Poliflw

Deze crisis raakt ons allemaal. In de eerste plaats de mensen die ziek zijn of waarvan een geliefde ziek is. Voor hen is het virus niet langer iets abstracts, maar een directe bedreiging. Mijn gedachten gaan naar hen uit. Voor veel ouderen is het heel bedreigend. En voor mensen met gezondheidsproblemen ook schrijft Lodewijk Asscher in zijn brief.

https://www.pvda.nl/nieuws/de-coronacrisis/

Het bericht Nederland: let op jezelf en zie om naar elkaar! verscheen eerst op PvdA Tholen.

Geacht PvdA-Lid, Geachte geïnteresseerde,

Lege treinen, verlaten pleinen, dichte cafés. Nederland bood deze week een onwerkelijke aanblik. Het voelt als een nare droom waar je wakker uit wil worden. Jammer genoeg is deze crisis voorlopig nog niet voorbij.

Het was gek om opeens het grootste deel van de week thuis te zijn met mijn drie jongens en mijn vrouw. Terwijl ik normaal probeer de telefoon zoveel mogelijk weg te leggen als ik thuis ben, was ik nu constant aan het bellen. Mijn moeder komt even niet meer op bezoek bij de kleinkinderen. Maar intussen raakt het virus al mensen keihard. Denk aan alle mensen die ziek zijn of van wie geliefden ziek zijn. Denk ook aan de mensen die onzeker zijn over hun baan of bedrijf.

Door het virus houden we meer afstand van elkaar. Natuurlijk, de anderhalve meter afstand die wordt geadviseerd. De verjaardagen, de kraamvisite en de familieweekenden die nu niet doorgaan. Maar ook de ouderen in verpleeghuizen die hun kinderen en kleinkinderen niet meer mogen ontvangen. Een verschrikkelijk pijnlijke maatregel. De Italiaanse premier zei het mooi: “we nemen nu afstand om elkaar straks weer te kunnen omhelzen”.

Tegelijk komen we dichter bij elkaar. Realiseren we ons hoe kostbaar ons leven, onze gezondheid is. En dat we elkaar hebben. Dinsdagavond werd er in het hele land geapplaudisseerd voor de werkers in de zorg. Er worden initiatieven gestart om eenzame ouderen een kaart te sturen. Er zijn gesloten restaurants die sterrendiners aanbieden aan de mensen die nu zo hard werken om ons land hier doorheen te slepen. Hartverwarmende voorbeelden van hoe we in tijd van crisis samenkomen.

De crisis brengt ook het beste in mensen naar boven. Ik denk dan vooral aan de duizenden mensen die nu naar voren stappen. De mensen in de zorg, die nu alle zeilen bijzetten om het virus te bedwingen. Met alle risico’s voor hun eigen veiligheid. Maar ook de leraren, die vaak in één dag een online lespakket hadden samengesteld. De vakkenvullers, die doorwerken midden in de hamstergekte. De OV-medewerkers, die zorgen dat al dat zorgpersoneel naar het werk kan komen. De beleidsambtenaren, de kinderopvangmedewerkers, de ict’ers, lokale bestuurders, de brandweer, de politie, de schoonmakers, de beveiligers, de bezorgers.

En natuurlijk onze partijgenoot Martin van Rijn. Als er een nationale crisis is dan help je waar je kan.

Diezelfde houding zie ik in onze hele partij. Veel afdelingen hebben oudere leden gebeld om te vragen hoe het met ze gaat. Er zijn afdelingen die gaan helpen bij de plaatselijke voedselbank die nu meer vraag en minder vrijwilligers heeft dan ooit. Het is zo ongelooflijk belangrijk dat we nu omzien naar elkaar. En het maakt me zo trots dat jullie dat doen. Mocht je deze mail krijgen en zelf hulp nodig hebben, schroom dan niet het mij te laten weten. We moeten er nu voor elkaar zijn. Binnen de partij, en in heel Nederland.

Laten we helpen waar we kunnen. Omzien naar elkaar. Met alle energie en passie die we normaal in onze politieke strijd stoppen. Deze tijd vraagt als geen ander om saamhorigheid en solidariteit.

Ik wens jou en al je naasten heel veel gezondheid toe.

Groet,

Lodewijk Asscher

The post Bericht van Lodewijk Asscher: Hoe het virus de afstand vergroot én ons dichter bij elkaar brengt appeared first on PvdA Gouda.

Door Lodewijk Asscher op 23 maart 2020

Hoe het virus de afstand vergroot én ons dichter bij elkaar brengt

Lege treinen, verlaten pleinen, dichte cafés. Nederland bood deze week een onwerkelijke aanblik. Het voelt als een nare droom waar je wakker uit wil worden. Jammer genoeg is deze crisis voorlopig nog niet voorbij.

Het was gek om opeens het grootste deel van de week thuis te zijn met mijn drie jongens en mijn vrouw. Terwijl ik normaal probeer de telefoon zoveel mogelijk weg te leggen als ik thuis ben, was ik nu constant aan het bellen. Mijn moeder komt even niet meer op bezoek bij de kleinkinderen. Maar intussen raakt het virus al mensen keihard. Denk aan alle mensen die ziek zijn of van wie geliefden ziek zijn. Denk ook aan de mensen die onzeker zijn over hun baan of bedrijf.

Door het virus houden we meer afstand van elkaar. Natuurlijk, de anderhalve meter afstand die wordt geadviseerd. De verjaardagen, de kraamvisite en de familieweekenden die nu niet doorgaan. Maar ook de ouderen in verpleeghuizen die hun kinderen en kleinkinderen niet meer mogen ontvangen. Een verschrikkelijk pijnlijke maatregel. De Italiaanse premier zei het mooi: “we nemen nu afstand om elkaar straks weer te kunnen omhelzen”.

We nemen nu afstand om elkaar straks weer te kunnen omhelzen.

Tegelijk komen we dichter bij elkaar. Realiseren we ons hoe kostbaar ons leven, onze gezondheid is. En dat we elkaar hebben. Dinsdagavond werd er in het hele land geapplaudisseerd voor de werkers in de zorg. Er worden initiatieven gestart om eenzame ouderen een kaart te sturen. Er zijn gesloten restaurants die sterrendiners aanbieden aan de mensen die nu zo hard werken om ons land hier doorheen te slepen. Hartverwarmende voorbeelden van hoe we in tijd van crisis samenkomen.

De crisis brengt ook het beste in mensen naar boven. Ik denk dan vooral aan de duizenden mensen die nu naar voren stappen. De mensen in de zorg, die nu alle zeilen bijzetten om het virus te bedwingen. Met alle risico’s voor hun eigen veiligheid. Maar ook de leraren, die vaak in één dag een online lespakket hadden samengesteld. De vakkenvullers, die doorwerken midden in de hamstergekte. De OV-medewerkers, die zorgen dat al dat zorgpersoneel naar het werk kan komen. De beleidsambtenaren, de kinderopvangmedewerkers, de ict’ers, lokale bestuurders, de brandweer, de politie, de schoonmakers, de beveiligers, de bezorgers.

Ik denk vooral aan de duizenden mensen die nu naar voren stappen.

En natuurlijk onze partijgenoot Martin van Rijn. Als er een nationale crisis is dan help je waar je kan.

Diezelfde houding zie ik in onze hele partij. Veel afdelingen hebben oudere leden gebeld om te vragen hoe het met ze gaat. Er zijn afdelingen die gaan helpen bij de plaatselijke voedselbank die nu meer vraag en minder vrijwilligers heeft dan ooit. Het is zo ongelooflijk belangrijk dat we nu omzien naar elkaar. En het maakt me zo trots dat jullie dat doen. Mocht je dit lezen en zelf hulp nodig hebben, schroom dan niet het mij te laten weten. Laten we helpen waar we kunnen. Omzien naar elkaar. Met alle energie en passie die we normaal in onze politieke strijd stoppen. Deze tijd vraagt als geen ander om saamhorigheid en solidariteit.

Ik wens jou en al je naasten heel veel gezondheid toe.

Het bericht De coronacrisis verscheen eerst op PvdA Berg en Dal.

Door Lodewijk Asscher op 23 maart 2020

Hoe het virus de afstand vergroot én ons dichter bij elkaar brengt

Lege treinen, verlaten pleinen, dichte cafés. Nederland bood deze week een onwerkelijke aanblik. Het voelt als een nare droom waar je wakker uit wil worden. Jammer genoeg is deze crisis voorlopig nog niet voorbij.

Het was gek om opeens het grootste deel van de week thuis te zijn met mijn drie jongens en mijn vrouw. Terwijl ik normaal probeer de telefoon zoveel mogelijk weg te leggen als ik thuis ben, was ik nu constant aan het bellen. Mijn moeder komt even niet meer op bezoek bij de kleinkinderen. Maar intussen raakt het virus al mensen keihard. Denk aan alle mensen die ziek zijn of van wie geliefden ziek zijn. Denk ook aan de mensen die onzeker zijn over hun baan of bedrijf.

Door het virus houden we meer afstand van elkaar. Natuurlijk, de anderhalve meter afstand die wordt geadviseerd. De verjaardagen, de kraamvisite en de familieweekenden die nu niet doorgaan. Maar ook de ouderen in verpleeghuizen die hun kinderen en kleinkinderen niet meer mogen ontvangen. Een verschrikkelijk pijnlijke maatregel. De Italiaanse premier zei het mooi: “we nemen nu afstand om elkaar straks weer te kunnen omhelzen”.

We nemen nu afstand om elkaar straks weer te kunnen omhelzen.

Tegelijk komen we dichter bij elkaar. Realiseren we ons hoe kostbaar ons leven, onze gezondheid is. En dat we elkaar hebben. Dinsdagavond werd er in het hele land geapplaudisseerd voor de werkers in de zorg. Er worden initiatieven gestart om eenzame ouderen een kaart te sturen. Er zijn gesloten restaurants die sterrendiners aanbieden aan de mensen die nu zo hard werken om ons land hier doorheen te slepen. Hartverwarmende voorbeelden van hoe we in tijd van crisis samenkomen.

De crisis brengt ook het beste in mensen naar boven. Ik denk dan vooral aan de duizenden mensen die nu naar voren stappen. De mensen in de zorg, die nu alle zeilen bijzetten om het virus te bedwingen. Met alle risico’s voor hun eigen veiligheid. Maar ook de leraren, die vaak in één dag een online lespakket hadden samengesteld. De vakkenvullers, die doorwerken midden in de hamstergekte. De OV-medewerkers, die zorgen dat al dat zorgpersoneel naar het werk kan komen. De beleidsambtenaren, de kinderopvangmedewerkers, de ict’ers, lokale bestuurders, de brandweer, de politie, de schoonmakers, de beveiligers, de bezorgers.

Ik denk vooral aan de duizenden mensen die nu naar voren stappen.

En natuurlijk onze partijgenoot Martin van Rijn. Als er een nationale crisis is dan help je waar je kan.

Diezelfde houding zie ik in onze hele partij. Veel afdelingen hebben oudere leden gebeld om te vragen hoe het met ze gaat. Er zijn afdelingen die gaan helpen bij de plaatselijke voedselbank die nu meer vraag en minder vrijwilligers heeft dan ooit. Het is zo ongelooflijk belangrijk dat we nu omzien naar elkaar. En het maakt me zo trots dat jullie dat doen. Mocht je dit lezen en zelf hulp nodig hebben, schroom dan niet het mij te laten weten. Laten we helpen waar we kunnen. Omzien naar elkaar. Met alle energie en passie die we normaal in onze politieke strijd stoppen. Deze tijd vraagt als geen ander om saamhorigheid en solidariteit.

Ik wens jou en al je naasten heel veel gezondheid toe.

Het bericht De coronacrisis verscheen eerst op PvdA Berg en Dal.

Door Lodewijk Asscher op 23 maart 2020

Hoe het virus de afstand vergroot én ons dichter bij elkaar brengt

Lege treinen, verlaten pleinen, dichte cafés. Nederland bood deze week een onwerkelijke aanblik. Het voelt als een nare droom waar je wakker uit wil worden. Jammer genoeg is deze crisis voorlopig nog niet voorbij.

Het was gek om opeens het grootste deel van de week thuis te zijn met mijn drie jongens en mijn vrouw. Terwijl ik normaal probeer de telefoon zoveel mogelijk weg te leggen als ik thuis ben, was ik nu constant aan het bellen. Mijn moeder komt even niet meer op bezoek bij de kleinkinderen. Maar intussen raakt het virus al mensen keihard. Denk aan alle mensen die ziek zijn of van wie geliefden ziek zijn. Denk ook aan de mensen die onzeker zijn over hun baan of bedrijf.

Door het virus houden we meer afstand van elkaar. Natuurlijk, de anderhalve meter afstand die wordt geadviseerd. De verjaardagen, de kraamvisite en de familieweekenden die nu niet doorgaan. Maar ook de ouderen in verpleeghuizen die hun kinderen en kleinkinderen niet meer mogen ontvangen. Een verschrikkelijk pijnlijke maatregel. De Italiaanse premier zei het mooi: “we nemen nu afstand om elkaar straks weer te kunnen omhelzen”.

We nemen nu afstand om elkaar straks weer te kunnen omhelzen.

Tegelijk komen we dichter bij elkaar. Realiseren we ons hoe kostbaar ons leven, onze gezondheid is. En dat we elkaar hebben. Dinsdagavond werd er in het hele land geapplaudisseerd voor de werkers in de zorg. Er worden initiatieven gestart om eenzame ouderen een kaart te sturen. Er zijn gesloten restaurants die sterrendiners aanbieden aan de mensen die nu zo hard werken om ons land hier doorheen te slepen. Hartverwarmende voorbeelden van hoe we in tijd van crisis samenkomen.

De crisis brengt ook het beste in mensen naar boven. Ik denk dan vooral aan de duizenden mensen die nu naar voren stappen. De mensen in de zorg, die nu alle zeilen bijzetten om het virus te bedwingen. Met alle risico’s voor hun eigen veiligheid. Maar ook de leraren, die vaak in één dag een online lespakket hadden samengesteld. De vakkenvullers, die doorwerken midden in de hamstergekte. De OV-medewerkers, die zorgen dat al dat zorgpersoneel naar het werk kan komen. De beleidsambtenaren, de kinderopvangmedewerkers, de ict’ers, lokale bestuurders, de brandweer, de politie, de schoonmakers, de beveiligers, de bezorgers.

Ik denk vooral aan de duizenden mensen die nu naar voren stappen.

En natuurlijk onze partijgenoot Martin van Rijn. Als er een nationale crisis is dan help je waar je kan.

Diezelfde houding zie ik in onze hele partij. Veel afdelingen hebben oudere leden gebeld om te vragen hoe het met ze gaat. Er zijn afdelingen die gaan helpen bij de plaatselijke voedselbank die nu meer vraag en minder vrijwilligers heeft dan ooit. Het is zo ongelooflijk belangrijk dat we nu omzien naar elkaar. En het maakt me zo trots dat jullie dat doen. Mocht je dit lezen en zelf hulp nodig hebben, schroom dan niet het mij te laten weten. Laten we helpen waar we kunnen. Omzien naar elkaar. Met alle energie en passie die we normaal in onze politieke strijd stoppen. Deze tijd vraagt als geen ander om saamhorigheid en solidariteit.

Ik wens jou en al je naasten heel veel gezondheid toe.

Het bericht De coronacrisis verscheen eerst op PvdA Berg en Dal.

Door Lodewijk Asscher op 23 maart 2020 Delen  

Het was gek om opeens het grootste deel van de week thuis te zijn met mijn drie jongens en mijn vrouw. Terwijl ik normaal probeer de telefoon zoveel mogelijk weg te leggen als ik thuis ben, was ik nu constant aan het bellen. Mijn moeder komt even niet meer op bezoek bij de kleinkinderen. Maar intussen raakt het virus al mensen keihard. Denk aan alle mensen die ziek zijn of van wie geliefden ziek zijn. Denk ook aan de mensen die onzeker zijn over hun baan of bedrijf.

Door het virus houden we meer afstand van elkaar. Natuurlijk, de anderhalve meter afstand die wordt geadviseerd. De verjaardagen, de kraamvisite en de familieweekenden die nu niet doorgaan. Maar ook de ouderen in verpleeghuizen die hun kinderen en kleinkinderen niet meer mogen ontvangen. Een verschrikkelijk pijnlijke maatregel. De Italiaanse premier zei het mooi: “we nemen nu afstand om elkaar straks weer te kunnen omhelzen”.

We nemen nu afstand om elkaar straks weer te kunnen omhelzen.

Tegelijk komen we dichter bij elkaar. Realiseren we ons hoe kostbaar ons leven, onze gezondheid is. En dat we elkaar hebben. Dinsdagavond werd er in het hele land geapplaudisseerd voor de werkers in de zorg. Er worden initiatieven gestart om eenzame ouderen een kaart te sturen. Er zijn gesloten restaurants die sterrendiners aanbieden aan de mensen die nu zo hard werken om ons land hier doorheen te slepen. Hartverwarmende voorbeelden van hoe we in tijd van crisis samenkomen.

De crisis brengt ook het beste in mensen naar boven. Ik denk dan vooral aan de duizenden mensen die nu naar voren stappen. De mensen in de zorg, die nu alle zeilen bijzetten om het virus te bedwingen. Met alle risico’s voor hun eigen veiligheid. Maar ook de leraren, die vaak in één dag een online lespakket hadden samengesteld. De vakkenvullers, die doorwerken midden in de hamstergekte. De OV-medewerkers, die zorgen dat al dat zorgpersoneel naar het werk kan komen. De beleidsambtenaren, de kinderopvangmedewerkers, de ict’ers, lokale bestuurders, de brandweer, de politie, de schoonmakers, de beveiligers, de bezorgers.

Ik denk vooral aan de duizenden mensen die nu naar voren stappen.

En natuurlijk onze partijgenoot Martin van Rijn. Als er een nationale crisis is dan help je waar je kan.

Diezelfde houding zie ik in onze hele partij. Veel afdelingen hebben oudere leden gebeld om te vragen hoe het met ze gaat. Er zijn afdelingen die gaan helpen bij de plaatselijke voedselbank die nu meer vraag en minder vrijwilligers heeft dan ooit. Het is zo ongelooflijk belangrijk dat we nu omzien naar elkaar. En het maakt me zo trots dat jullie dat doen. Mocht je dit lezen en zelf hulp nodig hebben, schroom dan niet het mij te laten weten. Laten we helpen waar we kunnen. Omzien naar elkaar. Met alle energie en passie die we normaal in onze politieke strijd stoppen. Deze tijd vraagt als geen ander om saamhorigheid en solidariteit.

Ik wens jou en al je naasten heel veel gezondheid toe.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Lodewijk Asscher op 16 maar 2020

Twee ouders die luid teleconferencend door het huis bewegen: “zit nu iedereen in de call?”, “ik heb die mail helemaal niet gezien” “je valt weg!”. Drie jongens die dat vertwijfeld aanzien. Er is geen school, maar vakantie is toch echt anders…

Net als heel Nederland moest ik hier in huis uitleggen wat er aan de hand is aan kinderen die twijfelen tussen bang of stiekem vrolijk zijn. Zo’n virus is ongrijpbaar. Voor volwassenen en voor kinderen. Je kan het niet zien, niet ruiken, niet voelen. Dat zoiets in staat is onze samenleving stop te zetten is moeilijk te bevatten.

En toch is het belangrijk dat we het gevaar niet onderschatten. We moeten ons allemaal aan de adviezen houden en de verstandige maatregelen van het kabinet opvolgen. Want onze gezondheid is wat nu telt.

Deze crisis raakt ons allemaal. In de eerste plaats de mensen die ziek zijn of waarvan een geliefde ziek is. Voor hen is het virus niet langer iets abstracts, maar een directe bedreiging. Mijn gedachten gaan naar hen uit. Voor veel ouderen is het heel bedreigend. En voor mensen met gezondheidsproblemen ook.

Deze crisis raakt ons allemaal.

En denk aan het effect op de mensen in de onmisbare beroepen. De zorg, het onderwijs, de brandweer, de schoonmakers, de medewerkers van de distributiecentra, het openbaar vervoer. De mensen die – soms met risico voor hun eigen gezondheid – voor ons allemaal werken. Beroepen die de afgelopen jaren vaak niet de waardering kregen die ze verdienen. Het zijn juist die mensen die nu opstaan. Zij zijn het die ons er nu doorheen slepen.

En alle zzp’ers of mensen met een nulurencontract die nu ineens geen inkomsten meer hebben. Vaak werkzaam in de culturele sector of in de horeca, waar toch al weinig betaald wordt. Dit raakt bij uitstek de mensen met weinig reserves. Of de mensen met een tijdelijk contract die nu hun baan kwijt raken. Dan kan je niet zeggen ‘eigen keuze, pech gehad’. We kunnen niet accepteren dat duizenden Nederlanders al hun zekerheden in een klap verliezen. We moeten hen bijstaan in deze tijd. En we zullen vanuit onze verantwoordelijkheid met voorstellen en plannen komen om mensen te hulp te schieten.

Dan kan je niet zeggen ‘eigen keuze, pech gehad’.

Maar ook alle ouders die nu tijdens het thuiswerken ook de kinderen les moeten geven. De ouderen die zich afvragen of ze het bezoek moeten afbellen. De mensen die hadden getraind voor een marathon die niet doorgaat of geoefend voor een concert dat is afgelast. En al dat andere relatief kleine leed waar we allemaal wel een voorbeeld van kennen.

‘In een tijd van nationale crisis moeten mensen van goede wil en vrijgevigheid in staat zijn om zich te verenigen, ongeacht de partij of de politiek’. Het is een citaat van John F. Kennedy over wat een crisis kan doen met een samenleving. Want ondanks alle terechte angst en zorgen die nu leven, is dit een tijd waarin we schouder aan schouder moeten staan. Een tijd van saamhorigheid en omkijken naar elkaar.

‘In een tijd van nationale crisis moeten mensen van goede wil en vrijgevigheid in staat zijn om zich te verenigen, ongeacht de partij of de politiek’.

In Spanje stonden de mensen te applaudisseren voor het zorgpersoneel. De Italianen zongen ieder vanaf hun eigen balkon een gezamenlijk lied. Hartverwarmende voorbeelden van saamhorigheid in een crisissituatie.

Ook in Nederland zien we die voorbeelden al. Juist nu moeten we er voor elkaar zijn. De ander die het moeilijk heeft helpen. De mensen die zo hard werken om dit virus te bestrijden bedanken. Juist nu moeten we ons kunnen verenigen en samen deze bedreiging het hoofd bieden. Zodat het hierna weer beter wordt.

Nederland: let op jezelf en zie om naar elkaar.

Juist nu moeten we er voor elkaar zijn.

Het bericht De coronacrisis verscheen eerst op PvdA Berg en Dal.

Door Lodewijk Asscher op 16 maar 2020

Twee ouders die luid teleconferencend door het huis bewegen: “zit nu iedereen in de call?”, “ik heb die mail helemaal niet gezien” “je valt weg!”. Drie jongens die dat vertwijfeld aanzien. Er is geen school, maar vakantie is toch echt anders…

Net als heel Nederland moest ik hier in huis uitleggen wat er aan de hand is aan kinderen die twijfelen tussen bang of stiekem vrolijk zijn. Zo’n virus is ongrijpbaar. Voor volwassenen en voor kinderen. Je kan het niet zien, niet ruiken, niet voelen. Dat zoiets in staat is onze samenleving stop te zetten is moeilijk te bevatten.

En toch is het belangrijk dat we het gevaar niet onderschatten. We moeten ons allemaal aan de adviezen houden en de verstandige maatregelen van het kabinet opvolgen. Want onze gezondheid is wat nu telt.

Deze crisis raakt ons allemaal. In de eerste plaats de mensen die ziek zijn of waarvan een geliefde ziek is. Voor hen is het virus niet langer iets abstracts, maar een directe bedreiging. Mijn gedachten gaan naar hen uit. Voor veel ouderen is het heel bedreigend. En voor mensen met gezondheidsproblemen ook.

Deze crisis raakt ons allemaal.

En denk aan het effect op de mensen in de onmisbare beroepen. De zorg, het onderwijs, de brandweer, de schoonmakers, de medewerkers van de distributiecentra, het openbaar vervoer. De mensen die – soms met risico voor hun eigen gezondheid – voor ons allemaal werken. Beroepen die de afgelopen jaren vaak niet de waardering kregen die ze verdienen. Het zijn juist die mensen die nu opstaan. Zij zijn het die ons er nu doorheen slepen.

En alle zzp’ers of mensen met een nulurencontract die nu ineens geen inkomsten meer hebben. Vaak werkzaam in de culturele sector of in de horeca, waar toch al weinig betaald wordt. Dit raakt bij uitstek de mensen met weinig reserves. Of de mensen met een tijdelijk contract die nu hun baan kwijt raken. Dan kan je niet zeggen ‘eigen keuze, pech gehad’. We kunnen niet accepteren dat duizenden Nederlanders al hun zekerheden in een klap verliezen. We moeten hen bijstaan in deze tijd. En we zullen vanuit onze verantwoordelijkheid met voorstellen en plannen komen om mensen te hulp te schieten.

Dan kan je niet zeggen ‘eigen keuze, pech gehad’.

Maar ook alle ouders die nu tijdens het thuiswerken ook de kinderen les moeten geven. De ouderen die zich afvragen of ze het bezoek moeten afbellen. De mensen die hadden getraind voor een marathon die niet doorgaat of geoefend voor een concert dat is afgelast. En al dat andere relatief kleine leed waar we allemaal wel een voorbeeld van kennen.

‘In een tijd van nationale crisis moeten mensen van goede wil en vrijgevigheid in staat zijn om zich te verenigen, ongeacht de partij of de politiek’. Het is een citaat van John F. Kennedy over wat een crisis kan doen met een samenleving. Want ondanks alle terechte angst en zorgen die nu leven, is dit een tijd waarin we schouder aan schouder moeten staan. Een tijd van saamhorigheid en omkijken naar elkaar.

‘In een tijd van nationale crisis moeten mensen van goede wil en vrijgevigheid in staat zijn om zich te verenigen, ongeacht de partij of de politiek’.

In Spanje stonden de mensen te applaudisseren voor het zorgpersoneel. De Italianen zongen ieder vanaf hun eigen balkon een gezamenlijk lied. Hartverwarmende voorbeelden van saamhorigheid in een crisissituatie.

Ook in Nederland zien we die voorbeelden al. Juist nu moeten we er voor elkaar zijn. De ander die het moeilijk heeft helpen. De mensen die zo hard werken om dit virus te bestrijden bedanken. Juist nu moeten we ons kunnen verenigen en samen deze bedreiging het hoofd bieden. Zodat het hierna weer beter wordt.

Nederland: let op jezelf en zie om naar elkaar.

Juist nu moeten we er voor elkaar zijn.

Het bericht De coronacrisis verscheen eerst op PvdA Berg en Dal.

Door Lodewijk Asscher op 16 maar 2020

Twee ouders die luid teleconferencend door het huis bewegen: “zit nu iedereen in de call?”, “ik heb die mail helemaal niet gezien” “je valt weg!”. Drie jongens die dat vertwijfeld aanzien. Er is geen school, maar vakantie is toch echt anders…

Net als heel Nederland moest ik hier in huis uitleggen wat er aan de hand is aan kinderen die twijfelen tussen bang of stiekem vrolijk zijn. Zo’n virus is ongrijpbaar. Voor volwassenen en voor kinderen. Je kan het niet zien, niet ruiken, niet voelen. Dat zoiets in staat is onze samenleving stop te zetten is moeilijk te bevatten.

En toch is het belangrijk dat we het gevaar niet onderschatten. We moeten ons allemaal aan de adviezen houden en de verstandige maatregelen van het kabinet opvolgen. Want onze gezondheid is wat nu telt.

Deze crisis raakt ons allemaal. In de eerste plaats de mensen die ziek zijn of waarvan een geliefde ziek is. Voor hen is het virus niet langer iets abstracts, maar een directe bedreiging. Mijn gedachten gaan naar hen uit. Voor veel ouderen is het heel bedreigend. En voor mensen met gezondheidsproblemen ook.

Deze crisis raakt ons allemaal.

En denk aan het effect op de mensen in de onmisbare beroepen. De zorg, het onderwijs, de brandweer, de schoonmakers, de medewerkers van de distributiecentra, het openbaar vervoer. De mensen die – soms met risico voor hun eigen gezondheid – voor ons allemaal werken. Beroepen die de afgelopen jaren vaak niet de waardering kregen die ze verdienen. Het zijn juist die mensen die nu opstaan. Zij zijn het die ons er nu doorheen slepen.

En alle zzp’ers of mensen met een nulurencontract die nu ineens geen inkomsten meer hebben. Vaak werkzaam in de culturele sector of in de horeca, waar toch al weinig betaald wordt. Dit raakt bij uitstek de mensen met weinig reserves. Of de mensen met een tijdelijk contract die nu hun baan kwijt raken. Dan kan je niet zeggen ‘eigen keuze, pech gehad’. We kunnen niet accepteren dat duizenden Nederlanders al hun zekerheden in een klap verliezen. We moeten hen bijstaan in deze tijd. En we zullen vanuit onze verantwoordelijkheid met voorstellen en plannen komen om mensen te hulp te schieten.

Dan kan je niet zeggen ‘eigen keuze, pech gehad’.

Maar ook alle ouders die nu tijdens het thuiswerken ook de kinderen les moeten geven. De ouderen die zich afvragen of ze het bezoek moeten afbellen. De mensen die hadden getraind voor een marathon die niet doorgaat of geoefend voor een concert dat is afgelast. En al dat andere relatief kleine leed waar we allemaal wel een voorbeeld van kennen.

‘In een tijd van nationale crisis moeten mensen van goede wil en vrijgevigheid in staat zijn om zich te verenigen, ongeacht de partij of de politiek’. Het is een citaat van John F. Kennedy over wat een crisis kan doen met een samenleving. Want ondanks alle terechte angst en zorgen die nu leven, is dit een tijd waarin we schouder aan schouder moeten staan. Een tijd van saamhorigheid en omkijken naar elkaar.

‘In een tijd van nationale crisis moeten mensen van goede wil en vrijgevigheid in staat zijn om zich te verenigen, ongeacht de partij of de politiek’.

In Spanje stonden de mensen te applaudisseren voor het zorgpersoneel. De Italianen zongen ieder vanaf hun eigen balkon een gezamenlijk lied. Hartverwarmende voorbeelden van saamhorigheid in een crisissituatie.

Ook in Nederland zien we die voorbeelden al. Juist nu moeten we er voor elkaar zijn. De ander die het moeilijk heeft helpen. De mensen die zo hard werken om dit virus te bestrijden bedanken. Juist nu moeten we ons kunnen verenigen en samen deze bedreiging het hoofd bieden. Zodat het hierna weer beter wordt.

Nederland: let op jezelf en zie om naar elkaar.

Juist nu moeten we er voor elkaar zijn.

Het bericht De coronacrisis verscheen eerst op PvdA Berg en Dal.

Door Lodewijk Asscher op 16 maart 2020 Delen  

Twee ouders die luid teleconferencend door het huis bewegen: “zit nu iedereen in de call?”, “ik heb die mail helemaal niet gezien” “je valt weg!”. Drie jongens die dat vertwijfeld aanzien. Er is geen school, maar vakantie is toch echt anders…

Net als heel Nederland moest ik hier in huis uitleggen wat er aan de hand is aan kinderen die twijfelen tussen bang of stiekem vrolijk zijn. Zo’n virus is ongrijpbaar. Voor volwassenen en voor kinderen. Je kan het niet zien, niet ruiken, niet voelen. Dat zoiets in staat is onze samenleving stop te zetten is moeilijk te bevatten.

En toch is het belangrijk dat we het gevaar niet onderschatten. We moeten ons allemaal aan de adviezen houden en de verstandige maatregelen van het kabinet opvolgen. Want onze gezondheid is wat nu telt.

Deze crisis raakt ons allemaal. In de eerste plaats de mensen die ziek zijn of waarvan een geliefde ziek is. Voor hen is het virus niet langer iets abstracts, maar een directe bedreiging. Mijn gedachten gaan naar hen uit. Voor veel ouderen is het heel bedreigend. En voor mensen met gezondheidsproblemen ook.

Deze crisis raakt ons allemaal.

En denk aan het effect op de mensen in de onmisbare beroepen. De zorg, het onderwijs, de brandweer, de schoonmakers, de medewerkers van de distributiecentra, het openbaar vervoer. De mensen die – soms met risico voor hun eigen gezondheid – voor ons allemaal werken. Beroepen die de afgelopen jaren vaak niet de waardering kregen die ze verdienen. Het zijn juist die mensen die nu opstaan. Zij zijn het die ons er nu doorheen slepen.

En alle zzp’ers of mensen met een nulurencontract die nu ineens geen inkomsten meer hebben. Vaak werkzaam in de culturele sector of in de horeca, waar toch al weinig betaald wordt. Dit raakt bij uitstek de mensen met weinig reserves. Of de mensen met een tijdelijk contract die nu hun baan kwijt raken. Dan kan je niet zeggen ‘eigen keuze, pech gehad’. We kunnen niet accepteren dat duizenden Nederlanders al hun zekerheden in een klap verliezen. We moeten hen bijstaan in deze tijd. En we zullen vanuit onze verantwoordelijkheid met voorstellen en plannen komen om mensen te hulp te schieten

Dan kan je niet zeggen ‘eigen keuze, pech gehad’.

Maar ook alle ouders die nu tijdens het thuiswerken ook de kinderen les moeten geven. De ouderen die zich afvragen of ze het bezoek moeten afbellen. De mensen die hadden getraind voor een marathon die niet doorgaat of geoefend voor een concert dat is afgelast. En al dat andere relatief kleine leed waar we allemaal wel een voorbeeld van kennen.

‘In een tijd van nationale crisis moeten mensen van goede wil en vrijgevigheid in staat zijn om zich te verenigen, ongeacht de partij of de politiek’. Het is een citaat van John F. Kennedy over wat een crisis kan doen met een samenleving. Want ondanks alle terechte angst en zorgen die nu leven, is dit een tijd waarin we schouder aan schouder moeten staan. Een tijd van saamhorigheid en omkijken naar elkaar.

‘In een tijd van nationale crisis moeten mensen van goede wil en vrijgevigheid in staat zijn om zich te verenigen, ongeacht de partij of de politiek’.

In Spanje stonden de mensen te applaudisseren voor het zorgpersoneel. De Italianen zongen ieder vanaf hun eigen balkon een gezamenlijk lied. Hartverwarmende voorbeelden van saamhorigheid in een crisissituatie.

Ook in Nederland zien we die voorbeelden al. Juist nu moeten we er voor elkaar zijn. De ander die het moeilijk heeft helpen. De mensen die zo hard werken om dit virus te bestrijden bedanken. Juist nu moeten we ons kunnen verenigen en samen deze bedreiging het hoofd bieden. Zodat het hierna weer beter wordt.

Nederland: let op jezelf en zie om naar elkaar 

Juist nu moeten we er voor elkaar zijn.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp