“Elida was zeer verguld dat dit wetsvoorstel werd ingediend, maar plaatste ook wel kanttekeningen bij bepaalde aspecten. Een moeilijk punt was natuurlijk de laatste wilsverklaring. Dat gaat over de vraag of euthanasie ook mogelijk moet zijn voor mensen die deze wens eerder hebben verklaard en vastgelegd. Dat als ze bijvoorbeeld hun kinderen niet meer herkennen, ze euthanasie willen. Hun wil kunnen ze op dat moment niet meer uiten. Zit je dementerend in een verzorgingstehuis en blij te zingen, dan is het voor een huisarts heel moeilijk. Geef dan nog maar uitvoering aan die op papier gezette wens van vroeger. Deze laatste wilsverklaring hebben we in de huidige euthanasiewet niet geregeld. En is in de praktijk nog steeds veel discussie over.
Elida Tuinstra vond dat als jij doelbewust je laatste wilsverklaring continu hebt vernieuwd. En je weet wat je wilt, namelijk in zo’n situatie niet leven. Dat de huisarts maar over de brug moet komen. Maar dat ging destijds de meerderheid in de politiek te ver. Er is recent wel een uitspraak van de Hoge Raad geweest, waarin een huisarts werd vervolgd voor moord, maar is ontslagen van rechtsvervolging. Dat is een verruiming voor de praktijk, maar de wetstekst is nog steeds hetzelfde. Ik weet van artsen dat deze uitspraak toch wel bevrijdend werkt. De kans op vervolging is wel kleiner.
