Poliflw

Op zaterdag 15 juli zijn we met Rotterdammers in gesprek gegaan over de val van het kabinet en het vertrek van Rutte. Uit de gesprekken blijkt dat er volop enthousiasme is om Nederland weer op te bouwen na jarenlange afbraak. Daarom komen we op 17 september op voor Nederland tijdens het PrinsjesdagProtest! Samen laten we zien dat het anders kan en dat het anders moet!

Onder het kabinet Rutte 4 zijn onze kosten alleen maar gestegen, terwijl grote bedrijven woekerwinsten maken. Steeds meer mensen kunnen de kosten voor het dagelijks leven niet meer betalen. Niet alleen de boodschappen, maar ook de zorg, energie, wonen en OV zijn veel duurder geworden.

Onze lonen blijven achter en onze pensioenen zijn onzeker gemaakt. Als dezelfde partijen en dezelfde mensen die deze problemen hebben veroorzaakt het wéér voor het zeggen krijgen dan worden deze problemen niet opgelost. Sterker nog, er liggen plannen om nóg meer te bezuinigen op de verpleeghuizen en de thuiszorg. De zorg voor onze ouderen staat op het spel.

Onze samenleving en voorzieningen zijn door de politiek van Rutte jarenlang afgebroken. Het is genoeg geweest. Nederland kan zoveel beter als we opkomen voor onszelf en elkaar. Voor onze zorg, natuur en volkshuisvesting. Daarom komen we op 17 september op voor Nederland! Samen laten we zien dat het anders kan en dat het anders moet! Dus kom op voor Nederland!

Op 19 oktober vond er een commissievergadering plaats over 'aanpak effecten energiekosten en inflatie' en over het Actieplan Geldzorgen. Ons burgerraadslid Tom Breedveld tijdens de commissievergadering: ‘Er moet geluisterd worden naar de mensen in de wijken. We moeten met z’n allen keihard vechten om armoede goed te bestrijden en snel structureel veranderingen doorvoeren. Zo kunnen we schuldenproblematiek echt voorkomen.'

Bekijk onderstaand filmpje voor de inbreng van Tom Breedveld tijdens de commissievergadering over armoedebestrijding en schuldhulpverlening:

Solidariteit. Ik weet het. Een oud woord. Misschien iets uit de jaren zeventig van de verre vorige eeuw. Hun strijd, onze strijd.Nog zo één. Weggezogen in de draaikolk van vergetelheid.

Toch kwamen ze weer bij mij boven de laatste tijd. Vooral toen iedereen begon te roepen dat Mark Rutte bij het kruisje had getekend. Onze Mark had ons toch weer uitverkocht aan die veelvraat die Europa heet.

Tekenen bij het kruisje. Zijn we vergeten dat natiestaten de grootste oorlogen in de kortste tijd hebben veroorzaakt?

Zijn we het optimisme vergeten over een Europa zonder grenzen? Het was toch wat die Benelux. Je kon gewoon doorrijden bij Hazeldonk.

Later, na vakanties in Frankrijk, Italië en Spanje. Waar we echt te eten kregen en onze drekandijvie rap inruilden voor coq au vin, pizza en paella?

En anders hebben we nog wel onze eigen Knorr wereldgerechten.

Natuurlijk, het is te snel gegaan met de uitbreiding van Europa. En ja, het ongebreidelde marktdenken heeft misstanden opgeleverd. Maar wat is het alternatief? Weleens nagedacht waarom ze in het zuiden eerder met pensioen gaan?

Waarom gaan wij eigenlijk niet op 65 met pensioen?

Ik heb veel gereisd. Was in Portugal toen na 2008 het land moest doen wat Dijsselbloem beval. Nooit zoveel mensen op straat zien creperen. Niemand zag meer een toekomst.

Een linkse regering brak met al die negatieve neoliberale bezuinigen en investeerde weer in de bevolking. Waar ben je anders voor als overheid? Toen leefde het leven in Portugal weer op.

Ach, het zal een Rolexje hebben gekost voor een zakenbankier in New York.

Dus mag ik van die kruisridders dan het alternatief hebben? Nederland sluist miljarden belastinggeld weg. We sterven van de schulden aan de bank. We komen er nu achter dat we de zorg, belasting, huisvesting, milieu en de rest van de overheid aan de markt hebben verkocht. Terwijl het toch iets is van ons allemaal. Dat hebben de Portugezen dan wel door. En waarom zou je de snot in je ogen moeten werken tot ver na je 65ste? Voor een aandeelhouder in Abu Dabi? Dan teken je toch bij een halve maan zou ik zeggen. En daar hebben onze kruisridders een nog grotere hekel aan.

Want ja, zo is het. Tempeliers van de grenzen gedicteerd door Rusland en Engeland in de 19e eeuw. Het aandeelkapitalisme kent geen grenzen. In ieder geval niet jullie benauwde versie ervan. Het schiet de hele wereld over. Het kent geen kruis, halve maan of zonsondergang.

We drinken nog wel een champagne, rijden even een Lamborghini tegen de vangrail, verhuren ons vastgoed via Booking.com, trekken de Hema nog even leeg en laten nog wat oesters invliegen met de KLM. 

Bij welk kruisje wil je dan tekenen?

Voor wie het weet of niet. Ik was en ben nog officieel burgerraadslid van de commissie MPOF voor de SP. Nou geen aantrekkelijk begin voor een column. Laat ik het anders zeggen: het nieuwe ontwerp voor Boijmans is macramé architectuur.

Zo mijn legoblokje aan de discussie. Ik kon even niet mee doen door medische redenen maar wie weet zit ik er weer in het najaar.

En dan wil ik niet op mijn geweten hebben dat er geen kritisch geluid is geweest op het ontwerp.

Kijk het is grappig hoor zo’n glazen slang langs de gevels. Maar binnen tien jaar is het al achterhaald. Vijf misschien.

Als ik roep dat ik een fan ben van Dom Van der Laan of Vincent van Duysen dan weet ik al dat bij de leden van MPOF geen enkele bel gaat rinkelen.

Misschien bij Mies van der Rohe: less is more hier en daar een belletje. Bij Francien Houben gaan nu alle alarmbellen af.

Kijk die vleugel van Bodon is van een ongelooflijke schoonheid. Het werk van Richard Serra kwam daar tot zijn recht. Prachtig. Daarna is er gekloot met het museum.

En Mecanoo zou er goed aan doen Bodon te copiëren. Niet letterlijk maar de visie er achter. Die vleugel is less is more.

Maar dit ontwerp is noch more noch less.

Op zich het ontsluiten van het museum een is goed idee. Ook zou een glazen corridor goed kunnen werken. Maar wat er nu voorligt daar zie je weer de frivole bochtjes, afgeronde hoekjes en kekke verlichtingsbanen. Dan denk ik: die nieuwe vleugel achter Boijmans zal dan ook wel geen Neue Nationalgalerie in Berlijn van Mies van der Rohe worden. Mooi in zijn eenvoud.

En nu denkt iedereen, die Schol, wat is dat voor een arrogante eikel? Heeft ie hier nu ook al verstand van?

Ben bang van wel.

Maar het is geen arrogantie, het is schaamte.

Ik heb ooit in een ver en turbulent verleden het lelijkste gebouw van Rotterdam ontworpen.

Dus ik weet wat het is. Net niet ontwerpen.

Rotterdam wordt er nu mee vol gezet.

Laat ik nu de lijst niet opnoemen. Ik heb er een neus voor omdat ik het zelf heb gedaan.

Dat verdient Boijmans niet.

En als jullie het echt willen weten: het lelijkste gebouw staat op de Noordsingel. Geheel ingepakt in Rotterdams marmer: wit trespa.

Met IGS logo zag het er nog wel uit. Maar nu loop ik er met schaamte voorbij. En zou willen dat al die architecten, stadsmakers en andere charlatans dat ook een keer zouden doen. Te beginnen bij Little C.

Tijdens de afgelopen ledenvergadering is de nieuwe scoutingscommissie voorgesteld. Hierin zijn de voorzitters van de verschillende werkgroepen, DWARS en het afdelingsbestuur vertegenwoordigd.

GroenLinks zit in de lift en daardoor is er steeds meer te doen. Er zitten steeds meer GroenLinksers in de wijkraden, gebiedscommissies, de gemeenteraad en het college. Maar ook in de afdeling zelf is van alles te doen. Daarvoor hebben we mensen nodig. En niet zo maar mensen, maar capabele mensen die het gedachtegoed van GroenLinks kunnen uitdragen en de Rotterdammers in al hun diversiteit kunnen vertegenwoordigen. De Scoutingscommissie wil het talent van onze leden en sympathisanten zo goed mogelijk inzetten.

De komende periode inventariseren we hoe we ervoor staan; in de stad en in de verschillende wijken en gebieden. Na de zomer gaan we actief aan de slag om te zorgen dat we overal voldoende mensen hebben. Volgend jaar gaan we de mensen die een vertegenwoordigende functie ambiëren daarin actief begeleiden.

De Scoutingscommissie organiseert. Scouten moeten we met z'n allen doen. Daarom vragen we aan alle Rotterdamse GroenLinksers om jullie ogen open te houden voor talent onder leden en sympathisanten. Tips en suggesties zijn van harte welkom. De scoutingscommissie is te bereiken per e-mail. Je kunt je mail richten aan Mark Vijfschaft, voorzitter van de scoutingscommissie. 

Gemiddeld een keer per week loop ik van huis naar het SP-afdelingspand aan de Gaffelstraat. Daarbij passeer ik altijd verzorgingshuis De Leeuwenhoek aan de West-Kruiskade. In de rookruimte van de recreatiezaal zit steevast een van de mannelijke bewoners. Een vriendelijk knikje in het passeren als groet van herkenning volgt van beide kanten.

Met de coronamaatregelen is Nederland in een lockdown gegaan. Ook als SP kwamen we niet meer fysiek bij elkaar op het afdelingspand. Mijn loopjes kwamen niet meer langs de Leeuwenhoek. En actieve SP’ers in de stad trokken al snel aan de bel met zorgen over de persoonlijke beschermingsmiddelen voor thuiszorgmedewerkers en in de verpleeghuizen. Eind maart stelde onze raadsfractie vragen aan het college in Rotterdam en landelijk waarschuwden we in de debatten: waarom krijgen deze groepen zorgmedewerkers niet voldoende bescherming? Past het protocol?

De mensen in de zorg kregen een keer applaus. Diezelfde avond moesten deze harde werkers weer zonder goede beschermingsmogelijkheden aan de slag. De gevolgen kennen we inmiddels. Het personeel in de verpleeghuizen kreeg de onmogelijke keuze: zonder bescherming de ouderen verplegen of geen hulpverlenen? Iets wat je moreel niet zou mogen vragen. Op 9 april kwam De Leeuwenhoek op vreselijke wijze in het nieuws: op de afdeling voor dementerenden was de helft van de bewoners overleden. Direct zijn wel alle ‘huidige’ 72 bewoners getest op corona. Een kwart van hen bleek besmet. Ook is ruim een kwart van het vaste personeel besmet. Hoe kan het dat het doel van de lockdown de bescherming van de meest kwetsbaren is, maar zij die voor deze groep moeten zorgen onvoldoende beschermingsmiddelen kregen?

Die avond van 9 april liep ik langs de Leeuwenhoek. De gordijnen zaten potdicht en zouden dat tot vorige week blijven. Inmiddels zijn 9.700 bewoners van verpleeghuizen besmet geraakt. Twee weken geleden waren van de toen 9.053 besmette bewoners 1.696 overleden. NRC schrijft dat 1 op 5 bewoners besmet is. Een enorm aantal, zeker als je bedenkt dat de overlijdenskans van deze groep ontzettend groot is. Met grote gevolgen: nabestaanden die hun dierbaren moeten missen en eerder afscheid hebben moeten nemen, als dat al mogelijk was. Medewerkers die mogelijk zelf besmet zijn geraakt en zo anderen/bewoners hebben besmet. Zij moeten omgaan met de gevolgen.

De minister ontkende de problemen in de Tweede Kamer en zorgmedewerkers moesten vooral aan het werk blijven was het devies. Er vonden geen testen van bewoners of medewerkers van verpleeghuizen plaats. Dit is pas op 20 april aangepast. Een paar dagen later is een specialist ouderengeneeskunde aan het Outbreak Management Team toegevoegd. Het Rotterdamse college verwees in zijn antwoorden naar de landelijke maatregelen en weigerde in te grijpen in de herverdeling van middelen. Politiek is keuzes maken: hier is bewust weggekeken en niet ingegrepen. Het laat ook zien waarom we als partij zo veel waarde hechten aan het contact met de werkvloer en in de samenleving: alleen zo kunnen we horen wat er speelt en problemen aanpakken.

Laat deze stille ramp niet een verzwegen geschiedenis worden. Laten we niet alleen door te klappen ons geluid horen, maar juist onze stem verheffen. Samenwerking binnen de zorg had erger leed kunnen voorkomen. We zien nu overal initiatieven in de zorg voor meer samenwerking ontstaan. Laten we dat vooral vasthouden. Met daarbij een goede beloning voor onze helden.

Mijn loopje naar het SP-afdelingspand is weer wat vaker. Toch is de recreatiezaal van De Leeuwenhoek nog leeg. De stoel in de rokersruimte idem dito. Ik hoop dat dit snel anders zal zijn, maar hou rekening met het ergste. In het passeren knik ik naar de lege stoel.

Dit artikel verscheen eerder op Joop.

In deze nieuwe reeks interviews spreken we als afdeling Rotterdam mensen die tijdens deze coronacrisis doorwerken. We laten de werkende mens die onze samenleving draaiende houdt aan het woord en luisteren naar hun problemen en ergernissen over ons economisch systeem en het kabinetsbeleid. In dit interview laten we iemand aan het woord uit de horecasector. Aangezien er in dit interview kritiek wordt geleverd op een werkgever is de naam van de geïnterviewde weggelaten.

Wat voor werk doe je?

Ik werk al een lange tijd in een snackbar en kan de collega’s en sfeer daar erg waarderen. Wat wel jammer is, is dat ik merk dat in de horeca er weinig aan het welzijn en de veiligheid van de werknemers wordt gedacht. In veel sectoren wordt er terecht voor meer loon gepleit maar die strijdbaarheid mist bij ons. We krijgen minimumloon, maar als je ziet wat we daar voor moeten doen is dat eigenlijk veel te weinig. Meer compensatie zou dan ook zeker op zijn plaats zijn, vooral op plekken waar je eigenlijk nooit fooi krijgt.

Wat voor impact heeft de huidige coronacrisis gehad op je sector?

De impact op de horecasector is natuurlijk gigantisch. Veel horecagelegenheden hebben hun deuren moeten sluiten. Gelukkig konden wij verder met wat aanpassingen. Zo zijn we momenteel alleen geopend voor afhaal en bezorgen.

Is er genoeg aandacht voor hygiëne en coronarichtlijnen op jouw werkplek?

Enigszins, maar dit komt vooral door het personeel zelf. Wij hebben echt moeten strijden voor minder personeel per vierkante meter. Onze werkgever vond het maar gezeur, aangezien zijn andere zaak gewoon nog verder draaide zonder maatregelen. Alleen omdat we de afwezigheid van plexiglas en 1.5 meter afstand hebben aangekaart en daar constant op hebben gehamerd is het er uiteindelijk gekomen. Zelfs nu is het nog eigenlijk niet zoals het zou moeten, gezien we geen mondkapjes hebben en desinfecterende handgel zelf moeten inslaan.

Ik val niet onder een risicogroep maar sommige collega’s en hun ouders of huisgenoten vallen dat wel. Dan zijn deze slechte omstandigheden gewoon ronduit gevaarlijk. Zeker gezien we haast geen hygiëne-instructies hebben gekregen en het allemaal maar zelf uit moeten zoeken.

In zulke tijden wordt het wel duidelijk dat het mijn werkgever alleen om het geld gaat en niet om de gezondheid van de medewerkers en de gemeenschap. Dit zorgt er ook voor dat ik het soms eng vind om te werken, zeker gezien we eigenlijk niet echt 1.5 meter afstand kunnen houden.

Luistert je baas wel naar bezwaren rondom coronarichtlijnen?

Eigenlijk alleen omdat ik en een andere collega op onze strepen zijn gaan staan. Als werknemers zijn wij essentieel, zonder ons kan hij de zaak niet draaiende houden. In dat opzicht heeft hij dus niet echt een andere keus dan op zijn minst naar onze zorgen te luisteren.

Je ziet wel dat in andere horecazaken de richtlijnen nog erger genegeerd worden. Dit komt denk ik ook omdat in de horeca veel jongeren werken die niet echt inzien wat de gevolgen van het virus kunnen zijn. Zij zouden eigenlijk ook voor hun rechten moeten opstaan, want het is wel de verantwoordelijkheid van horeca-eigenaren om ervoor te zorgen dat het werk veilig gedaan wordt.

Natuurlijk snap ik dat dit een rotsituatie is voor de horeca-eigenaren, maar ik heb een beetje het idee dat wij als medewerkers vergeten worden. Het feit dat zij geld moeten verdienen is niet belangrijker dan de gezondheid van mij en de gemeenschap.

Verder vind ik de huidige versoepeling vooral eng. Ik ben bang wat er straks gaat gebeuren als we weer gasten binnen mogen ontvangen. Niet iedereen is begripvol naar de maatregelen, die frustraties merken we vaak ook in de zaak. Dat maakt me zo moedeloos, vooral als alles straks weer steeds verder terug naar normaal gaat. Hoe weet ik immers dat klanten zich in de zaak zullen gedragen, naar ons maar ook naar elkaar?

Als SP vinden we dat werknemers meer te zeggen moeten hebben in bedrijven. Denk je dat als werknemers meer zeggenschap zouden hebben de coronarichtlijnen beter gevolgd zouden worden?

Ja. Want het is duidelijk dat wij nu beter de richtlijnen opvolgen doordat we op onze strepen zijn gaan staan. Juist als werknemers wat meer te zeggen hebben zullen werkgevers gedwongen zijn om ook op hun belangen te letten.

Tegelijkertijd vind ik ook dat er wat meer controle vanaf de overheid mag zijn. Sinds de lockdown is er één keer controle bij de filialen van mijn werk geweest. Het andere filiaal heeft zelfs een waarschuwing gehad, maar sindsdien hebben we geen controle meer gehad. Dat vind ik echt van de zotte, want zo worden eigenaren steeds lakser. Ik hou in ieder geval m'n hart vast voor de komende tijd. Laten we hopen dat de richtlijnen goed opgevolgd worden en er goed wordt gekeken of dit wel verantwoord is.

In deze nieuwe reeks interviews spreken we als afdeling Rotterdam mensen die in vitale beroepen werken. We laten de werkende mens die onze samenleving draaiende houdt aan het woord en luisteren naar hun problemen en ergernissen over ons economisch systeem en het kabinetsbeleid.

Wie ben je en wat voor werk doe je? Ik ben Chantal Moella en werk in de zorg. Hierbij heb ik veel gewerkt in de terminale thuiszorg en de verpleging. Ook ben ik ambassadeur bij stichting Voor Ons. Een stichting die is opgezet voor en door lotgenoten die te maken hebben gehad met seksueel misbruik, fysiek of psychisch geweld.

Wat voor problemen zie je op dit moment in de zorg? Ik zie zelf hoe er hele grote tekorten zijn aan basis beschermingsmiddelen. Terwijl er grote scheepvrachten mondkapjes worden weggezet naar andere landen heeft de frontlinie bij ons niet eens goed beschermingsmateriaal. Zoals Lilian het ook zei; het kabinet werkt liever aan een privacy-schadende app dan aan het oplossen van de tekorten. In de zorg en verpleging moeten wij dus gewoon werken zonder goed beschermingsmateriaal en ik heb zelf gezien hoe dat tot onveilige situaties kan leiden.

Als socialist kijk je natuurlijk naar deze dingen vanuit een breder perspectief. Die tekorten zijn niet natuurlijk maar gecreëerd. Dat is gewoon een kwestie van politieke onwil.

Spelen deze problemen al langer? Het is inderdaad niets nieuws dat er tekorten zijn in de zorg. Er wordt al jarenlang bezuinigd op mijn sector, dat zie je terug in alles van personeel tot betaalbaarheid. Balkenende zette dit in gang, maar Rutte heeft het afgemaakt.

Zelf heb ik meegemaakt dat demente ouderen op straat terechtkwamen omdat ze niet onder adequate begeleiding stonden. Daar is er gewoon niet genoeg personeel voor. Ook zie je de bezuinigingen terug in de stijgende onbetaalbaarheid van onze zorg. Vroeger was het praktisch gratis, maar nu betalen mensen zich blauw aan een stijgend eigen risico.

Als het zo doorzet wordt de sector praktisch wegbezuinigd. Er wordt nu wel door iedereen gepraat over hoe veel respect we hebben voor de zorg, maar wat hebben we aan respect als de bezuinigingsplannen al klaarliggen? Dan zet die spiraal van slechtere kwaliteit en minder toegankelijke zorg zich alleen maar door.

Je hebt ook ervaring met de jeugdzorg, zie je daar dezelfde problemen? Jazeker. Ik ben zelf vroeger ook in aanraking gekomen met jeugdzorg en heb gezien hoe veel van die trajecten de foute kant op gingen. Jongeren kregen te weinig nazorg en werden gewoon zonder serieuze begeleiding op straat gezet. Dat heeft veel levens verpest. Deze ontwikkeling zet zich nog steeds door, alhoewel er hier en daar wel wat positieve veranderingen zijn.

De problematiek is terug te leiden naar dingen als de harde bezuinigingen op de jeugdzorg, maar ook de decentralisatie naar gemeentes. De jeugdzorg is gewoon een verdienmodel, waar het niet draait om het helpen van jongeren maar het verdienen van geld.

De foute structuren van de jeugdzorg zie je ook bij zo’n geval als bij de Commissie De Winter. Er wordt geconcludeerd dat veel jongeren geleden hebben onder geweld in hun trajecten, waardoor ze psychisch letsel zijn opgelopen. Vervolgens krijgen ze een slappe schadevergoeding van 5000 euro terwijl de verantwoordelijke directeur met een bonus weg loopt.

Wat zie je als oplossingen voor de zorg als geheel? Zorg moet echt weer een recht worden. Dat betekent dat het eigen risico fors omlaag moet om de toegankelijkheid te garanderen. Ook moet het breder dekkend worden voor meer mensen. Nu zien we dat sommige dingen zoals tandzorg beschikbaar zijn voor diegene met geld, terwijl de rest buiten de boot valt. Daar moet publiek de afweging worden gemaakt hoe we die zorg het beste garanderen voor iedereen.

Als het aan mij ligt doen we ook wat aan de macht van de zorgverzekeraars en de farmaceutische industrie. Een Nationaal Zorgfonds lijkt mij hierbij een goeie oplossing. Zo maken we de zorg goedkoper en nemen we deze weer in eigen handen.

Verder moet er uiteraard genoeg geld naar de zorg gaan. Met de huidige stand van zaken, een kapotbezuinigde zorg, kunnen we als land niet verder. Met het huidige rechtse kabinet gaat dit in ieder geval niet lukken. Laten we het huidige respect voor zorgmedewerkers dan ook omzetten naar een beweging voor een socialistisch Nederland!