Poliflw

Spoken word counts

Dear Europeans,

It is always an idea that makes the world a better place.

Ideas turn into inventions.

Once in a while an invention brings about something great – with meaning to all of us. A tool we can never live without.

With European integration it is exactly like that. In principle, a simple but majestic idea. In practice, an invention, a machine that fulfills its promise.

As the first climate minister in Dutch history, I’ve seen its inner workings. I now go to Brussels more often than I see my dog at home.

And this city, this capital of Europe, never seizes to amaze me.

Its historical importance.

We Europeans don’t fight each other anymore with weapons.

We send our judges to Luxembourg and our politicians to Belgium.

They come together in tiny grey-carpeted rooms.

Under suspended ceilings.

In bleak lighting.

With a serious shortage of coffee.

We use words, laws, negotiations, patience.

We compromise.

We sit together in a room until we have a solution.

On a day like today, I am very conscious of the responsibility of being in the room where it happens.

Of using power for good.

Of forging solutions for peace and humanity.

Today is the 20th of January.

On this day in 1942, exactly 82 years ago, fifteen Nazi officials came together in a room by the Wannsee, a lake on the outskirts of Berlin.

Their meeting lasted less than two hours.

And in that time they used their individual power and responsibility to decide on their “final solution”.

Europe as we know it today was built in response to that trauma.

To make war between states materially impossible.

To deal with the unspeakable horror and the shame

of the genocidal climax of European civil war.

To make sure the room where it happens has its powers constrained.

Its morality guarded by new layers of European protection.

‘Never again’ not as a hollow phrase, but as a practical point of political departure.

Pain turned out to be the pathway to our current European Union.

We in the west of Europe have now lived in freedom and peace for almost 80 years. A uniquely long period in history. A privilege.

Will it really take another period of violence, destruction and collapse for European countries to realize that we need each other?

Are we that short-sighted?

That is my greatest fear.

How many Europeans remember the lessons of history?

For today’s young generation Charles de Gaulle is only an airport.

And, I would add: Robert Schuman just subway station.

Of the 450 million EU citizens, few would recognize them in a photograph: Konrad Adenauer, Jean Monnet, Simone Veil, Louise Weiss and all those others who made the European project such a beacon of prosperity and progress.

The fact that the men and women would not be recognized does not seem the main problem to me and, in fact, might remain a specialty for historians.

As long as those hundreds of millions of EU citizens continue to experience what Europe means in their daily lives:

– Making payments in our strong and stable currency;

– Crossing borders to live, study, love and – if you’re like me and live on the border – walk your dog into Germany;

– Security, comradeship and brotherhood – they are all within reach!

Know this: a United Europe is one of the strongest entities in the world. Putin wants to divide and conquer us. We cannot let that happen. Whatever our differences, we have to stick together.

I say this today, because we are on the eve of yet another major battle for Europe.

Far-right nationalists are threatening to hollow out the power of our political partnership.

Wilders, Meloni, Orbán, Le Pen are on the rise. The problem is no longer that they want to damage our Union by leaving it.

The problem is that they want to stay to break it completely.

While the physical war is already here, the rhetorical war… the battle in language and ideas … the race between raising hope and sowing fear … has not yet half begun.

And that’s on us, liberal-democrats and progressives:

Are we doing enough?

Everyone in this room: are we telling a story of hope for a better future?

Are we appealing to the heart,

which in politics as in life is so much stronger than the mind?

Which conversations are you having with people you disagree with?

I say: we are falling short.

Let’s change that today.

I will not stand by the side of the road with a “Watch out for populists!” sign.

Today is a warning shot. Time to wake up!

Are you with me?!

My nephews and nieces, your children, they should be saying to each other in fifty years, ‘wow, 130 years of freedom and peace, that’s magnificent!’

And whether they can name the leaders who stood up… I Don’t Care…

… as long as they know that Europeans decided to fight for peace, security, prosperity and happiness.

And that winning every battle, begins with this decision (!)

If you want to put French people first, you should put Europe first.

If you want to put Italians first, you should put Europe first.

If you want to put Dutch people first, you should put Europe first.

The evidence of 80 years of ever closer union is that things have only become better for us.

– We already have a single market. That gives us great prosperity.

– We have shared values, enshrined in common laws, which give people freedom and opportunity.

Now, the question should be: “What is the next good thing we are going to achieve together?”

For me the answer is clear: collective security.

We need a European defense ready to protect our own territory.

We have proven we can change quickly.

We can be nimble.

We are master improvisers.

Look at what happened after covid:

European economic support, European vaccines.

Look at what we did after we were cut off from Russian gas:

we came together and fixed it.

That’s the attitude we need. Now more than ever.

Another crisis is looming right around the corner.

Another era of Trump in America.

We should hope that the Democrats stay in power, but make sure we get our own affairs in order as soon as we can.

Build a Europe ready to defend our own territory.

If we stand divided, we are toast.

If we stand together, we can and we will defeat the evil on our border.

Dear friends,

Peace and security are not just about Russia and Ukraine, Israel and Palestine, or any other armed conflict.

They are also about climate, energy, migration, health and work.

The EU we need right now should be able to answer the Five Big

Questions of our time:

First: do you wish for green(er) industry, a healthier continent and a cleaner country?

Then put Europe first

If we work together, we can harness the power of the sun in Spain, of water in Scandinavia and the wind power of our North Sea.

We will create European funds to mine, develop and recycle the critical raw materials we desperately need.

And don’t forget: this is the time to heal nature and agriculture.

The soul of Europe is not only in our cities, squares and cathedrals,

but also in our forests, flatlands and hills.

Local food in a healthy landscape – that’s the mission.

No time to waste: let’s end all bio-industry and ban pesticides now!

Second: do you want more money at the end of the month?

Then put Europe first.

Let Europe enforce better pay and conditions.

Let Europe spread child care as a public good to all of Europe, setting people free and sparking economic growth.

We make our money in Europe.

So let’s strike fair and green trade deals around the globe.

This is not a time for complacency, but for ambition!

Not for less, but for more!

Third: do you want a digital world based on your values?

Then put Europe first.

Let’s stop building malfunctioning lie detection systems for migrants,

And start using AI to make wind turbines perform better;

Quit spending public money on algorithms for huge companies,

start using machine-learning to map deforestation;

Let’s use our collective digital power in a positive way.

Fourth: do you have concerns about migration?

Then put Europe first.

The time to make failed deals with dictators is over.

Now is the time to build safe and legal routes

for those rightfully seeking shelter in Europe.

Protect our common European border,

so we can keep our inner borders open.

And let’s be grown-ups: we can each take our fair share of refugees.

Many hands make light work.

And last, most fundamentally: do you want to take away the fear of war?

Then put Europe first.

Give Europe your blessing in June, so we can finally defend ourselves on this great continent!

We can only maintain our individual sovereignty if we guard our collective solidarity.

We spend 240 billion euros on defense, the same as the Chinese, 3 times more than the Russians, and yet we are not capable to defend ourselves.

This is an insult to taxpayers all across Europe and it has to change.

We need a European pillar within NATO that can operate independently if and when needed.

We need a European minister of defense.

We must stop shying away from our own potential strength. We are a peace machine that has entered a war operation. Let’s act like it!

Our new European stability is based on our will to look into the future together as far as we can.

I myself call it: ‘Europe as our State of Being and Belonging’.

The European project was born out of the courage of its people.

We should prove that we hear each and every European,

respond to the anxieties of our fellow citizens.

The far-right nationalist elite is out of touch with what people want and need.

Liberal democrats need to stand up and give people a voice.

75% of Europeans want to give Ukraine the financial support it needs,

not cosy up to a Russian dictator.

77% of Europeans want a common defense and security policy,

not a complete denial of the reality of the world.

85% of Europeans want massive investments in renewable energy, not a complete denial of climate science.

Europe gives us power and agency. Allows us to deal with fear. Gives us hope.

And it is our responsibility, all of us here in this room, to make that hope heard.

Dear Europeans,

Our political family must never make the mistake of normalizing the far right.

We fight this election to defend liberty against tyranny.

Democracy against autocracy.

Stability against chaos.

If we enable and normalize politicians like Le Pen, Orban or Wilders,

we corrupt freedom.

We taint democracy.

We lose our right to speak.

This progressive liberal family

– our proud Alliance of Liberals and Democrats for Europe

and the Renew group in the European Parliament

– has welcomed our brave Ukrainian brothers and sisters.

I am grateful a few of them are here today.

Let us never betray them by collaborating with those who openly admire the Russian dictator that slaughtered their countrymen.

Let us be allies not of oppression, but of liberation.

That’s who we are.

That’s our liberal creed!

Dear European friends,

We must win the battle for Europe, from June 6 to 9.

Our friends in Poland have showed us it can be done.

So I ask you here in the room: please join us!

Staying silent is no longer your ticket to safety and security.

Let’s reach out to all those who are worried.

Hear their concerns.

Talk about Europe’s mission to retake control of our destiny.

And recognize that being afraid is sometimes part of life.

There is no shame in doubt.

Even Churchill, Veil, and Delors were not born Europeans

– but became convinced of the idea during their lifetimes.

Europe is something you can grasp somewhere in your life

– to never let go.

That was certainly the case for François Mitterrand,

one of the signatories of the Maastricht Treaty.

His campaign ran the optimistic slogan:

‘L’avenir c’est maintenant’.

L’avenir c’est maintenant.

That’s where we are. That’s the spirit we need.

Not to foresee the future, but to invent it.

Not later. Now.

The future is now.

Die Zukunft ist jetzt.

El futuro es ahora.

De toekomst is nu.

Or, in the words of our European, Ukranian friends…

Maybutnye vzhe zaraz

Vrijheid is niet vanzelfsprekend. Hannie Schaftlezing door Sigrid Kaag

Minister Sigrid Kaag houdt in Haarlem de jaarlijkse Hannie Schaftlezing. Vrijheid, verdraagzaamheid en het tegengaan van discriminatie zijn de waarden die Hannie Schaft, het Meisje met het Rode Haar, inspireerden tot haar verzetsdaden. Vandaag de dag zijn deze waarden nog steeds actueel. Vrijheid is niet vanzelfsprekend.

Geachte familieleden van Hannie Schaft,

Geachte familieleden van Truus en Freddie Oversteegen,

In tijden van bezetting ligt vrijheid besloten in een keuze. De keuze of je onrecht en intolerantie accepteert, of dat je hiertegen in verzet komt. De keuze om je neer te leggen bij je lot, of om op te staan en je stem te laten horen. Om te handelen, niet wanneer het makkelijk en zonder gevaar is, maar wanneer het uitmaakt.

Hannie Schaft wist wat die vrijheid was. Zelfs onder het juk van de bezetter leefde zij vrij. Tot het bittere einde.

Vandaag herdenken wij haar. Waar zij voor stond en wie zij was. Wat zij vandaag de dag nog altijd voor ons land betekent. Om ons het leven van Hannie Schaft te herinneren, moeten wij beginnen bij haar einde.

Hannie Schaft werd op 17 april 1945 door de Duitse bezetters gefusilleerd in de duinen. Wanneer het eerste schot haar slechts verwondde, zou ze geroepen hebben dat zij zelf beter kon schieten. Of dit echt zo is durf ik niet te zeggen. Volgens een andere overlevering stootte ze een pijnkreet uit, waarna een tweede salvo een einde maakte aan haar leven. Ze werd haastig begraven; een paar lokken van haar rode haar bleven boven het zand uit steken. Zo snel wilden de politiemannen en soldaten van hun vuile werk af zijn. Hiermee kwam een tragisch einde aan een kort maar uitzonderlijk leven. Hannie Schaft werd slechts 24 jaar oud.

Bij het herinneren van Hannie Schaft denken wij natuurlijk aan haar laatste momenten. De angst die zij gevoeld moet hebben, de stille waardigheid waarmee zij haar gevangenschap en executie gedragen heeft. Maar ook haar daden: het stelen van persoonsbewijzen, de sabotageacties, de aanslagen. Waarom besloot deze jonge vrouw om alles in de waagschaal te stellen en deel te nemen aan de gewapende strijd?

Haar jeugd bevat weinig voortekenen van haar latere rol. Ze groeide op in een teruggetrokken onderwijzersgezin. Ze was een ingetogen kind, serieus voor haar leeftijd. Ze kon fel uit de hoek komen. Op school schreef ze een uiterst kritisch opstel over de Volkenbond, waarin ze zich frustreerde over hoe weinig de organisatie voor elkaar kreeg in Abessinië. Toch wilde ze er later gaan werken. Die ambitie zou haar niet meer loslaten. Ze ging rechten studeren in Amsterdam, waarbij zij zich in het volkenrecht specialiseerde. Volgens een studievriendin wilde ze niets liever dan na de oorlog naar Genève vertrekken om de Volkenbond nieuw leven in te blazen. Om zich in te zetten voor vrede en recht.

Aan het begin van de oorlog was ze haast nog een meisje. Ze was pas kort daarvoor begonnen met haar rechtenstudie. Ze had in haar vriendenkring ook Joodse vriendinnen, en richtte samen met twee andere studentes een nieuw dispuut op.

Ze was gedreven, slim, ambitieus en stond midden in het studentenleven. Ze was dus eigenlijk net zoals vele andere jonge vrouwen. En precies dat maakt haar zo bijzonder.

Want het zijn juist gewone mensen die soms hele ongewone keuzes maken, en daarmee de geschiedenis veranderen. Het is begrijpelijk dat we onze helden op een voetstuk plaatsen, maar slechts weinigen van hen waren heldhaftig voordat zij, gedwongen door omstandigheden, de keuzes maakten waardoor zij helden werden. Dat is voor mij dan ook juist het uitzonderlijke: dat hele gewone mensen tot grote dingen in staat zijn, wanneer zij daarvoor kiezen.

Dat is wat Hannie Schaft bijzonder maakte. Dat is, denk ik, waarom zij nog steeds herinnerd en bewonderd wordt. Dat is waarom het een voorrecht is om hier vandaag te mogen spreken bij haar herdenking.

Dames en heren,

In een cynische constatering over zijn eigen terreur zei Stalin ooit dat, waar één dood een tragedie is, een miljoen doden slechts een statistisch gegeven zijn. Het is een wrede waarheid. Maar het omgekeerde is gelukkig ook waar. Als het lot van miljoenen ons weinig zegt, is het juist het leven van het individu dat ons inspireert. Het zijn voorbeelden als die van Hannie Schaft die mensen aanzetten tot hoop, tot weerstand, tot idealisme.

En gelukkig waren, en zijn, er meer mensen zoals Hannie Schaft.

Truus en Freddie Overstegen maakten deel uit van dezelfde verzetsgroep. In 2014 kregen zij als late, maar dankbare erkenning voor hun verzetswerk het Mobilisatie-Oorlogskruis opgespeld door minister-president Mark Rutte.

Gisela Wieberdink-Söhnlein, ook een Amsterdamse rechtenstudente, woonde tegenover het Gestapo-hoofdkantoor in Amsterdam. Een keurig meisje, dat niet als rebels bekendstond. Desondanks sloot ze zich aan bij de verzetsgroep het kindercomité, en bracht zo vele Joodse kinderen in veiligheid, door hen naar onderduikadressen te sturen. “Het moest gewoon gebeuren”, zou ze later bescheiden over haar verzetswerk zeggen. Ze werd gearresteerd en gevangengezet in Ravensbrück. Ze overleefde de oorlog.

Helena Kuipers-Rietberg, in het verzet bekend als tante Riek, wordt ook wel de stille kracht achter de Landelijke Organisatie voor Hulp aan Onderduikers genoemd. Ze was gereformeerd, en redde vanuit die overtuiging vele levens. Onder het mom van bijbelbijeenkomsten bracht zij door het hele land mensen bij elkaar en hielp hen aan onderduikadressen. Ze werd verraden en kwam ook in Ravensbrück terecht, waar zij in 1944 overleed.

Zij waren mensen zoals u. Gewone mensen, die onder uitzonderlijke omstandigheden besloten om buitengewone dingen te doen. Zij waren mensen die ons, vandaag de dag, met de vraag presenteren: wat zouden wij gedaan hebben? Durven wij ook hun keuzes te maken?

De Wit-Russische essayist en historica Svetlana Alexijevitsj schrijft in haar boek, ‘De oorlog heeft geen vrouwengezicht’, dat de geschiedenis in elk van ons zit. ‘De een met een halve bladzij, de ander met twee, drie. Samen schrijven we het boek van de tijd. Ieder schreeuwt zijn waarheid. Een nachtmerrie van nuances.’

Alexijevitsj toont het schaduwspel van deze nachtmerrie vanuit vrouwenperspectief, want, schrijft zij ‘hun oorlog heeft een geur, een kleur, een gedetailleerde beleving van het menselijk bestaan zelf. Deze verhalen gaan niet over hoe ze terugtrekken en aanvoeren, maar over lachen en lijden.’ Het is een geschiedenis van de menselijke ziel.’ Dat zie ik ook terug in de geschiedenis van Hannie Schaft.

Dames en Heren,

Door te herinneren brengen wij de gevallenen terug onder de levenden.

Laten wij daarom niet vergeten dat ook zij geleefd hebben. Want al deze vrouwen waren geen onaantastbare helden. Zij waren meer dan onze gestolde herinnering van hun heldendaden. Zij waren mensen van vlees en bloed. Ook Hannie Schaft had goede en slechte dagen, werd verliefd en was gebroken toen haar geliefde gedood werd.

Door de enkelen te herdenken, eren wij de velen. Maar wij bewijzen hen een slechte dienst als het bij plechtigheden blijft.

Want wereldwijd zijn er ook op dit moment velen die onderdrukking aan den lijve ondervinden. mensen die gekleineerd worden, die onrecht ervaren, of het zien gebeuren.

Hier in Europa zijn we van ver gekomen. Wij hebben onze geschiedenis van conflict getemperd en botsen nu met elkaar in de vergaderzalen van Brussel en Straatsburg, in plaats van op slagvelden rondom deze steden.

Dit maakt Europa tot een relatief rustige haven, in een steeds onrustiger wordende wereld, maar ook hier lijken we soms het verleden te vergeten. De filosoof Isaiah Berlin schreef ooit een essay over nationalisme, wat hij ‘de gebogen twijg’ noemde. Europa, zo stelde hij, is een continent met twee zielen in haar borst. De rationele geest van de verlichting, en de romantische geest van de groep en de natie. De mentaliteit van de verlichting is ordenend, maar kil, waar de geest van het romanticisme vurig is, maar uitsluitend. Europa beweegt volgens Berlin tussen deze twee uitersten. Buigt de twijg te ver door, dan zwiept hij terug. De oorlog waarin Hannie Schaft stierf was het uiterste gevolg van opgezweepte groepsverheerlijking. Het gevaar van wij-zij denken, van het reduceren van mensen tot de Ander. Na de oorlog hebben de landen van Europa, Duitsland voorop, de twijg weer teruggebogen, misschien te ver – tot het punt van afstandelijke technocratie, waar mensen nu weer op reageren.

Want ik zie kleine takjes opnieuw losbreken.

Racisme, xenofobie en antisemitisme steken opnieuw de kop op. We lijken soms af te koersen op een samenleving waarin het normaal is om anderen de schuld te geven van problemen. Waarin we elkaar eindeloos de maat nemen, in plaats van samen aan oplossingen te werken. Wij dreigen zo weer te vervallen in een vernietigend en zinloos wij-zij denken, van leeg en hatelijk schreeuwen op Twitter, in plaats van kleine handelingen te doen in de echte wereld, waarmee je anderen helpt.

Dit zie ik in heel Europa. Van de straten tot aan de parlementen. Ik zie het bij de racistische of antisemitische spreekkoren bij voetbalwedstrijden, maar ook bij de Italiaanse senator en Holocaust-overlevende Liliana Segre. Zij ontvangt dagelijks honderden haatbericht. Toen zij een voorstel deed voor een parlementair onderzoek naar racisme en antisemitisme, en dit voorstel werd aangenomen, stond de Senaat op om voor haar te applaudisseren. Maar de rechtse oppositie, onder leiding van Matteo Salvini bleef zitten.

Dames en heren,

Wij moeten nooit blijven zitten. Wanneer individuen worden gereduceerd tot De Ander, moeten wij ons uitspreken. Wanneer mensen vermorzeld worden door geweld of onvrijheid, is het onze plicht om hen te helpen.

Gewone maar dappere mensen zoals Hannie Schaft hebben het hoogste offer gebracht in de strijd tegen uitsluiting. Het is aan ons om de vlam die zij ontstoken hebben te laten branden, ook in het Europa van de 21

eeuw. Want vrijheid is meer dan het ontbreken van wapengekletter. Alleen wanneer wij onze verantwoordelijkheid durven nemen zijn wij daadwerkelijk vrij.

Dat is wat de herinnering van Hannie Schaft voor mij betekent. Het is de keuze om je te verzetten tegen onrecht, juist wanneer die keuze moeilijk is.

Achteraf, wanneer we veilig thuis zitten en een oorlogsfilm kijken of een spannende roman lezen is het makkelijk om je voor te stellen dat je dezelfde keuzes zou maken als de helden uit die verhalen. Maar als het moment om te kiezen zich aandient valt die keuze de meesten van ons waarschijnlijk zwaar. Echte vrijheid kan immers ook een zware verantwoordelijkheid zijn. Maar juist in die vrijheid ligt onze diepste waardigheid besloten: de wetenschap dat ook wanneer ons lichaam gebonden en geslagen is, onze ziel toch vrij is.

Hannie Schaft zou nooit voor de Volkenbond gaan werken. De oorlog had de machteloosheid van de organisatie, die Hannie Schaft al in een schoolopstel had geconstateerd, pijnlijk blootgelegd.

Dit was voor velen duidelijk, daarom werd na de oorlog ook een nieuwe organisatie opgericht. Volgend jaar vieren we, behalve 75 jaar vrijheid, ook dat 75 jaar geleden de Verenigde Naties werden opgericht. Hiermee kreeg de zoektocht naar vrede en recht een nieuwe adem.

Ook deze organisatie is niet perfect, en doet volgens sommigen nooit genoeg. Maar, anders dan de Volkenbond heeft de VN een Veiligheidsraad waarin beslissingen worden genomen over oorlog en vrede, over sancties, over recht. Soms denk ik, dat als Hannie Schaft de oorlog overleefd had, dit de plek is waar ze terecht zou zijn gekomen. Hier zou ze anderen scherp hebben gehouden met haar grote rechtvaardigheidsgevoel. Hier zou ze mee hebben geholpen om de naoorlogse wereld beter en mooier te maken.

Maar ze mocht het niet mee maken. Dus is het aan ons.

In de zaal waarin de Veiligheidsraad vergadert hangt een grote wandschildering. In het midden hiervan is een feniks te zien, die herrijst uit de as van de verbrande wereld. Uit de chaos, vernietiging en droefenis van de oorlog werd hoop geboren.

Ik ben vaak in deze zaal geweest, en heb tijdens lange vergaderingen meer dan eens mijn blik over de wandschildering laten dwalen. Als ik ooit weer in deze zaal zit, zal ik nogmaals naar die muur kijken, en dan denk ik aan Hannie Schaft, en de idealen waarvoor zij gestorven is.

In haar offer ligt de verantwoordelijkheid besloten die wij nog altijd hebben. De verantwoordelijkheid om ons in woord en daad uit te spreken tegen onrecht en onderdrukking. Want net als zij, zijn wij gewone mensen, die dagelijks keuzes maken.

De vraag die ons rest, is of ook wij durven kiezen om daadwerkelijk vrij te zijn.

Dank u wel.

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Red de Amazone – Geen Mercosur zonder Parijs

De Amazone staat in brand, nog veel heftiger dan andere jaren. Daarnaast leidt ontbossing tot steeds verdere afbraak van het regenwoud. Alle reden om in actie te komen dus voor de longen van de aarde, is essentieel voor het leven op onze planeet, en onmisbaar om de opwarming van de aarde tegen te gaan.

Wat D66 betreft schaart Nederland zich daarom volmondig achter de recente oproep van de Franse president Macron: geen handtekening onder Mercosur als deze landen uit het Parijs-klimaatakkoord stappen. We moeten het oerwoud beschermen, het leven en de biodiversiteit die ermee samenhangen.

Met het aantreden van de Braziliaanse president Bolsonaro is de Amazone steeds verder onder druk komen te staan. Ontbossing neemt weer toe. Daarom vindt D66 dat afdwingbare afspraken over duurzaamheid en ontbossing onderdeel moeten zijn van het aankomende handelsakkoord. Die afspraken komen direct uit het Klimaatakkoord van Parijs.

“Het Amazonegebied bevindt zich weliswaar grotendeels in Brazilië, maar het is van onschatbare waarde voor het voortbestaan van de hele aarde. Daarom deinzen we niet terug om Bolsonaro te dwingen de afspraken uit Parijs na te komen”, aldus Tweede Kamerlid Achraf Bouali. “Macron heeft het startschot gegeven en Nederland moet die oproep volmondig ondersteunen. Gezamenlijk kunnen we een vuist maken.” Eerder riep Bouali via een motie de regering al op om het Wereld Natuur Fonds te steunen in het plan om een groter deel van de Amazone beschermd gebied te maken.

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook