Nieuws van GroenLinks in Nederland inzichtelijk

13 documenten

Jesse Klaver: toespraak 75 jaar vrijheid | GroenLinks

GroenLinks GroenLinks Nederland 22-01-2020 00:00

Dit is de integrale toespraak van Jesse Klaver op In Vrijheid Verbonden-lezing op 20 januari 2020.

Ik ging naar Bommel om de brug te zien. Ik zag de nieuwe brug. Twee overzijden die elkaar vroeger schenen te vermijden, worden weer buren.

Wie van u herkent deze regels? Het zijn de eerste regels van een sonnet van Martinus Nijhoff, geschreven ver voordat hij het verzet in ging, ver voordat de oorlog uitbrak. Maar de verschrikkingen van de holocaust hebben deze regels misschien nog wel extra zeggingskracht gegeven als we werkelijk menen: dit nooit meer.

Als het grootst denkbare kwaad is: het bewust willen uitroeien van een bevolkingsgroep vanwege geloof of etniciteit, zit dan niet onze grootste opdracht in het bouwen van een brug, over grenzen van geloof en etniciteit heen, zodat de zijden die tegen over elkaar staan, vreedzaam als buren verder leven?

Vrijheid is nooit af

We vieren dit jaar dat ons land 75 jaar geleden werd bevrijd van het gewetenloze naziregime. De verschrikkingen en de onderdrukking van die tijd kennen geen enkele parallel. Mijn boodschap vandaag is dat onze vrijheid nooit is voltooid. Vrijheid was niet compleet op de dag van de bevrijding. De zoektocht naar vrijheid is een continu proces. Die is nooit af. Het is een strijd die iedere generatie opnieuw invulling moet geven.

Wat is vrijheid? Dat is een vraag die vele antwoorden kent en nog veel meer vragen oproept. Zeker als je, zoals ik, het geluk hebt dat je voor je werk regelmatig naar andere delen van de wereld mag reizen. Vrijheid is het hebben van een eigen staat zonder bezetting. China kent geen bezetter, maar is het een vrij land? De strijd voor de Nederlandse vrijheid 75 jaar geleden was niet alleen een strijd voor de Nederlandse onafhankelijkheid.

Onze bevrijders en verzetsstrijders streden niet alleen voor Nederlandse soevereiniteit. Ze streden tegen het nazisme. Of anders gezegd: ze streden voor een groter ideaal: voor de vrije samenleving zoals wij die na de Tweede Wereld Oorlog zijn gaan kennen. Voor de mogelijkheid van mensen om zelf hun leven vorm te geven. Prinses Juliana verwoordde dat mooi in haar oorlogsrede voor de Canadese radio op 17 juni 1940:

“Dit is niet een reusachtig gevecht voor één natie alleen, maar voor alle naties. Niet slechts het leven van u en van ons wordt bedreigd, maar onze gewetensvrijheid. Waar de macht van de nazi’s heerst, gaan alle oude democratische beginselen en onze religie verloren.”

De Amerikaanse president Roosevelt sprak gelijksoortige woorden in zijn State of the Union een jaar later. Hij haalde het Amerikaanse congres over zich in de strijd tegen de nazi’s te mengen met een beroep op de four freedoms, de vier vrijheden. Niet alleen de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van godsdienst, maar ook de vrijheid van gebrek en de vrijheid van vrees.

In de diepste duisternis is een vlam op zijn felst. Tegenover de misdaden van het naziregime stonden de heldendaden van het verzet. Gezinnen die met gevaar voor eigen leven onderduikers in huis namen. Arbeiders in Amsterdam en andere plaatsen die in Februari 1941 het werk neerlegden uit protest tegen de Jodenvervolging. Mannen en vrouwen die het gewapende verzet gingen organiseren in onze strijd voor vrijheid. De daden van deze helden maken ons bescheiden. Hun verhalen leven voort in onze gedachten. Ze inspireren om gerechtigheid na te blijven jagen.

Zo’n tien jaar geleden las ik het pamflet van de toen 93-jarige Franse verzetsstrijder Stéphane Hessel, gearresteerd door de Gestapo, gemarteld in Buchenwald, ontsnapt tijdens transport naar Bergen-Belsen. Het boekje was klein van omvang, maar imposant qua inhoud met een oproep aan onze generatie: ‘Neem het niet!’ De boodschap die ik eruit haalde was: vrijheid is niet zomaar een ideaal, vrijheid is een opdracht. Hessel vertelt in dit boekje over de erfenis en die idealen van het verzet. En eigenlijk kennen we allemaal dat verhaal.

Hoe we zeiden: de misdaden van de nazi’s waren zo gruwelijk, zo groot, dat ze ieder van ons raken. Dat het misdaden zijn tegen de gehele mensheid. Hoe we vastberaden waren: dit nooit weer. Hoe we, na het einde van de Tweede Wereldoorlog bruggen bouwden en vorm gaven aan een nieuwe, multilaterale wereldorde.

Hoe we, 75 jaar geleden, de VN oprichtten, en alle landen van de wereld hun handtekening zetten onder een handvest dat uitspreekt dat wij, de volken van de Verenigde Naties, vastbesloten zijn om komende geslachten te beveiligen tegen de oorlog.

Hoe we in dat handvest opnieuw het geloof uitspreken in fundamentele mensenrechten en de waarde en waardigheid van iedere persoon. En daarin afspraken verdraagzaamheid te betrachten en onze krachten te bundelen om internationale vrede en veiligheid te handhaven.

Onder leiding van Eleanor Roosevelt werden de vier vrijheden van haar overleden man uitgewerkt tot een Verklaring die, besef dat goed, zonder enkele juridische status, de wereld veranderden. Als inspiratiebron voor de dekolonisatiebeweging, als getuigschrift van onze gedeelde menselijkheid, als beginselprogramma van een nieuw tijdperk… het is de Universele Verklaring voor de Rechten van de mens. Deze had, als de latere Nobelprijswinnaar René Cassin niet had ingegrepen, de internationale verklaring van de rechten van de mens geheten. Een cruciale wijziging, omdat mensenrechten precies dat zijn: universeel. Onvervreemdbaar en toekomend aan iedereen, wie je ook bent, waar je ook vandaan komt, wat je ook gedaan hebt.

En dit was niet de enige cruciale keuze die de wereld maakte. De haat van begin jaren veertig heeft kunnen groeien op de economische wanhoop van de jaren dertig. En de conclusie is glashelder. Mensen hebben niet alleen het recht om vrij te zijn van onderdrukking, zo stelt de Universele Verklaring. Mensen hebben ook het recht om in staat gesteld te worden zelf hun leven vorm te geven. Want wat heb je aan het recht op privacy zonder dak boven je hoofd? Wat heb je eraan om de volgende regering te kiezen als je morgen omkomt van de honger? En dus worden klassieke mensenrechten aangevuld met sociale mensenrechten, als integraal en onlosmakelijk onderdeel.

Sociaal contract

Vrijheid is nooit voltooid en was niet compleet op de dag dat de universele verklaring van de rechten van de mens werd gepresenteerd. De zoektocht naar vrijheid is een strijd die iedere generatie opnieuw invulling moet geven. En voor de vertaling van mensenrechten van woord naar daad is veel politieke strijd geleverd. Martin Luther King deed dat, met zijn strijd voor burgerrechten. Met zijn strijd tegen racisme.

Zijn droom ‘that one day de sons of slaves and the son of former slave holders will sit down at the table of brotherhood’ is nog geen werkelijkheid geworden. Ja, er is stemrecht voor iedere Amerikaan. Er is en verbod op discriminatie en een einde aan segregatie.

Maar vrijheid is nooit voltooid. Niet compleet op de dag dat het Amerikaanse parlement de Civil Rights Act aannam. En King wist dat als geen ander. Hij startte de Poor People Campaign, om zwart en wit te verbinden op de strijd tegen armoede. “Ik heb gestreden voor gelijke rechten van zwart en wit,” zei King. “Maar nog altijd werken zwarte vrouwen in het huishouden van witte vrouwen. Ik wil ook strijden voor hun mogelijkheid om hun eigen huishouden te runnen.”

In deze tijd zou King dit ongetwijfeld anders verwoorden. Maar het idee dat erachter ligt, dat vrijheid niet alleen bestaat uit de afwezigheid van onderdrukking, maar uit de mogelijkheid van mensen om hun leven zelf vorm te geven, dat idee vormt de fundering van onze naoorlogse maatschappij. Het is de onderbouwing van de verzorgingsstaat. Dat is het sociaal contract dat onze samenleving al die tijd bij elkaar heeft gehouden, maar nu scheuren en barsten laat zien.

Koude Oorlog

Vijf jaar na de beroemde mensenrechtenrede van Eleanor Roosevelt sprak John F. Kennedy de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties toe. Vrede ligt niet verankerd in verdragen alleen, zei hij. Vrede zit in de hearts and minds van alle mensen. En als het daar verdwijnt kan geen wet, geen pact, geen verdrag, geen organisatie hopen het te behouden. Wat voor vrijheid geldt, geldt voor vrede ook. Het is niet zomaar een ideaal. Het is een opdracht.

De Verenigde Naties heeft haar belofte van wereldvrede nooit volledig kunnen inlossen. De Koude Oorlog legde de Veiligheidsraad lam en verdeelde de wereld in twee kampen. Tegenover de tirannie van het Sovjet-régime, dat verheven woorden sprak over bevrijding van het proletariaat, maar dat in praktijk neerkwam op opoffering van het individu aan het staatsbelang, stond het ideaal van de democratie gebaseerd op mensenrechten, als troefkaart van het vrije westen in de strijd om de hearts en minds van de wereldbevolking.

Economisme

“We zijn vergeten onszelf te zien als liberale democratie, en steeds meer gaan definiëren als vrije markteconomie. Niet mensenrechten, maar vrijhandel, deregulering en competitie zijn de drijvende waarden.”

En toen eind jaren tachtig het communistisch imperium ineenstortte en in Berlijn familieleden voor het eerst in meer dan vijfentwintig jaar elkaar weer in de armen vielen, zagen sommigen dat als de definitieve overwinning van de vrijheid en de mensenrechten. Als het einde van de geschiedenis. Als – in de woorden van Francis Fukuyama – ‘het eindpunt van de ideologische evolutie van de mensheid en de universalisering van de Westerse liberale democratie als de uiteindelijke vorm van menselijk bestuur.’

Maar vrijheid is nooit voltooid en was niet compleet op de dag dat de muur viel. De zoektocht naar vrijheid is een strijd die iedere generatie opnieuw invulling moet geven. En als je dat vergeet verlies je langzaam de hearts and minds van mensen in je eigen land, in Europa en in de wereld.

Met het idee van eind jaren tachtig dat de liberale democratie gewonnen heeft, lijken we vergeten te zijn welke waarden ons definiëren. De muur viel, maar we hebben nagelaten nieuwe bruggen te bouwen. We zijn vergeten onszelf te zien als liberale democratie en steeds meer gaan definiëren als vrije markteconomie. Niet mensenrechten, maar vrijhandel, deregulering en competitie zijn de drijvende waarden geworden in onze samenleving. Het afgelopen decennium kwamen daar bezuinigingen, zelfredzaamheid en eigen verantwoordelijkheid bij.

De verzorgingsstaat maakte plaats voor de participatiesamenleving. Ik noem dat het economisme. Het idee dat de economie het allerbelangrijkste is. Het altijd terug grijpen op de drie zelfde oplossingen, wat het probleem ook is: meer groei, meer markt en minder overheid.

Het is een inbreuk op ons sociaal contract. Een breuk met de afspraak dat het recht op vrijheid dat ieder mens toekomt niet alleen de afwezigheid van onderdrukking omvat, maar ook de mogelijkheid om zelf je eigen leven vorm te geven. En met de terugkeer van de economische wanhoop, komen ook de spoken uit het verleden weer tot leven, zondebokken en complotten.

In heel Europa, en ook op andere plaatsen in de wereld, groeien partijen die een schuldige aanwijzen voor het gebrek aan grip op het eigen leven. Het zijn de mensen met de verkeerde religie. Of de verkeerde etniciteit.

Maar niet alleen in ons eigen land hebben we de strijd voor vrijheid veronachtzaamd. Het zakendoen, het belang van onze economie is ook in het buitenlands beleid belangrijker geworden dan het hooghouden van een idee. Dan het nastreven van een ideaal. Het schrappen van verschillende ambassades in de wereld omdat ze niet belangrijk genoeg zijn voor de versterking van onze economie vind ik daarvan een tragisch voorbeeld. Mensenrechten zijn bij handelsmissies te vaak een puntje voor de rondvraag.

Ontwikkelingssamenwerking doen we vooral als ons eigen bedrijfsleven eraan verdient. En hoe hol zijn onze woorden over mensenrechten geworden, als we ingrijpen zodra er oliebelangen in het spel zijn of vluchtelingenstromen onze kant op komen, maar onze ogen sluiten voor geweld en onderdrukking als het maar ver van ons bed is. Als het maar niet ons eigen belang raakt.

Hoe geloofwaardig zijn onze pleidooien voor mensenrechten als we ze laten vallen op het moment dat het niet uitkomt, als we stil blijven over de Oeigoeren in de Chinese provincie Xinjang, onverschillig zijn over de behandeling van de Rohingya, of cynisch wegkijken bij de bombardementen van Saoedi-Arabië op Jemen.

En terwijl Europa en de Verenigde Stagen het idee van wereldburgerschap langzaam lijken los te laten en de belofte van universele mensenrechten laten verwateren, zijn er andere staten die bewijzen dat er andere politieke en economische modellen zijn waarlangs een land zich kan ontwikkelen.

Nieuwe wapendeals

China, Rusland, Turkije, De Verenigde Arabische Emiraten. Ze strijden een heftig gevecht uit om invloed op delen van de wereld die wij al lang lijken te vergeten. Het is Rusland dat nieuwe wapendeals sluit, pijpleidingen aanlegt, en zo haar macht vergroot. Het is de Verenigde Arabische Emiraten dat op grote schaal in het buitenland moskeeën bouwt, imamscholen sticht en via het geloof hun invloed verwerft. Het is Turkije dat het belang ziet van strategische investeringen en ontwikkelingshulp voor Afrika. Het is China dat havens opkoopt, spoorwegen aanlegt, nu zelfs tot in de Europese Unie kerncentrales in handen heeft en haar economische macht kan doen laten voelen.

De geschiedenis is niet ten einde, de liberale democratie niet de onbetwiste staatsinrichting. Daar waar wij vergeten zijn dat vrijheid een opdracht is, een ideaal waaraan iedere generatie opnieuw invulling moet geven, zijn andere landen, iedere dag, bezig om hun idee van het goede leven, en hun idee van politiek en economie te verspreiden over andere delen van de wereld.

Zij beloven geen politieke vrijheid. Zij beloven niet de mogelijkheid voor ieder individu om zelf zijn of haar leven zelf vorm te geven. Maar ze beloven wel economische groei. Ze beloven wel stabiliteit. Ze beloven wel vooruitgang. Op het moment dat mensenrechten niet meer lijken dan een sausje om eigen economisch belang te verhullen – welk perspectief heb je dan?

Het nieuwe decennium is begonnen. En ik wil nog één keer Stéphan Hessel citeren, de oude Franse verzetsstrijder. “Wij,” schrijft hij. “Wij veteranen van de verzetsbeweging en van de strijdkrachten van het vrije Frankrijk, roepen de jonge generaties op om de erfenis en de idealen van het verzet tot leven te brengen. Ze door te geven. Wij zeggen tegen hen: neem onze plaats in. Kom in verzet!”. We staan op de rand van een decennium en onze vrijheid wordt bedreigd. We bevinden ons aan het begin van een klimaatcrisis die de gehele mensheid kan raken.

Hoopvol

Toch ben ik hoopvol. Hoopvol. Omdat het bevrijdingsideaal voortleeft in ieder van ons. Hoopvol. Omdat ik geloof dat ieder mens beschikt over medemenselijkheid en empathie. Hoopvol omdat ik geloof dat broederschap sterker is dan haat en verdeeldheid. Hoopvol. Omdat de geschiedenis laat zien dat de strijd voor vrijheid uiteindelijk altijd wint.

Kijk maar eens rond. We zijn hier vandaag in vrijheid verbonden. Op een bijeenkomst, georganiseerd door alle verschillende levensbeschouwingen in Nederland. Mensen, die niet aan verschillende overzijden blijven staan en elkaar vermijden. Maar mensen die een burg hebben geslagen, en als buren samenleven.

De opgave waar we voor staan, om onze vrijheid en die van onze kinderen te verdedigen in het tijdperk van klimaatverandering, is een grote opgave. Maar vrijheid was nooit zomaar een ideaal. Vrijheid is een opdracht, een strijd waar iedere generatie opnieuw invulling aan moet geven.

Waar je ook ter wereld vandaan komt, wat je geloof of je achtergrond ook is, wie je ook bent en wat je ook gedaan hebt… er is iets universeels dat ons verbindt. We lijken meer op elkaar dan dat we verschillen. De zanger Sting zong het zo op het hoogtepunt van de Koude Oorlog:

We share the same biology, regardless of ideology But what might save us, me and you Is if the Russians love their children too

De brug bij Zaltbommel is een paar jaar geleden vernieuwd. Er is nu een nieuwe, ‘nieuwe brug’ en die heet de Martinus Nijhoff brug. Maar nog steeds kan je er naartoe, nog steeds kan je er in het gras liggen en ernaar kijken. En ook in deze nieuwe eeuw zal je zien hoe deze vernieuwde brug ervoor zorgt dat twee zijden die elkaar vroeger schenen te mijden, nu buren zijn. Dank u wel.

Brief van Jesse Klaver aan de GroenLinks-kandidatencommissie | GroenLinks

GroenLinks GroenLinks Nederland 09-12-2019 00:00

Zojuist stuurde Jesse Klaver de volgende brief aan de GroenLinks-kandidatencommissie om zich opnieuw verkiesbaar te stellen als lijsttrekker van GroenLinks.

‘One person can make a difference, and everyone should try’.

Het is de quote op mijn favoriete koffiemok. Eén van de mooiste elementen van mijn vak als partijleider is dat je zo ontzettend veel veranderaars mag ontmoeten. Mensen die de verantwoordelijkheid voelen om de wereld waarin ze leven een beetje beter te maken. Soms heel groot, vaak heel klein. Ze zoeken verbinding met anderen en daardoor ontstaan nieuwe bewegingen. Overal kom ik mensen tegen die zo het verschil maken. Op de boerderij in Barneveld, op een basisschool in Den Haag, in de kantine van de NS-personeelsvereniging in Haarlem of voor het gemeentehuis in Zeist.

Voor dat gemeentehuis ontmoet ik op 1 februari vorig jaar Lilly Plat. Met een dekentje over haar benen omdat het zo ontzettend koud is, staakt ze tientallen keren voor het klimaat. Week in, week uit. Op een koude vrijdagochtend ga ik naast haar zitten. Ze heeft heel veel te vertellen. Over dinosaurussen, mythologie en haar opa. Maar vooral over het klimaat. Pas tien jaar oud, maar al jaren actief voor het klimaat en het milieu. Bijvoorbeeld door het opruimen van plastic.

Misschien wel een van de slimste mensen die ik heb mogen ontmoeten is Jiska Stad-Ogier. Jiska studeert Notarieel recht en zit vanwege haar beperking het grootste gedeelte van de tijd in een rolstoel. Toen dit kabinet met een voorstel kwam waardoor mensen met een arbeidsbeperking onder het minimumloon betaald zouden worden, kwam zij in actie. En hoe. Ze is één van de initiatiefnemers van Wij Staan Op. Ik zal nooit vergeten hoe streng ze me toesprak de eerste keer dat ik haar ontmoette: ‘voor het zoveelste meelijwekkende praatje van een politicus hebben wij geen tijd. Wat ga je voor ons doen, Jesse?’

Zo kan ik een hele brief doorgaan. Over mijn ontmoeting met leerkracht Thijs Roovers, die met anderen meer dan zestigduizend leraren op de been krijgt om te protesteren tegen de onderbetaling van docenten in het basisonderwijs. Over mijn broertje Mo die, ondanks dat hij voortdurend wordt aangekeken op zijn Marokkaanse achtergrond, zich niet laat ontmoedigen en keihard werkt voor een goede toekomst van hem en de mensen om hem heen.

Voor Lilly, Jiska, Thijs, Mo en alle andere veranderaars in Nederland stel ik mij vol overtuiging opnieuw verkiesbaar als lijsttrekker van GroenLinks. De afgelopen jaren was mijn credo ‘het kan wel’. Ik zag kansen om het anders te doen. Mijn credo nu is urgenter. We hebben nog maximaal tien jaar om klimaatverandering te stoppen en nog veel minder tijd om onze publieke sector te redden. Dat kan alleen door de inzet van al die individuen samen te brengen tot een niet te stoppen beweging van ongekende grootte. Ons motto is niet alleen: het kan wel. Ons motto is: het moet nu!

Komend jaar ben ik tien jaar Kamerlid en een van de langstzittende fractievoorzitters in het parlement. In al die jaren is mijn bevlogenheid en vastberadenheid alleen maar sterker geworden. Onze visie en onze plannen voor de toekomst van Nederland zijn harder nodig dan ooit. We staan op de drempel van een nieuw decennium, het maatschappelijk tij keert. Het is nu of nooit. Daarvoor is nieuw leiderschap nodig. Visie voor de toekomst. Doorzettingsvermogen. Leiderschap dat niet bang is om tegen de gevestigde belangen in te gaan en om nee te zeggen tegen de oude garde.

Nederland staat op de drempel van een nieuwe tijd en het is aan een nieuwe generatie om dat nieuwe hoofdstuk van onze geschiedenis te schrijven. Als de leden van GroenLinks me het vertrouwen geven, ga ik, samen met ons geweldige team Kamerleden, in die strijd graag ook de komende jaren voorop.

Hartelijke groet,

Jesse Klaver

GroenLinks presenteert initiatiefwet Duurzame Aanpak Stikstof | GroenLinks

GroenLinks GroenLinks Nederland 13-11-2019 00:00

GroenLinks presenteert vandaag een ontwerp-initiatiefwet Duurzame Aanpak Stikstof, waarin de krimp van de veestapel wettelijk wordt vastgelegd. Nu het kabinet al een half jaar vastzit in de stikstofcrisis komt GroenLinks een wet die wél daadkrachtig en structureel ingrijpt om de stikstof-uitstoot terug te dringen en de natuur in Nederland te beschermen. In de initiatiefwet wordt juridisch vastgelegd dat de stikstofuitstoot van de landbouw in 2035 gehalveerd moet zijn. Daarnaast regelt de wet een verbod op groei van het vliegverkeer en wordt de maximumsnelheid voor het eerst in de wet vastgelegd: op geen enkele weg mag op geen enkel moment harder worden gereden dan 100 km/h.

GroenLinks-leider Jesse Klaver: “Het kabinet zit al een half jaar vast in de modder van de stikstofcrisis en komt niet verder dan korte-termijn ideeën en een plan om natuur te schrappen. Waar Nederland leiderschap nodig heeft, levert premier Rutte een wanprestatie. De stikstofcrisis lossen we alleen op met visie, met een plan om ook op langere termijn onze natuur te beschermen.”

Iedere sector een bijdrage aan oplossen van de stikstofcrisis

Om natuur te beschermen en te zorgen dat de bouw kan doorgaan presenteert GroenLinks een wet waarin iedere sector haar bijdrage levert.

Jesse Klaver: “Deze wet doorbreekt de politiek dogma’s van dit kabinet, om ons land een groene en duurzame toekomst te geven. Voor het eerst leggen we de krimp van de veestapel wettelijk vast. Voor het eerst komt er een verbod op de groei van het vliegverkeer. Voor het eerst leggen we de hoogte van de maximumsnelheid wettelijk vast. Dat is in het belang van natuur, gezondheid en klimaat.”

Voor de landbouw komen, naar voorbeeld van de Klimaatwet, doelstellingen om de stikstofuitstoot terug te dringen. De wet legt vast dat stikstofuitstoot van de landbouw in 2025 moet zijn teruggedrongen met 19%. Daarnaast wordt wettelijk vastgelegd dat in 2030 er in de landbouw een reductie bereikt moet zijn van 34% en de stikstofuitstoot in 2035 met 50% moet worden teruggebracht.

Daarnaast regelt de wet een moratorium op de groei van het vliegverkeer. GroenLinks verzet zich al langer tegen het openen van Vliegveld Lelystad en de groei van Schiphol en wil door een verbod op de groei van het vliegverkeer vast te leggen in de wet voorkomen dat vrijgekomen stikstofruimte wordt opgemaakt door een toenemend aantal vliegbewegingen boven Nederland. Tot slot wordt de maximumsnelheid van 100 km/h wettelijk vastgelegd en niet afhankelijk gemaakt van tijd en plaats.

Nu 🔴LIVE: Jesse en Tom bespreken het ...

GroenLinks GroenLinks Nederland 28-06-2019 15:51

Nu 🔴LIVE: Jesse en Tom bespreken het Klimaatakkoord met je!

Baden door een zee van vertrapte ...

GroenLinks GroenLinks Nederland 27-06-2019 14:55

Baden door een zee van vertrapte bekertjes aan het einde van een festivaldag. 🌊🥤 Dat kan echt niet meer, toch? Goed nieuws: ons plan om geen wegwerpplastic te gebruiken op festivals krijgt steun van de staatssecretaris!

Elke vrouw heeft het recht te ...

GroenLinks GroenLinks VVD Nederland 24-04-2019 09:56

Elke vrouw heeft het recht te kiezen: met wie ze trouwt, en ook om weer te scheiden. Toch zitten er vrouwen gevangen in een religieus huwelijk. Dat willen we tegengaan met dit wetsvoorstel. 👇

GroenLinks: verstrek geen subsidie aan anti-abortuslobby | GroenLinks

GroenLinks GroenLinks Nederland 18-04-2019 00:00

Voor GroenLinks is het helder: hulp bij ongewenste zwangerschap moet altijd objectief zijn, zodat vrouwen onafhankelijk geïnformeerd worden. Deze week maakte staatssecretaris Blokhuis bekend dat "onafhankelijke keuzehulporganisatie Siriz" subsidie mag blijven ontvangen ondanks dat zij innig verbonden zijn aan anti-abortusorganisatie VBOK. Onbegrijpelijk wat GroenLinks betreft. Daarom eist de partij vandaag dat de banden tussen deze twee organisaties worden doorgeknipt voordat de subsidie wordt verstrekt. 

In het beleidsplan van de VBOK voor 2019 staat dat de twee organisaties er zelfs over denken onder één noemer verder te gaan.

GroenLinks Tweede Kamerlid  Lisa Westerveld:  "Deze subsidie is onbegrijpelijk. Vrouwen moeten kunnen rekenen op onafhankelijke keuzehulp. Zolang deze organisaties verbonden zijn kan je dit niet garanderen."

Siriz biedt keuzehulp aan ongewenst zwangere vrouwen op basis van hun geloofsovertuiging en krijgt naast subsidie van het ministerie van Volksgezondheid ook geld van VBOK. Alle bestuursleden van deze anti-abortusorganisatie zitten ook in de raad van toezicht van Siriz. GroenLinks stelde in oktober al voor om geen subsidie te verstrekken zolang deze organisaties niet van elkaar werden gescheiden.

Westerveld: "Het is een schrikbarend idee dat een organisatie met heldere standpunten tegen abortus gaat fuseren met een keuzehulporganisatie die objectief moet zijn. Daarom vragen wij de staatssecretaris opnieuw om keuzehulp te scheiden van lobby organisaties. Want iedere vrouw heeft recht op onafhankelijk advies."

Meer dan een verdubbeling in de ...

GroenLinks GroenLinks Nederland 21-03-2019 17:38

Meer dan een verdubbeling in de Eerste Kamer. Meer dan het dubbele aan Statenleden. Laten we ook in het aantal leden verdubbelen. Doe mee 💚 https://wordlid.groenlinks.nl/

Europarlement kritisch op afkeuring zwarte lijst risicolanden witwassen- of terrorismefinanciering | GroenLinks

GroenLinks GroenLinks Nederland 17-03-2019 00:00

"Europese ministers hebben hun mond vol over het aanpakken van witwassen en terrorismefinanciering. Maar wanneer er een concrete maatregel op tafel ligt serveren ze die af", aldus Europarlementariër Judith Sargentini. "Wij hebben het hier over het beschermen van onze Europese samenleving tegen criminelen en terroristen."

Vorige week verwierpen de EU-lidstaten unaniem de zwarte lijst met landen waar sprake kan zijn van witwas of terrorismefinanciering naar de EU. Deze lijst, opgemaakt door de Europese Commissie, bevat 23 landen waaronder de Amerikaanse Maagdeneilanden, de Bahama's, Panama en Saoedi-Arabië.

Het Europees Parlement steunde de lijst, maar de Europese ministers dachten daar anders over. Ze plaatsen vraagtekens bij de onderzoeksmethode van de Europese Commissie. Sargentini: "Gisteren in het plenaire debat kon het Roemeens voorzitterschap niet uitleggen wat precies het probleem is. De lidstaten verschuilen zich achter de procedure en methode die allang bekend is. Dat is onbegrijpelijk."

De zwarte lijst vloeit voort uit de Europese anti-witwaswet waarvoor Sargentini hoofdonderhandelaar was, namens het Europees Parlement. Zodra een land op de lijst staat, moeten bijvoorbeeld banken en makelaars extra klantonderzoek verrichten. Drie keer per jaar moet de Europese Commissie met een lijst van risicolanden komen. Deze zwarte lijst moet dan de goedkeuring krijgen van zowel het Europees Parlement als de lidstaten.

Een aantal landen op de zwarte lijst, waaronder Saoedi-Arabië, zou hebben gelobbyd tegen deze lijst. "EU-landen laten daarmee diplomatieke betrekkingen en vriendjespolitiek de boventoon voeren. Terwijl het doel toch echt moet zijn om onze Europese samenleving te vrijwaren van zwart geld", aldus Sargentini. Het Europarlement maakte vandaag aan de EU-lidstaten duidelijk dat deze beïnvloeding onacceptabel is. De Commissie is gevraagd zo snel mogelijk met een nieuwe lijst te komen. 

Sargentini: "Jaarlijks gaan miljarden verloren doordat criminelen de mazen in de wet gebruiken. Dat laten schandalen zoals de Panama Papers zien. We kunnen alleen pas echt een vuist maken tegen witwassen, terrorismefinanciering en duistere belastingpraktijken als EU-lidstaten de urgentie eindelijk erkennen en de regels toepassen."