Poliflw

Door Don Ceder op 15 maart 2022 om 14:32

Een mens bloeit op in gemeenschap, een kind groeit op in een gezin. Heel veel kinderen groeien op in stabiele gezinnen waar ze een goede basis meekrijgen voor de rest van hun leven. Bij tegenslag in het leven, wat ieder gezin op zijn tijd meemaakt, heeft een gezin soms 'krukken’ nodig ter ondersteuning. Het netwerk van familie, vrienden en buren kan hierin voorzien. Soms is een extra professionele steun in de rug nodig, waarbij de gemeente het eerste aanspreekpunt is. Daarbij moeten we waken voor de tendens van medicalisering en de gedachte dat elke situatie altijd om professionele hulp vraagt.

In de professionele jeugdzorg zetten veel hulpverleners zich met hart en ziel in voor goede zorg voor gezinnen, kinderen en jongeren. Tegelijkertijd kent de jeugdzorg ook een aantal forse uitdagingen die vragen om een passend antwoord.

1 op de 10 jongeren in Nederland, in 2020 bijna 430.000, heeft inmiddels te maken met jeugdzorg. En als we ons beperken tot de leeftijd 18 jaar dan is dat bijna 1 op 8[1]. Bijna 93% van deze jongeren krijgt (lichte) zorg en ondersteuning terwijl ze gewoon thuis wonen (jeugdhulp). De rest van de jongeren heeft complexere zorg nodig en/of woont in een instelling. Deze complexe zorgvragen bij jongeren kunnen sterk uiteenlopen: denk bijvoorbeeld aan multiproblematiek in huishoudens waar er sprake is ernstige psychiatrische klachten, verslavingen of een verstandelijke beperking. Het kan om kwetsbare jongeren gaan die steeds dieper in het criminele circuit worden gezogen of slachtoffers zijn geworden van loverboys en mensenhandel. Kortom: opgroeien in een kwetsbare omgeving kan voor veel ontwikkelproblemen bij jongeren zorgen en deze jongeren zouden de beste zorg moeten krijgen.

De toename van de vraag naar jeugdzorg vergroot ook de druk op gemeenten: van 2015 tot en met 2018 groeide het aantal jongeren dat jeugdhulp ontving met circa 50.000; een stijging van 13 procent. De gemeentelijke uitgaven aan jeugdzorg per jongere stegen in die jaren met 42 procent[2]. Daarnaast zijn er steeds meer signalen dat sommige zorg die geboden wordt niet altijd het gewenste resultaat heeft en zelfs tot schrijnende situaties leidt. (Zie bijv. het initiatief ‘Het vergeten kind’ rond de gesloten jeugdzorg.)

Al deze ontwikkelingen vragen om een kritische kijk op en een bijsturing van de visie van de overheid op jeugdhulp, jeugdbescherming en jeugdreclassering. Als er zoveel kinderen hulp nodig hebben dan vraagt dat ook om een eerlijke blik op de rol van gezin, familie, professionele hulp en roept dat de vraag op wat effectieve zorg voor kwetsbare kinderen is en wat niet. Het is belangrijk om te investeren in de veerkracht van een gezin. Tegelijkertijd hoort kwetsbaarheid bij het leven en ook problemen bij het dagelijks functioneren zijn hiervan niet uitgesloten. Een andere belangrijke vraag is daarbij: in hoeverre kunnen we als samenleving nog accepteren dat het leven niet altijd even perfect gaat? En kunnen we de sociale druk om kinderen aan een ideaalbeeld te laten voldoen verminderen?

We streven naar een samenleving waarin ieder kind veilig thuis opgroeit en zich gezond en stabiel kan ontwikkelen. En waar een kind, als dat om welke reden dan ook (even) niet kan, in ieder geval in een thuis opgevangen wordt. Daarvoor zijn volgens mij een aantal uitgangspunten en transformaties van belang. Dit heb ik opgeschreven in een zogenoemde startagenda. Ik ben gemotiveerd om hiermee aan de slag te gaan de komende periode. Want ieder kind verdient een thuis.

Jongeren kunnen straks gebruikmaken van alle diensten. Van boeken lenen tot het volgen van cursussen. De bibliotheek is voor veel jonge mensen ook de ideale plek om in rust te kunnen leren en studeren. Want vaak is het thuis te druk of rumoerig.

Door Mirjam Bikker op 21 december 2021 om 15:00

Dit debat voeren we op een moment dat er nog heel veel onzeker is. Maar afwachten is geen optie. Er is nog veel onbekend over de omikronvariant. De besmettelijkheid is veel hoger, zoveel is zeker. Over de ziektelast en de bescherming van vaccins moet nog veel duidelijk worden. Dat heeft het kabinet ook in de persconferentie duidelijk gemaakt.

Deze onzekerheid vraagt allereerst om acties nu, om topversnelling van de boosters, maar ook om realisme voor het vervolg. Er is niet één route, één makkelijke oplossing om hieruit te komen. Er is meer nodig. Vaccineren helpt, maar is niet het hele antwoord, dat zien we ook in landen met een hoge vaccinatiegraad om ons heen.

Daarom mijn eerste oproep aan het kabinet, spring niet in de valkuil van één oplossing, maar blijf investeren in al die zaken: in testcapaciteit, in innovatie van medicijnen, van luchtfiltering, van ventilatie. In beschermingsmogelijkheden van medewerkers. En ook juist in samen optrekken, met de werkgevers, met de vakbonden, met de VNG. Ook zij willen werken aan oplossingen om ook langdurig door deze tijd heen te komen. En daarom vraag ik het kabinet om ook hun geluiden, hun brieven positief op te pakken. En wat wordt het plan van het kabinet om juist de volksgezondheid en de grondrechten allebei zo goed mogelijk te waarborgen? Focus daarop bij een langetermijnroute. Samen bijvoorbeeld met het SCP. Formeer een IMT, in plaats van een OMT of: naast een OMT. Kijk naar wat werkt voor de hele samenleving.

Vaccineren is absoluut een antwoord. Niet het hele antwoord, maar wel een belangrijk stuk. En daarom vraag ik ook andersom, aan mensen die twijfelen of een besluit tot niet-vaccineren hadden genomen, om in deze reflectieve dagen dat ook nog eens te heroverwegen, of je daar bij blijft, of dat verstandig is. Want het is niet alleen een besluit over jezelf, maar ook over de mensen om je heen. Ik sta pal voor ieders vrijheid om die keuze te maken en dat zal ik ook blijven doen. Maar andersom vind ik dat bij die vrijheid dan ook past om jezelf de vraag te stellen: is dit de goede keuze? Dat is een verantwoordelijkheid waar we allemaal voor staan en daarom mijn oproep.

Voor nu is het goed dat het kabinet snel en slagvaardig de steunpakketten uitbreidt. De NOW voor werknemers, de TVL voor vaste lasten, de BBZ voor zelfstandigen. Tegelijk hebben we door de lange duur van de coronacrisis steeds meer te maken met schrijnende gevallen. Met ondernemers die in de referentieperiode of zwanger waren, of aan het verbouwen waren of nog niet waren gestart. We hebben daar vanuit verschillende fracties diverse keren aandacht voor gevraagd. Ik zie dat er stappen worden gezet, maar ik zie ook dat deze ondernemers moeten wachten, en wij dus ook, tot in de loop van het volgende kwartaal voor meer duidelijkheid. Terwijl juist voor deze groep vaak het water tot aan de lippen staat. Ik zeg het met groot respect voor allen die hier aan werken, ook heel veel ambtenaren dag en nacht; maar kom op kabinet en gemeenten, zie om naar deze schrijnende gevallen en handel barmhartig, zodat vooruitkijken naar de toekomst ook voor hen geldt.

Vorige week werd onze motie over testen aangenomen. Zelftesten rond de feestdagen. Het is heel mooi dat het kabinet nu aangeeft dit met een mediacampagne aan te moedigen. Ik zou zeggen: niet alleen vóór de feestdagen, maar juist ook ná de feestdagen, als je bijvoorbeeld je werkkring weer ontmoet. Laten we hopen dat die lockdown ook op een gegeven moment voorbij is, en zo snel mogelijk. Dus aan het kabinet de vraag: blijf het zelftesten alstublieft promoten na de belangrijke feestelijke ontmoetingsmomenten in kleine kring.

Het OMT onderzoekt of de omikronvariant vraagt om andere richtlijnen in de zorg rond persoonlijke beschermingsmiddelen. Maar zorgmedewerkers blijven ondertussen aankloppen dat zij nog onvoldoende beschikking hebben over beschermende maskers als FFP2 als ze die willen gebruiken, terwijl dit wel in de richtlijnen staat. Met de onzekerheid rond omikron in gedachten zou ik het kabinet echt willen vragen om er nogmaals op aan te dringen dat er voldoende van deze maskers beschikbaar zijn.

Ik dank het kabinet dat het met gemeenten snel een nieuw pakket maakt voor het sociaal en mentaal welzijn voor jongeren. Ik zou ook willen vragen om alsjeblieft de vinger aan de pols te houden juist als we zien dat de somberheid toeslaat en bijvoorbeeld ook zelfmoordpreventie echt van groot belang is en er discussie is over de financiële toekomst juist van deze lijn. Wordt daar extra ondersteund als het nodig is?

Het zijn donkere dagen zo rond Kerst en ze zijn nog ongewis ook. Maar tegelijk kunnen we er voor elkaar zijn, kunnen we licht brengen. Het kerstevangelie laat dit op het mooiste zien: heel klein stalletje, heel klein baby’tje en wat bracht het een licht. Ik denk dat wij in die navolging allemaal met een eigen toepassing wellicht absoluut een voorbeeld kunnen nemen en zo licht kunnen schijnen en elkaar tot zegen kunnen zijn. Ik wens u een heel mooi kerstfeest.

Het gaat niet goed met onze jeugdzorg. De afgelopen jaren is – na een decentralisatie onder Rutte-2 die gepaard ging met een forse bezuiniging – de jeugdzorg duurder geworden, groeiden de wachtlijsten en nam het personeelstekort toe. De helft van alle net opgeleide jeugdzorgers verlaat binnen twee jaar de sector. Komende maandag staken de jeugdzorgmedewerkers, uit protest tegen de toenemende werkdruk en het snel groeiende personeelstekort.

Toch is de sector op sommige plekken heel populair. Private equity fondsen – zogenaamde sprinkhaankapitalisten of durfinvesteerders, afhankelijk van aan wie je het vraagt – zien de jeugdzorg als ‘een interessante groeimarkt’. Zo viel de geestelijke gezondheidsorganisatie Mentaal Beter onlangs in handen van de Franse investeringsmaatschappij Apax. Een andere aanbieder werd overgenomen door Holland Capital. Apax heeft bedrijven in bezit ten waarde van een miljard of 50. Zo waren ze eigenaar van De Persgroep, Tommy Hilfiger en het softwarebedrijf Exact. Duidelijk mensen met passie voor jeugdzorg dus. Dat zij de jeugdzorg gebruiken als winstmodel is geen natuurverschijnsel, maar een gevolg van het toelaten van de markt in de jeugdzorg. Dit zien we ook gebeuren in de ouderenzorg en de kinderopvang, waar private equity nu aan de orde van de dag is.

Het verdienmodel van deze plunderaars bestaat ongeveer uit drie mogelijkheden. Je kunt een bedrijf opkopen met geleend geld, die schulden in het bedrijf hangen, winstgevende delen verkopen en de rest failliet laten gaan, je kunt op korte termijn zoveel mogelijk waarde aan een bedrijf toevoegen en het dan met winst verkopen, of je kunt dividend afromen, kort door de bocht samengevat. Daar kun je van alles van vinden en we hebben eerder bij V&D en kinderopvangorganisatie Estro gezien wat voor gevolgen dat kan hebben.

Maar het zou in een beschaafd land niet eens onderdeel van het debat moeten zijn, of private equity een plaats heeft in de jeugdzorg. Want of een jeugdzorginstelling nou volgehangen wordt met schulden, gepusht wordt om op korte termijn zoveel mogelijk te groeien of winst te maken of om maximaal dividend uit te keren, het is allemaal niet in het belang van het kind.

Zaterdag had de dag moeten zijn waarop we met 3000 D66’ers samen zouden komen in ’s-Hertogenbosch. Voor het eerst in twee jaar zou het weer mogelijk zijn elkaar te ontmoeten, fysiek te stemmen en nieuwe ideeën op te doen tijdens de grootste D66-bijeenkomst ooit.

Helaas hebben we vandaag het besluit genomen het congres niet door te laten gaan. Met pijn in het hart. Het kabinet maakt komende vrijdagavondbekend of en zo ja welke nieuwe maatregelen nodig zijn om verspreiding van het coronavirus in te dammen. Wij kunnen daar niet op wachten met het nemen van een besluit over of het grootste congres ooit de volgende ochtend kan beginnen. Daarom nemen we dat besluit nu.

En dat kon voor ons uiteindelijk alleen maar het besluit zijn om het congres af te gelasten. Met het oog op de snel stijgende besmettingen, de situatie in de ziekenhuizen en de aanhoudende onzekerheid over eventueel striktere coronamaatregelen is dat voor ons de meest verantwoorde keuze.  Zodat jij weet waar je aan toe bent. Zodat wij kunnen werken aan alternatieven.

Wij willen alle leden bedanken voor het indienen van voorstellen en het organiseren van subsessies. En voor het enthousiasme dat vele leden de afgelopen weken met ons deelden om naar ’s-Hertogenbosch te komen. Natuurlijk willen we ook de medewerkers bedanken die al weken heel hard werken om van deze dag een succes te maken.

Door Mirjam Bikker op 1 oktober 2021 om 12:12

Gok niet met de toekomst van onze kinderen

De jacht op jonge Nederlandse gokkers is geopend. Vanaf vandaag is online gokken in Nederland legaal. En dat zullen we weten ook. Gokbedrijven hebben massaal reclame ingekocht en lucratieve miljoenendeals hangen boven de bestuurstafels van de Eredivisie. Wat je ook van online gokken vindt – ook wij denken daar verschillend over – niemand wil dat zijn kind verslaafd raakt. Wij waarschuwen: als de handhaving zo slap blijft worden onze jongeren massaal de fuik van het online gokken ingelokt.

Verslavingsinstellingen waarschuwen al langer voor de reclame gericht op jongeren. Eerder zagen we dat de Koning TOTO-reclames gericht op jongeren zorgden voor meer dan honderdduizend extra gokkende jongeren. Jonge mensen zijn immers kwetsbaar voor verslavingen. Het is daarom terecht verboden advertenties op deze groep te richten. Alleen dat verbod is tot op de dag van vandaag kinderlijk eenvoudig te omzeilen.

Want waar bereik je veel jongeren? Via online kanalen als YouTube en Tiktok.  De Kansspelautoriteit heeft de taak de gokindustrie te controleren en je zou dus juist dáár actie verwachten. Maar in plaats van te vechten als een leeuw tegen gokcampagnes gericht op jongeren is het tegendeel het geval. Online kanalen als YouTube zijn voor de Kansspelautoriteit ‘geen prioriteit’ in de handhaving.

Sportclubs zijn een tweede ijzer in het vuur van gokbedrijven. Dit voorjaar is er al voor 15 miljoen aan sponsorcontracten gesloten. Rolmodellen van miljoenen Nederlandse jongens en meisjes rennen straks met de naam van een gokbedrijf over het veld. Een bedrijf als Unibet, dat eerder de wet overtrad en daarom pas over zes maanden online gokken mag aanbieden, lijkt de sponsordeals met Ajax en AZ al rond te hebben.

Het kan gelukkig ook anders. In Spanje en Engeland heeft men inmiddels in de gaten dat liberalisering van de online gokmarkt betekend dat de sportwereld werd overgenomen door gokbedrijven. De Spaanse en Engelse regering zetten nu stappen om de vermenging van de gok- en sportwereld een halt toe te roepen. Ook de recente miljoenendwangsom van de Kansspelautoriteit voor gokelementen in het populaire voetbalspel FIFA biedt hoop. Het kán dus wel.

Wij roepen minister Sander Dekker op onze jongeren te beschermen. Ga de strijd aan tegen online reclames gericht op jongeren, zorg dat onze sportclubs geen speelbal van gokpartijen worden en stel de Kansspelautoriteit in staat om daadwerkelijk zijn tanden te laten zien, óók online. Want als we het aan de gokmarkt overlaten, zijn onze jongeren de speelballen. Gok niet met de toekomst van onze jongeren.

Dit verhaal verscheen op 1 oktober 2021 in het Algemeen Dagblad en is samen geschreven met Mei Li Vos, fractievoorzitter van de PvdA in de Eerste Kamer.

“Dit is voor mij dat ene boek dat je na lezing voor eeuwig opdringt aan vrienden en familie. Solomon deed tien jaar lang onderzoek naar ‘bijzondere families’: gezinnen met een kind dat doof is, met downsyndroom, meervoudige beperkingen, een transgender kind, een hoogbegaafd kind en een kind dat misdaden pleegt – allemaal kinderen die anders zijn dan hun ouders. Het is een echt onderzoeksboek, een flinke pil dus, gebaseerd op heel veel interviews en met veel verwijzingen. Wat me trof is hoe empathisch en persoonlijk Solomon het boek heeft gemaakt. Hij stelt de vraag die iedere ouder – en misschien ook wel ieder kind – kent: in hoeverre accepteer je als ouders je kinderen zoals ze zijn en in hoeverre help je ze om het beste uit hun leven te halen? Of zoals Solomon zelf zegt: How do we decide what to cure and what to celebrate? Uiteindelijk draait het boek om veel meer dan ouders en kinderen; het gaat over identiteit, vooroordelen, diversiteit, acceptatie en waartoe we in staat zijn voor en door liefde. Leerzaam en buitengewoon ontroerend.” ■

Door Don Ceder op 24 juni 2021 om 18:54

“De beste manier om waardering te uiten? Ik wil vooral dat het goed is geregeld.” Dit zei een gezinshuisouder vorige week tegen mij. Ik was bij een gezinshuis, een plek waar uithuisgeplaatste kinderen worden opgevangen. Een kind zou als het kan het liefst zo veel mogelijk thuis of in de directe omgeving opgevangen dienen te worden. Als een kind noodgedwongen echter niet meer thuis kan blijven, is het heel belangrijk dat hij of zij zo veel mogelijk opgroeit in een gezinssituatie waar liefde en aandacht is. En dat gebeurt in zo’n gezinshuis, met de liefdevolle zorg van de gezinshuisouders. Helaas zijn er behoorlijk veel knelpunten in het systeem van de jeugdzorg.

Het was goed dat we er deze week in de Tweede Kamer over spraken. Het belang van de kinderen moet in de jeugdzorg centraal staan. Dat lijkt een no-brainer, maar helaas zitten er nu veel kinderen vast in het systeem. We zien te vaak dat kinderen vaak in een eindeloos traject belanden. Kinderen worden van het kastje naar de muur gestuurd en hebben te maken met wachtlijsten en onzekerheid, opnamestops en een wildgroei van verschillende aanbieders. Of ze zitten in een omgeving dat niet meer lijkt op een echt ‘thuis’. Er is moed en durf nodig om grenzen te verleggen en schotten weg te nemen. Schotten tussen ouders en zorgverlening, scholen en gemeente- en Rijksbudgetten. En laten we ouders tijdens een traject veel meer betrekken en waarderen. De emotionele steun, goedkeuring en betrokkenheid van ouders kan heel belangrijk zijn voor een kind.

Eén van de knelpunten in het systeem waar ik de komende periode mee aan de slag ga zijn de wachtlijsten na een rechterlijke uitspraak en ellenlange juridische procedures. Als advocaat heb ik jeugdzaken behandeld en het tijdsverloop voordat er duidelijkheid komt over de hulpbehoefte en toekomst van een kind in de knel kan en moet echt beter. Ik zie daarbij een belangrijkr rol voor een rechter die meer mogelijkheden krijgt om indien nodig tot een snelle oplossing te komen. Uiteindelijk zijn veel kinderen gebaat bij snellere duidelijkheid. De komende periode ga ik in gesprek met de Rechtspraak, Veilig Thuis, de Raad voor de Kinderbescherming, ouders en vooral kinderen zelf en hoop snel een voorstel richting de Kamer te sturen.

Ik stelde in het debat ook voor om de jeugdzorg te verbeteren met goed toegeruste professionals die bij lichte hulpvragen kijken naar zowel de lichamelijke, geestelijke als sociale aspecten. We willen de beste hulp voor alle jongeren, maar dat betekent lang niet altijd dat intensievere zorg altijd beter is. Zo’n professional is bijvoorbeeld een vooruitgeschoven post van de gemeentelijke jeugdhulp bij de huisarts en kan ook naar de bredere hulpvraag van een gezin kijken. Ik heb van veel gemeenten gehoord die al een dergelijke samenwerking met de huisarts hebben dat zo’n praktijkondersteuner jeugd erg goede resultaten oplevert en onnodige instroom wordt beperkt.

De komende jaren zal ik me inzetten voor de noodzakelijke veranderingen in de jeugdzorg. En daarbij zal ik vooral luisteren naar het kind zelf. Zodat elk kind de juiste hulp op het juiste moment krijgt. Goede ondersteuning nu waarbij het kind centraal staat, draagt bij aan een goede toekomst later.

Elk kind dat zorg nodig heeft zou dat moeten krijgen. Maar de wachtlijsten voor zorg nemen toe, de werkdruk en het tekort aan collega’s ook, en gemeenten bezuinigen steeds vaker op de zorg voor jongeren en kinderen. Dat moet anders. Tegelijkertijd wordt er nu gesproken om ruim 1,5 miljard van de bezuinigingen op de jeugdzorg weer terug te draaien. Maar geld alleen is niet genoeg, het gaat erom hoe dat geld wordt besteed en hoe we de jeugdzorg het beste kunnen organiseren. Dat kan niet zonder de jeugdzorgmedewerkers zelf aan het woord te laten. Daarom doen we dit onderzoek onder jeugdzorgmedewerkers. Invullen duurt slechts ongeveer 5 minuten.

Heb je vragen? Of heb je ideeën over de jeugdzorg, terwijl je er niet zelf werkzaam bent? Neem vooral contact op via e-mail.

Kinderen met gedragsproblemen of jongeren die problemen in het gezin ervaren hebben recht op goede hulp en zorg. Door kinderen op tijd en goed te helpen met goede jeugdzorg vergroten we hun kansen voor de toekomst. Om ervoor te zorgen dat kinderen hulp kunnen blijven krijgen investeren we het komend jaar extra geld in de jeugdzorg. D66 is daar blij mee.