Poliflw

Update 2

Want dat gesprek is voor ons cruciaal. Om vanuit diverse perspectieven - binnen én buiten de partij -  te leren wat er nodig is om het morgen beter te maken. 

Zo hoorden we in het digitale huiskamergesprek over wonen van mensen die geen zicht hebben op een betaalbare woning maar ook welke oplossingen dat probleem vraagt. Namelijk veel meer regie van de overheid.

Tijdens het online huiskamergesprek kwamen leraren tot onderwijsassistenten en van ouders tot conciërges met suggesties om van het onderwijs weer een kracht te maken die ongelijkheid opheft in plaats van vergroot.

Ook onze netwerken voeden ons met hun waardevolle inzichten. Zo riep het netwerk Handicap en Beleid ons op om mensen met een handicap écht mee te kunnen laten doen- en tellen.

Intussen blijven via hoekamorgenbeter.nl de berichten binnenstromen. Onder de indruk raakten we van een bericht over wat het betekent om nu mantelzorger te zijn in combinatie met een onzekere baan in de horeca waarbij afstand houden heel ingewikkeld is.  Is werken dan nog verstandig? Dat leert ons dat gezondheid en de zorg voor anderen altijd boven de economische afweging moet kunnen gaan. Heb jij ook een verhaal of ervaring waarmee we het morgen beter kunnen maken? Laat je ideeën dan hier achter. We hebben jouw hulp hard nodig!

Met strijdbare groet,

Namens alle commissieleden,

Esther-Mirjam Sent Voorzitter verkiezingsprogrammacommissie

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Lodewijk Asscher op 11 mei 2020 Delen  

Lukte het om de drukte op het schoolplein te voorkomen? Durfden alle ouders het aan? En hoe was het voor de oudere leraren? Alles staat of valt met de vraag of er bij klachten nu onmiddellijk getest wordt. En bij de vraag of er meteen contactonderzoek plaatsvindt zodra iemand besmet blijkt. Graag ontvang ik jullie ervaringen via WhatsApp, zodat we het meteen kunnen aankaarten als het nog niet goed gaat.

Uit privacy-overwegingen worden alle verhalen geanonimiseerd.

Onze zoon in groep 7 was blij en kwam vrolijk en opgewekt terug. Wij ouders hebben gemengde gevoelens, omdat zijn ernstig meervoudig gehandicapte zusje (die regelmatig longontstekingen heeft) in een instelling woont, erg kwetsbaar is en we haar deze week eindelijk weer mogen bezoeken. Wat neemt hij mee naar huis? Een angst waar veel ouders last van hebben die een kwetsbaar gezinslid hebben. Ik ben blij voor mijn zoon omdat hij het 'gewone leven' weer een beetje oppakt. Maar dit zijn lastige dilemma's waar velen mee zitten...

Mijn kinderen gaan halve dagen naar school en zitten in halve klassen. Enerzijds vind ik het fijn, zodat ik ook weer vooruit kan. Corona heeft ons gezin al bereikt( waarvan ik vrij heftig) dus hoop dit goed gaat. Aangezien ze heel goed zelfstandig kunnen studeren en thuisonderwijs door de scholen goed geregeld is, zou ik de oudste het liefst pas weer naar school sturen als het virus onder controle is. We dit geen in ieder geval niet jaren volhouden, maar het is even niet anders. We hopen op het beste.

Ouders keurig volgens de afspraken en op afstand, ze waren goed voorbereid. Ik heb groep 2, de kinderen hadden er enorm veel zin in! Ze accepteerden de regels zonder moeite. Ik begon heel verantwoord met het bespreken van deze situatie, en over de afgelopen tijd. Ik was benieuwd hoe ze dat ervaren hadden. Er waren kinderen die acht weken in één uur wilden vertellen! Maar ze vroegen zich vooral af wanneer ze weer mochten gaan spelen?

We waren blij dat er weer een versoepeling kwam. De kinderen kunnen naar school. Maar in plaats van dat het ons volledig ontlast, belast het ons ook weer. De kinderen zitten op één school maar moeten om en om naar school. Daardoor hebben we steeds een kind thuis die thuis zijn huiswerk moet maken. Nog meer geregel en gedoe dus. Aan de andere kant ben ik blij dat ze nog hele dagen naar school zijn als ze gaan.

Als schoolleider ging ik toch met gemengde gevoelens naar mijn werk. Enerzijds heerlijk om weer “gewoon” aan het werk te gaan, anderzijds toch heel spannend. We hebben een draaiboek in elkaar gezet. Het is afwachten of alles loopt zoals je hebt gepland. Het was een goede eerste dag. De helft van de kinderen op school, ouders op afstand tijdens brengen en halen en rust in school tijdens de lessen. En wat is het dan weer ontzettend fijn om de kinderen weer te zien! En hoe blij zij zijn om elkaar weer te zien. De school is niet compleet; er zijn ouders die het te risicovol vinden en hun kind dus nog thuis houden. En een aantal collega’s die zelf vanwege hun eigen gezondheidsrisico niet naar school kunnen komen.

Voor de oudere leerkracht met familie die een zwakke gezondheid hebben was het geen leuke dag. Sowieso voor iedereen eng want kinderen houden geen afstand.

Wij draaien halve klassen, hele dagen. We hebben een ruim plein en ouders hielden zich goed aan afspraken. Erg fijn om weer echt met de kinderen te werken. Het is wel weer enorm wennen aan elkaar en de nieuwe situatie. En we schieten een beetje in de lach als we alweer handen staan te wassen met z'n allen, maar we doen het wel trouw.

Wij hebben ervoor gekozen om onze zoon vandaag thuis te houden. Dit is vanwege het feit dat onze school tegen de adviezen in ervoor gekozen heeft om halve dagen school aan te bieden. Voor ons als ouders, beide vallend in de risicogroep, betekent dit te veel contact in de week. Met ons waren er veel meer ouders met klachten. Helaas staat het besluit van de directie vast. Jammer om te merken dat de gezondheid van de leerlingen, ouders/verzorgers en onderwijzend personeel het onderspit delft ten opzichte van het onderwijs zelf. Niet dat ik dat laatste niet belangrijk vind. Integendeel zelfs, maar gezondheid boven alles.

Wat een genot de halve klas weer te zien! Kinderen zijn hier heel blij en de leerkracht ook!

Het ging bij ons heel goed. Gedeelde klassen, gedeelde tijden voor binnenkomst en gebruik gemaakt van de verschillende ingangen van de school. Toen ik mijn twee kinderen naar school bracht was het rustig! De leerkrachten wachtten de kinderen buiten op en alles ging keurig en rustig! Goed gedaan door onze school dus!

Ik heb mijn dochter Lieke afgezet bij het schoolplein, nog iets onwennig liep ze naar binnen. Ze is 7 en normaal gesproken loop ik mee. Qua drukte viel het ontzettend mee. Onze school heeft gelukkig gekozen voor hele dagen naar school. Ik ben benieuwd hoe ze het ervaren heeft.

Hier twee trappelende kinderen die blij zijn dat ze weer mogen. Onze jongste is doof en begrijpt dus minder goed wat er aan de hand is. Dus i k stond haar echt vol geluk - met een brok in mijn keel - uit te zwaaien. Ik was zo blij dat ze weer lekker naar haar klasgenootjes kon. Vanmiddag zal ze moe maar voldaan terug komen.

Wij kiezen ervoor onze 3 kinderen nog niet naar school te laten gaan. Onze jongste werd in maart nog opgenomen met ernstige benauwdheidsklachten. Om onze kinderen te beschermen kiezen we er in overleg met school voor door te gaan met thuisonderwijs. Ik vind dat er veel te veel wisselende berichtgeving is over het verspreiden van het virus door kinderen. We hebben er nog geen vertrouwen in dat het veilig genoeg is voor de kinderen om hun dingen op te pakken.

De scholen doen hun uiterste best om de anderhalve meten te waarborgen. Maar in de binnenstad, parken en stranden zitten en lopen mensen dicht bij elkaar en hebben kennelijk lak aan de coronaregels. Er wordt niet of nauwelijks gehandhaafd. Dit vergt een effectieve samenwerking.

Ik heb aangegeven dat ik me niet prettig voel bij de opzet van de klaslokalen. Ik heb astma en maak me zorgen. Maar ik word totaal niet gehoord.

Ik ben zo blij om de kinderen weer te zien. Toch maak ik me zorgen over mezelf. Ik ben de jongste niet meer en afstand houden met de kinderen is eigenlijk geen doen.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Kirsten van den Hul op 29 april 2020 Delen  

Is er wel voldoende testcapaciteit voor al het personeel in opvang en onderwijs? En hoe moet je als leraar anderhalve meter afstand houden van je leerlingen? Hoe vaak worden klaslokalen schoongemaakt? En wat betekent dit alles voor mensen uit risicogroepen of met kwetsbare mensen in hun gezin?

Vandaag spraken we in de Tweede Kamer over de effecten van de coronacrisis in het onderwijs. Ik vroeg de minister naar de gevolgen van de coronacrisis voor de kansengelijkheid.

Wij maken ons grote zorgen over de achterstanden die kwetsbare kinderen hebben opgelopen.

Want wij maken ons grote zorgen over de achterstanden die kwetsbare kinderen hebben opgelopen. Daarom heb ik de minister gevraagd om in kaart te brengen hoe groot die achterstanden zijn en wat er nodig is om ze in te lopen. Wat ons betreft doen we dat met een noodfonds voor gelijke kansen, waaruit scholen zelf kunnen bepalen wat, hoe en wanneer nodig is.

Maar voor die studenten die als gevolg van corona langer moeten studeren, willen wij compensatie.

Ook in het beroeps en wetenschappelijk onderwijs leidt de coronacrisis tot grote zorgen. Wat als je studievertraging oploopt, of als je stage niet door kan gaan? Wat als je bijbaan ineens stopt en je wel boodschappen moet betalen? We weten nu nog niet precies hoeveel studenten studievertraging oplopen als gevolg van de intelligente lockdown. Maar voor die studenten die als gevolg van corona langer moeten studeren, willen wij compensatie. Bijvoorbeeld door de flexregeling ook voor hen open te stellen. En door te zorgen voor een verlenging van de aanvullende beurs voor die studenten die vertraging oplopen. Bovendien willen we meer zekerheid voor jonge onderzoekers, postdocs en promovendi: hun vaak tijdelijke contracten moeten verlengd worden. Want ook zij verdienen vaste grond onder de voeten, juist nu.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Kirsten van den Hul op 1 april 2020 Delen  

Ineens komt de stem van de leraar de woonkamer binnen. Achter laptops zitten pubers geconcentreerd te luisteren en mee te schrijven. Thuiswerkende ouders lopen af en toe binnen om te vragen of ze kunnen helpen. Of een onuitputtelijke oudere zus, die met haar kleinere broertjes gaat spelen. Steeds meer ouders beseffen ondertussen dat lesgeven toch echt een vak is, en realiseren zich hoeveel zij dag in dag uit te danken hebben aan hardwerkende leraren.

Het is indrukwekkend om te zien hoe in korte tijd op veel scholen keihard is gewerkt om onderwijs op afstand mogelijk te maken. Terecht is er veel lof voor leraren die in no-time online lesprogramma’s hebben ontwikkeld. Maar voor veel kinderen en ouders pakken de eerste weken van de coronacrisis een stuk minder rooskleurig uit.

Want hoezeer scholen, gemeenten en het ministerie ook hun best doen: nog steeds zijn er gezinnen waar kinderen niet mee kunnen doen aan digitaal thuisonderwijs omdat er geen laptop of wifi is.  Gezinnen waar kinderen niet rustig of veilig kunnen werken. Gezinnen waar ouders hun kinderen niet kunnen helpen omdat hun werkgevers vasthouden aan deadlines, of omdat ze de taal onvoldoende machtig zijn.

 Voor veel kinderen en ouders pakken de eerste weken van de coronacrisis een stuk minder rooskleurig uit.

De sluiting van scholen dreigt hiermee grote gevolgen te hebben voor kinderen die vaak al op achterstand stonden. Kinderen op wiens scholen het de afgelopen jaren al extra moeilijk was om goede leraren te vinden. Leerlingen in het (basis en voortgezet) speciaal onderwijs. En leerlingen die met het schrappen van de centrale examens hun hoop in rook zien opgaan om hun gemiddelde eindcijfer nog op te krikken. Naar al die kinderen gaan mijn grootste zorgen uit. Ik heb de minister daarom gevraagd hoe hij dat ziet. Hoe hij aankijkt tegen de gevolgen van deze toenemende kansenongelijkheid in het onderwijs, ook op de langere termijn.

Ik ben blij dat kinderen in kwetsbare thuissituaties nu ook gebruik kunnen maken van de opvang, net zoals kinderen van ouders in vitale beroepen. Die opvang moet wat mij betreft (zo veel mogelijk) bestaan uit onderwijs. Net zoals alle andere kinderen dat zo goed en kwaad als het gaat thuis proberen te doen. Ik hoop dan ook dat de minister snel inzichtelijk heeft of dat ook daadwerkelijk het geval is, zeker nu we weten dat deze situatie langer aanhoudt.

Naar al die kinderen gaan mijn grootste zorgen uit

Inmiddels zien we helaas ook hoe lastig het is om daadwerkelijk alle kinderen in beeld te krijgen en te bereiken. Kinderen van minder mondige ouders of statushouders dreigen van de radar te verdwijnen. Er zijn grote zorgen over kinderen die opgroeien in een gewelddadig gezin. Gemeenten en scholen zijn hierbij als eerste aan zet, maar verdienen daarbij alle steun. Ook vanuit het Rijk. Want ook, of eigenlijk juist, in crisistijd moeten we alles op alles zetten om de meest kwetsbare kinderen te bereiken.

Ken of ben jij iemand bij wie de scholensluiting tot problemen of zorgen leidt? Of heb je ideeën hoe we de kansenongelijkheid als gevolg van deze crisis ook op de lange termijn kunnen bestrijden? Laat het mij weten via k.vdhul@tweedekamer.nl!

In crisistijd moeten we alles op alles zetten om de meest kwetsbare kinderen te bereiken.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Lodewijk Asscher op 13 maart 2020 Delen  

Allereerst alle mensen in de zorg, die de zware taak hebben ons hier doorheen te slepen. Maar ook schoonmakers, politieagenten, buschauffeurs en vakkenvullers.

En de mensen in het onderwijs, omdat het kabinet heeft besloten de scholen open te houden. En op dat besluit was veel kritiek.

Lerares Ellen schreef Mark Rutte een brief

Lerares Ellen schreef Mark Rutte een brief die gisteren online rond ging. “Ik ben er maandag weer om de economie draaiende te houden” schreef ze. Ze verwoordde de zorgen van velen.

De redenering van het kabinet dat scholen open moeten blijven, omdat de ouders niet gemist kunnen worden op het werk, doet geen recht aan het onderwijs. De risico’s die leraren, kwetsbare kinderen en de ouders en familie van die kinderen lopen moeten serieus worden genomen.

Ik ben bezorgd dat ze anderen kunnen aansteken.

In veel ons omringende landen zoals België, Denemarken, Frankrijk en Zwitserland worden de scholen daarom gesloten. Nu de scholen nog open zijn, is er wel extra ondersteuning nodig.

Daarom heb ik premier Rutte gevraagd om noodplannen. Extra schoonmaak en desinfectie van de klaslokalen.

Opvang voor de kinderen van mensen met onmisbare beroepen

Daarnaast heb ik gevraagd om in overleg met de scholen opvang te regelen voor de kinderen van mensen met onmisbare beroepen, zodat de scholen die dat willen alsnog dicht kunnen. En om iedere dag opnieuw te bezien of niet alle scholen dicht moeten.

Voor nu wil ik mijn dankbaarheid uitspreken, aan al die mensen die naar voren stappen als van anderen gevraagd wordt thuis te blijven. Al die mensen die belangrijk en onmisbaar werk doen voor ons allemaal, maar daar te weinig waardering voor krijgen.

Dank dat jullie nu weer voor ons klaar staan.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Lodewijk Asscher op 17 december 2019 Delen  

In een mooi nieuw onderwijsgebouw hangen tekeningen aan de wand, vrolijke kleuren. Maar geen spelende kinderen. Geen gejoel of gezelligheid. Geen ouders die hun kinderen komen ophalen. Een vreemde stilte.

Waar zijn de kinderen dan?

Waar zijn de kinderen dan? Thuis. Of in een noodopvang verderop. De school is een week dicht omdat het niet meer gaat. Het lerarentekort vreet iedere dag verder aan de weerstand van de leerkrachten die er wel zijn. Het holt iedere dag de onderwijskwaliteit een klein beetje verder uit. De directeur vertelt me rustig dat ze ermee stopt als er geen verbetering komt. ‘Ik kan het niet langer verantwoorden’, zegt ze.

Ouders zijn bezorgd. Over hun kinderen. Ze houden zelf ternauwernood hun hoofd boven water. Er is geen geld voor bijles in deze buurt. Het is de buurt met de hoogste werkloosheid van de hoofdstad.

Het wordt steeds moeilijker om kinderen door te verwijzen naar het speciaal onderwijs.

Een juf van groep 3 vertelt dat ze zij-instromer is: ze vindt het geweldig, maar zou graag een meer ervaren leerkracht in de buurt hebben om soms advies aan te vragen. Die is er niet. Ze staat sinds september voor de klas. Een leerkracht van groep 7 vertelt dat het steeds moeilijker wordt kinderen door te verwijzen naar het speciaal onderwijs. Een jongetje met problemen is diep ongelukkig. Hij wordt soms agressief en gooit met spullen. ‘Maar de instanties doen net alsof ik me er makkelijk vanaf maak nu hij niet op school te handhaven is.’ De intern begeleider staat zelf voor de klas - ze moet wel. Begeleiden van kinderen die wat extra hulp nodig hebben zit er niet meer in.

Het is een stuitend contrast met de begrotingsoverschotten die door het kabinet gevierd worden als sportprestaties.

In de week dat ik de Huizingaschool bezocht verscheen de brief van het kabinet over het investeringsfonds van het kabinet. Het ‘WopkeWiebesfonds.’ Daarin worden straks tientallen miljarden gestopt. Onderwijs is superbelangrijk staat er. En in de toekomst wordt het meer digitaal en een kwaliteitssprong. Dat is het zo’n beetje. Niks om de leraren nu te steunen. Niks voor de kinderen die vandaag niet krijgen wat ze verdienen. Niks voor ouders die zich zorgen maken over de onderwijskwaliteit.

In de praktijk betekent dit een vierdaagse schoolweek.

Gisteren bracht de NOS eindelijk het bericht waar ik op hoopte: “Noodmaatregelen tegen lerarentekort.” Helaas, het was een overgetikt persbericht van het ministerie. De grote steden krijgen één (1) miljoen om de crisis te bestrijden. Eerder toegezegde maatregelen werden in de magnetron gestopt en opnieuw opgewarmd. En de scholen kregen ruimte om de lestijden aan te passen. In de praktijk betekent dit een vierdaagse schoolweek - in een van de rijkste landen van de wereld.

Het lerarentekort raakt iedere klas in iedere stad en in ieder dorp.

Vandaag stemt de Eerste Kamer over de onderwijsbegroting voor volgend jaar. Daarin zit geen extra structureel geld tegen het lerarentekort. Het lerarentekort raakt iedere klas in iedere stad en in ieder dorp. Het is een grove schande. Dit kabinet moet naast leraren, ouders en kinderen gaan staan en het lerarentekort permanent oplossen, niet alleen met noodmaatregelen.

Daarom stemmen wij vandaag tegen de onderwijsbegroting. En ik roep alle senatoren op hetzelfde te doen.

Tweede Kamerlid

Door Kirsten van den Hul op 17 december 2019 Delen  

Maar wie leest ziet vooral oude wijn in nieuwe zakken en een symbolisch zoethoudertje voor de grote steden van een miljoen euro per jaar. Symbolisch omdat dit neerkomt op zo’n zestien leraren per stad, terwijl het tekort aan leraren alleen in Amsterdam al meer dan 350 voltijdbanen bedraagt.

Investeer structureel en substantieel in het onderwijs.

Wel erkent de minister voor het eerst dat het lerarentekort de onderwijskwaliteit onder druk zet. Dat is winst. Maar waarom geeft hij dan telkens geen gehoor aan de 40.000 leraren, schoolleiders en ouders afgelopen maart op het Malieveld? Aan de stakingen en protestmarsen die vorige maand plaatsvonden en eind januari niet alleen worden herhaald maar ook met een dag worden verlengd? Aan de schoolleiders die waarschuwen voor noodgedwongen onorthodoxe maatregelen zoals onbevoegden voor de klas en pas vanaf 5 jaar naar school? Zij vragen onder de streep iets realistisch: investeer structureel en substantieel in het onderwijs.

Vandaag stemt de Eerste Kamer over de onderwijsbegroting voor 2020. In de Tweede Kamer stemde de PvdA al tegen. Indien ook in de Eerste Kamer onvoldoende draagvlak blijkt te zijn voor onze voorstel om nú structureel te investeren, stemt ook de Eerste Kamerfractie van de PvdA tegen de begroting. Een belangrijk signaal om aan te geven dat het kabinet nalaat – in tijden van historische overschotten op de Rijksbegroting – te investeren in wat nodig is.

Van belang welke kinderen en scholen het hardst worden geraakt door dit lerarentekort.

Want dat die investeringen nodig zijn, blijkt in het bijzonder uit de groeiende kansenongelijkheid als gevolg van het lerarentekort. In dat licht is de onwelwillendheid bij de minister om dat lerarentekort nou eens echt in kaart te brengen misschien wel het meest onbevredigend nieuws van gisteren. In reactie op het verzoek hiertoe vanuit de Tweede Kamer stelt de minister: “uit diverse gesprekken blijkt dat dit heel complex is”. Het is onduidelijk met wie de minister tot de conclusie ‘heel complex’ is gekomen. Maar duidelijk is wel dat de minister hiermee zichzelf van de verantwoordelijkheid ontslaat om grip te krijgen op het tekort. Om te weten welke kinderen op welke scholen nu en in de nabije toekomst (het hardst) worden geraakt door dit lerarentekort.

In plaats van zijn eigen Onderwijsinspectie aan de slag te laten gaan of scholen te vragen actief hun tekorten te melden, legt hij de verantwoordelijkheid bij anderen neer. In dit geval door een onderzoek uit te vragen bij werkgeversorganisatie PO Raad en in gesprek te gaan met de oprichter van een particuliere website waarop scholen vrijwillig hun actuele tekorten kunnen melden. Het bereik van die site is zeer beperkt: zo’n 5 procent van de scholen maakt er gebruik van. En dat is ook niet verwonderlijk. Geen enkele school zal er gauw voor kiezen de vuile was buiten te hangen. Maar dat neemt niet weg dat het voor degene die eindverantwoordelijk is voor goed onderwijs – namelijk de overheid – van essentieel belang is om te weten welke kinderen op welke scholen de dupe worden.

We blijven ons inzetten voor kinderen.

Daarom blijven wij ons inzetten voor al die kinderen die met regelmaat een dag naar huis worden gestuurd omdat er geen leraar is. Die niet langer een bekend en vertrouwd gezicht voor de klas hebben. En die kunnen rekenen op de extra aandacht die zij nodig hebben. Dat kan en mag niet in een rijk land als Nederland.

Tweede Kamerlid

Door Kirsten van den Hul op 12 december 2019 Delen  

Deze week hebben de leraren van de in totaal zestien scholen hun hersens gekraakt op de vraag: hoe houden we onze onderwijskwaliteit op peil terwijl de werkdruk zo ongelooflijk hoog is? Tegelijkertijd maakte de gemeente vandaag bekend dat het lerarentekort in Amsterdam nog harder oploopt dan tot nu toe werd gedacht.

De hoofdstad heeft nu 384 vacatures. Dat is gemiddeld 2 leraren te weinig per school.

Het vormt een nieuw dieptepunt in de crisis waar het onderwijs zich in begeeft. Op uitnodiging van Kirsten van den Hul komen de leraren, onderwijsondersteuners en ouders van de zestien scholen aanstaande dinsdag hun overdenkingen delen met de Tweede Kamer. Dat is interessant, en wij hopen dat we elkaar kunnen helpen. Maar onder de streep weten we een ding heel zeker: zonder structureel extra geld voor het funderend onderwijs blijven we achter de feiten aanlopen. Blijven er overal in het land steeds vaker kinderen naar huis gestuurd worden of worden ze afgedaan met onbevoegden voor de klas. Simpelweg omdat er onvoldoende leraren zijn. De cao die vandaag is afgesloten in het primair onderwijs lost dit probleem helaas ook niet op.

In deze video vertellen twee leraren uit Amsterdam Nieuw-West over hun ervaringen.

Wat nodig is zijn structurele investeringen.

Wat wel nodig is, is structurele investeringen. Daarmee kunnen basisschoolleraren eerlijker worden beloond en kunnen er extra handen in de klas worden aangetrokken om de werkdruk te verlagen. En vooral: kunnen we ervoor zorgen dat kinderen weer de aandacht krijgen die zij verdienen. Want het meest pijnlijke aan dit lerarentekort is dat de meest kwetsbare kinderen het eerste de dupe worden. Kinderen die extra aandacht nodig hebben. En kinderen die op scholen en/of in wijken zitten waarvoor de gemiddelde leraar niet staat te trappelen.

De begrotingsbehandeling die eind vorige maand werd behandeld bood een uitgelezen kans om het tij te keren. Om huidige en toekomstige leraren een perspectief te bieden dat ook zij in de toekomst een huis kunnen kopen. Dat de werkdruk echt wordt verlaagd en zij zeker zijn van een fatsoenlijke waardering voor het belangrijke werk dat zij doen.

We moeten het tij keren en voorkomen dat er een generatie verloren gaat.

Maar dit kabinet pakt die kans niet. En dat terwijl er een historisch miljardenoverschot op de Rijksbegroting staat. Wij hebben daarom vorige week in de Tweede Kamer tegen de Onderwijsbegroting gestemd, en blijven solidair met de honderdduizenden leraren die hebben aangekondigd eind januari opnieuw het werk neer te leggen. Komende week wordt de begroting in de Eerste Kamer besproken. Onze wensen blijven staan: structurele investeringen in het onderwijs. Niet over een paar jaar, maar nu. Zodat we het tij op tijd keren en voorkomen dat er een generatie verloren gaat. Dat elk kind zeker is van een goede leraar voor de klas.

Benieuwd wat de PvdA voor zowel korte als lange termijn voorstelt om het lerarentekort aan te pakken, zie dan ons Noodpakket Leraar Voor de Klas.

Tweede Kamerlid

Door Kirsten van den Hul op 3 december 2019 Delen  

Klaar om op eigen benen te staan. Onderwijs biedt iedere dag duizenden kinderen de kans alles uit het leven te halen. Maar er zijn grote problemen in ons onderwijs. Er is een schreeuwend tekort aan leraren en de werkdruk is veel te hoog. Klassen worden naar huis gestuurd. Scholen schakelen noodgedwongen over tot vierdaagse schoolweken en volgende week sluiten 16 basisscholen een week lang hun deuren. Allemaal omdat er onvoldoende leraren zijn. En diezelfde leraren, onderwijsassistenten, schoolleiders, kinderen en hun ouders zijn het afgelopen jaar helder geweest. Op het Malieveld, op de Dam en op vele schoolpleinen door het hele land: er moet nú iets gebeuren. Maar helaas lijkt dit kabinet hen niet te horen.

Want de onderwijsbegroting van dit kabinet rammelt aan alle kanten

Want de onderwijsbegroting van dit kabinet rammelt aan alle kanten. Er wordt bezuinigd op het wetenschappelijk onderwijs, specifiek de medische, alfa- en gammastudies. Het is onduidelijk waar op de onderwijsbegroting de inkomsten die het kabinet misloopt door de – gelukkig – niet ingevoerde renteverhoging op studieleningen wordt verhaald. En er is op het nippertje slechts een incidenteel bedrag vrijgemaakt om het groeiende lerarentekort tegen te gaan. Een onderwijsbegroting die nog niet het begin van een antwoord biedt op de problemen waar we nu voor staan. Want hoewel geld niet de oplossing voor alles is, is een realistisch budget om de noden van nú op te vangen wel van essentieel belang.

Geld is niet het probleem, het probleem is een gebrek aan oog voor wat er nu nodig is in de samenleving.

En we weten: geld is niet het probleem van dit kabinet. Ook dit jaar blijft er weer 14 miljard over. Geld is niet het probleem, het probleem is een gebrek aan oog voor wat er nu nodig is in de samenleving. De boodschap van al die stakende leraren was luid en duidelijk. En daarbij komt dat het lerarentekort als eerste de meest kwetsbare kinderen treft. Kinderen die nog meer dan anderen baat hebben bij een vertrouwd gezicht voor de klas. Bij regelmaat. Juist die kinderen worden nu bovengemiddeld vaak naar huis gestuurd en krijgen aan de lopende band wisselende leraren voor hun neus. Leraren die weer gewoon les willen geven, die er willen zijn voor hun kinderen. Zij, en de kinderen, hebben behoefte aan een kabinet dat luistert. Dat erkent dat er een noodsituatie is en daar naar handelt.

De coalitie wil niet luisteren en zet haar eigen plannen door.

Vorig jaar presenteerden wij het Noodpakket Leraar voor de Klas met voorstellen voor zowel de korte als lange termijn. En bij het uitblijven van serieuze stappen in die uitvoering daarvan, hebben wij al voor de zomer wij laten weten niet in de kunnen stemmen met een begroting zonder structureel extra geld om het lerarentekort aan te pakken. En ook tijdens de behandeling van de begroting hebben we voorstellen gedaan om de begroting te verbeteren. Maar de coalitie wil niet luisteren en zet haar eigen plannen door. Helaas kunnen wij als Partij van de Arbeid daardoor niet instemmen met deze onderwijsbegroting.

De komende tijd blijven wij ons onverminderd inzetten voor echte oplossingen. Voor extra investeringen in het onderwijs. Voor een structurele aanpak van het lerarentekort. Zodat alle kinderen een leraar voor de klas hebben en het onderwijs krijgen waar ze recht op hebben.

Tweede Kamerlid

Door Lodewijk Asscher op 15 november 2019 Delen  

Een eretitel, die de waardering en genegenheid die veel mensen nog steeds voor hem voelen verwoordt. Maar een man kan natuurlijk nooit samenvallen met een functie, er is zoveel meer te vertellen.

Ik weet wel wat hij in ieder geval niet was: een makkelijk onderwerp voor een biografie. Bij Wim Kok stond altijd de inhoud voorop, zichzelf vond hij maar matig interessant. Erg graag sprak hij er niet over. Des te knapper is het hoe jij erin geslaagd bent in dit boek toch door te dringen tot de essentie van Wim. En hoe je ook en passant de stammenstrijd in de vakbond tijdens de jaren ’70, de relevantie van het akkoord van Wassenaar of perikelen rondom de opvolging van Den Uyl weet te schetsen. De lezer blijft achter met een begrip van de man en zijn tijd: precies wat een goede biografie moet doen.

Wim ging op klompen naar school, voor schoenen was geen geld.

Wat mij opviel tijdens het lezen van de biografie is hoe Wim altijd op de eerste plaats die timmermanszoon uit Bergambacht is gebleven. Afkomstig uit een rood nest met een calvinistische inborst. Vast werk was een luxegoed bij de familie Kok. Wim ging op klompen naar school, voor schoenen was geen geld. Boeken bezaten ze thuis niet, maar gelukkig mocht Wim bij de bovenmeester thuis boeken komen lezen.

Het is die ervaring – die onzekerheid uit zijn jeugd – die Wim denk ik altijd is bijgebleven. Het maakte hem een praktische idealist. Werk, werk, werk was meer dan het motto van zijn eerste kabinet. Het was de rode draad in zijn leven. Hij wist hoe belangrijk het was om vaste grond onder voeten te hebben. Een vaste baan, een betaalbaar huis, goed onderwijs en goede medische zorg. Dat was waar ‘zijn mensen’ behoefte aan hadden. Dat is waar hij het voor deed.

Onlosmakelijk daarmee verbonden was zijn soberheid. In dit boek vertel je over de Opel Kadett waar Wim in reed in het begin van zijn vakbondsjaren. Een auto die eigenlijk te klein was voor zo’n grote man. Zelf weet ik nog dat Wim aan het einde van zijn leven het verzoek deed om zijn afscheid ‘een beetje klein’ te houden. Zoals Dick Benschop tijdens de herdenkingsdienst in het Concertgebouw al zei: dat is toen niet helemaal gelukt.

En – zo blijkt uit het boek – Wim was ontzettend begaan met zijn medemens. Met de gewone man. Of die nou in Nederland woonde of niet. Het boek beschrijft hoe hij als jonge student een aantal weken onbezoldigd in een zuivelfabriek werkte om bij te dragen aan een studiefonds voor Hongaarse vluchtelingen. En in zijn vakbondstijd deed hij alles om de korting op de uitkeringen door het kabinet Lubbers te voorkomen. Tot en met een voorstel dat tegen de financiële belangen van zijn leden inging. Het tekent zijn betrokkenheid en zijn gedrevenheid.

Hij was er van overtuigd dat arbeiders zich moesten verenigingen. Eenheid maakt macht.

Die bevlogenheid uitte zich in een andere eigenschap. Een eigenschap die in de herinnering zelfs de boventoon is gaan voeren. Wim was een bruggenbouwer. Polderen is onlosmakelijk verbonden met zijn naam. En als vakbondsman zat het hem ook in het bloed. Maar niet als doel op zich. Hij was er van overtuigd dat arbeiders zich moesten verenigingen. Eenheid maakt macht. Door verschillen te overbruggen en samen te werken konden er dingen bereikt worden.

In het boek wordt verteld over hoe Wim – eerst bij de NVV en later bij de vorming van de FNV – de verschillende stromingen bij elkaar probeerde te houden. Tussen de radicale industriebond en de meer gematigde bonden. Tussen de socialisten die spreiding van kennis, macht en inkomen wilde en de katholieken die niks moesten hebben van deze linkse scherpslijperij. Want gezamenlijk kon er meer bereikt worden.

Respect voor de ander, ook als je het niet met elkaar eens bent. De mogelijkheid je in de ander te verplaatsen. Het was – zo lezen we in het boek – ook het fundament onder zijn samenwerking met Ruud Lubbers. Het hielp hem enorm om het initiatief te houden tijdens de formatie van 1994, toen hij zichzelf naar voren schoof om een regeerakkoord te schrijven waar ook de andere partijen zich in konden vinden. Het is een eigenschap waar tegenwoordig – in een tijd van scherpe tegenstellingen – nog steeds veel behoefte aan is.

En Wim was vooral ook een echtgenoot. Rita was zijn ‘enige echte maatje’. Al vroeg maakte zij de afspraak om de opvoeding fiftyfifty te verdelen. Bijzonder vooruitstrevend, want zelfs nu is dat geen vanzelfsprekendheid. Het lukte hem echter niet zich aan deze afspraak te houden. Wel probeerde hij iedere dag thuis te eten en zijn kinderen naar bed te brengen. Ook als er daarna nog een avondverplichting was. Ik vond het onroerend om te lezen hoe Rita hem op het diepst van de WAO-crisis ervan overtuigde in de dienstauto te stappen en door te gaan. Zij was altijd zijn steun en toeverlaat.

Voor mij was Wim de grote vriendelijke reus. […] Een reus op wiens schouders wij konden staan.

Voor mij was Wim de grote vriendelijke reus. Als je hem zag staan in die deuropening van zijn huis in Amsterdam-west vroeg je je altijd af hoe die man eigenlijk door die deur paste. Het was een man die door zijn verschijning, en meer nog door zijn kennis imponeerde. Een klankbord voor iedere partijleider, altijd betrokken bij het wel en wee van de partij. Een reus op wiens schouders wij konden staan.

De les van dit boek is: hij was het allemaal. Betrokken en gedreven. Een calvinistische socialist. Een bruggenbouwer. Een strijder. Een timmermanszoon uit Bergambacht. Een grote vriendelijke reus.

De premier van alle Nederlanders.

Dank u wel.

De biografie ‘Wim Kok: Voor zijn mensen 1938-1994′ is geschreven door biograaf Marnix Krop.

Tweede Kamerlid