Poliflw

Groningers met schade aan hun huis hebben er vaak weinig vertrouwen in dat hun woning ook daadwerkelijk wordt versterkt. Dat blijkt uit onderzoek van Katherine Stroebe en Tom Postmes van de Rijksuniversiteit Groningen in opdracht van de Nationaal Coördinator Groningen (NCG).

Ruim een derde (37 procent) van de inwoners met meerdere schades aan hun woning door aardbevingen vindt dat hun woning versterkt moet worden. Slechts 14 procent denkt dat dit ook daadwerkelijk gaat gebeuren, blijkt uit een enquête die is gehouden in juni en september van dit jaar.

Katherine Stroebe vindt het opvallend dat deze Groningers zulke lage verwachtingen over versterking hebben. ‘Dat is zorgelijk omdat we weten dat juist bewoners met meervoudige schade zich minder veilig voelen en gezondheidsklachten krijgen door de schade en alles wat erbij komt’, aldus Stroebe. Ook Groningers die één keer schade hebben gehad door een aardbeving, hebben er lang niet altijd vertrouwen in dat hun woning wordt versterkt. 14 procent vindt dat nodig, maar slechts 5 procent denkt dat dit ook gaat gebeuren.

De onderzoekers wijzen erop dat de huidige versterkingsaanpak wordt gebaseerd op een ‘complex rekenmodel’. Zij pleiten ervoor de bewoners meer centraal te stellen en rekening te houden met groepen die versterking van hun woning nodig achten, maar daar niet niet op rekenen. Stroebe en Postmes doen sinds 2016 onderzoek naar de veiligheidsbeleving in Groningen. Zij constateren dat de geestelijke gezondheid van inwoners die meerdere getroffen zijn door een aardbeving afgelopen jaar iets is verbeterd. ‘Dat is goed nieuws’, schrijven de onderzoekers. Tegelijk wijzen ze erop dat deze groep nog altijd een ‘aanzienlijk minder goede gezondheid’ heeft vergeleken met inwoners zonder schade. Zij voelen zich minder veilig en hebben minder vertrouwen in instanties.

De onderzoekers constateren dat de relatief zware aardbeving bij Westerwijtwerd (gemeente Loppersum) in mei van dit jaar het gevoel van veiligheid (verder) heeft ondermijnd. Stroebe en Postmes constateren dat gevoelens van machteloosheid en boosheid overheersen. Door de beving denken dat inwoners dat er nog steeds aardbevingen zullen komen, ook nu de gaskraan dicht gaat. ‘De onzekerheid over de toekomst is weer groter geworden. ‘Voor een deel van de bewoners is de maat nu echt vol’, aldus Stroebe.

Dit artikel is gemaakt door Eduard Sloot op maandag 16 december 2019 voor het Nederlands Dagblad.

Het complete onderzoek vindt u in het document hieronder.

Een enorm bedrag waarmee we beslist een goede impuls kunnen geven aan onze gemeente, en onze inwoners moeten daarin volop profiteren en zo breed mogelijk meegenomen worden waar het dat deel betreft waarvoor ze plannen mogen indienen....

Voor ligt het voorstel over de toedeling van de middelen van het Nationaal Programma Groningen (NPG). Dit voorstel is tot stand gekomen na, volgens ons, een zorgvuldig proces. Wij kunnen ons vinden in de verdeling tussen het thematische en het lokale programmaplan. In een eerdere reactie hebben we gepleit voor een verdeling van de lokale middelen mede op grond van de zwaarte van de gevolgen van de gaswinning, daarbij zijn in de verdeling ook nog de achterstandsfactoren meegenomen en ook dat is heel terecht.

Uiteindelijk is er twee keer een bedrag van 82 miljoen euro beschikbaar voor de gemeente Eemsdelta.

Een enorm bedrag waarmee we beslist een goede impuls kunnen geven aan onze gemeente, en onze inwoners moeten daarin volop profiteren en zo breed mogelijk meegenomen worden waar het dat deel betreft waarvoor ze plannen mogen indienen. Door het zorgvuldig besteden van deze gelden in de regio en in onze gemeente zal en moet er in dit door de gaswinning zo beschadigde gebied een groeiende economie, verbetering van de leefbaarheid, een betere aansluiting van opleidingen op de arbeidsmarkt en meer aandacht voor natuur en klimaat komen. Samenvattend een brede welvaart voor iedereen. Goede monitoring en bijstellen waar nodig is daarbij voor de ChristenUnie heel belangrijk.

Een brede welvaart zal alleen dan door onze inwoners gevoeld en beleefd worden als ze verzekerd zijn van een veilig huis, dus uiteraard moet er tempo gemaakt worden met schadeafhandeling en versterking, dit is een blijvende voorwaarde om te komen tot het beoogde doel.

Deze bijdrage van Ina Schenkel-Zandvoort is hier ook te zien en te beluisteren.

Het betreffende document vindt u hieronder.

De voorzitter van de Tijdelijke Commissie Mijnbouwschade Groningen was 16 mei te gast bij de raad van Appingedam. Hierbij heeft de ChristenUnie de voortdurende nood van mensen in Groningen en de nog steeds ontoereikende overheidsmaatregelen dringend onder de aandacht gebracht:

'Wij horen er niet meer bij.'  'Ik voel me geen burger van Nederland meer.' 'Het gaat je leven beheersen.'  'Als het ’s nachts kraakt dan vraag je je af of het wel veilig is.'  Zomaar een paar reacties uit de serie “Ik wacht” van mensen uit Appingedam die nog steeds wachten op de definitieve afhandeling van hun schades.

Sinds 2012, de stevige aardbeving in Huizinge, zijn duizenden Groningers geconfronteerd met mijnbouwschade aan hun huis. In het begin, als de schade nog te overzien lijkt, wordt er vrij vlot gereageerd op meldingen en wordt er bij simpele gevallen vrij vlot uitbetaald. Velen hebben als gedupeerde een extra bedrag gekregen om hun huis te verduurzamen, maar dan…..

Aardbeving op aardbeving zorgt voor een onophoudelijke stroom van schademeldingen en daar weet de overheid niet mee om te gaan. Blunder op blunder wordt gemaakt, instituut op instituut wordt ingericht, honderden medewerkers worden aangetrokken en verdwijnen weer. Miljoenen gaan op aan inspecties, opnames, huisvesting, voertuigen, salarissen enz. enz. maar een goede aanpak en goede oplossingen komen er niet.

Ondertussen gaat de gaswinning gewoon door alsof er niets aan de hand is. En de gedupeerde Groningers worden bozer en bozer en zieker en zieker van de ellende waar ze niet om gevraagd hebben en die hun door de gaswinning overkomt en waar geen einde aan lijkt te komen, en dan…..

Dan komt er een andere minister en hij zegt: Dit is een overheidsfalen van on-Nederlandse proporties. Hier gaan we wat aan doen. Eindelijk iemand die ziet dat het voor geen meter deugt wat er hier in Groningen gebeurt en er komt nieuwe hoop. Een paar maanden later besluit deze minister om de gaswinning zo snel mogelijk af te bouwen. Geweldig nieuws, eindelijk de veiligheid voorop en niet de verdiensten  maar.….

Daarmee is er nog geen oplossing voor alle schade aan de huizen om maar te zwijgen over de enorme versterkingsopgave die er ligt waarmee onveilige huizen veilig gemaakt zullen worden. De minister richt een nieuw instituut in voor de afhandeling van de mijnbouwschade , de Tijdelijke Commissie Mijnbouwschade Groningen, en die moet, ik citeer: “rechtvaardig, ruimhartig, onafhankelijk, voortvarend en met oog voor de menselijke maat besluiten over aanvragen tot schadevergoeding”, aldus het besluit tot oprichting.

De commissie begint met 18.000 schademeldingen die zijn blijven liggen omdat alles een jaar heeft stilgelegen en die overgenomen zijn van het Centrum Veilig Wonen. Ze heeft moeite met het vinden van schade opnemers en krijgt het tempo er niet in. En nu…

Voortdurend zijn er kleine bevingen en mensen zijn bang voor de volgende zware beving. De onrust blijft en neemt toe. Gezondheidsklachten door stress nemen toe. Het vertrouwen in de overheid is tot een nieuw dieptepunt gedaald. Nergens wordt echt tempo gemaakt, niet met de versterking en niet met de schadeafhandeling.

Vanuit het NPG krijgen aardbevingsgemeenten miljoenen voor leefbaarheid en dat is mooi en daarmee kunnen we zaken op ons verlanglijstje uitvoeren en daar hebben onze inwoners ook wat aan natuurlijk maar…

Er wordt geleden door mensen die hun huis kwijt raken tegen hun wil, die een ongelijke strijd voeren tegen overheden om hun gelijk te halen. Mensen die ziek worden van de voortdurende onzekerheid en het lange wachten. Wij Groningers zien ons erfgoed, onze boerderijen en kerken en borgen en statige herenhuizen scheuren en soms zelf verdwijnen door de aanhoudende bevingen. Hele dorpen en wijken veranderen voorgoed door de versterkingsopgaven.

En ondertussen groeit er hier in Groningen een generatie kinderen op die thuis en op straat en op school en in de media voortdurend geconfronteerd worden met onrust, angst en zorg en die ook zelf zien dat hun veiligheid niet voorop staat en dat een overheid niet te vertrouwen is, tenminste niet als het om de veiligheid van Groningers in het aardbevingsgebied gaat.  

Ina Schenkel-Zandvoort, fractievoorzitter ChristenUnie Appingedam