Heel de wereld kijkt momenteel hoe anders om te gaan met mobiliteit. Heel de wereld, behalve Haarlemmermeer. Daar gaat het weer maar om drie dingen: asfalt, asfalt en asfalt. Wanneer durft iemand die doodlopende weg eens te verlaten?
Het Cruquiusmuseum is een icoon in de polder. Symbool voor de Nederlandse strijd tegen het water. Vermaard in de hele wereld, tot in Madurodam aan toe. Maar voor de verbouwing ervan, zodat het museum weer tot zijn recht kan komen, kan de gemeente Haarlemmermeer even geen geld vinden. Zuinige tijden, weet u wel, crisis en zo. Van sommige collegepartijen mag er geen stuiver bij.
Nog diezelfde avond stemt de gemeenteraad over een ander plan. Een asfaltplan. Er is de afgelopen jaren al miljoenen aan asfalt uitgegeven, en miljoenen in potjes gestopt, bedoeld om nieuw asfalt mogelijk te maken. Maar nog is het niet genoeg. Of de raad nog maar eens 5 miljoen wil vrijspelen?
Wat de gemeente er precies voor terugkrijgt? Het bijbehorende stuk is aan alle kanten onduidelijk. Maar de meerderheid van de raad tekent gewoon bij het kruisje. Alsof het om een soort wetmatigheid gaat, dat er zoveel miljoenen die kant op moeten.
En denk niet dat het om bestaande wegen gaat. Die kampen immers aan zóveel kanten met achterstallig onderhoud, dat er al jaren wordt geprobeerd de achterstand in te halen. Maar tot nu toe tevergeefs. De gemeente is zo druk met nieuwe asfaltplannen dat het vergeet oog te hebben voor het bestaande.
Voor wie het van een afstandje beschouwt, grenst het aan het onbegrijpelijke. In steeds meer steden in Europa krijgen juist de fiets en het openbaar vervoer ruim baan, nu in de coronatijd, maar ook voor daarna. Daarmee gaat de leefbaarheid erop vooruit, net als de veiligheid, bijvoorbeeld voor kinderen. En de klimaatcrisis is natuurlijk ook niet zomaar verdwenen, nu de coronacrisis de aandacht opeist.
‘Haarlemmermeer blijft investeren, juist nu’, jubelt het college in een persbericht. En waarin? In wegen, is het eerste wat genoemd wordt. En helemaal achteraan, ook nog, o ja: in mensen. Maar hoezo zo trots zijn op dat ‘investeren’, als je bijvoorbeeld voor de Cruquius, je basis, je oorsprong, al geen geld meer over hebt? Om nog maar af te wachten wat het betekent voor de mensen die nu onder de coronacrisis leiden. Hoezo die trots als alles moet wijken voor meer asfalt?
Waarom toch dat ouderwetse, bijna halsstarrige asfaltdenken? En dat tegen elke prijs? Alsof er geen coronacrisis is, geen crisis in de luchtvaart, geen klimaatcrisis of geen stikstofcrisis. Alsof we hier niet in het gebied wonen met nu al de slechtste luchtkwaliteit van heel Europa, wat de gezondheid van duizenden inwoners bedreigt. Broem broem moet blijkbaar altijd doorgaan.
Volgens ons is het laat, maar niet té laat, om dit te veranderen. Laten we eens de gezondheid van de inwoners voorop gaan stellen. En ja, ook hun financiële gezondheid. Laten we eens kijken naar sociale gelijkheid, naar de tijdgeest, laten we kijken hoe het anders kan, duurzamer, beter, groener. Met het welzijn van de eigen inwoners centraal.
Daar hoeft toch niet elke inwoner van Haarlemmermeer duizenden euro’s aan mee te betalen, terwijl we er ook al de hinder van ondervinden? Er is al veel te veel uitgegeven aan doodlopende wegen.
Jarenlang klagen inwoners van Haarlemmermeer over de slechte staat van wegen en vooral fietspaden. Op de foto de Machineweg in Halfweg.
Jarenlang klagen inwoners van Haarlemmermeer over de slechte staat van wegen en vooral fietspaden. Op de foto de Machineweg in Halfweg.