Poliflw

Lees het opiniestuk geschreven door Mel Marcik over de Rotterdam Pride.

Van 17 tot en met 26 september was er weer de Rotterdam Pride. Het jaarlijks terugkerende evenement bestaat sinds 2014 en is sindsdien gegroeid in duur en grootte. Naast een Pride March zijn er diverse activiteiten en feesten in de stad georganiseerd. Denk hier aan lezingen, workshops en discussieavonden. Maar natuurlijk ook drag shows, fashion shows en films. In dit artikel wil ik het vraagstuk van LHBTI rechten vanuit een socialistisch perspectief beschouwen. Hiermee wil ik zowel mensen meer leren over dit onderwerp als iedereen iiets meegeven over de gehouden Pride March.

Is dat nou nodig?

We leven in Nederland en vinden onszelf maar wat tolerant. Alles mag en alles kan. Nederland was ook het eerste land dat het homohuwelijk legaliseerde. Zijn evenementen zoals Pride dus nog wel nodig anno 2021?

Het antwoord is Ja! met hoofdletter en een uitroepteken. Sinds het homohuwelijk in 2001 is er weinig verbeterd als het gaat om de zogenaamde gayrights. Zo werd pas op 1 juli 2014 verplichte sterilisatie afgeschaft als je jouw gender legaal wilde veranderen. Er wordt nu nog steeds gestreden om compensatie voor deze onredelijk eis. Sinds deze maand mogen homo- en biseksuele mannen ook eindelijk bloed doneren - mits zij een monogame relatie hebben. Vroeger was dit alleen mogelijk als ze aan konden tonen 4 maanden geen seks te hebben gehad. Deze onzinnige eisen waren in landen zoals Spanje (sinds 2005) en Italië (2001) al lang niet meer nodig.

Wat opvalt in Rotterdam is het relatieve lage aantal huwelijken tussen hetzelfde geslacht. Dat staat op 17,8 per duizend gehuwde inwoners tegenover 21,6 in Enschede, 22,3 in Utrecht, 35,3 in Nijmegen en 45,2 in Amsterdam. Een reden is hier niet voor gevonden. Met de acceptatie lijkt het mee te vallen. Volgens de omnibusenquêtes die de gemeente Rotterdam houdt, heeft 86% geen problemen met LHBTI-ers. Opvallend is echter wel dat het aantal discriminatiemeldingen steeds stijgen. Deze zijn voornamelijk gericht naar mensen die ‘zichtbaar anders’ zijn. Veel LHBTI-ers lopen ook niet hand in hand met hun partner over straat. Ook zullen zij niet zo gauw publiekelijk affectie tonen of flirten. Alles om maar niet op te vallen en ‘gedoe’ te voorkomen. En dat is absurd natuurlijk. Veel incidenten, denk aan spugen, uitschelden en slaan, worden nog steeds niet gemeld. Vaak omdat men het gevoel heeft dat het toch niets uitmaakt.

Activisme

Tijdens de Rotterdam Pride van 2017 ontstond er onrust tijdens de Pride Walk. Het rechtse ‘Dutch Gayservatives’ (tegenwoordig ‘Roze Leeuw’) raakte slaags met het linkse ‘We Reclaim Our Pride’. De ‘Roze Leeuw’ wijdt de homohaat onder andere aan het toenemend aantal immigranten. ‘We Reclaim Our Pride’ demonstreerde ook tegen de commercialisering van Rotterdam Pride. Over dat laatste valt wat te zeggen, zoals dat ook te zeggen is over de UnmuteUs beweging die momenteel hetzelfde verwijt krijgt in de (sociale) media. Het doel heiligt de middelen, maar hoever mag je daarin gaan? Wanneer druisen je idealen in tegen de middelen? Het kapitalisme is een taal die de meeste mensen wel begrijpen. Om hier gebruik (of misbruik) van te maken om je punt te kunnen maken is misschien smerig. Maar naar mijn mening heiligt het doel wel degelijk de middelen. Als activisten kunnen we best gebruik maken van kapitalistische middelen als commercie en social media om ons punt te maken.

Demonstraties voor LHBTI rechten zijn niet nieuw. Wat we zien is dat de regenboogvlag en ook de transvlag steeds vaker te zien zijn bij andere demonstraties. Dit laat inclusiviteit zien maar roept ook weerstand op. Zo werd er bij de eerste UnmuteUs demonstratie in Rotterdam een regenboogvlag van een demonstrant afgepakt door een buitenstaander en in brand gestoken. Dit gebeurt niet alleen bij demonstraties. Een Amsterdamse studentflat moest onlangs ontruimt worden omdat er regenboogvlaggen die in de gang hingen in de brand werden gestoken.

Tijdens het EK-voetbal schaarden zich voetbalfans, sponsoren en verschillende steden in Europa achter de LHBTI-gemeenschap in Hongarije. Daar was een wet aangenomen die ‘de promotie van homo- en transseksualiteit’ gericht aan mensen onder de 18 verbood. In werkelijkheid was dit een manier om de vrijheden van LHBTI-ers in Hongarije verder te beperken, zoals ook in Polen en Rusland gebeurd. Regenboogvlaggen waren prominent aanwezig in de verschillende stadions en veel steden verlichten markante gebouwen in de stad, zoals de Erasmusbrug. De UEFA verbood echter dat het Allianz Stadion in München in regenboogkleuren verlicht zou worden tijdens de wedstrijd Duitsland - Hongarije. Dit stuitte op veel verontwaardiging en protesten in Europa. Ook Nederlandse supporters, die naar Hongarije waren gekomen voor een wedstrijd van Oranje, hadden daarom regenboogvlaggen meegenomen. Er waren meldingen dat deze vlaggen door de politie in Hongarije waren afgepakt. Aanvoerder Wijnaldum droeg tijdens die wedstrijd een speciale aanvoerdersband.

Feyenoord

Dit is echter eerder uitzondering dan regel in de voetbalwereld. Er zijn voetbalclubs die zich openlijk en actief hardmaken voor LHBTI rechten, zoals het linkse St. Pauli uit Hamburg en de activistische Portland Timbers, die uitkomen op het hoogste niveau in Amerika. Zij zijn echte zonderlingen. In Nederland is het bitter slecht gesteld wat betreft LHBTI acceptatie binnen de velden en ver daarbuiten. Statistisch gezien moeten er homoseksuele voetballers rondlopen, ook in de Eredivisie. Het zijn vooral de vrouwen die ervoor uitkomen en waar het wordt geaccepteerd. Bij de mannen rust er nog een groot taboe op. Twee maal per jaar een regenboogaanvoerdersband, hoe sympathiek ook, gaat hier geen verandering in brengen. Er heerst een macho cultuur die maar moeilijk te doorbreken is.

In Rotterdam is dit pijnlijk zichtbaar. Een maand geleden richtte de Rotterdamse sportschoolhouder Paul van Dorst de supportersvereniging De Roze Kameraden op. Hij ergerde zich er onder andere aan dat Feyenoord geen regenboogvlaggen aan het Maasgebouw hangt tijdens Pride. Ook de hatelijke spreekkoren richting de scheidsrechter (‘tyfushomo’) voelden niet prettig. Hij haalde de landelijke pers hiermee en kreeg veel steun. Hatelijke berichten ontving hij ook maar de positieve geluiden overstemden. Totdat zijn sportschool werd aangevallen, beklad met homofobe leuzen en doodsbedreigingen. Ook werd er een explosief geplaatst bij zijn pand. Deze actie werd geclaimd door de RKJ (Rotterdam Jongeren Kern), een supportersgroep die onderdeel is van de harde kern van Feyenoord. Een paar weken later is het pand van de COC Rotterdam beklad met homofobe teksten, opnieuw ondertekend door RKJ. “Zo heb je niet veel meer reden nodig om aan te tonen dat onze supportersvereniging nodig is.” reageerde van Dorst al eerder tegen Rijnmond.

De club heeft zich, na veel kritiek, gemeld bij van Dorst en zegt in gesprek te willen blijven. Tot een keiharde veroordeling kwam het niet. Verschillende LHBTI organisaties hebben na de bekladding van het COC pand een brandbrief gestuurd naar Feyenoord waar ze de club, maar ook de KNVB en de gemeente Rotterdam uitnodigen zich fel uit te spreken tegen het anti-homogeweld.

De actualiteit

Ook buiten de voetbalwereld wordt steeds zichtbaarder dat het met de acceptatie en solidariteit toch nog best tegenvalt. Toen Frédérique in elkaar was geslagen nadat die weigerde antwoord te geven op de vraag of ie een jongen of een meisje was, reageerde Nederland massaal. Dit kon niet! Onacceptabel! Iedereen moet kunnen zijn wie ze zijn, ook als dit buiten het binaire systeem valt. Toch werd ook hier zichtbaar dat veel mensen niet alleen onbekend zijn met non-binair, ook was het begrip soms ver te zoeken. Mensen zijn vaak bang voor het onbekende en hoewel non-binair niet iets nieuws is, het is pas sinds kort een begrip aan het worden. Voornaamwoorden als hen/hun en die/diens worden als onnatuurlijk en gek bestempeld. En voor wie het wel wil gebruiken, is het vaak nog onwennig. Dit laatste is OK. Er komt ook steeds meer aandacht in de media voor de non-binairs.

Ook de transzorg is momenteel een hot item. Het gebrek aan die zorg beter gezegd. De wachtlijsten voor transgenderzorg (de zorg voor mensen die de transitie willen maken van het lichaam waarin ze geboren zijn naar het lichaam waarin ze thuis horen) waren voor Covid-19 al lang met ruim twee jaar. De wachttijd is alleen maar toegenomen en veel wachtende hebben uit nood andere wegen bewandeld, die niet altijd de beste zijn. Er zijn ook te weinig plekken waar deze zorg geboden kan worden, in Rotterdam is geen instelling die lichamelijke zorg dan wel geestelijke zorg biedt. Deze is er tot begin deze maand wel geweest. Stepwork, die geestelijke zorg aanbood aan transgenders in voorbereiding op hun transitie, is in opspraak gekomen (ongekwalificeerd advies en zware werkdruk als voorbeelden van de misstanden) en is begin deze maand failliet verklaard. Transgenders in het hele land en hun bondgenoten zijn in opstand gekomen en demonstreren voor betere zorg en acceptatie. Iets wat je in een land als Nederland eigenlijk wel mag verwachten.

Wereldwijd gezien doet Nederland het natuurlijk niet zo slecht. Er zijn zat landen waar nog steeds de doodstraf staat op homoseksuele handelingen of waar mensen vermoord worden om hun geaardheid en genderidentiteit We moeten er voor waken dat wij niet afglijden naar zulk niveau, zoals we bijvoorbeeld in Polen zien. In Amerika zijn al tientallen transgenders, de meesten gekleurd, vermoord dit jaar. In Nederland vindt men alles best, zolang ze er zelf maar niet mee worden geconfronteerd. Het is daarom belangrijk te benadrukken dat Pride geen feest is, maar een riot. De strijd om gelijk behandeld te worden. Om niet langer te worden gediscrimineerd en beledigd. Om te kunnen zijn wie ze zijn, net als alle hetero’s op de wereld. Deze strijd zal doorgaan net zolang totdat Pride wel een volksfeest wordt. Het feest van solidariteit en verbroedering. Een feest voor ons allemaal.

Geschreven door: Mel Marcik.

Voor deze tekst is gebruik gemaakt van volgende artikelen:

https://www.rijnmond.nl/nieuws/1369246/LHBTI-er-in-Rotterdam-Je-mag-het-wel-zijn-maar-je-mag-het-niet-zien

https://www.rijnmond.nl/nieuws/1367977/Sportschool-van-oprichter-Roze-Kameraden-volgekalkt-met-homofobe-teksten

https://www.rijnmond.nl/nieuws/1365576/Paul-is-oprichter-van-de-Roze-Kameraden-de-eerste-LHBTI-supportersvereniging-van-Feyenoord-Het-is-nodig

https://nl.wikipedia.org/wiki/Rotterdam_Pride

https://www.vice.com/nl/article/epnkp7/waarom-worden-mensen-kwaad-over-gender

https://www.bnnvara.nl/zembla/artikelen/grote-ggz-aanbieder-transgenderzorg-onder-vuur-waar-ging-het-mis-bij-stepwork

https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/5253797/lhbti-coc-antihomogeweld-feyenoord

https://rotterdam-pride.com/events/

De SP-afdeling Rotterdam ondersteunt een inzamelactie van ‘3 Zusters’, een initiatief van verpleegkundigen, om zoveel mogelijk schoenen op het Malieveld te krijgen. De komende dagen worden er door het hele land schoenen ingezameld, die op zaterdag 5 september op het Malieveld worden gezet. Zaterdag is er een online demonstratie via eerlijkebeloning.nl. Vanwege de coronamaatregelen is een vol Malieveld niet mogelijk, maar wél worden er duizenden paar schoenen neergezet onder het motto: “Wij kunnen niet gaan, maar onze schoenen wel”. Ook in Rotterdam kunnen de komende week schoenen worden gebracht.

Het initiatief voor deze schoenenactie komt van verpleegkundigen Natasia ten Kattelaar en Eefje van Keeken. Zij en alle andere zorgmedewerkers kregen aan het begin van de coronacrisis nog een daverend applaus, maar zagen vervolgens wegrennende Kamerleden en voorstellen voor salarisverhoging keer op keer weggestemd worden. Met een Malieveld vol schoenen willen ze meer dan alleen applaus. De SP steunt hun initiatief en loopt met hen voorop om de mensen in de zorg te geven wat ze verdienen: structurele loonsverhoging en een verlaging van de werkdruk.

Eefje en Natasia gaan voor minimaal vijfduizend paar schoenen. Maar ze hopen op veel meer. Iedereen die zich wil aansluiten - en een paar schoenen over heeft – kan zijn schoenen inleveren bij de SP afdeling Rotterdam, Gaffelstraat 61B, 3014 RJ in Rotterdam. Dit kan dinsdag 1 september en woensdag 2 september, beide dagen tussen 19.30 en 20.30 uur. Inzamelpunten elders in het land zijn te vinden via: https://www.facebook.com/3zusters

De online demonstratie is op zaterdag 5 september om 14.00 uur. Nog niet aangemeld? Meld je dan nu aan via eerlijkebeloning.nl

In de serie 'Uit de afdeling' interviewen we Rotterdamse SP'ers over hun tijd bij de afdeling en wat zij allemaal hebben gedaan. Deze week een interview met SP Rotterdam bestuurslid Gwildor Sok.

Hoe ben je terecht gekomen bij de SP in Rotterdam?

Ik werd lid in 2012 en was actief in Zeist. Ik had al heel lang interesse in de politiek en wilde graag iets doen met politieke partijen. Het was crisis en toen kabinet Rutte I viel vond ik het tijd om lid te worden en werd dat de Socialistische Partij. Ik was in Zeist zes jaar lid en ben toen twee jaar geleden naar Rotterdam verhuisd voor mijn werk. Ik zocht toen de Rotterdamse afdeling op van de SP. Ik kende de huidige bestuursleden zoals Josje Beukema en Bert Peterse al voor dat ik naar Rotterdam ging. Bert uit zijn tijd in Weert en Josje had ik al een keer in Brussel ontmoet. De eerste nieuwe persoon die ik leerde kennen was onze huidige burgerraadslid Burak Yildiz. Hij riep toen op om te helpen voor een actie bij de Tweebosbuurt. Dat was ook gelijk mijn eerste actie om flyers te verspreiden in de Tweebosbuurt.

Wat voor activiteiten en taken heb je in de afdeling?

Ik maak deel uit van het afdelingsbestuur en dat houdt in dat we eens in de twee weken samen komen om te praten over lopende zaken, maar we overleggen tussendoor ook heel veel met elkaar. Ik hou me bezig met de website, sociale media en begeleid ik het groepje actieleiders van onze afdeling. Het actieleidersteam houdt zich bezig met alle acties die we hebben lopen binnen de afdeling.

Wat is je favoriete herinnering aan de afdeling?

Tijdens het congres van vorig jaar waren we met ongeveer twintig leden naar het congres toe van de SP. Het was een erg leuke dag en laat zien dat politiek ook gezellig kan zijn en je veel vrienden kan maken. Ik heb ook een foto met alle Rotterdamse SP’ers samen op het congres in mijn boekenkast staan.

Wat is je favoriete actie waar je aan mee hebt gewerkt?

Mijn favoriete actie was bij de Slinge. Daar waren heel veel schimmel- en vochtproblemen. Er stond zelfs water in een hoop kelderboxen. Het was heel mooi hoe we samen met de bewoners meedachten aan oplossingen en te laten opkomen voor zichzelf.

Als je minister-president zou zijn, wat is de eerste maatregel die je zou doorvoeren?

Ik zou twee maatregelen doorvoeren. Ik zou daklozen van een woning willen voorzien. Er zijn op dit moment veertig duizend daklozen in Nederland, waarschijnlijk nog veel meer. Het is heel moeilijk om je leven op te bouwen als je niet weet waar je vanavond gaat slapen. En ik zou de btw op producten zoals brood, rijst en groente afschaffen of zelfs subsidiëren zodat het goedkoper wordt voor mensen die niet veel geld hebben voor eten.

Heb je een bericht aan alle kameraden die deze dagen thuis zijn?

Hou het vol! Het is een lastige periode. Wat mij heel erg helpt is het realiseren dat dit niet normaal is en dat alles weer beter wordt. Het is niet erg om verdrietig of neerslachtig te zijn. Gebruik deze tijd om jezelf te ontplooien. Maar ook na deze crisis kunnen er dingen voorgoed veranderen. We kunnen niet meer terug naar de oude samenleving, we zaten toen al in een crisis zoals klimaatverandering. We kunnen verkeer bijvoorbeeld verminderen zodat er minder fijnstof in de lucht zit. In Venetië zwemmen er zelfs dolfijnen door de grachten en het is zo blauw in de lucht. Het is veel schoner. Ik ben hoopvol dat we klimaatverandering tegen kunnen gaan als we op deze manier doorgaan. Het zal niet vanzelf gaan, we moeten er voor vechten. Anders willen de multinationals weer de economie open gooien en terug op de oude voet, maar juist die oude economie was bezig de planeet te verwoesten!

‘Gracias a la vida’. Dank aan het leven dat mij zoveel heeft gegeven. Dat waren de woorden van Jack toen hij hoorde dat hij niet meer beter zou worden.

Wij hoorden over zijn ziekte op de laatste ledenvergadering. Dat zijn ziekteproces zo snel zou verlopen, hadden we niet gedacht. Jack was er altijd als je hem nodig had. Bij hem kon je je verhaal kwijt als je je weer eens zorgen over maakte over bepaalde ontwikkelingen in de stad of in de partij. Een kritisch meedenker, nog in de voorbereidingen voor het laatste congres in december.Een trouw folderaar ook die altijd bereid was zijn nek uit te steken. Zo stond hij in 2014 op de lijst voor de gebiedscommissie centrum waarbij hij regelmatig bij de lijsttrekker in de winkel kwam om te overleggen wat er nodig was. Hij kende de arme centrumwijken Cool en het Oude Westen vanuit de haarvaten, omdat hij hier jarenlang werkte als wijkpastor.

Bepalend voor zijn leven was de periode daarvoor waar Jack als missionaris werkte in Kimanseke, een arme buitenwijk van Kinshasa (Congo). Volgens Jack een gebied waar de enige theologie is ‘vechten om te leven’.  In Kimanseke ontmoette hij Viki Alberdi, die hier werkte als verpleegster en verloskundige. Samen hebben ze aan de ontwikkeling van het Gezondheidscentrum gewerkt. In 1993 besloten ze samen hun leven verder te delen.Na zijn pensionering in 2009 is Jack actief geworden in de Spaanssprekende gemeenschap in Rotterdam. Samen met Viki en vrijwilligers heeft hij veel bijgedragen aan de ontwikkeling van de parochie Sagrada Familia en de oprichting van de stichting ‘Nuestra Casa’.

Jack was geliefd vanwege zijn uitstraling: aanwezig, direct, gastheer zonder poespas, altijd zichzelf.

Dat had te maken met hoe hij in zijn leven en werk stond: geen eigenbelang, altijd kijkend naar de mensen die hulp nodig hadden, of dat in Kinshasa was of in Rotterdam. Zijn theologie werd steeds praktischer en menselijker, omdat het hem te doen was om de humaniteit, het goede leven voor ieder mens. Dat had te maken met zijn onvoorwaardelijke liefde: voor Viki, voor gerechtigheid, voor mensen aan de zelfkant van de maatschappij. Zijn priester-zijn moest daarvoor wijken, en zelfs soms de kerk, de stad, de politiek, de wet….

Jack is een representant geweest van een goede missionaire traditie: helpen waar geen helper is, daar zijn waar je nodig bent, wonen tussen de mensen om wie het gaat, luisteren naar wat hen bezighoudt, van hen leren en liever goed doen dan het evangelie brengen met grote woorden. Daarin heeft hij veel mensen hoop en toekomstperspectief gegeven, mensen vanuit de hele wereld: Congo, China, Latijns-Amerika, Nederland en nog veel meer.

Jack sloot zich aan bij de SP en werd een deel van ons geweten. Hij maakte zich zorgen over de toename van racisme en het aanwijzen van vluchtelingen als zondebok voor maatschappelijke problemen. Om zo de aandacht af te leiden van bezuinigingen, de oneerlijke verdeling van de welvaart, oorlogspolitiek en de gevolgen van klimaatverandering. Jack vond dat onze partij zich hier meer moet laten horen. Hij steunde van harte ons congres-amendement om ‘voorop te lopen in de strijd tegen racisme als noodzakelijk onderdeel van de strijd tegen het kapitalisme...’ Jack wilde ook graag dat de SP mee ging doen aan de landelijke demonstratie tegen racisme 21 maart. Op de dag van zijn begrafenis, nam het partijbestuur het besluit om mee te doen, een mooi afscheidscadeau aan Jack. Dat hoop en perspectief geven; tegen oorlogspolitiek, klimaatchaos en voor een menselijk asielbeleid; consequent ingaan tegen racisme en uitsluiting laten we dat luid en duidelijk blijven uitdragen. Op 21 maart zullen we dat ook doen namens Jack.

Ineke Palm.

(met dank aan Katinka en Alfonso)

Jack SierJacobus Simon Maria Sier

Geboren op 11 juli 1944 te GoirleOverleden op 1 februari 2020 in Rotterdam.

Foto: Jack Sier

Woensdag 12 februari op ons pand aan de Gaffel vond de eerste van de driedelige kennismakingsbijeenkomsten plaats over de SP. Deze keer onder leiding van Herman Beekers, lid van het eerste uur. De aanwezige nieuwe leden kregen in vogelvlucht te horen over de beginjaren en fundamenten van de SP.

Herman Beekers vertelde de nieuwe groep leden over de beginjaren van de Socialistische Partij en hoe de leden actief betrokken kunnen worden binnen onze afdeling. Hij vertelde over de havenstaking van 1970 en liet daarbij foto's zien. Verder vertelde Herman allerlei interessante verhalen over de SP en de politiek in Nederland en hij beantwoorde de vragen van de aanwezigen.

De nieuwe SP'ers vertelden ook waarom ze lid waren geworden. Door bijvoorbeeld de ongelijkheid en onrechtvaardigheid binnen onze samenleving. De nieuwe leden hadden elk hun eigen reden waarom ze zich willen inzetten om hier verandering in te brengen.

Het vervolg is op donderdag 27 februari (De SP in Rotterdam) en vrijdag 13 maart (filmavond).

Alle bijeenkomsten vinden plaats in ons eigen afdelingspand: Gaffelstraat 61B. De inloop is vanaf 19.30 uur en we starten om 20.00 uur. Aanmelding is niet verplicht, wel handig voor ons: rotterdam@sp.nl. Stuur gerust een berichtje met al je vragen en/of opmerkingen.

Foto: SP Rotterdam

Het zal je maar overkomen. In 2015 nog genomineerd voor Rotterdammer van het jaar en nu moet je je huis uit. Dit overkomt Gerard Bijlsma (82) uit de Tweebosbuurt.

Hij laat trots het certificaat zien waarin de eervolle mededeling van Burgemeester Aboutaleb staat. Hij kreeg de nominatie voor zijn vele werk in de botanische tuin. Zijn lust en zijn leven. Sterker nog: hij heeft ook in 2014 de Erasmusspeld mogen ontvangen. Niet de minste Rotterdamse onderscheidingen. De brief van Vestia waarin staat dat hij de buurt uit moet, laat hij maar even diep in een lade liggen. Verontwaardigd als hij is. "Eerst wordt je de hemel in geprezen en vervolgens ben je het niet meer waard om in Rotterdam te blijven wonen", zegt Bijlsma strijdvaardig. Zeker tijdens deze feestdagen is het extra wrang voor de bewoners van de Tweebosbuurt. Net zoals het liedje van Wham zou dit weleens hun "Last Christmas" in de buurt kunnen worden. Daarom vond SP gemeenteraadslid Taylan Cicek het nodig om de heer Bijlsma een hart onder de riem te steken. Taylan overhandigde op Kerstavond een kerststol en een lekkere rode wijn uit de Bourgogne namens de SP. Want wij vergeten onze Rotterdammers niet. 

Foto: SP Rotterdam

Foto: SP Rotterdam

Foto: SP Rotterdam