Poliflw

Regels voor bijstandgerechtigden zijn vaak onnodig ingewikkeld. Dat zorgt ervoor dat er af en toe fouten worden gemaakt, zoals een onterechte hogere uitkering. Sommige Amsterdammers kunnen in financiële problemen komen als zij een teveel betaalde uitkering moeten terugbetalen. Het college heeft daarom besloten teveel betaalde bijstand voortaan niet meer terug te vorderen als een bijstandsgerechtigde niets te verwijten valt.

Wethouder Rutger Groot Wassink (GroenLinks): “Ik wil niet langer dat mensen die zich aan de regels houden de dupe worden van fouten die de gemeente maakt. Het is onacceptabel dat Amsterdammers hierdoor in financiële problemen komen en het past niet bij de manier waarop dit college haar rol als schuldeiser wil invullen. Ik vind het natuurlijk ook belangrijk dat deze fouten in de toekomst niet meer worden gemaakt. Daarom wordt gewerkt aan verbetering van onze dienstverlening en werkwijze.”

Wie (tijdelijk) niet in staat is zelf in het levensonderhoud te voorzien, kan een beroep doen op een bijstandsuitkering. Daarbij is het streven altijd dat mensen zo snel mogelijk weer zelf voor hun inkomen kunnen zorgen. Parttime werk helpt daarbij, omdat bewezen is dat mensen die parttime werken een veel grotere kans hebben op een fulltime baan. Maar het verrekenen van wisselende inkomsten uit parttime werk is complex en foutgevoelig. Dit zorgt ervoor dat Amsterdammers soms buiten hun schuld bijstand moeten terugbetalen. Tirza de Fockert: “Het terugvorderen van teveel uitgekeerde bijstand kan plotseling voor grote schulden zorgen bij Amsterdammers. Het is wrang dat mensen, die zich juist uit de armoede proberen te werken, door fouten van de gemeente dieper in de problemen komen. De fractie van GroenLinks is dan ook erg blij dat dit college besluit haar eigen fouten te betalen.” De gemeente wil met deze maatregel ervoor zorgen dat het verrekenen van inkomsten geen belemmering meer is om parttime aan de slag te gaan.

“Wij geloven dat mensen mee willen doen in de samenleving. De gemeente is er om mensen te begeleiden en te ondersteunen die dat nodig hebben. Dwang en repressie helpen niet om mensen aan het werk te krijgen – hulp en aandacht wel. We blijven ons daarom verzetten tegen de verplichte tegenprestatie voor een uitkering.” Deze tekst komt uit het verkiezingsprogramma van GroenLinks Amsterdam. En ook nu we in het college zitten spreken we vóór de mensen in plaats van vóór de regels. Daar ben ik trots op. 

Willen wij dat mensen koste wat het kost werken? Ook als het niet voor een eerlijk loon is, maar enkel als vereiste, als tegenprestatie? Wat GroenLinks betreft niet! In onze samenleving is solidariteit een begrip dat steeds minder gedragen wordt. Terwijl in samenwerking onze kracht schuilt. Die samenwerking betekent niet dat we van iedereen hetzelfde moeten verwachten. Niet iedereen kan hetzelfde en niet iedereen wil hetzelfde. Het gaat om maatwerk. Dat is precies hoe we in Amsterdam invulling geven aan de participatiewet: met banenplannen, een Jongerenpunt, persoonlijke aandacht en begeleiding voor mensen in de bijstand, mogelijkheden tot vrijwilligerswerk en taaltrajecten.

Solidariteit lijkt tegenwoordig bijna afhankelijk te zijn van hoeveel geld iets kost, terwijl het recht op leven, op rond kunnen komen, een fundamenteel recht is in ons land. De verzorgingsstaat waar mensen die het beter hadden solidair waren met mensen die het minder hadden, is een prachtige grondhouding waar we voor moeten vechten! Overleven in Amsterdam met alleen een inkomen uit de bijstand is geen luxe. Wat wij in Amsterdam doen, is de Participatiewet ontdoen van zijn lelijke kanten en maatwerk bieden vanuit het uitgangspunt: ieder mens doet mee in onze samenleving. 

Vanuit Den Haag zeggen ze tegen alle Amsterdammers dat ze moeten werken voor hun geld, terwijl zo veel Amsterdammers al werken en toch in de armoede zitten; want loont werk nog wel? En vooral, welk werk loont nog? Is de bankier meer waard voor de maatschappij dan de mantelzorger? Is de marketingadviseur meer waard dan de kruidenier op de hoek? 

Met de toegenomen flexibilisering op de arbeidsmarkt en het afbreken van de sociale zekerheden in de afgelopen dertig jaar, moeten we onze ogen openen en kijken naar wat voor waarde we aan werk toedichten: werk is geen doel, werk is een middel. Daarnaast laat de evaluatie van de Participatiewet door het Sociaal Cultureel Planbureau zien dat zowel het effect van de wet buitengewoon gering is, maar ook dat de onderliggende aannames waar de wet op is gestoeld discutabel zijn. Dit betoogt ook onze wethouder Rutger Groot Wassink in zijn stuk in de Volkskrant. GroenLinks wil dat Amsterdammers eigenwaarde hebben, zich nuttig voelen, gelukkig en gezond zijn, genoeg geld hebben om te eten, kunnen zorgen voor hun zieke familieleden en daarvoor niet gekort worden op hun bijstand, dát is ons doel. Daar blijven we ons ondanks de gure rechtse wind uit Den Haag voor inzetten. 

Solidariteit betekent dat mensen inzien dat het vechten voor de belangen en rechten van anderen, ook in het belang is van henzelf. En dat staat of valt met vertrouwen. Vertrouwen dat de Participatiewet vervangt door meer regels en meer wantrouwen. Vertrouwen is niet in een deal uit te drukken zoals andere partijen denken. Dus niet voor wat, hoort wat! 

Gebrek aan oprecht vertrouwen ondermijnt de saamhorigheid in de samenleving en zet groepen mensen tegenover elkaar die bij een menselijke benadering veel meer begrip voor elkaar zouden hebben. Dit gaat namelijk niet alleen over werk of over geld. Dit gaat over hoe wij als stad met elkaar omgaan en wat ons meer waard is: geld of de mensen voor wie we alles doen?  GroenLinks kiest voor de mensen, alle mensen, zodat iedereen kan meedoen in onze stad, met of zonder werk!

Deniz Karaman (raadslid GroenLinks Amsterdam)

Amsterdammers kunnen de komende jaren 20,5 miljoen euro aan publieke middelen zelf begroten. Dat volgt uit de ‘beleidsbrief democratisering’ van wethouder Rutger Groot Wassink, die vandaag door de voltallige gemeenteraad werd aangenomen.

In de brief presenteert Groot Wassink verschillende initiatieven om de stad democratischer te maken. Een van de plannen is om de experimenten met het zogenoemde ‘buurtbegroten’ voort te zetten en uit te breiden. Dat betekent dat bewoners in buurten zelf kunnen bepalen waar de stad een deel van haar geld aan uitgeeft.

“Het tot nu toe meest actuele en in het oog springende experiment met buurtbegroten is West Begroot,” schrijft Groot Wassink in zijn brief. Iedereen kon online plannen indienen. Inwoners van West stemden vervolgens op de dertig beste initiatieven. Zo bepaalden ze waar een bedrag van 300.000 euro aan werd besteed.

West Begroot

De site werd in de eerste vijf weken na livegang al door 28.000 bezoekers bezocht. In totaal werden 216 plannen ingediend. 14.730 inwoners van West brachten een stem uit en 13 ingebrachte plannen worden uitgevoerd.

Zo is er 7.000 euro uitgetrokken voor het tegengaan van de muggenoverlast. 50.000 euro zal worden uitgegeven aan beter verlichte fiets- en looptunnels. Bekijk hier alle plannen: https://westbegroot.amsterdam.nl/plannen#showidea-141

Groot Wassink wil het buurtbegroten nu in alle stadsdelen gaan invoeren.

Meer dan ‘meepraten’

In het coalitieakkoord staat dat het college daar in 2019 2 miljoen euro voor heeft uitgetrokken. In 2020 is dat al 4 miljoen, in 2021 6 miljoen en in 2022 8,5 miljoen euro. In totaal is er deze collegeperiode 20,5 miljoen euro gereserveerd voor buurtbudgetten.

“Democratisering gaat verder dan meer mensen laten ‘meepraten’,” zegt GroenLinks-raadslid Lene Grooten in een reactie. “Amsterdammers moeten zelf hun stad gaan maken. Daarom is het goed dat er meer budget komt voor initiatieven en plannen van buurtbewoners zelf.”