatie van vluchtelingen en migranten in kamp Moria veranderde in een inferno na een afschuwelijke brand die het kamp in de as legde. En dat gaf nog meer urgentie om te zoeken naar manieren om de mensen daar te helpen.

Na intense gesprekken in Den Haag konden we een kleine stap zetten. Maar dat heeft heel veel los gemaakt. Jullie hebben mij en de fractie gemaild, geappt, rechtstreeks aangesproken over jullie teleurstelling over de Nederlandse reactie op de ramp op Lesbos. Al schrijvend probeer ik hier voor mezelf tot meer helderheid te komen en daarmee jullie een eerste antwoord te geven op de vele vragen.

De kritiek die er loskwam heeft niet de vorm van kritiek zoals die er kan zijn bij een willekeurig andere politieke afspraak over een willekeurige begroting. Nee, dit ging dieper. In jullie reactie proefde ik diepe teleurstelling over de reactie van ons land na een humanitaire crisis op een eiland aan de rand van ons continent. Een onvrede – verdriet vaak zelfs – over een kille ‘deal’ waarin tegenover 100 kwetsbare mensen weer andere afspraken staan. Politiek op z’n lelijkst, las ik veel.

En zo is het. Het is een lelijke afspraak met een bittere nasmaak.

Ik heb er de laatste dagen veel over nagedacht en met mensen die het dichtst bij me staan over gesproken. En ik ben er nog niet over uitgedacht. Maar wil alvast wel een paar gedachten delen. Want juist nu het spannend is, moeten we elkaar proberen vast te houden.

Allereerst. De intense teleurstelling over de afspraken van donderdag laten zien waar ons hart klopt. In ieder geval het hart van een heel groot deel van de mensen die zich verbonden voelen met de ChristenUnie. Als we zeggen dat we willen opkomen voor kwetsbaren, dan is dat geen slogan of vrome wens. Het is echt. De verantwoordelijkheid voor wat er met deze mensen op het uiterste deel van ons continent gebeurt, voelen we ook echt. En als er hier dan slechts 100 mensen opgevangen gaan worden en als dat aantal ook nog eens afgaat van het totale aantal vluchtelingen dat Nederland van elders opneemt, dan is dat ook echt een bittere teleurstelling. En jullie hebben die niet onder stoelen of banken gestoken.

Voor mijzelf is dit een heel indringende herinnering aan de opdracht waarmee m’n vier collega’s en ik mede namens jullie de politieke arena zijn ingestuurd. In die weerbarstige politieke context proberen we ons altijd te laten leiden door naastenliefde, maar wel in de wetenschap dat we soms met vallen en opstaan maar een klein stapje in de goede richting kunnen zetten. En in de overtuiging dat iets doen altijd beter is dan niets doen.

Ten tweede. We hebben deze jaren niet alleen momenten gehad met mooie politieke resultaten, maar ook soms ook van grote teleurstelling. Zo’n moment was de onmogelijkheid om in de formatie het kinderpardon te verruimen. Ik noemde dat toen direct een bittere pil. Maar we hebben elkaar toen ook beloofd dat we elke kans om het kinderpardon alsnog te verruimen zouden aangrijpen. Met vijf zetels zijn we bescheiden qua omvang en kunnen we echt niet alles naar onze hand zetten. Maar soms is het precies genoeg om toch het verschil te maken. En dat lukte bij het kinderpardon op een moment dat we al bijna niet meer durfden te hopen.

Ook vandaag is die inzet precies hetzelfde. Ik vat jullie reacties ook nu op als een hardgrondige aanmoediging om het opnemen van 100 kinderen en andere kwetsbaren vanuit Lesbos niet het eindpunt te laten zijn.

Voor deze 100 mensen in de wanhoop van Lesbos wordt Nederland nu voor het eerst een plek van hoop. Nadat staatssecretaris Broekers-Knol vorige week eerder een hard ‘nee’ had laten horen op de vraag of Nederland kinderen wil opnemen, is dit een eerste stap in de goede richting. Maar omdat de wanhoop nog veel groter is, is dit voor ons niet het eindpunt, maar juist het hernieuwde begin van de blijvende zoektocht naar manieren om meer mensen hoop te bieden. Net als destijds bij het kinderpardon.

Dan ten derde. In deze coalitie komen sommige partijen op het punt van ons vluchtelingenbeleid van twee verschillende planeten. Waar velen van jullie kritiek laten horen over de te kleine stap in de goede richting, werd op de andere planeet de VVD onder vuur genomen door De Telegraaf, PVV en Forum omdat die partij juist weer te grote concessies zou hebben gedaan. In ons land dat op dit punt soms bitter verdeeld is, hebben we als fractie een uiterste poging ondernomen om toch een afspraak te maken waarmee we het leven voor sommige mensen op Lesbos verbeteren.

Wat daarbij niet hielp is dat we die dag tot een vergelijk móesten komen omdat er nu een keus van ons werd gevraagd. De tijdsdruk was hoog, juist omdat het acute leed ter plekke zo groot is. Niemand van Lesbos opnemen was voor mij ook geen optie meer. Niets doen kon echt niet meer. Maar het zo moeten praten over mensen in nood is al vreselijk. Onderhandelen over humaniteit is eigenlijk niet te doen. En het maken van een zeer onvolkomen afspraak over kwetsbare mensen is nog erger. Alleen zou ik niet weten hoe ik dat op deze plek en in deze verantwoordelijkheid middenin de polarisatie van ons land kan vermijden of ontlopen.

Ten vierde. Of deze afspraak een breekpunt in de coalitie zou moeten zijn, is een politieke inschatting die we allemaal verschillend maken. Ik wilde in deze, soms barre, zeer gepolariseerde verhoudingen het allemaal een heel klein beetje minder erg maken. Als we geen afspraken hadden gemaakt was niemand van Lesbos opgevangen. Niets doen of breken had daarmee ook vreselijke consequenties. De keus die we maakten, heb ik met mijn beste weten en beste kunnen gemaakt. Of het al deze moeite en teleurstelling waard was, is aan jullie. En aan God.

Tot slot. Er wordt mij deze dagen een spiegel voorgehouden en ik heb geleerd dat als dat gebeurt, je er even heel goed in moet kijken. En dat doe ik. Politiek is het zoeken naar een wankel vergelijk tussen mensen van soms totaal verschillende politieke planeten en met soms totaal verschillende opvattingen. Maar dat zoeken naar een vergelijk mag nooit ‘gewoon’ worden. Zeker niet als het gaat over humaniteit. Menswaardigheid. Dit werk is een roeping. Een opdracht. En deze dagen zijn een zeer intense herinnering aan de roeping waarmee ik acht jaar geleden ben begonnen en waaraan ik wil vasthouden:

Doe met je beste weten alles wat je kunt, geef alles wat je hebt, aan de mensen die het meeste van jouw hulp moeten hebben. Want alles wat je voor de minste aanzienlijken van Jezus’ broeders en zusters doet, dat doe je voor Hem (Matteus 25). Dit is waar ons, waar mijn hart klopt. Zó willen we politiek bedrijven. Op hoop van zegen.

Dank voor jullie eerlijkheid, jullie bewogenheid, jullie betrokkenheid, jullie gebed..

500 kinderen

ChristenUnie ChristenUnie Nederland 06-07-2020 14:02

Door Gert-Jan Segers op 6 juli 2020 om 15:58

Een vriendin van ons helpt geregeld in een vluchtelingenkamp op Lesbos. In de medische hulppost verleent ze eerste hulp aan slachtoffers van steekpartijen en aan soms nog kinderen die zijn verkracht. Er zijn vechtpartijen, tenten branden soms af, er is wetteloosheid en vooral hopeloosheid. ‘Dit is de hel’, zegt onze vriendin die ondertussen doet wat ze kan.

‘Waar zijn de tranen van de ChristenUnie?’, schreef de hoofdredacteur van de Nieuwe Koers Felix de Fijter onlangs cynisch. En als we die tranen wel hadden, moesten we die vooral maar voor ons houden, vond hij. Het is zo’n moment waarop je weet dat je niet voor de bloemen de politiek bent ingegaan. Collega Joël Voordewind is op Lesbos geweest en ik zal het Felix de Fijter inderdaad niet aandoen om de emoties van Joël te beschrijven. Maar als er een politicus is die voor kwetsbare vluchtelingen met hart en ziel doet wat hij kan, dan is het Joël. Als er een is voor wie de pijn en het verdriet van Lesbos een hartgrondige aanmoediging is om te knokken voor betere hulp aan mensen in de modder, dan is hij het. En als geen ander heeft Joël voor en vooral achter de schermen voor ze geknokt en eruit gehaald wat erin zat.

Toen we deze kabinetsperiode begonnen, heb ik me van meet af aan voorgenomen altijd eerlijk te zijn over zowel nederlagen als over vrolijk makende resultaten. Nadat we als fractie na een bewogen avond in het najaar van 2017 in een zaaltje van de Haagse Bethlehemkerk hadden ingestemd met het regeerakkoord was een van mijn eerste commentaren dat het niet verruimen van het kinderpardon een ‘bittere pil’ was. ‘Don’t show your pain’, fluisterde een coalitie-collega me daarna toe. Maar ik heb dat wél steeds gedaan. Des te mooier was het moment toen we ruim een jaar later het kinderpardon wel konden verruimen en honderden kinderen en families hier een goede toekomst kregen.

Dezer dagen ben ik op de sociale media veel aangesproken op ons stemgedrag toen we op de vroege vrijdagmorgen tegen een motie hebben gestemd die vroeg om alleenstaande kinderen van de Griekse eilanden hier in Nederland op te vangen. De ChristenUnie is daar een voorstander van. Dat zou groot verschil in het leven van deze kinderen maken die nu nog in de hel van Lesbos leven. De indringende vragen over ons stemgedrag kan ik daarom goed begrijpen. Al is het bijzonder dat mensen die Jezus er eerst als een vloek uitgooien mij daarna haarfijn kunnen uitleggen wat het betekent om Jezus te volgen.

Maar laat ik me vooral richten op de bezorgde mensen met oprechte vragen hierover. Want ook nu wil ik het ongemak niet uit de weg gaan.

In de politieke werkelijkheid van ons land is er momenteel een Kamermeerderheid die - vanuit ons perspectief - het asielbeleid er niet humaner op wil maken. Als ik me nu niet houd aan coalitieafspraken en als het asielbeleid een vrije kwestie in de Kamer zou zijn, zou het aantal vluchtelingen dat we hier opvangen verlaagd kunnen worden, het budget voor opvang in de regio verlaagd worden en illegaliteit strafbaar worden. Dan kan ik tranen met tuiten huilen wat ik wil, maar zal het asielbeleid niet barmhartiger worden.

Omdat we in de coalitie zitten, committeert Nederland zich de komende jaren aan de opvang van 500 alleenstaande kinderen op het Griekse vasteland. Daar krijgen ze met Nederlandse hulp onderkomen, onderwijs en voogdij. Dat is geen opvang hier, zoals wij wilden, maar is een wereld van verschil voor honderden jongeren die nu nog in een tent op Lesbos zitten. En áls de politieke mogelijkheid zich gaat voordoen om kinderen ook hier in Nederland op te vangen, dan zullen we die met beide handen aangrijpen.

Ethiek gaat niet alleen over het goede wat je wílt, maar ook over de gevolgen van wat je dóet. Ethische politiek is niet dat je doet wat je een goed gevoel geeft, maar dat je met je beste weten datgene doet wat tot een iets minder slechte wereld leidt. Als ik gedaan had wat deze dagen veel mensen van me vroegen - namelijk mijn hart volgen en voor een motie stemmen die mijn eigen mening vertolkte - dan zou de uitkomst zijn geweest dat Nederland niets had gedaan. Het had me veel negatieve reacties gescheeld, maar die kinderen op Lesbos zouden er niet mee geholpen zijn geweest. Ook ik moet op mijn plek, met mijn beste weten en in het krachtenveld waarin ik geplaatst ben, doen wat ik kan. En dat heb ik gedaan, op hoop van zegen.

Project X (ND-column)

ChristenUnie ChristenUnie Nederland 03-06-2020 15:10

Door Gert-Jan Segers op 2 juni 2020 om 10:08

Op 6 september 2012 stuurde een tienermeisje uit Haren een openbare uitnodiging via Facebook uit voor haar Sweet Sixteen-feestje. Ze nodigde 78 andere jongeren uit die ook hun vrienden zouden mogen meenemen. Zoals op sociale media wel meer volledig ontspoort, liep dit plan uit de hand.

Tienduizenden jongeren gaven online aan dat ze die bewuste avond naar Haren wilden komen en duizenden voegden de daad bij het woord. Aan het eind van de avond van 21 september was de mobiele eenheid eraan te pas gekomen, waren er tientallen jongeren en vijftien agenten gewond, vloog een traumahelikopter af en aan was er een enorme ravage in het anders zo rustige Haren. Wat begon met een hartelijke uitnodiging eindigde in een chaotisch en vernielzuchtig Project X.

In het voorjaar van het jaar 33 werden een stel vissers en hun aanhang uitgenodigd voor een feest waar de vonken vanaf zouden spatten. Of om het met een andere overdadige woordspeling te zeggen, het zou een feest worden dat de feestgangers in vuur en vlam zou zetten. Dat eerste Pinksterfeest is begin van Gods eigen Project X. In de geest van Christus vielen op dat feest opeens alle culturele, etnische en linguïstische barrières weg, werden allerlei Menschen Brüder en kwam er een eenheid die menselijkerwijs niet mogelijk is.

Deze versie van Project X is met vallen en opstaan altijd doorgegaan en heeft tot de prachtigste momenten geleid. Ik herinner me ontmoetingen met de directeur van de school voor Soedanese vluchtelingen in Caïro. Deze voormalige imam was in de gemeenschap van Soedanese vluchtelingen een leider geworden en legde mij als bestuurslid van die school geregeld uit hoe ingewikkeld bijvoorbeeld de tribale scheidslijnen waren bij de benoeming van leerkrachten. Hij had met elk denkbare kloof te maken. Tussen mannen en vrouwen, tussen moslims en christenen, tussen blank en zwart, tussen stammen, tussen Soedanezen en Egyptenaren. Maar als we het over Jezus Christus hadden, als ons beider enige hoop in leven en sterven, dan vielen alle verschillen weg. Dan waren we allebei deelnemer aan Gods eigen Project X, waarbij de Geest grenzen doorbreekt die door mensen zijn gemaakt.

Je hoeft maar een tijdje in de kerk en de christelijke wereld rond te lopen om te weten dat Gods Project X in onze uitvoering echt niet alleen maar een 2000 jaar durend feest is. Dit Project X kan soms ook echt kan ontsporen in een Harense versie ervan. Ik geloof dat we door weinig dieper geraakt kunnen worden dan door conflicten tussen medegelovigen.

Een conflict in een kerk of een christelijke organisaties is zoveel pijnlijker dan een arbeidsconflict op je werkplek waar je zelfs nog meer uren doorbrengt dan in de kerk. Een arbeidsconflict is buitengewoon naar, maar blijft toch nog meer aan de oppervlakte dan wanneer we in de kerk de boel niet meer bij elkaar kunnen houden. Een politiek conflict vind ik soms heel vervelend, maar blijft me echt niet zo bij als de pijn die ik destijds bij m’n vader heb gezien na een conflict met zijn kerkelijke superieuren. Of als dat onbenullige conflict dat ik ooit had met een ouderling toen ik een viool in de kerk wilde laten bespelen. Of als de veel dramatischer momenten waarop ik heb gezien dat mensen die allemaal Christus willen navolgen in Gods Project X het niet meer uithouden met elkaar. Het raakt ons diepste zijn, de diepste kern van onze identiteit, onze eerste liefde en onze laatste hoop.

Meindert Leerling en Aad Wagenaar waren twee broeders die in de jaren tachtig in de Tweede Kamer kwamen en daar Christus wilden navolgen. Al snel gingen hun wegen uiteen en kwamen ze in een bitter conflict met elkaar. Er volgden grote verwijten, mislukte verzoeningspogingen, er ontstonden twee fracties, twee partijen en jarenlang hebben ze elkaar ontweken. Iedereen die er iets mee te maken had, kon er alleen met pijn in het hart over spreken. Maar meestal werd erover gezwegen.

Totdat ze zich recent met elkaar verzoenden. Toen Meindert Leerling op een ChristenUnie-congres onderuit ging, ziek werd en uiteindelijk in een verpleeghuis belandde, werd Wagenaar een vaste bezoeker en las hij Leerling voor uit de biografie van oud-senator Egbert Schuurman. Een ontroerende doorstart van het Project X waarvan we het afgelopen weekend het begin ervan hebben gevierd. En een warme aanmoediging om - mocht dat nodig zijn - vanuit jouw eigen Haren terug te gaan naar het begeesterde Jeruzalem.

Doe het.

(Deze column verscheen vandaag ook in het Nederlands Dagblad)

Foto: Dennis Jarvis

ChristenUnie wil gesprek met achterban over migratie

ChristenUnie ChristenUnie Nederland 10-10-2019 13:18

Door Webredactie op 9 oktober 2019 om 10:36

ChristenUnie wil gesprek met achterban over migratie

ChristenUnie-leider Gert-Jan Segers wil in gesprek met zijn achterban over migratie in een huiskamergesprek met de titel ‘grenzen aan gastvrijheid’. Het is het derde huiskamergesprek in het format waarin Segers met steeds 100 andere mensen aan tafel gaat om de visie van de ChristenUnie aan te scherpen op thema’s die ook bij de komende Tweede Kamerverkiezingen een rol kunnen gaan spelen.

Eerder sprak Segers met leden, stemmers en andere ChristenUnie-geïnteresseerden over sociaaleconomische ongelijkheid en de Nederlandse identiteit. Segers wil het verhaal van de ChristenUnie de komende tijd verder aanscherpen. Het gesprek – met eten, muziek en een persoonlijke noot – levert op die manier input op voor het komende verkiezingsprogramma van de partij.

Segers: “Ik tel mijn zegeningen uit deze regeringsperiode. Maar je zult ook een verhaal voor de toekomst moeten hebben. Dat wil ik graag doen in gesprek met mensen die samen met ons dat verhaal willen schrijven.”

Grenzen aan gastvrijheid

De toestroom van migranten zet de verhoudingen in de samenleving op scherp. De Bijbel spoort ons aan de vreemdeling lief te hebben en gastvrij te onthalen. Maar in hoeverre kan ons land die migratiestromen aan?  Wat is de draagkracht van onze samenleving? Waar is ruimte voor gastvrijheid, en waar loopt die gastvrijheid tegen een grens?

In aanloop naar het huiskamergesprek schreef ChristenUnie-Kamerlid Joël Voordewind al een opinieverhaal over migratie. Zijn stelling is dat de overheid een veel duidelijker keuze moet maken voor de meest kwetsbaren. Dat betekent actiever zijn in het naar Nederland halen van de meest kwetsbare vluchtelingen, die hier op eigen gelegenheid misschien niet eens naar toe kunnen, en tegelijkertijd de minder kwetsbare groepen zoveel mogelijk in de regio opvangen. De ChristenUnie wil ook hierover het oor te luister leggen bij de achterban.

Meer informatie

Het Huiskamergesprek over migratie vindt plaats op vrijdagavond 8 november in Den Haag. Voorafgaand aan dat gesprek zijn er inspirerende bijdragen van onder meer hoogleraar Paul Scheffer. Vooraf is er de mogelijkheid om samen met Gert-Jan Segers te eten. Klik hier voor meer informatie en hier voor toegangskaarten.

SP en ChristenUnie: Bescherm werknemers, stel voorwaarden aan arbeidsmigratie

SP SP ChristenUnie Nederland 11-07-2019 07:40

Ongereguleerde arbeidsmigratie is schadelijk voor werknemers hier én elders. Daarom kondigen Christen Unie-leider Gert-Jan Segers en SP-leider Lilian Marijnissen een gezamenlijk initiatiefvoorstel aan om voorwaarden te stellen aan arbeidsmigratie.

‘Ik heb in Polen met eigen ogen de ontwrichtende werking voor de samenleving van arbeidsmigratie zonder regels gezien. We zien tegelijk de mensonterende omstandigheden waar arbeidsmigranten regelmatig onder moeten leven en werken in ons land. Zonder bescherming zijn mensen hier én elders vogelvrij. Met dit initiatiefvoorstel willen we daar een einde aan maken,’ zegt Lilian Marijnissen.

Wat de SP en de ChristenUnie betreft wordt het mogelijk om afspraken te maken tussen landen om voorwaarden te stellen aan arbeidsmigratie. Marijnissen: ‘Landen in Oost-Europa zien grote groepen mensen vertrekken. Hier zien we uitbuiting. De enige winnaars zijn de bedrijven die nóg meer geld kunnen verdienen. Door afspraken tussen landen te maken kunnen we een einde maken aan deze negatieve gevolgen. Bijvoorbeeld door te stellen dat de lonen eerst verhoogd moeten worden, voordat er ingezet mag worden op arbeidsmigratie. En door uitbuiting kei hard aan te pakken.’

Lees het hele interview met Lilian Marijnissen en Gert-Jan Segers in het AD.

Als een pelgrim die arriveert (ND-column)

ChristenUnie ChristenUnie Nederland 07-05-2019 06:37

Door Gert-Jan Segers op 7 mei 2019 08:32

Als een pelgrim die arriveert (ND-column)

Mijn oudste broer vroeg me of ik een stukje met hem wilde oplopen. Letterlijk. Onderweg naar Santiago de Compostella. Hij heeft zelf – samen met zijn schoonzoon – twee weken gelopen naar de stad waar per jaar tienduizenden pelgrims naar onderweg zijn. Ik heb als amateur-pelgrim twee dagen meegelopen en iets gevoeld van de spierpijn en saamhorigheid van al die verschillende mensen met allemaal datzelfde reisdoel.

Het waren dagen van aangename eenvoud, omdat je – met zo min mogelijk ballast – alleen maar van de ene naar de andere plek moest lopen. Onderweg praatten we, lachten we, zwegen we soms, maakten we kennis met medewandelaars die vanuit alle delen van de wereld en met allemaal hun eigen reden ook onderweg waren en wensten we elkaar een ‘buen camino’ toe.

’s Avonds aten we wat, knielden we in een kerk en gingen we slapen in een grote slaapzaal waar zich uiteraard ook altijd ergens een snurker ophoudt.

Hoe dichter bij het einddoel, hoe meer je je afvroeg hoe lang dat laatste stuk nog was. Tot je op het plein voor de kathedraal aankomt, waar niemand pijnloos arriveert. Des te mooier de beloning van de zichtbare erkenning dat de pelgrimage is voltooid. Voor mijn broer en zijn schoonzoon welteverstaan.

Het was afgelopen zaterdag een ontroerend moment in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Tijdens de viering van 4 mei mocht een overlevende van een bombardement op Walcheren de herinnering aan zijn destijds gedode tweelingbroertje en andere omgekomen geliefden levend houden. De grote Tv-schermen in de kerk lieten het diepe verdriet in zijn ogen zien en toen hij weer ging zitten legde de vrouw naast hem even troostend haar hand op de schouder van deze pelgrim.

We hebben hem en de andere, soms kromgebogen overlevenden nu nog onder ons en we moeten hun herinneringen koesteren. Hun tranen om het leed van decennia geleden laten zien hoe kostbaar vrijheid is.

Met de nog steeds levendige herinnering aan de bezetting en de nog steeds zichtbare pijn om het verlies van dierbaren zal hun dankbaarheid voor onze vrijheid zoveel groter zijn dan die van latere generaties voor wie die vanzelfsprekend is geworden als de lucht die we inademen.

Ik heb heel wat mensen ontmoet die zijn opgegroeid met grote angst voor God. Het is de opmerkelijke overeenkomst tussen sommige bevindelijk-gereformeerden en sommige devote moslims. Zij weten zich iedere dag slechts een zucht verwijderd van de ontmoeting met de hemelse Rechter die niets door de vingers ziet en wiens finale oordeel ze alle dagen vrezen.

Toen een vriendin in Egypte na jaren van zoeken het evangelie was gaan geloven, vertelde ze me met tranen in de ogen dat God nu haar Vader was geworden en ze geen angst meer voor Hem had. Het leek verdacht veel op wat ook menig bevindelijk-gereformeerde is overkomen.

Als je je nog nooit schuldig hebt gevoeld, gaat genade je ene oor in om het andere oor weer uit te gaan. Maar als je de zwaarste straf vreest, is vrijspraak het beste nieuws en de grootste opluchting ooit. Alsof je na een zware bergtocht thuiskomt.

Ik heb beelden op mijn netvlies van het bitterste onrecht dat er in deze wereld is. Het meisje dat op een van de vuilnisbelten van Cairo’s Mokattam een stukje brood vond en daar haar tanden in zette. Mohammed die nu Morcos heet en me vertelde dat, nadat hij christen was geworden, zijn familie had gezworen niet te zullen rusten totdat zijn bloed zou stromen over straat. De oudere tieners van Nairobi’s sloppenwijk Mathare bij wie de hoop op beter leven was vervlogen en het licht in de ogen leek gedoofd.

Toen dat meisje in Mokattam opeens toch naar school kon, was dat zoveel bijzonderder dan het nu is voor mijn eigen dochters. Toen Morcos door een Westers land werd opgenomen en zijn vrijheid terugkreeg, was zijn opluchting zoveel groter dan van iemand als ikzelf die gewoon ademhaalt in een land met godsdienstvrijheid.

Toen Francis uit Mathare dankzij een sponsor van Compassion Nederland toch kon studeren, was zijn dankbaarheid zo groot dat hij na zijn afstuderen het aanbod om elders te gaan werken afsloeg en zich is gaan inzetten voor de jongeren in zijn wijk.

De beloning die je krijgt als het je bloed zweet en tranen heeft gekost doet zoveel meer dan wanneer je het in de schoot geworpen kreeg.

Het was Goede Vrijdag toen de pelgrims – en ik als meeloper – aankwamen in Santiago de Compostella. Die avond werd een beeld van de gekruisigde Christus door de straten gedragen. Die zondag zou het Pasen zijn.

(Deze column verscheen vandaag ook in het Nederlands Dagblad)

Heldere taal van Gert-Jan Segers ...

ChristenUnie ChristenUnie Nederland 19-03-2019 20:49

Heldere taal van Gert-Jan Segers tijdens het #NOS-debat: zorg goed voor de schepping.