Poliflw

Maandagavond 28 juni kwam nieuwe burgemeester Roger de Groot bij ons in de fractie om kennis te maken. Voor deze gelegenheid was onze laatste fractievergadering van dit jaar in het Lichtwachtershuisje op Schokland. Johan heeft de burgemeester namens de fractie het boek 'Schokland en omgeving: leven met water' van Aaldert Pol en Gerrit van Hezel aangeboden. We hebben vervolgens een prettig gesprek gevoerd over onze verwachtingen van de nieuwe burgemeester ten aanzien van zijn voorzitterschap in de raad, maar ook zijn rol in de gemeenschap. We zien uit naar een mooie periode voor Noordoostpolder en de gemeenteraad.

Door Don Ceder op 24 juni 2021 om 10:44

Staatssecretaris moet in schrijnende asielzaken weer kunnen afwijken

Asieladvocaten, hoogleraren en wetenschappers kwamen in april met een zorgelijke waarschuwing. Er is sprake van een groot, ongehoord onrecht in asielprocedures. De misstanden rond de beoordeling van asielzaken hebben, zo schrijven zij, parallellen met de toeslagenaffaire. Om dit te staven kwamen de advocaten met een zwartboek vol schrijnende voorbeelden. Ze schetsen het beeld van een IND die onbuigzaam vasthoudt aan regels en de menselijke maat volledig uit het oog verliest.

De verschrikkelijke gevolgen van de toeslagenaffaire hebben voor een nieuw bewustzijn gezorgd in politiek Den Haag. Hoe voorkomen we dat iemand wordt vermalen in bureaucratie? Dat regels belangrijker zijn dan mensen? Belangrijke vragen, waarbij het vooral belangrijk is dat ze van een concreet antwoord worden voorzien. Laten we bij het zoeken naar de menselijke maat het vreemdelingenrecht niet vergeten.

Een deel van dat antwoord is mijns inziens dat de discretionaire bevoegdheid van de bewindspersoon moet terugkeren. Voorheen kon de staatssecretaris in schrijnende gevallen besluiten dat iemand die was afgewezen in de asielprocedure tóch in Nederland kon blijven. Door het politieke compromis dat we rondom het Kinderpardon sloten, verviel deze bevoegdheid. De mogelijkheid om een uitzondering te maken bij strakke regels blijft echter broodnodig. Voorbeelden zijn er genoeg. Als evident is dat regels onrechtvaardig voor iemand uitpakken, moet er ruimte zijn voor barmhartigheid en om af te wijken, al bij de eerste procedure.

Toen de discretionaire bevoegdheid nog bestond, kon deze op kritiek rekenen. Het zou, aldus critici, niet passen bij onze rechtsstaat om na een rechterlijke procedure de toetsing nog eens over te doen via de politiek. Dat zou asielzoekers aanmoedigen om de media op te zoeken, terwijl mensen die dat niet lukt, worden benadeeld. De terugkeer van de discretionaire bevoegdheid is ook niet de enige oplossing. Het ontslaat ons niet van de plicht te kijken hoe asielprocedures rechtvaardiger kunnen.

In de afgelopen maanden hebben schrijnende asielzaken opnieuw een gezicht gekregen. Dan denk ik bijvoorbeeld aan Davit en Nunë, twee kinderen uit Groningen, die uitgezet dreigen te worden omdat ze niet zouden voldoen aan het zogeheten ‘beschikbaarheidscriterium’ bij asielprocedures. Volgens de IND waren ze namelijk niet ‘in beeld’. Dit wekt verbazing, aangezien de kinderen bijvoorbeeld wél bekend waren bij de burgemeester en andere organisaties.

Dit voorbeeld roept de vraag op of het beschikbaarheidscriterium op deze manier niet te strikt wordt gehanteerd. Het lijkt duidelijk dat als asielzoekers bij andere instanties naast de IND in beeld waren, er gewoon aan is voldaan. Bovendien vraag ik me af of je überhaupt van jonge kinderen kan vragen ‘beschikbaar’ te zijn. Kan je hen daar verantwoordelijk voor houden? Dit voorbeeld laat zien dat het goed is om de uitvoering van het vreemdelingenrecht tegen het licht te houden.

Vandaag gaan we, naar aanleiding van het zwartboek van de asieladvocaten, daarom in de Tweede Kamer in gesprek over maatwerk en uitvoering van het vreemdelingenrecht. We spreken met onder andere hoogleraren, maatschappelijke organisaties en de IND. Samen met mijn collega’s en experts hoop ik zo te kijken hoe we tot asielprocedures komen die écht recht doen aan mensen. Dat betekent niet dat iedereen automatisch in Nederland zou moeten blijven.

Het gaat om rechtvaardig beleid met oog voor de meest schrijnende gevallen. Zo is het vreemdelingenrecht bedoeld. De terugkeer van de discretionaire bevoegdheid is daarbij geen silver bullet, maar een noodzakelijk ventiel als regels onverhoopt anders uitpakken dan bedoeld.

Dit opiniestuk verscheen eerder in Trouw.

Gistermiddag nam Kamerlid Wieke Paulusma officieel afscheid als raadslid van de gemeenteraad van  Groningen. Met dankwoorden voor de collega’s in de raad, het college, de bodes en natuurlijk het vertrouwen van de inwoners van Groningen. Tijdens de raadsvergadering blikte Wieke met een warme en positieve afscheidsspeech terug op haar zeven jaren in de raad. Lees haar afscheidsspeech hier terug. 

Voorzitter,

Soms lees je in interviews wel eens de vraag; ‘waar mogen we je voor wakker maken?‘

Ik denk dan altijd ‘nergens voor’, en raadsleden hier in de zaal met kleine kinderen zullen dat vast herkennen. Dus nee, maak mij vooral niet wakker ’s nachts.

Maar voorzitter,  ik kan wel wakker liggen ’s nachts. Omdat ik me ergens druk over maak. En dat heeft dan eigenlijk altijd te maken met dat ik iets onrechtvaardig vind. Dat had ik als kind al en dat is altijd zo gebleven.

Het heeft me gestuurd in m’n opleiding en heeft me geholpen in mijn werk in de zorg. Want mensen kiezen, ook als het gaat om hun gezondheid, heel vaak niet voor de omstandigheden waarin ze terecht  zijn gekomen. Dat heeft vooral te maken met  de plek waar je geboren bent. De achternaam die je gekregen hebt. Of het schooladvies dat je ontving . En dat is niet altijd rechtvaardig. Als verpleegkundige heb ik geleerd om creatief te zijn.

Ik zag in de zorg dat als je samen de schouders er onder zette je verschil kon maken. En voorzitter zo’n raadslid heb ik ook geprobeerd te zijn. Dichtbij mensen, samen werkend aan een oplossing. Elke dag een klein beetje verschil maken. En met die ambitie  liep ik  7 jaar geleden het gemeentehuis binnen maar er ook weer uit. Want ik heb ervaren dat we ook in dit huis  met elkaar het verschil kunnen maken.

En wat vond ik het in het begin spannend. En een aantal oud gedienden weten vast ook nog wel dat ik in het begin altijd rode vlekken in m’n nek had. Want natuurlijk hield ik me niet stil, en natuurlijk was m’n angst voor de sp terecht. Want ik moest direct vol aan de bak. En ik heb dat altijd op m’n eigen manier proberen te doen.

Wat minder in t hokje, vooral ver weg van de regels. En voorzitter, dit was weleens tot grote, zeer grote  frustratie van mijn fractie. En dat was vast niet altijd makkelijk. Maar Tom, Bernd, Koosje, Jim, Sander en Andrew ik ben jullie ook heel dankbaar voor de ruimte die ik gekregen heb. En soms ook wel genomen

Voorzitter, Ik denk vaak aan de uitspraak van Hannah Arendt ‘politieke kwesties zijn veel te belangrijk om aan politici over te laten’. En dan denk ik ook vaak aan deze gemeenteraad. Want ik zou er mee afsluiten maar noem het ook alvast nu; wat ga ik jullie missen.

Want zelfs al na nog maar een paar weken in Den Haag weet ik dat wat we hier doen bijzonder is. Er wordt wel eens schamper gedaan over ‘ hard op de inhoud, zacht op de relatie. Maar lieve mensen, koester het. Niet alleen omdat het het belangrijke werk dat jullie hier moeten doen aangenamer maakt maar ook omdat het inwoners van Groningen ten goede komt. Ja, we zijn politiek verschillend maar het verschil, juist voor kwetsbare bewoners, maken we samen.

A. Livsey

En een aantal van die kwetsbare inwoners wil ik hier graag noemen. Omdat de worsteling die hun leven is, vaak veroorzaakt door de overheid,  geen einde lijkt te kennen.

Wij snakken allemaal naar perspectief als het gaat om corona. Maar Chun snakt naar bestaansrecht. Davit en Nune, geboren in Nederland, bidden dat we Kinderrechten respecteren,  Christa, een moeder in de bijstand zou zo graag haar kinderen dit jaar wel wat willen geven op hun verjaardag, en vrouwen die naar de abortus kliniek gaan willen dit doen zonder geïntimeerd te worden. En voorzitter, omdat één iemand noemen niet recht doet aan de onrechtvaardigheid. We moeten verschil blijven maken voor de aardbevingsslachtoffers. En dat kunnen we alleen samen

Voorzitter als politiek te belangrijk is om alleen aan politici over te laten wordt de opgave voor t lokale bestuur alleen maar groter. Want hier staan we naast inwoners En dat moet met voldoende middelen, niet alleen hier in de gemeente Groningen maar ook in het Ommeland. Want dat is rechtvaardig. Ik voel zeker dat die boodschap harder door moet klinken in DH.

Maar ik beloof ook het andere geluid te laten horen. Want wat ben ik trots op Groningen. Op de kennis en de innovatie regio die we zijn. Op alle ontwikkelingen op het gebied van zorg en gezonder oud worden. En Op onze culturele sector; want wat worden hier mooie dingen gemaakt.

Voorzitter ik rond af. Het was heerlijk om een keer zoveel spreektijd te hebben, waarvoor dank. En collega’s in de raad, naast dat ik jullie ga missen,  ook enorm veel dank voor de fijne samenwerking. En bel me vooral als ik te Haags wordt.

En ook dank aan het college. Wethouders en burgemeester. Koen, ik was het niet altijd met je eens en ik wens Tom ook veel succes, maar dank voor het laagdrempelige contact dat we hadden. En in het bijzonder dank aan Paul. Ik weet niet of je het je altijd zo gerealiseerd  hebt maar je was voor mij mijn mentor. Iemand bij wie ik altijd terecht kon. En waar ik dingen van af  kon kijken. Zoals veel spreektijd nemen.

En natuurlijk ook dank aan de griffie, aan de bestuursadviseurs, aan de vele ambtenaren waar ik altijd heel plezierig mee heb samengewerkt maar waarvan ik ook weet weet dat jullie werk niet altijd gezien en op waarde geschat wordt. En de lieve bodes; samen met mijn kinderen zijn we groot fan van jullie!

En met het enorme risico mensen te vergeten ga ik wel  1 iemand met naam noemen. Want Liesbeth; je kijkt vast. Waar ik zo trots op ben als het gaat om democratische vernieuwing om bewoners zich gezien en gehoord te laten voelen maar ook echte stappen te zetten als het gaat om inspraak en zeggenschap, wat we hier doen in Groningen,  komt ook omdat jij buiten de lijnen durfde te kleuren. Ze mogen zich bij de Provincie in hun handen knijpen.

En natuurlijk sluit ik af met de inwoners van Groningen. De mensen voor wie we in dit huis aan het werk mogen en moeten. Dank voor alle jullie vertrouwen, tijd en goede ideeën.

Het bericht Afscheidsspeech aan gemeenteraad van Wieke Paulusma verscheen eerst op Groningen.

Allereerst een felicitatie aan de nieuwe collega’s die vandaag hun maidenspeech houden. En dat is dan tegelijkertijd ook het enige vrolijke wat ik hier te melden heb in het toch wel beladen debat. Ik geloof dat collega Van der Staaij het bij een interruptie zei: ‘ik sta hier aangeslagen.’ Zo voel ik me eigenlijk ook. Er is sprake van geschonden vertrouwen. Misschien wel van een vertrouwenscrisis.

Ik feliciteer de collega-Kamerleden met hun koninklijke onderscheiding en ik dank u dat ik hier het woord mag voeren namens de groep vertrekkende Kamerleden.

Allereerst, voorzitter, wil ik u bedanken want u heeft ongeveer – ik heb het even nagerekend – 3,5 uur ons allemaal een persoonlijke dankwoordje gegeven. Dat heeft u heel knap gedaan en ik dank u van harte daarvoor. 

Ik feliciteer de collega-Kamerleden met hun koninklijke onderscheiding en ik dank u dat ik hier het woord mag voeren namens de groep vertrekkende Kamerleden.

Allereerst, voorzitter, wil ik u bedanken want u heeft ongeveer – ik heb het even nagerekend – 3,5 uur ons allemaal een persoonlijke dankwoordje gegeven. Dat heeft u heel knap gedaan en ik dank u van harte daarvoor. 

In een groot interview met deVolkskrant legt lijsttrekker Wopke Hoekstra uit hoe hij de Nederlandse belofte wil herstellen. "In de kern gaat het erom dat iedereen die zijn best doet daarvoor wordt beloond.Dat mensen kunnen rekenen op een grote mate van zekerheid, dat ze uitzicht hebben op een vast contract, op een huis. Zekerheid dat als je kinderen een opleiding volgen of studeren, daar niet met een enorme schuld vandaan komen." Lees HIER HET HELE INTERVIEW→

In gesprek met Hil Herweijer

Op een druilerige, grijze dag beginnen de ogen te stralen van notaris Hil Herweijer als hij vertelt over ‘de verbinding tussen mensen’. Met op de achtergrond de Nieuwe Toren staan we te praten in de Muziektent op de Nieuwe Markt. De plek waar Hil vroeger voetbalde als kind. “Samenzijn, geen mensen aan de zijlijn, dat telt voor mij want iedereen hoort erbij”.

Hil vertelt een Bijbelverhaal waar dat heel duidelijk wordt. Een zieke man in Bethesda die al 38 jaar ligt te wachten op het moment dat het water in een bad naast zijn ziekenhuis begint te bewegen. De zieke die als eerste het water in gaat wordt genezen. De man is altijd te laat. Al 38 jaar is er niemand die hem naar het water kan brengen, geen vader, geen broer of vriend want die heeft hij niet en hij is verlamd. Aan de ogen van Hil kun je zien dat het hem raakt. Wandelend langs de Burgel zegt hij dat we als naaste en als overheid, mensen die hulp nodig hebben, moeten helpen, een schild voor hen moeten zijn.

De ogen van Hil beginnen weer te glimmen, “Koningsdag op deze Nieuwe Markt, de zon schijnt, er is muziek, heel veel mensen lachen en we zingen, ja dan voel ik verbinding, dat bedoel ik. We zijn er voor elkaar. Als iedereen een steentje bijdraagt in onze maatschappij om met elkaar verbonden te zijn, dat zou mooi zijn”. “Kijk naar de vier vrienden in een ander Bijbelverhaal. Ze willen hun verlamde vriend bij Jezus brengen. Het huis is te vol. Ze brengen hun zieke vriend met bed en al naar het dak van het huis waar Jezus spreekt. En maken een gat in het dak en laten hem voor Zijn voeten zakken. Jezus geneest hun verlamde vriend. Wat een vindingrijke vriendschap en wat een daadkracht. Mooi hè?”.

In het dagelijkse drukke leven is dat soms lastig, maar Hil is positief. Hij heeft zelf ook moeilijke perioden gekend. Een maatje om mee te praten, of om mee te wandelen, dat is geweldig. Het kan heel klein zijn. In deze coronatijd hebben we allemaal wel momenten dat we ons alleen voelen en iemand nodig hebben.

Verenigingen zijn binnen onze gemeenschap onmisbaar: voor vrijetijdsbeoefening, ontspanning, saamhorigheid, omzien naar elkaar. We mogen ons in Albrandswaard ook rijk rekenen met zo’n bloeiend verenigingsleven. Toch realiseren we ons maar al te goed, ook na de toespraak van de Minister-President vorige week, dat onze verenigingen kwetsbaar zijn en door Corona tal van inkomsten mislopen. Willen zij kunnen blijven doen wat ze altijd deden, ook na deze crisis, dan is steun onontbeerlijk. En het water staat hoog, daarom is het belangrijk dat er snel actie maar vooral ook steun voor deze verenigingen komt.