Poliflw

Het CDA staat aan de vooravond van de doorbraak van een nieuwe generatie beelddragers, ervaren en onervaren, jong en oud. Deze boodschap heb ik de laatste maanden regelmatig verkondigd. Dat geldt niet alleen voor de politieke vertegenwoordigers, maar ook voor de voorzitter. Daarom had ik het voornemen om op 23 september aanstaande tijdens het Congres aan te kondigen dat ik een stap opzij zou doen, zodat de partij op zoek kon naar een nieuwe voorzitter.De eersteaanzettenop weg naar veranderingzijn gezet, de volgende fase vraagt om andere beelddragers. In de afgelopen dagen zijn er berichten in de media over mij verschenenover dingen dienietgoed zouden zijnaangepakt.De berichten bevatten anonieme quotes met halve en heleonwaarheden. Wie mij beter kent, weet dat het niet klopt.In zo'n omgeving kan en wil ik niet werken.Ik wil de presentatie en startvan de nieuwe lijsttrekkerniet belasten met een discussie over mijn persoon en functie. Om die reden heb ik besloten om mijn functie per directter beschikking te stellen. Mijn wens is dat wein deze partij meer achter elkaar, naast elkaar en voor elkaar gaan staan, en niet blijven hangen in het verledenover dingen die soms al jaren geleden zijn gebeurd.Daarom is mijn oproep omals één team achter de nieuwe lijsttrekkertegaanstaan. Dat verdient onze lijsttrekker, dat verdienen onze leden en dat verdient Nederland. Ook ik zal de lijsttrekker en het nieuwe team steunen. Ik heb namelijk veel vertrouwen in de lijsttrekker die we presenteren. Onder leiding van deze politieke leider zal worden gebouwd aande toekomst. Ik dank de leden met wie ik de laatste twee jaar een warme band heb opgebouwd, in alle afdelingen in het land, in de netwerken en geledingen die ik heb bezocht. Ik dank bestuur en Verenigingsraad en alle politieke vertegenwoordigers voor de samenwerking. Met vriendelijk groet, Hans Huibers

Deze column stond in het Nederlands Dagblad (ND) van 6 december 2022. Dealen met drugs? Dit is mijn laatste column in het Nederlands Dagblad. Ik heb dus nog maar één kans om hier aan de lezer iets mee te geven ... keuzestress! Lang neigde ik ernaar om iets te schrijven over de Wet open overheid (Woo). Over de schijntransparantie die deze wet oplevert en hoe lastig het wordt om nog met lef en onbevangenheid ambtenaar te kunnen zijn. Over dat de Woo ons als samenleving veel tijd en geld gaat kosten, maar heel weinig gaat opleveren. Het zou aardig zijn om dit hier even goed te onderbouwen. Maar het is niet datgene waar ik mij nu het meeste druk om maak. Mijn laatste column gaat over het onderwerp dat me de afgelopen jaren steeds meer zorgen baart en waarvoor naar mijn gevoel in het bredere maatschappelijke en politieke debat nog steeds te weinig aandacht is: hoe krijgen we een beweging op gang om de normalisatie van drugs tegen te gaan? De normalisatie van drugs lijkt een vreemd anachronisme, dus niet van deze tijd. We zien steeds meer bewustzijn, vooral bij wetenschappelijk opgeleiden, als het gaat om gezondheid, milieu en mensenrechten. Waar het eten van vlees, suiker of E-nummers en vliegen steeds meer 'not done' is, zie ik aan de andere kant dat het steeds normaler lijkt te worden om af en toe drugs te gebruiken. En dat men vindt dat we daar 'niet zo moeilijk over moeten doen'. Aan de ene kant is er dus vlees-, vlieg-, stook-, Primark- en WK-schaamte, maar aan de andere kant steeds meer drugs-onverschilligheid. Hoe past dit in hetzelfde denkraam? Ik vind het heel moeilijk om dat te doorgronden. appels met peren Als argumenten krijg ik dan te horen: 'maar alcohol is ook slecht', of 'legaliseer het gewoon, dan is de criminaliteit weg'. Vroeger leerde je als kind al dat het eerste argument niet heel verstandig was om op te volgen. Want als Jantje of Pietje in de sloot springt, spring jij er toch ook niet achteraan? Dat het ene middel slecht en ingeburgerd is, betekent toch niet dat je het andere ook maar moet laten gaan? Bovendien is een bijzonder aspect van de giftigheid van xtc de onvoorspelbaarheid. Onderzoeksinstituut Trimbos geeft aan dat veilig gebruik van xtc niet bestaat. Het komt voor dat één pil fataal is. In de afgelopen jaren heb ik meerdere families gezien die hun kind moesten missen als gevolg van drugs. Verhalen over één glas alcohol met een fataal effect ken ik niet. Maar het is sowieso onverstandig om appels met peren te vergelijken. Als veilig gebruik niet bestaat, hoe kan een overheid dan legaliseren? Is het devies dan: doe maar lekker wat je zelf wilt en de gevolgen voor je hersenen zijn voor je eigen rekening? En als je dan wilt legaliseren, waar begint en eindigt het dan? Xtc, coke, GHB, meth? Iedereen die vindt dat drugsgebruik alleen gevolgen heeft voor de gebruiker zelf, heeft waarschijnlijk nog nooit een verslavingsarts gesproken of een gezin meegemaakt waar een ouder of een kind zwaarverslaafd is. drugsafval dumpen Tot slot het milieuaspect. Steeds meer vaker zien we resten van drugs in het riool en grondwater. Daarnaast vinden er in Nederland, juist in de mooiste afgelegen natuurgebieden, meer en meer dumpingen plaats van drugsafval. Op een dumpplek gaan praktisch alle dieren en planten dood. Ook hier geldt: zelfs legale productie zal gepaard gaan met veel chemicaliën en/of torenhoge energiekosten. Milieuvriendelijke drugsproductie bestaat niet. Het is denk ik wel duidelijk: ik ben een tegenstander van drugs. En ik blijf, ook na mijn columns in het ND, de strijd voeren voor een sterke normering van drugsgebruik. Ik hoop dat ik snel op steun kan rekenen van al die Nederlanders die zich zorgen maken over de sociale en milieueffecten van vliegen binnen Europa, een ongezonde leefstijl en de gevolgen van onze consumptie voor het klimaat. Want als we de gezondheid van onze jeugd serieus nemen, dan vertellen we ze, ook als overheid: een snuif of een pil, is niet wat je wil.

Het is een eer voor mij om voor zo'n gewaardeerd publiek te mogen spreken. Maar het is ook veel stress. Ik doe het nu voor mijn jongste broertje die in de frontlinie staat. Ik was uitgenodigd om dit congres te openen omdat in mijn biografie staat dat ik van 2015 tot 2019 als burgemeester van 5 dorpen in het Oosten van Oekraïne ben geweest. Eigenlijk is het niet de functie die voor verbazing en misschien respect zou moeten zorgen, maar het feit dat ik die vier jaar heb volgehouden. Want toen ik als burgemeester begon, kon de accountant geen computer gebruiken, omdat er geen computers waren, was er geen verlichting op straat en de bewoners gooiden hun afval in de bossen. Vijf dagen nadat ik begon, hadden we sneeuw die alle wegen blokkeerden en het bleek dat we niet de technische middelen en geld hadden voor het opruimen van de wegen. Toch slaagde ik er in vier jaar in om een ​​gemotiveerd team samen te stellen. Ze te voorzien van alles wat nodig is voor het werk, inclusief computers. We maakten plattegronden voor de dorpen, verlichtten de straten, organiseerden het ophalen en sorteren van het afval en veegden de straten netjes schoon. Dit alles ondanks bij gebrek aan financiële middelen; onder de omstandigheid van de oorlog – die sinds 2014 in volle gang is met vluchtelingen die naar onze regio toekwamen; in de omstandigheid van het dagelijkse verzet van pro-Russische partijen en verenigingen – die in het Oosten van Oekraïne zeer actief waren. Ik was precies die soldaat aan het front, met één verschil: mijn wapen waren woorden. Ik moest elke dag mensen ervan overtuigen dat we een Europees land moeten worden en nooit meer in de klauwen van een autoritair systeem moeten terugkeren. Het gaat niet om de status of erkenning van ons als Europeanen in alle mogelijke overeenkomsten. En de strijd gaat niet om territorium, de strijd gaat om de zielen van mensen. Er bestaat een mentale kloof tussen een persoon die verantwoordelijkheid neemt voor zijn leven en de toekomst van zijn land; en tussen een persoon die zelfs zijn leven, volledig in handen legt van een autoritaire leider. In tijden van vrede zal zo'n persoon afval weggooien in de buurt van de speeltuin waar zijn kinderen spelen en wachten tot de autoriteiten alles daaromheen schoon en mooi maken. In oorlogssituaties zal zo iemand elk bevel opvolgen en nooit zijn eigen verantwoordelijkheid voor oorlogsmisdaden erkennen. Hij zal iedereen vertellen dat hij niet weet waar hij naartoe is gestuurd, maar de werkelijkheid is dat deze persoon de vraag nooit stelt. In 2013 kwamen Oekraïners naar Maidan, het onafhankelijkheidsplein in Kiev???, om "nee" te zeggen tegen de wil van de pro-Russische president Janoekovitsj, die zichzelf verrijkte ten koste van Oekraïense burgers, een autoritaire regering in het land oprichtte en weigerde om de Associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Oekraïne te ondertekenen. Op 11 december 2013 was ik zelf op de Maidan, ik was een van deze mensen. Toen het donker werd, begonnen knokploegen van de oproerpolitie zich te verzamelen om de mensen met geweld weg te halen. Een activist benaderde ons en zei dat de vrouwen Maidan moesten verlaten. We wisten wat er met de demonstranten gebeurde: er waren al gewonden in ziekenhuizen, er waren al mensen spoorloos verdwenen. Dus raakten de mensen, en ikzelf, op een moment in paniek, maar een zestigjarige vrouw, zittend op een stoel die haar werd aangeboden, antwoordde kalm: "Ik ben niet naar Maidan gekomen om hier weg te rennen. Ik blijf." Ze zei het zo kalm en er was zoveel zelfverzekerde kracht in haar houding dat we allemaal om ons heen keken. En ieder van ons realiseerde zich op dat moment dat we hier niet waren om te vluchten. De hele nacht tot in de ochtend luidde de priester van een kerk de klokken om mensen naar de Maidan te laten komen. En al snel zag ik deze mensen, duizenden burgers uit alle richtingen naar het centrale plein gaan. Er waren veel oudere echtparen die elkaar ondersteunden, want het was glad, ze glimlachten. Dit beeld staat nog steeds op mijn netvlies: mensen leken te wandelen in het park, maar ze liepen naar het plein waar een bloedige confrontatie plaatsvond. Ik herinnerde me dit verhaal toen ik werd gevraagd om uit te leggen wat er momenteel in Oekraïne gebeurt. En waarom gebeurt dit? En wat gaat er met ons gebeuren? Mijn broer was in vredestijd programmeur, met een gezin en een hond. Hij richtte een vrijwilligersorganisatie op en hij verliet alles en ging hij vechten. Dat geldt ook voor de mannen en vrouwen die met hem dienen. Oekraïners die in Europa werken, zamelen geld voor hen in door auto's, drones, en munitie te kopen. Toen ik hem vroeg: "Broertje, hebben we een kans?", antwoordde hij: "We hebben geen keus.” Toen ik in 2019 besloot om naar Nederland te gaan, waar mijn man werkte, was dat de beslissing van een persoon die volledig opgebrand was. Mijn gezondheid, mijn gezin, mijn financiële situatie - alles was vernietigd. Wie komt er als winnaar terug? Mijn broer, die zijn gezondheid verliezen? Of één vrouw, die haar zevenjarige dochter en moeder hier naar Nederland bracht en terugging naar het front om met haar man te vechten? En wanneer we ons territorium herwinnen, zullen we daar volledig verwoeste huizen en begraafplaatsen van mensen aantreffen. Zoals een Nederlander me terecht vertelde: "Niemand wint in deze oorlog." Niemand wint, dat klopt. Als wij niet vergeten WAARVOOR we vechten. Niet wij persoonlijk, maar de ideeën zullen een totale overwinning behalen. Rechtsstaat en vrijheid van meningsuiting. Transparante verkiezingen, een verantwoordelijke samenleving, respect voor de mens en erkenning van zijn waardigheid. Dit zijn niet zomaar woorden die verloren zijn gegaan in de eindeloze ruimtes van alle prestigieuze bijeenkomsten. Dit zijn de waarden waarvoor Oekraïners nu hun leven geven. Geen mythische mensen, geen helden - gewone burgers.. En als ik de hele wereld vraag: “Mensen, hebben we een kans?” Dan wil ik alleen maar een antwoord horen: “We gaan winnen, omdat we geen anderekeuzehebben.”

Ruim twee jaar geleden begon een groep enthousiaste Numansdorpers uit het verenigingsleven, scholen, kerken, zorginstelling en ondernemers een informeel dorpsberaad onder de naam ‘Numansdorp Samen’. CDA Hoeksche Waard is een groot voorstander van burgerinitiatieven en bezocht Arie Kruithof en Niek Pegels van Numansdorp Samen om met hen te spreken over hun initiatieven, de meerwaarde van de samenwerking en de ondersteuning door gemeente Hoeksche Waard. Zo organiseert Numansdorp Samen activiteiten rondom Koningsdag voor het dorp en krijgt daarbij dezelfde ondersteuning als de Oranjeverenigingen in de Hoeksche Waard. Heel mooi om te zien hoe verenigingen elkaar versterken om leuke activiteiten voor de inwoners te organiseren. Numansdorp Samen heeft drie speerpunten: * Namens Numansdorp als één gezicht naar buiten acteren; * Bijdragen aan een vitaal dorp voor jong en oud en elkaar hierbij versterken door bijvoorbeeld het afstemmen van activiteiten en het opstellen van een jaaragenda; * Samen organiseren van evenementen in het dorp. De volgende organisaties zijn betrokken bij Numansdorp Samen: Basisscholen OBS De Takkenbosse, De Bron Numansdorp en Obs De Dubbeldekker, vv NSVV, Muziekvereniging Wilhelmina, Scouting Driestromengroep, Kerken van Numansdorp, Alerimus Buitensluis en Centrum Numansdorp. Meer informatie www.numansdorpsamen.nl

In deze gecombineerde nieuwsbrief van de fractie en het bestuur vind je het laatste nieuws over jouw lokale VVD. Zo blijf je op de hoogte

In deze gecombineerde nieuwsbrief van de fractie en het bestuur vind je het laatste nieuws over jouw lokale VVD. Zo blijf je op de hoogte

Wopkes plan voor Nederland na corona ligt klaar. In een grote advertentie in de Telegraaf en AD presenteren we de #NewDeal waarmee we doorstarten, repareren en investeren in de dingen die er echt toe doen. Een plan dat vandaag begint en vooruitziet naar de toekomst. Niet reageren, maar regeren. Wilt u ook dat Nederland met een nieuw plan uit de crisis komt?