Ik ga maar meteen met de billen bloot. In mijn vorige column ben ik niet “helemaal eerlijk geweest.” Ik heb me schuldig gemaakt aan wat anderen als fake news zouden bestempelen. Monatoetjes worden namelijk helemaal niet gemaakt in Maastricht. Hoe graag ik ook zou willen, de eer van productie ligt elders. En om het nog completer te maken; de productie ligt inmiddels zelfs buiten onze landsgrenzen. Monatoetjes worden gemaakt in Heilbronn. De foute informatie was overigens in mijn geval er eentje van slechte research. Gelukkig werd ik door een aantal oplettende lezers (waaronder onze burgemeester) vriendelijk op mijn desinformatie gewezen. En dus trek ik bij deze het boetekleed aan en beken ik dat ik slordig was. Om er ook meteen bij te zeggen dat ik de volgende keer mijn informatie dubbel check om te voorkomen, dat er weer een fabeltje wordt opgeschreven door ondergetekende. Les geleerd, zullen we zeggen.
De geschetste situatie leverde overigens ook inspiratie op voor deze column. Want toegeven dat je fout zit; dat is niet voor iedereen gewoon. Kijk om je heen en er zijn voorbeelden genoeg. Bill Clinton en Lance Armstrong zijn bekendheden die met een stalen gezicht over iets spraken, wat later niet waar bleek. Zij hebben op vervelende wijze ervaren dat de waarheid vaak de leugen achterhaalt. Ook dichterbij huis zijn er voorbeelden genoeg. Ze zijn in elke sector te vinden en zijn divers van aard. En waar de ene misinformatie nog onschuldig is, gaan andere foutieve beweringen een stuk verder waarbij mensen beschadigd raken. Met alle gevolgen van dien.
Waarom doen mensen dat? Bewust, foutieve informatie geven? Wetende dat je niet eerlijk bent over dat wat je naar de buitenwereld uitspreekt en ook wetende dat je oneerlijkheid ooit boven tafel zal komen. En dat dit consequenties heeft voor je geloofwaardigheid. Waarom dan toch vasthouden aan wat een luchtkasteel is?
Ik vind het fascinerend. Zeker in het geval van Lance Armstrong die jarenlang op het arrogante af volhield dat hij op eigen kracht fantastische prestaties leverde. Die zich liet fotograferen voor al zijn behaalde gele truien voor een verhaal over het tegenspreken van het gebruik van doping. Totdat hij niet meer onder de waarheid uit kon. Die enorm van zijn voetstuk viel en sindsdien als een paria behandeld wordt. Iets dat ik verdrietig vind. Want het blijft een feit dat hij absoluut ook zonder doping een topsporter pur sang was. Die een ernstige ziekte te boven kwam en wederom de top van de wielersport bereikte, wat een ongekende prestatie is. Dat is door velen vergeten, omdat hij er voor koos niet eerlijk te zijn. Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel. Dat heeft Lance pijnlijk mogen ervaren.
Maud Schenk-Hermans 9 september 2023