Vandaag is de eerste dag van de rest van mijn leven… als gemeenteraadslid.
Vandaag ben ik voor een tweede termijn beedigd als raadslid van de gemeente Harlingen.
De wijze en omvang waarin ik, en daarmee de partij die ik vertegenwoordig, de eerste vier jaar in de pers ben verwoord vond ik drie keer niks. Niet dat het perse negatief was, en er zijn grote verschillen per krant, maar een krant heeft beperkte ruimte.
Dat zou nog niet zo erg zijn als de halve bevolking de raadsvergaderingen via internet live of op z’n minst achteraf zou volgen. Quod non, zoals dat zo mooi kernachtig heet. Oftewel: vergeet het maar.
Wat vraag je je als eenvoudig boerenlullenraadslid dan dus de hele tijd af in verkiezingscampagnetijd? Precies! Waarop baseren kiezers zich eigenlijk als ze in het stemhokje staan met hun rode potlood? Op de mooie blauwe ogen van een kandidaat? Op zijn gladde babbel? (Of die van haar natuurlijk.) Op wat zijn (landelijke) partij in Den Haag uitvreet? Op het persoonlijk kennen van de kandidaat? Het komt allemaal voor. Maar is dat een logische basis? Ik kan iemand heel aardig vinden, maar als ik het met hem of haar oneens ben…
of omgekeerd.
Waar het me om gaat is dit: als u over vier jaar weer in het stemhokje staat, dan hoop ik dat u een keus maakt die is gebaseerd op voldoende informatie.
Als u dan niet voor de WAD’N PARTIJ kiest, soit, dan zijn we het blijkbaar oneens of heb ik u niet kunnen overtuigen. Maar dan komt het niet omdat u mij en onze standpunten niet kent. Vandaar deze blog.
Ik hoop deze blog de komende vier jaar vol te houden, deo volente zoals ze vroeger zeiden. Informatief, persoonlijk (wel vanuit mijn partij, maar dus met een personal touch) en hopelijk met enige humor en relativering en, vooral, zonder saai te worden.
Wim Wildeboer