Poliflw

Bronnie Ware was een palliatief verpleegkundige in Australië. Jarenlang heeft zij gesproken met mensen die op hun sterfbed lagen. Zij luisterde naar hun verhalen. En na een tijdje, toen ze veel verhalen had gehoord, ontdekte ze patronen in die verhalen. En ze schreef ze op. Ze noemde de zaken waar stervende mensen het meeste spijt van hadden.

Per jaar worden er meer dan 1.300 meisjes slachtoffer van seksuele uitbuiting. Per week komen er 25 slachtoffers bij. Dat is een hele schoolklas. Van die schoolklas komt nog niet één kind per week in beeld. De rest blijft onzichtbaar, wordt niet geholpen en niet beschermd, en de daders blijven op vrije voeten. Daar maak ik me zorgen over. Dat moet anders.

Stiekem ben ik best wel trots op onze vijfkoppige fractie. We vormen een hecht en goed op elkaar ingespeeld team: we kennen elkaars zwakke plek, tolereren elkaars nukkigheden en vullen elkaar perfect aan. Waar de één wat minder goed in is, helpt de ander. Waar de één iets over ’t hoofd ziet, wijst een ander daarop. We hebben verschillende persoonlijkheden, verschillende achtergronden. En: we kennen een gezonde mix van vrouwen en mannen.

“Noem mijn naam, en ik besta.”  Zo schreef een moeder van een levenloos geboren dochter mij. Het noemen van haar naam, het is de bevestiging van haar bestaan.

De erkenning van kinderen die levenloos ter wereld zijn gekomen of kort daarna overlijden is van groot belang voor ouders. Het verdriet is enorm groot als je dit overkomt. Het doet dan ook extra pijn als je kind voor de wet nooit heeft bestaan. Want je kind heeft wel degelijk echt bestaan en de ouders zijn ook echt ouders geworden van dit kind.

En toch bestaat de mogelijkheid nog niet om de naam van een levenloos geboren kindje vast te leggen. De moeder die mij schreef startte daarom met andere ouders een petitie met als missie dat levenloos geboren kinderen ook worden erkend en zichtbaar zijn in de administratieve systemen van de overheid. Ruim 82.000 mensen tekenden de petitie «Ik wil ook in het BRP!». Het laat zien hoe breed de behoefte aan erkenning leeft.

De petitie leidde er toe dat we vandaag in de Tweede Kamer spraken over een wetsvoorstel, ingediend door het kabinet, om die mogelijkheid alsnog te bieden. Door de naam van een levenloos geboren kind bij de gegevens van de ouders, als zij dat wensen, in de Basisregistratie Personen op te nemen. Dat is het register waar alle inwoners van Nederland in staan. 

Dat met dit wetsvoorstel de oproep van de ouders en de vele ondertekenaars van de petitie omgezet wordt in wetgeving, is heel mooi. De initiatiefnemers zaten vandaag op de publieke tribune om het debat te volgen en zagen hoe eensgezind de Tweede Kamer was in de steun voor deze wet. 

Met deze stap komt terecht tot uitdrukking dat elk leven waardevol is, hoe kort het ook is geweest en of het kindje bij de geboorte leefde of niet.

 Vandaag zetten we de stap naar erkenning van deze kinderen.

 Noem hun naam, en zij bestaan.

Labels: Stieneke van der Graaf

Gert-Jan Segers spreekt op dinsdag 25 september over zijn boek 'Voorwaarden voor vrede' tijdens een Birgitta-bijeenkomst. Tijd en locatie: 20:00 - 21:30 uur, H. Laurentiuskerk, Oude Baan 1, Rosmalen. Informatie

Toen Maarten van der Weijden zich helemaal naar de gallemiezen zwom ten behoeve van bestrijding van kanker zag zelfs NRC Handelsblad de parallel met Jezus. De genezen patiënt die alles geeft om het leven van zijn zieke naaste te redden en die zo een voorbeeld voor ons allen is. 

Voor sommige mensen waren de heroïek en bewondering een beetje te gortig, maar het was ontegenzeggelijk een religieus moment in dit verder vaak seculiere land. Het evangelie heeft hier blijkbaar zulke sporen getrokken dat toen Maarten van der Weijden zwom, veel mensen zich Jezus herinnerden.

De korte Tsjechische film Most (‘de brug’) – te bekijken op YouTube – is een nog indringender eigentijdse hervertelling van het evangelie. In Most neemt de brugwachter zijn zoontje mee naar zijn werk en hij doet daar wat hij moet doen. Hij opent de spoorbrug voor een naderend schip. Terwijl de brug open staat, verliest de brugwachter zijn aandacht en is het zijn zoontje die in de verte een stoomtrein ziet naderen. De jongen bevindt zich een stuk verderop op de brug en hij probeert eerst nog zijn vader in het brugwachtershuisje te waarschuwen. Terwijl je als kijker weet dat een groot drama niet meer te vermijden is, zie je in losse fragmenten hoe passagiers de trein instappen en daarna onbekommerd naar buiten kijken waar het wisselende landschap zich aan hen voorbij trekt. Tussen alle passagiers wordt er even ingezoomd op een verslaafde vrouw die in een afgelegen coupé een lepel aan het verwarmen is.

tot zijn afgrijzenDe brugwachter ziet de rook van de stoomtrein pas als het al bijna te laat is. Tegelijkertijd ziet hij dat zijn zoontje een stukje verderop zich met een uiterste krachtsinspanning vooroverbuigt om met de noodhendel de spoorbrug te laten zakken en de passagiers te redden. Maar de vader ziet daarna ook dat de jongen zich te ver vooroverbuigt en tot zijn afgrijzen valt zijn zoontje naar beneden in het mechanische gedeelte van de brug. Daarna staat hij voor de korte en afgrijselijke keus: laat hij de brug open om het leven van zijn zoontje te redden, waardoor de niets vermoedende treinpassagiers naar beneden zullen storten en velen de dood zullen vinden? Of laat hij de brug zakken en redt hij zo alle treinpassagiers, maar offert hij zijn zoontje op?

Als de trein vol leven langs de net gesloten brug dendert, is er even oogcontact tussen de verslaafde vrouw in de trein met een aansteker en lepel in haar handen en de huilende vader met een van pijn vertrokken gezicht langs het spoor. Even later loopt hij met het lijk van zijn zoontje naar zijn brugwachtershuisje. Hartverscheurend.

Als daarna het leven weer zijn gang neemt, is er een paar jaar later opnieuw een woordeloze ontmoeting tussen de vrouw die in de trein zat en de brugwachter die haar leven redde. De vrouw ziet er gezond uit, is zelfs moeder geworden en passeert met haar kind op de arm de brugwachter die door de stad slentert. Blikken kruisen elkaar, een verlegen glimlach wordt gewisseld. Het kind op de arm van zijn moeder legt zijn hoofd op haar schouders en kijkt de brugwachter vrolijk aan. En dan breekt de lach door op het gezicht van de vader die zijn zoon opofferde, strekt hij de handen ten hemel en viert hij het leven.

bijtende zelfkritiekHet was voor een vrouw die zich kapot aan het spuiten was dat de vader het leven van zijn zoon gaf. Het was de verslaafde vrouw die in de pijn op het gezicht van de vader zijn liefde voor haar zag. Het veranderde alles bij haar en in plaats van de dood koos ze voor het leven. Nieuw leven. Misschien zat je ook wel in die trein, maar is alles langs je heengegaan. Het is in ieder geval nu de vraag of de liefde die je krijgt tot een wending in je leven leidt. Mag het een keer afgelopen zijn met die bijtende zelfkritiek en je vruchteloze zelfbeklag, of met dat cynisme, die bitterheid over andere mensen en die genadeloze kritiek op iedereen behalve jezelf?

En als je die film niets vindt of het evangelie ongelezen laat, denk anders dan nog een keer aan Maarten van der Weijden. Wat zou jij kunnen doen voor een ander?

Deze column verscheen ook op 4 september in het Nederlands Dagblad

Labels: Gert-Jan Segers, Column