Poliflw

Door Gijs van Dijk op 28 november 2019 Delen  

De Participatiewet voldoet niet en moet fundamenteel op de schop. Die conclusie mogen we na de eindevaluatie van het SCP wel trekken. Staatssecretaris Tamara van Ark (VVD) onderschrijft de belangrijkste conclusies, maar kiest toch voor het verplicht stellen van een dwingende tegenprestatie. Terwijl SCP-directeur Kim Putters expliciet stelt dat deze niet ‘bijdraagt aan het vinden van werk’. Werkgevers zitten nu eenmaal niet te wachten op mensen die verplicht worden iets te doen wat ze niet willen.

Tijd voor een andere manier van denken

Tijd voor een andere manier van denken, zou je zeggen. Maar helaas schiet het kabinet in een pavlov-reactie: wantrouwen. Wantrouwen in gemeenten, die blijkbaar alleen met een dictaat uit Den Haag van de Participatiewet een succes kunnen maken. Maar vooral wantrouwen richting de kwetsbare mensen die het vaak niet makkelijk hebben en wel wat liefde kunnen gebruiken.

Wie praat met mensen die al lang zonder werk zitten, ziet dat ‘niet willen’ nauwelijks aan de orde is. ‘Nog niet kunnen’ wel. Het hardnekkige en misplaatste VVD-cliché is dat van de thuis op de bank zittende, niet vooruit te branden bijstandsgerechtigde. In werkelijkheid is een groot deel van deze mensen mantelzorger. Of men doet nuttig en waardevol vrijwilligerswerk.

Voor veel van deze mensen is de afstand tot de arbeidsmarkt simpelweg te groot. Zij kampen met fysieke gezondheidsproblemen, hebben schulden of verkeren mentaal in zwaar weer. Deze groep help je niet door ze verder te korten. Wel door ze met vertrouwen tegemoet te treden, in een persoonlijk en motiverend gesprek te kijken waar de mogelijkheden liggen en op basis daarvan een intensief, langdurig en doelgericht traject te beginnen. Persoonlijke begeleiding, met als mogelijk doel werk op de reguliere arbeidsmarkt. Maar ook met betere begeleiding zal de arbeidsmarkt voor een groep onbereikbaar blijven.

Dat bereiken we niet met dwang, maar met vertrouwen

Als gemeente willen we ervoor zorgen dat alle inwoners op hun manier van waarde zijn.  Dat bereiken we niet met dwang, maar met vertrouwen. Niet door papier te prikken, maar door samen het sociale isolement te doorbreken en met buurtbewoners een stukje te gaan wandelen. Niet door achter ieder verkeerd ingevuld formulier kwade bedoelingen te zien, maar door met beter welzijnswerk samen de achterliggende problemen te lijf te gaan. Niet door koste wat kost op zoek te gaan naar een tijdelijk en slecht betaald dienstverband, maar met het bieden van een basisbaan (denk aan een conciërge op de basisschool), waar iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt thuis én maatschappelijk van grote waarde is.

Kabinet, kom met gerichte aanpassingen in de Participatiewet en vergeet vooral het verplichten van de vaak totaal contraproductieve tegenprestatie

Gijs van Dijk, Tweede Kamerlid PvdA, en PvdA-wethouders van: Oldambt, Groningen, Heerde, Laarbeek, Enschede, Gouda, Langedijk, Someren, Haaksbergen, Hattem, Westerkwartier en Valkenswaard.

Tweede Kamerlid

Goed nieuws! Werken loont steeds meer in Nederland. De afgelopen jaren zijn duizenden alleenstaande ouders weer aan het werk gegaan. Lees 👉 http://bit.ly/meermensenaanhetwerk

Door Gijs van Dijk op 15 februari 2019 Delen  

Te vaak betekent armoede nu dat je niet meer mee kunt doen aan de maatschappij. Dat je in de greep komt van een systeem dat niet jouw belang, maar dat van de schuldeiser voorop stelt. Ook de overheid doet daar aan mee. Wantrouwen is het uitgangspunt, boetes en verplichtingen het instrument. Er worden winsten gemaakt met de doorverkoop van schulden, terwijl mensen steeds verder klem komen te zitten. Tijd voor een alternatief dat uitgaat van vertrouwen en vooruitgang!

Gister was in de Tweede Kamer een debat over armoede en schulden.

Gister was in de Tweede Kamer een debat over armoede en schulden. De VVD liet zich weer eens van haar slechtste kant zien: “Als je die stapeling van boetes niet wilt, moet je zorgen dat je geen boete krijgt.” Aldus de minister voor rechtsbescherming Sander Dekker. Schulden zijn volgens hem “vermijdbaar.” Eigen schuld, dikke bult; zeggen de liberalen.

De kernvraag in het debat is wat voor mensbeeld je hebt.

De kernvraag in het debat is wat voor mensbeeld je hebt. De liberalen van de VVD (en het huidige beleid) gaan uit van wantrouwen. Het is een somber mensbeeld waarbij alles in je leven je eigen verdienste of eigen schuld is, waar je mensen in de problemen moet beboeten en hard moet aanpakken. Uitgangspunt is dat je mensen in problemen met wantrouwen, procedures en verplichtingen tegemoet moet treden, zij hebben het immers aan zichzelf te danken…

Er is een vrolijker alternatief. Een alternatief dat uitgaat van vertrouwen. Een alternatief waarbij we weten dat niemand helemaal self made is. Dat rijkdom of armoede niet compleet aan jezelf te danken of te wijten is. Een perspectief dat ervan uitgaat dat als je mensen perspectief en ruimte geeft, dat zij samen met anderen tot de beste oplossingen kunnen komen. Dat echte vooruitgang mogelijk is, ook als je arm bent en in de schulden zit. Dat je mensen dan niet een schop na moet geven, maar een arm om de schouder.

Echte vooruitgang is mogelijk, ook als je arm bent en in de schulden zit.

Ik wil de minister bij deze uitnodigen om een keertje mee te gaan naar Crooswijk in Rotterdam, Heechtero-Schieringen in Leeuwarden, Stokhasselt in Tilburg of Paddepoel in Groningen. Ik wil hem graag laten zien dat de huidige aanpak – waarbij boetes (ook vanuit de overheid) zich in razend tempo kunnen opstapelen – niemand helpt. Ik wil hem laten zien dat mensen waarbij het water aan de lippen staat, geen keuze hebben. Dat boetes niet vermijdbaar zijn als de belastingdienst onverwacht 500 euro afschrijft. Ik wil hem ook laten zien wat heel veel partijen – energiebedrijven, zorgverzekeraars, gemeenten, welzijnsorganisaties – al weten: dat je mensen in armoede en schulden perspectief en vertrouwen moet geven. Dat dit de enige aanpak is die echt helpt.

Ik wil de minister graag laten zien dat de huidige aanpak – waarbij boetes zich in razend tempo kunnen opstapelen – niemand helpt.

Tweede Kamerlid