Calimero-gedrag is mij niet eigen, maar in dit geval is er voldoende om over te klagen. Sterker nog: om het niet meer te pikken. Sinds het tijdperk van concessieverlening in het openbaar vervoer draait het om kosteneffectiviteit en niet om reisgemak, want kaartjes zijn alleen maar duurder en het aantal lijnen en diensten minder. Een kapitalistische gang van zaken die -zeker gezien de sociale ongelijkheid en onze duurzaamheidsopgave- zeer onwenselijk is en vraagt om een radicaal ander systeem.
Ook als we in acht nemen dat ons wegennet en spoorverbindingen niet lijken te bestaan voor de landelijke politiek, totdat de spreekwoordelijke emmer over loopt. Zo ook nu weer met de Maaslijn.
Uiteraard is het regionale vervoer en daarmee ook de verantwoordelijkheid voor het vastgoed over de randstedelijke schutting geflikkerd. Miljoenen betaalden onze gezinnen voor elektrificatie van iets wat onze toekomst is en een Rijksinvestering had moeten zijn. En nu wij in de Staten dachten alles voor de Maaslijn op de rit te hebben, ontspoort het project tóch nog een keer.
Foutieve calculaties van ProRail zorgen voor de nieuwste kostenoverschrijding die ons weer belastinggeld moet kosten. “Helemaal klaar zijn we er mee; in 2024 is het klaar zonder dat we er nog één euro extra aan besteden”, zo luidde het advies aan Den Haag.
Limburg is geen Niemandsland, niet het wormvormig aanhangsel van Nederland. Maar met verbinding naar Aken, Düsseldorf en Luik de corridor naar de rest van Europa. Waar mensen samenleven, ondanks het gebrek aan de eerste levensbehoefte die het OV tegenwoordig is.
Wat ons betreft is de lijn die we moeten volgen helder: een nationaal openbaar vervoer bedrijf, dat ook eigenaar is van het spoor. Een overheid die fors investeert om ook het “buitengebied” beter bereikbaar te maken, ons land fatsoenlijk laat aansluiten op het Europese spoorboekje en het reisgemak aan ons Limburgers teruggeeft, waar wij netjes belastingen voor betalen.
--- Jorge Wolters Gregorio ---
