Poliflw

De zorgmedewerkers kregen aan het begin van de coronacrisis nog een daverend applaus, maar zagen vervolgens wegrennende Kamerleden en voorstellen voor salarisverhoging keer op keer weggestemd worden.

SP, GroenLinks, PvdA en vakbonden CNV, FNV en NU'91 roepen iedereen op om 5 september mee te doen met de grootste online demonstratie ooit.

Dag in dag uit staan ze in de frontlinie: onze zorgmedewerkers. Zij verdienen meer dan applaus. Het is een politieke keuze om de lonen van zorgmedewerkers niet te verhogen. Daarom roepen we het kabinet op de mensen in de zorg te geven wat ze verdienen: structurele loonsverhoging en een verlaging van de werkdruk.

We komen hier als politieke partijen en vakbonden gezamenlijk voor in actie.

Doe mee en ga op 5 september om 14.00 naar meerdanapplaus.nl om je solidariteit richting de zorgmedewerkers te laten zien en je te laten horen richting dit kabinet.

Zie ook:

https://meerdanapplaus.nl/

Iedere wethouder ‘Werk en Inkomen’ laat graag weten dat er minder mensen werkloos zijn in de gemeente en bijna altijd wordt de link gelegd naar het door het college geweldig uitgevoerde beleid. Wat niet verteld wordt is dat mensen via de achterdeur er uitgewerkt worden om vervolgens via de voordeur een nog goedkopere werknemer in huis te halen. Ervaringsdeskundige Arjen Rijst (51) uit Wormerveer doet zijn verhaal.

Door: Willem Croese

Na zijn opleiding als edelsmid wilde de Wormerveerder aan de slag, maar helaas in zijn branche bleek het slecht te gaan en daarom kreeg hij geen baan. En daar stond Arjen dan. Zonder werk maar wel met een Bijstandsuitkering. Blij werd Arjen in 1990 toen hij een baan kreeg als conciërge op de basisschool De Mei in zijn woonplaats, het was een Melkertbaan dus gesubsidieerd. Na negen jaar werken kwam daar een eind aan. Hij vond het heerlijk werk: “De omgang met leraren en leerlingen was leuk. Kinderen zijn zo eerlijk en ik kreeg veel energie door hen.”

Opnieuw werkloos

Niet getreurd, want Arjen vond in het millenniumjaar 2000 een baan als edelsmid bij een diamantbedrijf in Amsterdam. De zaak had veel werk, het was druk waardoor er regelmatig overgewerkt moest worden maar de werkgever had geen tijd om hem te begeleiden. Na één maand stond de Wormerveerder weer op straat en na een korte periode werkloosheid verdiende hij de kost als uitzendkracht bij onder meer Forbo in Krommenie. Een jaar later kon Arjen aan de slag met een deeltijdbaan als edelsmid bij een juwelier. Aanvullend werd hij krantendistributeur voor de Persgroep vanuit zijn woonadres. In 2004 eindigde zijn contract bij de juwelier en in 2012 was het einde oefening bij de krantendistributie.

En weer was Arjen werkloos. Vanuit de WW belandde hij in de Bijstand. Vier jaar lang solliciteerde hij zich suf en kwam mede dankzij de crisis niet aan het werk. In het kader van de Participatiewet deed hij een cursus. “De psychologische druk was hoog. Sommigen barstten zelfs in huilen uit. Mensen namen ‘niet passende banen’. Wij werden klaargestoomd door ZZP’ers (Zelfstandigen Zonder Personeel).”

Huismeester

In het jaar 2016 moest Arjen een zogenaamde ‘elevator pitch’ doen. “Stel je voor dat je in een lift staat met iemand en dat je van de begane grond naar de vijfde etage moet. In die korte tijd moet je jezelf aan die persoon verkopen”, licht hij toe. Met het zweet in de handen stond Arjen achter het katheder in de raadszaal van het Stadhuis zich aan te prijzen tegenover zo’n vijftig mensen van onder meer uitzendbureaus. Hij kreeg een baan als huismeester in het Stadhuis van Zaanstad, maar niet in dienst van de gemeente, wel bij Eurest, een bedrijf dat ingehuurd wordt om facilitaire diensten uit te laten voeren.

“Ik was echt blij met de baan. Eindelijk werk en geen uitkering. Ik had weer geld te besteden, want in de Bijstand was het armoede”, aldus Arjen. Hij had plezier in zijn werk en dat om te beginnen voor een periode van twaalf maanden. “Toen ik begon had Zaanstad zelf twee mannen als huismeester in dienst. Zij zaten tegen hun pensioengerechtigde leeftijd aan. Ik volgde hen op, dus van twee huismeesters ging het naar één. Na twaalf maanden kreeg ik contractverlenging van Eurest voor nog een periode van elf maanden. En daar zat een addertje onder het gras, want in plaats van 24 maanden kwam naar het later bleek het bedrijf makkelijker van mij af met namelijk totaal 23 maanden. En ik moest in de tussentijd mijn opvolger inwerken die met twee dagen per week werken startte en na mijn vertrek voor slechts dertig uur per week aan de bak kon wat gelijk staat qua inkomsten aan de Bijstand die de man had voordat hij begon. Ook zijn baan is gesubsidieerd.”

Boos

Arjen noemt zijn ontslag als huismeester in het Stadhuis een ‘smerige truc’. Vanaf 9 september 2018 is de Wormerveerder weer werkloos. Intussen heeft hij zich als werkzoekende ingeschreven bij het UWV om in aanmerking te komen voor drie maanden WW en hierna begint alles van voor af aan. Het ontslag bleek ook nog eens te laat aangezegd te zijn door Eurest waarvoor hij hoopt in aanmerking te komen voor een zogenaamde ‘aanzegvergoeding’.

Het contract niet omzetten in een vast dienstverband speelde Eurest door niet de bal te spelen maar wel de man, het zou aan Arjen liggen. Bovendien was de subsidie voor hem op. “Ik ben zo boos. Niet verdrietig. Ik ben bestolen. Kwaad ben ik hierover. Iedereen mag het weten, want het is te gek voor woorden dat de gemeente zelf geen mensen in dienst heeft als huismeester van het Stadhuis maar het werk uitbesteedt aan de commerciële partij Eurest die nota bene subsidie ontving om mijn salaris te betalen.”

En zo komt de ex-werkloze via een ‘nepbaan’ uiteindelijk weer in de Bijstand. Wat zal de huidige verantwoordelijke wethouder Natasja Groothuismink (ROSA) hierover zeggen? Bij Arjen Rijst zakt de moed in de schoenen en hij is echt niet de enige die zich belazerd voelt en is.

De winsten zijn in 2017 opgelopen naar € 243.100 miljoen. Op iedere euro omzet is 33 cent winst gemaakt. Verzwegen wordt dat die winst door onze inzet vorig jaar met 9,5% is verhoogd. En wat zien wij daarvan terug? Het gemiddeld cao loon ging in 2017 vooruit met 1,5%.Maar de inflatie lag op minstens 1,4%, dus wat bleef er over, eigenlijk?

De geldschieters zijn er vandoor gegaan met de hele opbrengst van onze inspanningen. In twintig jaar is de winst meer dan vervijfvoudigd. Dus biedt onze economie alle kans op een groeiende welvaart voor iedereen. Toch blijft er een steeds kleiner deel over voor de bevolking. Zo gaat dat al meer dan 20 jaar. Ook van de economische hoogconjunctuur worden de werkenden niets wijzer.

Een echte vakbond gaat hierover de strijd aan. Eist een veel groter deel van de groeiende welvaart op voor de werkenden.

Waarom stijgen de lonen niet?

Dat ligt aan de machtsverhoudingen. Bedrijven en overheden zijn altijd uit op nog weer lagere loonkosten. Zoals met het over de hele linie terugschroeven van het aantal vaste banen. Ontduiking van de cao afspraken en overtreden van arbeidswetten, het is vaste prik in het wegtransport, op de zeevaart, in de schoonmaak, tuinbouw en op de werven.

Sommige bedrijven weigeren domweg jarenlang cao’s af te sluiten, zodat ze de lonen voor jongeren kunnen verlagen. Vooral winkelketens zijn daar berucht om.

De overheid onderhandelt niet, doet liever een bod van slikken of stikken. In de metaal zijn er altijd akties nodig om tot gesprek te komen. Weer anderen dwingen een zwak staande OR een akkoord af, zoals Jumbo en Action.

Bondsonderhandelaars tegen elkaar uitspelen is een andere truc. Er zijn bondsbestuurders die onder politieke druk makkelijk te misleiden zijn.

Zwakke bonden met geldgebrek worden met een kleine donatie overgehaald om een voor het personeel nadelige cao af te sluiten. Kwalijker nog zijn de lieden die aanpappen met het management. Of degenen die zich door een bedrijf laten inhuren om namens het personeel een cao mee af te sluiten. Zoals waar AVV zich toe leent.

Dit soort onderhandelaars is herhaaldelijk bereid geweest om in het belang van de werkgever, vakbonden met een inzet vanuit het personeel te weren uit het cao overleg.

Dus zijn zij medeverantwoordelijk voor de voortgaande roofbouw op werkend Nederland.

Hierom stijgen de lonen niet:

Deze neergang stoppen kan alleen door onze eigen vakorganisatie te versterken. Om een rechtvaardiger deel van de welvaart voor de werkenden op te eisen, zal er strijd nodig zijn, altijd.

Anderen doen het echt niet voor ons, dit moeten we helemaal zelf doen. In gezamenlijk optreden, in onderlinge solidariteit. Dat is de enige weg.

Een vakbond is veel meer dan een cao-fabriek. Aanvulling met individuele ondersteuning is niet genoeg. Zelfs het verdedigen van het belang van de werkenden is niet voldoende.

Na de tientallen jaren loonmatiging moet er eindelijk eens vooruitgang worden geboekt. Een echte vakbond is een organisatie die bereid en in staat is de werkenden daarvoor te organiseren en te mobiliseren.

Daarom  hebben we een zelfbewuste vakbond nodig. Zo’n vakbond bouwen we samen.

Voor fatsoenlijk werk, rechtvaardiger loon en menselijker arbeidsverhoudingen!

De gebruikte gegevens zijn afkomstig uit algemeen betrouwbaar geachte bronnen zoals: CPB, CBS, Eurostat, OESO, IMF, Wereldbank, Bloomberg, DNB, Het Financieele Dagblad, persberichten van FNV, CNV en de Unie, AWVN, Min SZW, verantwoording wordt gegeven op deze website:www.1meikomitee.net