Poliflw

“Dit is voor mij dat ene boek dat je na lezing voor eeuwig opdringt aan vrienden en familie. Solomon deed tien jaar lang onderzoek naar ‘bijzondere families’: gezinnen met een kind dat doof is, met downsyndroom, meervoudige beperkingen, een transgender kind, een hoogbegaafd kind en een kind dat misdaden pleegt – allemaal kinderen die anders zijn dan hun ouders. Het is een echt onderzoeksboek, een flinke pil dus, gebaseerd op heel veel interviews en met veel verwijzingen. Wat me trof is hoe empathisch en persoonlijk Solomon het boek heeft gemaakt. Hij stelt de vraag die iedere ouder – en misschien ook wel ieder kind – kent: in hoeverre accepteer je als ouders je kinderen zoals ze zijn en in hoeverre help je ze om het beste uit hun leven te halen? Of zoals Solomon zelf zegt: How do we decide what to cure and what to celebrate? Uiteindelijk draait het boek om veel meer dan ouders en kinderen; het gaat over identiteit, vooroordelen, diversiteit, acceptatie en waartoe we in staat zijn voor en door liefde. Leerzaam en buitengewoon ontroerend.” ■

Door Don Ceder op 24 juni 2021 om 18:54

“De beste manier om waardering te uiten? Ik wil vooral dat het goed is geregeld.” Dit zei een gezinshuisouder vorige week tegen mij. Ik was bij een gezinshuis, een plek waar uithuisgeplaatste kinderen worden opgevangen. Een kind zou als het kan het liefst zo veel mogelijk thuis of in de directe omgeving opgevangen dienen te worden. Als een kind noodgedwongen echter niet meer thuis kan blijven, is het heel belangrijk dat hij of zij zo veel mogelijk opgroeit in een gezinssituatie waar liefde en aandacht is. En dat gebeurt in zo’n gezinshuis, met de liefdevolle zorg van de gezinshuisouders. Helaas zijn er behoorlijk veel knelpunten in het systeem van de jeugdzorg.

Het was goed dat we er deze week in de Tweede Kamer over spraken. Het belang van de kinderen moet in de jeugdzorg centraal staan. Dat lijkt een no-brainer, maar helaas zitten er nu veel kinderen vast in het systeem. We zien te vaak dat kinderen vaak in een eindeloos traject belanden. Kinderen worden van het kastje naar de muur gestuurd en hebben te maken met wachtlijsten en onzekerheid, opnamestops en een wildgroei van verschillende aanbieders. Of ze zitten in een omgeving dat niet meer lijkt op een echt ‘thuis’. Er is moed en durf nodig om grenzen te verleggen en schotten weg te nemen. Schotten tussen ouders en zorgverlening, scholen en gemeente- en Rijksbudgetten. En laten we ouders tijdens een traject veel meer betrekken en waarderen. De emotionele steun, goedkeuring en betrokkenheid van ouders kan heel belangrijk zijn voor een kind.

Eén van de knelpunten in het systeem waar ik de komende periode mee aan de slag ga zijn de wachtlijsten na een rechterlijke uitspraak en ellenlange juridische procedures. Als advocaat heb ik jeugdzaken behandeld en het tijdsverloop voordat er duidelijkheid komt over de hulpbehoefte en toekomst van een kind in de knel kan en moet echt beter. Ik zie daarbij een belangrijkr rol voor een rechter die meer mogelijkheden krijgt om indien nodig tot een snelle oplossing te komen. Uiteindelijk zijn veel kinderen gebaat bij snellere duidelijkheid. De komende periode ga ik in gesprek met de Rechtspraak, Veilig Thuis, de Raad voor de Kinderbescherming, ouders en vooral kinderen zelf en hoop snel een voorstel richting de Kamer te sturen.

Ik stelde in het debat ook voor om de jeugdzorg te verbeteren met goed toegeruste professionals die bij lichte hulpvragen kijken naar zowel de lichamelijke, geestelijke als sociale aspecten. We willen de beste hulp voor alle jongeren, maar dat betekent lang niet altijd dat intensievere zorg altijd beter is. Zo’n professional is bijvoorbeeld een vooruitgeschoven post van de gemeentelijke jeugdhulp bij de huisarts en kan ook naar de bredere hulpvraag van een gezin kijken. Ik heb van veel gemeenten gehoord die al een dergelijke samenwerking met de huisarts hebben dat zo’n praktijkondersteuner jeugd erg goede resultaten oplevert en onnodige instroom wordt beperkt.

De komende jaren zal ik me inzetten voor de noodzakelijke veranderingen in de jeugdzorg. En daarbij zal ik vooral luisteren naar het kind zelf. Zodat elk kind de juiste hulp op het juiste moment krijgt. Goede ondersteuning nu waarbij het kind centraal staat, draagt bij aan een goede toekomst later.

Elk kind dat zorg nodig heeft zou dat moeten krijgen. Maar de wachtlijsten voor zorg nemen toe, de werkdruk en het tekort aan collega’s ook, en gemeenten bezuinigen steeds vaker op de zorg voor jongeren en kinderen. Dat moet anders. Tegelijkertijd wordt er nu gesproken om ruim 1,5 miljard van de bezuinigingen op de jeugdzorg weer terug te draaien. Maar geld alleen is niet genoeg, het gaat erom hoe dat geld wordt besteed en hoe we de jeugdzorg het beste kunnen organiseren. Dat kan niet zonder de jeugdzorgmedewerkers zelf aan het woord te laten. Daarom doen we dit onderzoek onder jeugdzorgmedewerkers. Invullen duurt slechts ongeveer 5 minuten.

Heb je vragen? Of heb je ideeën over de jeugdzorg, terwijl je er niet zelf werkzaam bent? Neem vooral contact op via e-mail.

Kinderen met gedragsproblemen of jongeren die problemen in het gezin ervaren hebben recht op goede hulp en zorg. Door kinderen op tijd en goed te helpen met goede jeugdzorg vergroten we hun kansen voor de toekomst. Om ervoor te zorgen dat kinderen hulp kunnen blijven krijgen investeren we het komend jaar extra geld in de jeugdzorg. D66 is daar blij mee.

Intussen doen we wat we kunnen om zoveel mogelijk kinderen en alle kwetsbaren uit de ellende naar het Griekse vasteland te brengen. Nederland opent daar op korte termijn opvanghuizen. Iedere dag dat dit sneller kan, moet het sneller. Wij zullen blijven knokken voor een menswaardige oplossing voor de mensen en kinderen in nood.

Door Lodewijk Asscher op 13 augustus 2020 Delen  

Maar toch is het kabinet nu opnieuw verrast. Want het gevaarlijke coronavirus laait weer op. Het aantal besmettingen verdubbelt nu al enkele weken op rij, tot meer dan 4.000 alleen al vorige week. Intensivist Diederik Gommers waarschuwde gisteren bij het programma Op1 dat met dit soort stijgingen er ook steeds meer mensen heel ernstig ziek worden. En dat de mensen die in de zorg werken daar nog niet klaar voor zijn.

Ondertussen was het chaos. Het kabinet reageerde eerst niet, toen met een vermaning aan jongeren en eergisteren met een ondoordacht en onuitgewerkt plan rond quarantaineverplichting terwijl het bron- en contactonderzoek niet eens op orde was. Er is geen tijd voor verder gedraal.

De seinen staan op oranje, maar het is nog niet te laat. We kunnen een tweede golf aan besmettingen nog afwenden. Maar we hebben wel haast.

De seinen staan op oranje, maar het is nog niet te laat.

Er is nu een heldere, ambitieuze en daadkrachtige aanpak nodig. Kiezen voor indammen van het virus betekent dat we er alles aan doen het aantal besmettingen snel naar beneden te brengen.

In het ingelaste Kamerdebat ging het me vooral daarom: nu kiezen voor een duidelijke en ambitieuze strategie en de maatregelen nemen die daarbij horen. Waar gaat het dan om?

Er is nu een heldere, ambitieuze en daadkrachtige aanpak nodig.

En tot slot: de wijze waarop de IC-verpleegkundigen, thuiszorgmedewerkers, het verpleeghuispersoneel en alle andere zorgmedewerkers ons door deze crisis heen slepen is ongekend. Zij verdienen daarvoor waardering, een beter salaris en minder werkdruk.

Zij verdienen daarvoor waardering, een beter salaris en minder werkdruk.

De coalitiepartijen maken de politieke keuze hier nu niet verder in te investeren. Dat uitte zich zelfs in het beschamende tafereel van Kamerleden van VVD, CDA, D66 en ChristenUnie die het gebouw van de Tweede Kamer ontvluchtten om een stemming onmogelijk te maken. Dat is niet alleen politiek onfatsoenlijk, het heeft ook impact op ons coronabeleid. Sinds mei is 10% van de ic-verpleegkundigen gestopt, er zijn grote personeelstekorten in de zorg. Voor de gezondheid en de economie is het essentieel om hier onmiddellijk meer in te investeren. En om in gesprek te gaan met zorgmedewerkers over wat zij nu nodig hebben om uitgerust en veilig mensen te kunnen blijven verzorgen.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Joël Voordewind op 8 augustus 2020 om 11:42

Reactie op oproep voorgangers over vluchtelingenkinderen

Vandaag verscheen er een brief van vele predikanten, priesters en voorgangers, gericht aan de volksvertegenwoordigers van het CDA en de ChristenUnie. Ze schrijven dat ze zich zorgen te maken over de kinderen die leven in de erbarmelijke omstandigheden op de Griekse eilanden. Ze hebben daarom een aantal vragen voor de Kamerleden. Middels deze blog wil ik vanuit de ChristenUnie een antwoord geven op de brief.

Het is mooi om te zien dat er onder christenen zoveel bewogenheid is voor de kinderen in de vluchtelingenkampen. In de afgelopen weken ontving ik veel kritische mails van betrokken mensen. Deze brief laat nogmaals zien: het hart van christelijk Nederland klopt voor deze kinderen, zonder ouders en in een schrijnende situatie. De ChristenUnie deelt deze bewogenheid.

Juist om die reden is te begrijpen dat we veel kritiek kregen toen we, samen met CDA, VVD en D66, begin juli niet vóór de in de brief genoemde motie stemden. De ChristenUnie was en is het immers eens met de lijn van deze motie: het komen met een plan voor een opvang van de kinderen in Nederland. Er is echter geen Kamermeerderheid voor een barmhartiger asielbeleid, zo schreef Gert-Jan Segers al in een eerder blog. Daarom zijn we genoodzaakt binnen de coalitie over asielbeleid afspraken te maken. En daarom stemden we tot onze spijt tegen de motie.

Binnen de coalitie is afgesproken dat er met Nederlandse hulp gezorgd wordt voor de opvang van uiteindelijk vijfhonderd kinderen, op het Griekse vasteland. Zij krijgen een veilig onderkomen, onderwijs en voogdij. Daar heeft de Nederlandse overheid zich aan gecommitteerd. En daar houdt de ChristenUnie het kabinet dan ook aan. Het is een compromis, maar het moet een compromis zijn dat wérkt en ervoor zorgt dat de vluchtelingenkinderen veilig zijn.

We hebben het kabinet voor een deadline gesteld. Uiterlijk in september moeten de eerste kinderen naar de opvang op het Griekse vasteland zijn gebracht. Daarvoor moet alles op alles worden gezet. Komt de opvang niet van de grond, dan heroverwegen we onze steun aan het plan. Dat betekent dat de optie om een deel van de kinderen wél naar Nederland te brengen ook weer op tafel komt. Voor de ChristenUnie staat namelijk één ding voorop: deze kinderen verdienen een veilige plek om op te groeien.