Als ik dit artikel schrijf, is het carnavalsfeest net begonnen en als jij dit artikel leest, is het alweer bijna voorbij. Het mooie aan carnaval vind ik dat alle verschillen lijken weg te vallen. Groot en klein, jong en oud, politicus, schrijfster of stukadoor; met carnaval maakt het niet uit en worden we één grote familie. In de optochten worden maatschappelijke thema’s op de hak genomen en relativeren we verschillen. Mooi toch?
Voor wie het misschien niet weet; carnaval is het feest dat vooraf gaat aan de vastentijd. Van oudsher vieren we, vanuit de katholieke kerk, dat we nog één keer los kunnen gaan voordat de sobere vastentijd voor Pasen begint. In de vastentijd onthouden we ons van overmatig consumeren en nemen we de tijd om te bezinnen en meer aandacht te geven aan de mensen die het minder goed hebben.
Ik zou iedereen, of je nou carnaval viert of niet, willen oproepen om deze vastentijd te gebruiken om stil te staan bij de manier waarop we leven en met elkaar omgaan. Hoe mooi zou het zijn als we die grote familie die we tijdens carnaval zijn ook kunnen voortzetten in het ‘normale leven’? Geen gehakketak op sociale media, geen discriminatie of onveilig gedrag op de werkvloer. Geen elleboogstoten of geneuzel over houten paarden in draaimolens…
Gewoon begrip voor elkaar en iedereen in zijn of haar waarde laten.