In 1969 tekende de Amerikaanse kinderboekenschrijver Eric Carle een groen rupsje. Hij noemde dat rupsje: Rupsje Nooitgenoeg. Dat diertje heeft altijd honger, wil altijd meer. Iets waar de Dordtse gemeenteraad ook maar geen genoeg van weet te krijgen.
Financieel ongedekte moties, amendementen die teren op onze reserves en beleidswensen die veel geld kosten, maar de stad niet structureel beter maken. Problemen met een buslijn? Geld erbij! Vind je dichten leuk en wil je stadsdichter worden? Krijg je geld voor! Problemen in de sport? Geld erbij! Extra geld investeren in onderzoek hoe we in de toekomst minder geld uit kunnen geven als stad, dat klinkt dan zelfs nog wel oké.
Maar waar gaan we dat van betalen? Aan welke eisen en doelstellingen moet de wens voldoen? Dan blijft het toch angstvallig stil. Soms wordt er nog verwezen naar de opbrengsten van Eneco, dan weer naar de financiële reserves of gerefereerd aan ‘sterkste schouders, zwaarste lasten’. Daar wordt de Dordtse VVD niet blij van. De hardwerkende Dordtenaar betaalt naar onze smaak voldoende belasting.
Rupsje Nooitgenoeg werd uiteindelijk een prachtige vlinder. Dordrecht ook. Maar dan moeten wij ervoor zorgen dat elke geïnvesteerde euro tegen het licht wordt gehouden en iets oplevert voor onze stad.