Dit is een persoonlijk verslag van piraat Sjoerd de Boer.
Op 31 oktober 2018 was de behandeling van de bezwaren tegen de onteigeningsprocedure van een tweetal sekswerkpanden op de wallen te Amsterdam. De Piratenpartij had hiertegen een zienswijze met bezwaar ingediend en mocht die mondeling toelichten. Woordvoerder Sjoerd de Boer van de Werkgroep Sekswerk van de Piratenpartij Nederland bezocht op 1 november 2018 de commissie Algemene Zaken van de gemeente Amsterdam om te spreken over het prostitutiebeleid. Dit is zijn persoonlijk verslag van het bezwaar en het bezoek aan de commissie.
Tot ik werd gevraagd om mee te werken aan een bezwaar voor een onteigeningsprocedure in het Sint Annenkwartier, had ik nog nooit van het buurtje gehoord. Het ligt in het hartje van het rooielampen gebied in Amsterdam, ten zuiden van de Oude Kerk. In die buurt vallen twee prostitutiepanden ten prooi aan de misplaatste opkoophonger van de gemeente Amsterdam. Normaal zou dat voor mij, als Utrechter, een ver-van-mijn-bed-show zijn. Maar als je dan de betrokkenen spreekt en wat achtergrondverhalen leest, dan gaat ook mijn Utrechtse bloed koken. In samenwerking met de belangenorganisatie voor sekswerkers (ProudNL) hebben we toen een net bezwaar opgesteld. Het werd alleen al snel duidelijk dat we juridisch geen deuk in pakje boter konden slaan met ons bezwaar, omdat we niet als belanghebbende aangemerkt zouden worden. We waren tenslotte geen eigenaar van iets dat onteigend werd. We zijn toen gaan praten met één van de bedrijven die hun pand dreigden kwijt te raken om te zien of we hen konden vertegenwoordigen. De exploitant was erg blij met onze steun, maar hun advocaat vond het geen goed plan om ons als vertegenwoordiger aan te merken omdat dat een risico zou kunnen opleveren bij hun eigen bezwaarprocedures.
Exit stage left, zou je denken. Nee! We vonden het belangrijk dat onze stem en die van Proud werd gehoord. We hebben dus onze zienswijze ingediend met daarin de melding dat we graag een persoonlijke toelichting wilden geven.
En daarom zaten we, PPNL en ProudNL, een paar dagen later ineens tegenover de onteigeningscommissie en mochten we onze bezwaren toelichten. Wellicht had de gemeente Amsterdam verwacht dat we nog een konijn uit de hoge hoed zouden toveren, want die was met een flinke groep vertegenwoordigd om tegen onze bezwaren in te kunnen gaan. Het gesprek bij de commissie was kort. Het volledige gespreksverslag daarvan staat ondertussen online.
Einde verhaal? Nee, zeker nog niet. Niet alleen loopt de bezwaarprocedure nog, maar er was nog een mooie gelegenheid om even te laten merken dat wij het niet eens zijn met hoe de gemeente Amsterdam omgaat met sekswerkers. Op 1 november, de dag na onze hoorzitting, werd er in de commissie Algemene Zaken gesproken over het prostitutiebeleid. Bij deze commissie mogen burgers inspreken en daar hebben wij (Velvet van Proud en Sjoerd de Boer van PPNL) gebruik van gemaakt. De notulen daarvan staan online. De volledige tekst van mijn ‘speech’ staat natuurlijk ook online.
Gaat het sekswerk-clubje van PPNL nu achterover leunen en niets doen? Zeker niet! Tijdens de vele gesprekken die we gevoerd hebben, bleek dat één van de grote irritaties bij raamprostitutie de fotograferende toeristen zijn. Onze volgende actie wordt daarom een wat meer technische. We zijn bezig, met steun van ProudNL en MyRedLight, om het fotograferen van sekswerkramen technisch tegen te gaan. De eerste ideeën worden nu uitgewerkt en getest.
Durf jij ook op te komen voor de rechten van sekswerkers? Doe mee! Haak aan bij de sekswerk-mailinglijst en je blijft op de hoogte van ons doen en laten.
Spreken voor een commissie, zo moeilijk is dat toch niet? Ik doe genoeg presentaties en spreek vaak genoeg groepen toe. Toen ik werd gevraagd om ten gunste van de sekswerkers in te spreken namens de Piratenpartij bij de commissie Algemene Zaken, zei ik daarom ook eigenlijk automatisch ja. De meeste speeches die ik geef doe ik uit de losse hand. Alleen de eerste en laatste zin van tevoren bedenken en daar tussen in doe ik het uit de losse pols. Maar toch … speechen tegenover de burgemeester van Amsterdam en over zo’n belangrijk onderwerp, dat is wel even iets anders dan een verhaal afsteken tegenover een stel vakgenoten.
Een kleine twee uur voordat ik de speech mocht geven zat ik dan ook in een koffiewinkeltje met een sterke kop koffie en leeg scherm voor me, met alle voornemens om een “I have a dream” te schrijven. Maar dan merk je dat een politieke speech toch iets heel anders is dan een vakpraatje. De opbouw mag dan hetzelfde zijn. Maar waar je in een vakpraatje lekker de techniek in kan, moet je in een politieke speech een gevoel, een emotie, te zien overbrengen. Urgentie! Actie! Aandacht! Nu!
Ik begon met het opnieuw doorbladeren van de betrokken stukken en voelde mijn kwaadheid weer opkomen. Hoe durft de gemeente zo om te gaan met sekswerk! Voor de bühne mooi weer spelen, maar als het puntje bij het paaltje komt alleen maar tegenwerken en treiteren. Met boosheid in mijn vingers heb ik vervolgens in een paar minuten de speech geschreven. Het was een erg druk koffietentje. En dat er in het uurtje dat ik er zat niemand aan mijn tafeltje durfde te gaan zitten, is wel tekenend voor de boosheid die ik uitgestraald moet hebben.
Tussen speech maken en speech geven zit ook nog een wereld van verschil. De boosheid zat er nog goed in toen ik plaats naam op de sprekersstoel. Waar ik normaal de toehoorders aankijk en nog wat lief probeer te glimlachen kon ik nu maar net mijn emotie in toom houden. Liever had ik opgestaan en hun toegeroepen “Wie denken jullie wel niet wie je bent? Blijf met je gemeente-tengels van onze sekswerkers af!”. Ik heb me netjes aan mijn tekst gehouden. Maar de volgende keer … ?
Sekswerk is werk. Speeches schrijven overigens ook.
