Poliflw

Door Don Ceder op 15 maart 2022 om 14:32

Een mens bloeit op in gemeenschap, een kind groeit op in een gezin. Heel veel kinderen groeien op in stabiele gezinnen waar ze een goede basis meekrijgen voor de rest van hun leven. Bij tegenslag in het leven, wat ieder gezin op zijn tijd meemaakt, heeft een gezin soms 'krukken’ nodig ter ondersteuning. Het netwerk van familie, vrienden en buren kan hierin voorzien. Soms is een extra professionele steun in de rug nodig, waarbij de gemeente het eerste aanspreekpunt is. Daarbij moeten we waken voor de tendens van medicalisering en de gedachte dat elke situatie altijd om professionele hulp vraagt.

In de professionele jeugdzorg zetten veel hulpverleners zich met hart en ziel in voor goede zorg voor gezinnen, kinderen en jongeren. Tegelijkertijd kent de jeugdzorg ook een aantal forse uitdagingen die vragen om een passend antwoord.

1 op de 10 jongeren in Nederland, in 2020 bijna 430.000, heeft inmiddels te maken met jeugdzorg. En als we ons beperken tot de leeftijd 18 jaar dan is dat bijna 1 op 8[1]. Bijna 93% van deze jongeren krijgt (lichte) zorg en ondersteuning terwijl ze gewoon thuis wonen (jeugdhulp). De rest van de jongeren heeft complexere zorg nodig en/of woont in een instelling. Deze complexe zorgvragen bij jongeren kunnen sterk uiteenlopen: denk bijvoorbeeld aan multiproblematiek in huishoudens waar er sprake is ernstige psychiatrische klachten, verslavingen of een verstandelijke beperking. Het kan om kwetsbare jongeren gaan die steeds dieper in het criminele circuit worden gezogen of slachtoffers zijn geworden van loverboys en mensenhandel. Kortom: opgroeien in een kwetsbare omgeving kan voor veel ontwikkelproblemen bij jongeren zorgen en deze jongeren zouden de beste zorg moeten krijgen.

De toename van de vraag naar jeugdzorg vergroot ook de druk op gemeenten: van 2015 tot en met 2018 groeide het aantal jongeren dat jeugdhulp ontving met circa 50.000; een stijging van 13 procent. De gemeentelijke uitgaven aan jeugdzorg per jongere stegen in die jaren met 42 procent[2]. Daarnaast zijn er steeds meer signalen dat sommige zorg die geboden wordt niet altijd het gewenste resultaat heeft en zelfs tot schrijnende situaties leidt. (Zie bijv. het initiatief ‘Het vergeten kind’ rond de gesloten jeugdzorg.)

Al deze ontwikkelingen vragen om een kritische kijk op en een bijsturing van de visie van de overheid op jeugdhulp, jeugdbescherming en jeugdreclassering. Als er zoveel kinderen hulp nodig hebben dan vraagt dat ook om een eerlijke blik op de rol van gezin, familie, professionele hulp en roept dat de vraag op wat effectieve zorg voor kwetsbare kinderen is en wat niet. Het is belangrijk om te investeren in de veerkracht van een gezin. Tegelijkertijd hoort kwetsbaarheid bij het leven en ook problemen bij het dagelijks functioneren zijn hiervan niet uitgesloten. Een andere belangrijke vraag is daarbij: in hoeverre kunnen we als samenleving nog accepteren dat het leven niet altijd even perfect gaat? En kunnen we de sociale druk om kinderen aan een ideaalbeeld te laten voldoen verminderen?

We streven naar een samenleving waarin ieder kind veilig thuis opgroeit en zich gezond en stabiel kan ontwikkelen. En waar een kind, als dat om welke reden dan ook (even) niet kan, in ieder geval in een thuis opgevangen wordt. Daarvoor zijn volgens mij een aantal uitgangspunten en transformaties van belang. Dit heb ik opgeschreven in een zogenoemde startagenda. Ik ben gemotiveerd om hiermee aan de slag te gaan de komende periode. Want ieder kind verdient een thuis.

Door Mirjam Bikker op 21 december 2021 om 15:00

Dit debat voeren we op een moment dat er nog heel veel onzeker is. Maar afwachten is geen optie. Er is nog veel onbekend over de omikronvariant. De besmettelijkheid is veel hoger, zoveel is zeker. Over de ziektelast en de bescherming van vaccins moet nog veel duidelijk worden. Dat heeft het kabinet ook in de persconferentie duidelijk gemaakt.

Deze onzekerheid vraagt allereerst om acties nu, om topversnelling van de boosters, maar ook om realisme voor het vervolg. Er is niet één route, één makkelijke oplossing om hieruit te komen. Er is meer nodig. Vaccineren helpt, maar is niet het hele antwoord, dat zien we ook in landen met een hoge vaccinatiegraad om ons heen.

Daarom mijn eerste oproep aan het kabinet, spring niet in de valkuil van één oplossing, maar blijf investeren in al die zaken: in testcapaciteit, in innovatie van medicijnen, van luchtfiltering, van ventilatie. In beschermingsmogelijkheden van medewerkers. En ook juist in samen optrekken, met de werkgevers, met de vakbonden, met de VNG. Ook zij willen werken aan oplossingen om ook langdurig door deze tijd heen te komen. En daarom vraag ik het kabinet om ook hun geluiden, hun brieven positief op te pakken. En wat wordt het plan van het kabinet om juist de volksgezondheid en de grondrechten allebei zo goed mogelijk te waarborgen? Focus daarop bij een langetermijnroute. Samen bijvoorbeeld met het SCP. Formeer een IMT, in plaats van een OMT of: naast een OMT. Kijk naar wat werkt voor de hele samenleving.

Vaccineren is absoluut een antwoord. Niet het hele antwoord, maar wel een belangrijk stuk. En daarom vraag ik ook andersom, aan mensen die twijfelen of een besluit tot niet-vaccineren hadden genomen, om in deze reflectieve dagen dat ook nog eens te heroverwegen, of je daar bij blijft, of dat verstandig is. Want het is niet alleen een besluit over jezelf, maar ook over de mensen om je heen. Ik sta pal voor ieders vrijheid om die keuze te maken en dat zal ik ook blijven doen. Maar andersom vind ik dat bij die vrijheid dan ook past om jezelf de vraag te stellen: is dit de goede keuze? Dat is een verantwoordelijkheid waar we allemaal voor staan en daarom mijn oproep.

Voor nu is het goed dat het kabinet snel en slagvaardig de steunpakketten uitbreidt. De NOW voor werknemers, de TVL voor vaste lasten, de BBZ voor zelfstandigen. Tegelijk hebben we door de lange duur van de coronacrisis steeds meer te maken met schrijnende gevallen. Met ondernemers die in de referentieperiode of zwanger waren, of aan het verbouwen waren of nog niet waren gestart. We hebben daar vanuit verschillende fracties diverse keren aandacht voor gevraagd. Ik zie dat er stappen worden gezet, maar ik zie ook dat deze ondernemers moeten wachten, en wij dus ook, tot in de loop van het volgende kwartaal voor meer duidelijkheid. Terwijl juist voor deze groep vaak het water tot aan de lippen staat. Ik zeg het met groot respect voor allen die hier aan werken, ook heel veel ambtenaren dag en nacht; maar kom op kabinet en gemeenten, zie om naar deze schrijnende gevallen en handel barmhartig, zodat vooruitkijken naar de toekomst ook voor hen geldt.

Vorige week werd onze motie over testen aangenomen. Zelftesten rond de feestdagen. Het is heel mooi dat het kabinet nu aangeeft dit met een mediacampagne aan te moedigen. Ik zou zeggen: niet alleen vóór de feestdagen, maar juist ook ná de feestdagen, als je bijvoorbeeld je werkkring weer ontmoet. Laten we hopen dat die lockdown ook op een gegeven moment voorbij is, en zo snel mogelijk. Dus aan het kabinet de vraag: blijf het zelftesten alstublieft promoten na de belangrijke feestelijke ontmoetingsmomenten in kleine kring.

Het OMT onderzoekt of de omikronvariant vraagt om andere richtlijnen in de zorg rond persoonlijke beschermingsmiddelen. Maar zorgmedewerkers blijven ondertussen aankloppen dat zij nog onvoldoende beschikking hebben over beschermende maskers als FFP2 als ze die willen gebruiken, terwijl dit wel in de richtlijnen staat. Met de onzekerheid rond omikron in gedachten zou ik het kabinet echt willen vragen om er nogmaals op aan te dringen dat er voldoende van deze maskers beschikbaar zijn.

Ik dank het kabinet dat het met gemeenten snel een nieuw pakket maakt voor het sociaal en mentaal welzijn voor jongeren. Ik zou ook willen vragen om alsjeblieft de vinger aan de pols te houden juist als we zien dat de somberheid toeslaat en bijvoorbeeld ook zelfmoordpreventie echt van groot belang is en er discussie is over de financiële toekomst juist van deze lijn. Wordt daar extra ondersteund als het nodig is?

Het zijn donkere dagen zo rond Kerst en ze zijn nog ongewis ook. Maar tegelijk kunnen we er voor elkaar zijn, kunnen we licht brengen. Het kerstevangelie laat dit op het mooiste zien: heel klein stalletje, heel klein baby’tje en wat bracht het een licht. Ik denk dat wij in die navolging allemaal met een eigen toepassing wellicht absoluut een voorbeeld kunnen nemen en zo licht kunnen schijnen en elkaar tot zegen kunnen zijn. Ik wens u een heel mooi kerstfeest.

Door Mirjam Bikker op 1 oktober 2021 om 12:12

Gok niet met de toekomst van onze kinderen

De jacht op jonge Nederlandse gokkers is geopend. Vanaf vandaag is online gokken in Nederland legaal. En dat zullen we weten ook. Gokbedrijven hebben massaal reclame ingekocht en lucratieve miljoenendeals hangen boven de bestuurstafels van de Eredivisie. Wat je ook van online gokken vindt – ook wij denken daar verschillend over – niemand wil dat zijn kind verslaafd raakt. Wij waarschuwen: als de handhaving zo slap blijft worden onze jongeren massaal de fuik van het online gokken ingelokt.

Verslavingsinstellingen waarschuwen al langer voor de reclame gericht op jongeren. Eerder zagen we dat de Koning TOTO-reclames gericht op jongeren zorgden voor meer dan honderdduizend extra gokkende jongeren. Jonge mensen zijn immers kwetsbaar voor verslavingen. Het is daarom terecht verboden advertenties op deze groep te richten. Alleen dat verbod is tot op de dag van vandaag kinderlijk eenvoudig te omzeilen.

Want waar bereik je veel jongeren? Via online kanalen als YouTube en Tiktok.  De Kansspelautoriteit heeft de taak de gokindustrie te controleren en je zou dus juist dáár actie verwachten. Maar in plaats van te vechten als een leeuw tegen gokcampagnes gericht op jongeren is het tegendeel het geval. Online kanalen als YouTube zijn voor de Kansspelautoriteit ‘geen prioriteit’ in de handhaving.

Sportclubs zijn een tweede ijzer in het vuur van gokbedrijven. Dit voorjaar is er al voor 15 miljoen aan sponsorcontracten gesloten. Rolmodellen van miljoenen Nederlandse jongens en meisjes rennen straks met de naam van een gokbedrijf over het veld. Een bedrijf als Unibet, dat eerder de wet overtrad en daarom pas over zes maanden online gokken mag aanbieden, lijkt de sponsordeals met Ajax en AZ al rond te hebben.

Het kan gelukkig ook anders. In Spanje en Engeland heeft men inmiddels in de gaten dat liberalisering van de online gokmarkt betekend dat de sportwereld werd overgenomen door gokbedrijven. De Spaanse en Engelse regering zetten nu stappen om de vermenging van de gok- en sportwereld een halt toe te roepen. Ook de recente miljoenendwangsom van de Kansspelautoriteit voor gokelementen in het populaire voetbalspel FIFA biedt hoop. Het kán dus wel.

Wij roepen minister Sander Dekker op onze jongeren te beschermen. Ga de strijd aan tegen online reclames gericht op jongeren, zorg dat onze sportclubs geen speelbal van gokpartijen worden en stel de Kansspelautoriteit in staat om daadwerkelijk zijn tanden te laten zien, óók online. Want als we het aan de gokmarkt overlaten, zijn onze jongeren de speelballen. Gok niet met de toekomst van onze jongeren.

Dit verhaal verscheen op 1 oktober 2021 in het Algemeen Dagblad en is samen geschreven met Mei Li Vos, fractievoorzitter van de PvdA in de Eerste Kamer.

Door Don Ceder op 24 juni 2021 om 18:54

“De beste manier om waardering te uiten? Ik wil vooral dat het goed is geregeld.” Dit zei een gezinshuisouder vorige week tegen mij. Ik was bij een gezinshuis, een plek waar uithuisgeplaatste kinderen worden opgevangen. Een kind zou als het kan het liefst zo veel mogelijk thuis of in de directe omgeving opgevangen dienen te worden. Als een kind noodgedwongen echter niet meer thuis kan blijven, is het heel belangrijk dat hij of zij zo veel mogelijk opgroeit in een gezinssituatie waar liefde en aandacht is. En dat gebeurt in zo’n gezinshuis, met de liefdevolle zorg van de gezinshuisouders. Helaas zijn er behoorlijk veel knelpunten in het systeem van de jeugdzorg.

Het was goed dat we er deze week in de Tweede Kamer over spraken. Het belang van de kinderen moet in de jeugdzorg centraal staan. Dat lijkt een no-brainer, maar helaas zitten er nu veel kinderen vast in het systeem. We zien te vaak dat kinderen vaak in een eindeloos traject belanden. Kinderen worden van het kastje naar de muur gestuurd en hebben te maken met wachtlijsten en onzekerheid, opnamestops en een wildgroei van verschillende aanbieders. Of ze zitten in een omgeving dat niet meer lijkt op een echt ‘thuis’. Er is moed en durf nodig om grenzen te verleggen en schotten weg te nemen. Schotten tussen ouders en zorgverlening, scholen en gemeente- en Rijksbudgetten. En laten we ouders tijdens een traject veel meer betrekken en waarderen. De emotionele steun, goedkeuring en betrokkenheid van ouders kan heel belangrijk zijn voor een kind.

Eén van de knelpunten in het systeem waar ik de komende periode mee aan de slag ga zijn de wachtlijsten na een rechterlijke uitspraak en ellenlange juridische procedures. Als advocaat heb ik jeugdzaken behandeld en het tijdsverloop voordat er duidelijkheid komt over de hulpbehoefte en toekomst van een kind in de knel kan en moet echt beter. Ik zie daarbij een belangrijkr rol voor een rechter die meer mogelijkheden krijgt om indien nodig tot een snelle oplossing te komen. Uiteindelijk zijn veel kinderen gebaat bij snellere duidelijkheid. De komende periode ga ik in gesprek met de Rechtspraak, Veilig Thuis, de Raad voor de Kinderbescherming, ouders en vooral kinderen zelf en hoop snel een voorstel richting de Kamer te sturen.

Ik stelde in het debat ook voor om de jeugdzorg te verbeteren met goed toegeruste professionals die bij lichte hulpvragen kijken naar zowel de lichamelijke, geestelijke als sociale aspecten. We willen de beste hulp voor alle jongeren, maar dat betekent lang niet altijd dat intensievere zorg altijd beter is. Zo’n professional is bijvoorbeeld een vooruitgeschoven post van de gemeentelijke jeugdhulp bij de huisarts en kan ook naar de bredere hulpvraag van een gezin kijken. Ik heb van veel gemeenten gehoord die al een dergelijke samenwerking met de huisarts hebben dat zo’n praktijkondersteuner jeugd erg goede resultaten oplevert en onnodige instroom wordt beperkt.

De komende jaren zal ik me inzetten voor de noodzakelijke veranderingen in de jeugdzorg. En daarbij zal ik vooral luisteren naar het kind zelf. Zodat elk kind de juiste hulp op het juiste moment krijgt. Goede ondersteuning nu waarbij het kind centraal staat, draagt bij aan een goede toekomst later.

Door Joël Voordewind op 8 augustus 2020 om 11:42

Reactie op oproep voorgangers over vluchtelingenkinderen

Vandaag verscheen er een brief van vele predikanten, priesters en voorgangers, gericht aan de volksvertegenwoordigers van het CDA en de ChristenUnie. Ze schrijven dat ze zich zorgen te maken over de kinderen die leven in de erbarmelijke omstandigheden op de Griekse eilanden. Ze hebben daarom een aantal vragen voor de Kamerleden. Middels deze blog wil ik vanuit de ChristenUnie een antwoord geven op de brief.

Het is mooi om te zien dat er onder christenen zoveel bewogenheid is voor de kinderen in de vluchtelingenkampen. In de afgelopen weken ontving ik veel kritische mails van betrokken mensen. Deze brief laat nogmaals zien: het hart van christelijk Nederland klopt voor deze kinderen, zonder ouders en in een schrijnende situatie. De ChristenUnie deelt deze bewogenheid.

Juist om die reden is te begrijpen dat we veel kritiek kregen toen we, samen met CDA, VVD en D66, begin juli niet vóór de in de brief genoemde motie stemden. De ChristenUnie was en is het immers eens met de lijn van deze motie: het komen met een plan voor een opvang van de kinderen in Nederland. Er is echter geen Kamermeerderheid voor een barmhartiger asielbeleid, zo schreef Gert-Jan Segers al in een eerder blog. Daarom zijn we genoodzaakt binnen de coalitie over asielbeleid afspraken te maken. En daarom stemden we tot onze spijt tegen de motie.

Binnen de coalitie is afgesproken dat er met Nederlandse hulp gezorgd wordt voor de opvang van uiteindelijk vijfhonderd kinderen, op het Griekse vasteland. Zij krijgen een veilig onderkomen, onderwijs en voogdij. Daar heeft de Nederlandse overheid zich aan gecommitteerd. En daar houdt de ChristenUnie het kabinet dan ook aan. Het is een compromis, maar het moet een compromis zijn dat wérkt en ervoor zorgt dat de vluchtelingenkinderen veilig zijn.

We hebben het kabinet voor een deadline gesteld. Uiterlijk in september moeten de eerste kinderen naar de opvang op het Griekse vasteland zijn gebracht. Daarvoor moet alles op alles worden gezet. Komt de opvang niet van de grond, dan heroverwegen we onze steun aan het plan. Dat betekent dat de optie om een deel van de kinderen wél naar Nederland te brengen ook weer op tafel komt. Voor de ChristenUnie staat namelijk één ding voorop: deze kinderen verdienen een veilige plek om op te groeien.

Door Webredactie op 9 juni 2020 om 21:04

Gokreclames nu ook op de radio ingeperkt

Gokreclames worden nu ook op de radio ingeperkt. ChristenUnie-Kamerlid Stieneke van der Graaf wil dat gokreclames niet langer tussen 06.00 en 21.00 worden uitgezonden op de radio. Het amendement dat zij hiervoor samen met CDA en SP indiende is vandaag door een Kamermeerderheid aangenomen.

Stieneke van der Graaf: “Afgelopen december hebben we de reclames voor kansspelen op televisie aan banden gelegd, zoals de reclames voor de Toto. Met dit amendement zetten we een volgende stap en wordt het verbod uitgebreid. Ook op de radio worden gokreclames nu fors aan banden gelegd. Ook wordt het verbod in de wet vastgelegd. Het is van groot belang dat we jongeren en andere kwetsbare groepen beschermen voor verslavingsgevoelige producten en diensten. Reclames voor gokken worden nu nog uitgezonden op tijdstippen wanneer ook kinderen voor de buis zitten en naar de radio luisteren. Met dit amendement zijn gokreclames voor verslavingsgevoelige kansspelen tussen 06.00 en 21.00 verleden tijd, ook op de radio.”

Naast het aan banden leggen van gokreclames voor radio en televisie wil Van der Graaf ook kijken naar inperking op online mediakanalen. Op haar verzoek zal het kabinet onderzoek doen naar de mogelijkheden voor bescherming van kinderen op deze platforms.

Al eerder maakte Van der Graaf zich sterk om kinderen en jongeren te beschermen tegen gokken. In december is het voorstel aangenomen dat er een verbod komt op reclames met jonge beroemdheden.

Door Joël Voordewind op 7 mei 2020 om 12:49

Eindelijk Nederlandse hulp voor kinderen op Griekse eilanden

De ChristenUnie zet zich altijd in voor mensen in nood, op de vlucht voor oorlog en geweld. Hun leed raakt ons, zeker als het kwetsbare kinderen zijn die gevaar lopen. Op de Griekse eilanden is zo’n schrijnende crisis aan de gang. In de Tweede Kamer riep ik het kabinet op tot actie voor de kinderen zonder ouders die leven in erbarmelijke omstandigheden. Nu maakt het kabinet bekend de opvang van ruim vijfhonderd kinderen op het Griekse vasteland te bekostigen. Ik wil meer vertellen over dat besluit en ons standpunt daarover.

Wat was de inzet van de ChristenUnie?

Al voor de coronacrisis was voor ons duidelijk dat de situatie in de vluchtelingenkampen op de Griekse eilanden onhoudbaar was. Vluchtelingen leven in een enorm schrijnende situatie. Een motie van onder andere de ChristenUnie om 2500 kwetsbare kinderen van de eilanden onder te brengen in beschermde kampen op het vasteland was door de Tweede Kamer aangenomen. (1) Dat was voor ons de eerste stap. Veel Europese landen namen het initiatief om kwetsbare kinderen zonder ouders op te nemen. Volgens ons moest ook Nederland dat doen. Dat was onze inzet.

Wat doet Nederland?

Vandaag maakt het kabinet bekend dat het de opvang van alleenstaande kinderen op het Griekse vasteland gaat bekostigen. In totaal moeten met het programma ruim vijfhonderd kinderen worden geholpen. Ze krijgen onderdak, onderwijs, medische en psychosociale begeleiding en een voogd. Nederland ondersteunt Griekenland bij het opzetten van een werkend voogdijsysteem, zoals we dat ook in Nederland via het NIDOS kennen. Ook blijft het kabinet inzetten op een structurele aanpak waar Europese solidariteit via een eerlijk herverdelingssysteem deel van uitmaakt.

Wat vindt de ChristenUnie van dit besluit?

Wij riepen het kabinet op om die kwetsbare kinderen uit de kampen in veiligheid te brengen. Nu komt het kabinet met een concrete stap. Zij krijgen nu de hulp die ze heel hard nodig hebben.

Het zal duidelijk zijn dat dit een compromis is. Een compromis waar bijvoorbeeld het opnemen van een deel van de kinderen door Nederland geen onderdeel van uitmaakt. Dat vind ik teleurstellend. Zoals ik al een paar weken geleden schreef, was en is er voor ons standpunt tot mijn spijt onvoldoende steun binnen de coalitie. Ook een Kamermeerderheid ontbreekt. Hoewel we het dus, zoals dat bij een compromis gaat, liever anders hadden gezien, is dit een compromis waar we tevreden mee zijn.

Het is immers een besluit wat voor nu uitkomst biedt voor ruim vijfhonderd asielkinderen die momenteel in psychische en fysieke nood verkeren. Dat maakt voor hen een wereld van verschil en is een belangrijke stap voorwaarts. Ook voor de Nederlandse inzet.

Hoewel we dus meer hadden gewild, is dit een concrete stap die een grote groep kinderen bevrijd uit erbarmelijke omstandigheden. Daar kunnen we tevreden mee zijn. Tegelijkertijd kunt u blijven rekenen op onze onverminderde inzet voor vluchtelingen in nood. Een structurele en Europese aanpak voor de opvang, selectie aan de Europese buitengrenzen en eerlijke herverdeling van erkende vluchtelingen over Europa. Dat blijft hard nodig en daar blijven wij ons voor inzetten.

(1)    Kamerstukken II 2019/20, 32317, nr. 608

Door Gert-Jan Segers op 1 april 2020 om 15:51

Tien vragen aan het kabinet over de strijd tegen corona (debatbijdrage)

Als er mensen iets ergs overkomt – brand in huis of een kettingbotsing in het verkeer – dan kunnen mensen elkaar aankijken en zeggen ze: gelukkig hebben we elkaar nog! Want wat je samen hebt, is belangrijker dan een huis of een auto.

Ook nu valt er veel weg. Werk, school, winkelen, een handdruk, een hug. En des te mooier is het om nu ook om ons heen te kijken, te zien hoeveel saamhorigheid, verantwoordelijkheidsgevoel, creativiteit en naastenliefde er is. En om nu tegen elkaar te zeggen: gelukkig hebben we elkaar nog. En dan zeg ik het kabinet na: alleen samen krijgen we het coronavirus onder controle.

Maar het verdrietige van deze periode is dat we steeds meer mensen moeten missen. Mensen die heel ziek zijn en steeds meer mensen die overlijden aan de gevolgen van dit virus. Ik wens iedereen die daar in de nabije omgeving mee te maken heeft heel veel sterkte!

Ik wil het kabinet danken voor de crisisbestrijding, de enorme inzet die nu wordt gepleegd en voor de heldere communicatie sinds vorige week.

Het kabinet hoopt op groepsimmuniteit. Wanneer en hoe weten we of we op het goede spoor zitten?

Er wordt met man en macht beschermende kleding ingekocht. Komt die beschermende kleding ook ten goede aan mensen die werken in verpleeghuizen, de gehandicaptenzorg en de GGZ?

Ik sluit mij aan bij mijn collega Heerma over vragen van mensen die van elders naar hier komen. Vindt er op Schiphol al een gezondheidscheck plaats bij mensen die uit oa New York hier landen? Ik hoop dat daar goede mogelijkheden voor worden genomen. En hoe voorkomen we toerisme vanuit bijvoorbeeld Duitsland tijdens het paasweekend?

Dank voor de extra aandacht voor dak- en thuislozen en de richtlijn van de staatssecretaris Blokhuis op dat punt. Hoe zorgen we ervoor dat er niet alleen goede nachtopvang is, maar ook goede dagopvang? Kan daarbij gebruik worden gemaakt van nu leegstaande kerken en scholen en klaarstaande vrijwilligers?

We krijgen wisselende signalen van mensen die geen of beperkt afscheid kunnen nemen van geliefden die gaan sterven. Er zijn ziekenhuizen die daar wel ruimte voor geven, bijvoorbeeld door een soort hospice in een hotel in te richten, maar ik hoor ook verhalen van mensen die helemaal geen afscheid kunnen nemen. Ik begrijp dat ziekenhuizen daar gewetensvolle afwegingen in maken, ook gezien de gezondheidsrisico’s. Maar is er een manier om hier ziekenhuizen en familieleden bij te helpen?

Veel kwetsbare mensen bevinden zich nu in een ziekenhuis of in een lock-down in een verpleeghuis. Zij worstelen soms met existentiële vragen, maar hebben te weinig toegang tot geestelijke verzorging. Kunnen we daar meer ruimte aan geven?

Goed dat minister Slob zich inzet voor goede zorg voor kinderen die extra aandacht nodig hebben, voor wie het thuis niet veilig is en voor kinderen die naar het speciaal onderwijs gaan. Werken alle gemeenten goed mee in het opnemen van contact met alle scholen?

Wat we na 28 april straks nodig hebben, is niet alleen een 1,5 meter-economie, maar bovenal een 1,5-meter samenleving. Hoe bereiden we de samenleving daarop voor en welke testcapaciteit is daarvoor nodig?

Dan een vraag over de tijdelijke noodmaatregel overbrugging voor behoud van werkgelegenheid (NOW), die minster Koolmees heeft afgekondigd. Komen maatschappelijke en vrijwilligersorganisaties met betaalde krachten daar ook voor in aanmerking?

Tot slot, er was de afgelopen dagen onduidelijkheid over onze bijdrage aan Europese solidariteit in deze crisis. Ik heb ook gezien hoe de minister van Financiën zijn inzet verhelderd heeft, dank daarvoor. Is de minister-president bereid onze inzet voor Europese samenwerking en solidariteit ook in dit debat te onderstrepen?

Door Eppo Bruins op 10 maart 2020 om 13:53

Overheid, blijf uit het hoofd van mijn kind

Waar leert een kind wat goed en kwaad is? Wat juist handelen is? Hoe je samenleeft? Waar leert een kind delen en wachten op zijn beurt? Waar leren kinderen, kort weg, wat het goede leven is?

Het antwoord zal geen verrassing zijn. Allereerst leert een kind dat binnen het gezin waar het opgroeit. In dat gezin, bij de ouders, ligt de eerste verantwoordelijkheid. Daarnaast is er de school, waar kinderen het grootste deel van hun jeugd te vinden zijn. Scholen leiden de toekomstige generaties op en hebben veel invloed op de vorming van jongeren tot verantwoordelijke volwassenen die klaar zijn voor het openbare leven. Dat is een enorme verantwoordelijkheid voor leraren en het is dan ook belangrijk dat ieder kind een school vindt die bij hem of haar past. Scholen zijn, in de visie van de ChristenUnie, een verlengstuk van de thuissituatie.

In Nederland hebben we al ruim honderd jaar onderwijsvrijheid in de vorm van gelijke bekostiging van openbaar en bijzonder onderwijs. Dat onderwijssysteem moeten we koesteren. Scholen kunnen op basis van hun visie en identiteit de lessen vormgeven. De overheid bepaalt de eindtermen en kerndoelen - dus wat de kinderen moeten kennen en kunnen - maar de scholen bepalen hoe er les gegeven wordt. Ouders kiezen een school tegenwoordig vaak op nabijheid, maar toch ook heel vaak toch ook op sfeer en pedagogiek, op mensbeeld en maatschappijvisie. Kortom: dat wat wij levensovertuiging en identiteit plachten te noemen.

Deze week heb ik in de Tweede Kamer gedebatteerd over de herziening van het curriculum voor het basisonderwijs en de onderbouw van het voortgezet onderwijs. Het debat ging over een cruciale zaak: Wat worden in de toekomst de kerndoelen van het onderwijs, zoals voorgeschreven door de overheid? Wat moet elke leerling in Nederland aan het eind van zijn of haar schooltijd kennen en kunnen?

Ik merk dat veel politieke partijen dan de neiging hebben om daarin te ver te gaan. De politiek lijkt namelijk voor te willen schrijven wat een nette Nederlandse modelburger zou moeten vinden en denken. Niet kennen en kunnen, maar: welke meningen en opvattingen accepteren we wél en welke meningen en opvattingen horen kinderen niet te hebben? Dat is mij een doorn in het oog. De politiek legt daarmee een staatsmoraal op aan de kinderen. En bovendien is er weinig oog voor minderheidsstandpunten, die toch ook welkom horen te zijn in een democratie. Het gevaar in Nederland dreigt dat je kind van de overheid moet vinden wat de meerderheid vindt.

Scholen zijn waardengemeenschappen van leraren en ouders. Maar mag je ook in de toekomst nog waarden uitdragen die afwijken van het meerderheidsstandpunt? Vanwege bezorgdheid over islamitische scholen (en bij sommige politici ook over reformatorische scholen), waren sommige Tweede Kamerleden in het debat opvallend scherp in hun woorden als het ging om de kerndoelen over seksuele diversiteit of het onderwerp burgerschap.

Zeker, zoals elke vrijheid, heeft ook onderwijsvrijheid een grens. De rechtsstaat moet worden geëerbiedigd en kinderen moeten leren omgaan met verschillen. Daar zijn alle Tweede Kamerleden het wel over eens. Maar daar doet zich nu juist een opvallend verschijnsel voor: Politici die erop hameren dat het curriculum niet alleen gaat over ‘kennen en kunnen’, maar die ook willen bepalen wat scholen (en kinderen) moeten ‘vinden’, leggen hun standpunt als enig juiste, objectieve standaard eigenlijk op aan de rest van de samenleving. Men acht zichzelf neutraal en de ander afwijkend. Daarmee worden verschillen weggepoetst, ontkend of ronduit als verwerpelijk gedefinieerd.

Deze politici willen dat kinderen leren omgaan met verschillen, maar zelf tonen ze juist helemaal niet met die verschillen te kunnen omgaan. Ik maak me daar grote zorgen over omdat we in de loop van de tijd hebben gezien dat in de Tweede Kamer de partijen die zichzelf a-religieus (en daarmee volgens hun definitie neutraal) noemen, inmiddels een meerderheid lijken te vormen. In het huidige regeerakkoord hebben we nog kunnen afspreken dat de onderwijsvrijheid niet wordt ingeperkt, maar welke partijen schrijven het volgende regeerakkoord?

Als het gaat om burgerschap en de kerndoelen, dan is het belangrijk dat leerlingen de spelregels van onze democratische rechtsstaat kennen, dat ze weten van de diversiteit in onze pluriforme samenleving en dat ze daar mee leren omgaan. Dat ze weten welke vrijheden en verantwoordelijkheden we in dit land hebben. Dat mag de overheid allemaal voorschrijven. Maar dat moet beperkt blijven tot kennen en kunnen. Wat je moet vinden en denken, is deel van de opvoeding. De overheid moet uit je hoofd blijven. Dat is niet alleen onderwijsvrijheid, maar ook gewetensvrijheid. En op gewetensvrijheid is ons land gebouwd.

Deze column verscheen op 7 maart op www.cip.nl.

Door Eppo Bruins op 17 februari 2020 om 15:49

Kabinet mag stapje harder lopen voor jongeren

Eind augustus presenteerde het Jongerenplatform van de SER - één van de belangrijkste adviesorganisaties van het kabinet - een belangrijk rapport over de uitdagingen waar jongeren anno 2020 tegenaan lopen. In het rapport wordt helder beschreven dat er voor jongeren veel kansen zijn in de samenleving, maar dat ze ook tegen veel belemmeringen aanlopen.

Op diverse terreinen hebben jongeren het niet gemakkelijk: door het leenstelsel, door de onzekere arbeidsmarkt, door een tekort aan woonruimte. Het Jongerenplatform toonde aan dat jongeren hierdoor belangrijke mijlpalen uitstellen, zoals het kopen van een huis of het stichten van een gezin. Er is dus wel wat aan de hand in onze samenleving.

De afgelopen tijd heeft de ChristenUnie deze problemen met Coalitie-Y uitgebreid op de kaart gezet. Uit ons initiatief is een brede beweging van jongerenorganisaties voortgekomen, dat inmiddels gesteund wordt door een groot aantal politieke partijen. Het rapport van het SER-Jongerenplatform sloot naadloos aan bij de agenda van Coalitie-Y.

We keken dan ook reikhalzend uit naar de reactie van het kabinet. Die kabinetsreactie kwam vandaag. En die valt dan toch een beetje tegen. In de kabinetsbrief wordt vooral opgesomd wat er allemaal al gebeurt op het terrein van onderwijs, arbeidsmarkt en woningmarkt. Er staat nauwelijks nieuws in de brief. Bovendien is het grootste punt van het Jongerenplatform en van Coalitie-Y: kijk nou integraal naar de positie van jongeren, en doe het niet verkokerd per beleidsterrein. Het kabinet lijkt weinig gehoor te geven aan deze oproep.

Wat de ChristenUnie betreft mag het wel wat ambitieuzer. Wij zullen de komende tijd dan ook blijven opkomen voor jongeren en het kabinet oproepen om in al haar beleidskeuzes de positie van jongeren voor ogen te houden. Een belangrijk punt daarbij is de generatietoets: bij grote beleidswijzigingen en politieke akkoorden moet in kaart worden gebracht wat de effecten zijn voor alle leeftijdsgroepen, zodat we generatie-proof beleid maken. In de brief van het kabinet wordt de uitwerking van deze generatietoets vooruit geschoven, maar we zullen dat scherp in de gaten houden.

Gelukkig staat er één concreet punt in de brief: voortaan zal weer het tweejaarlijkse Nibud Studentenonderzoek gehouden worden, om de financiële positie van jongeren in kaart te brengen. De ChristenUnie pleit hier al lang voor, want inzicht in de financiële situatie is een belangrijke eerste stap om ook gepast beleid te ontwikkelen.