Laurens Kleintjes (37) zet zich al zes jaar in voor Emancipatiecentrum Feniks in Tilburg. Daar viel het hem op dat er een belangrijk onderdeel miste in de aanpak, namelijk de emancipatie van mannen. Sindsdien zet hij zich hiervoor in. Ook licht hij toe waarom hij er juist wel voor kiest om zichzelf feminist te noemen.
Datum: 10-3-2024
Jij zet je in voor mannenemancipatie. Kun je uitleggen wat dat inhoudt?
“Zeker. Van mannen wordt verwacht dat ze stellig, dominant, daadkrachtig en competitief zijn. Tegelijkertijd halen we dan stereotypes aan, zoals ‘gangster’. Daardoor zijn mannen constant bezig met bewijzen dat ze ‘een echte man’ zijn. Wanneer je daar veel mee bezig bent, is het logische gevolg dat je de eigenschappen die als ‘mannelijk’ gezien worden in de maatschappij, gaat overdrijven. Tegelijkertijd worden typisch ‘vrouwelijke’ eigenschappen onderdrukt, zoals zorgzaamheid, empathie, gevoeligheid en kwetsbaarheid. Hierdoor ontstaat een scheve verhouding. Tussen die mannen zelf, maar ook in de samenleving. Een samenleving die gedomineerd wordt door mannen, waardoor zij zich verheven voelen boven vrouwen of mensen met vrouwelijke eigenschappen. Om die ongelijkheid tegen te gaan, is een cultuuromslag nodig.”
Toch zijn er genoeg mensen, vooral mannen zelf, die niet geloven dat zij een dominante rol hebben…
“Maar de bewijzen zijn overal. Zo zijn de meeste leidinggevende posities in de handen van mannen – ze bepalen wat er in de wereld gebeurt. Er is een bepaalde norm in de samenleving en die wordt in stand gehouden door de dominante groep. Dat zijn voornamelijk heteroseksuele, witte cismannen. Als je daarvan afwijkt en dus niet binnen die norm valt, dan word je vaak gediscrimineerd en ontstaan allerlei vooroordelen over je.”
Maar jij bent toch ook een heteroseksuele, witte cisman?
“Ja. Het probleem met dit onderwerp is dan ook dat veel mannen die aan de norm voldoen zich persoonlijk aangevallen voelen. Zovan: ‘Tegenwoordig krijg ik de schuld van alles! Als witte heteroman kan ik niks meer goed doen.’ Of je hebt mensen die roepen op Internationale Vrouwendag: ‘Waarom is er geen mannendag?! Waarom is er geen hetero Pride?’ Als je zo denkt, heb je het punt echt niet begrepen. Het gaat niet om jou persoonlijk! Elke dag is mannendag, elke dag is heterodag, want dat is de norm. Als je namelijk aan de norm voldoet, dan heb je bepaalde privileges die anderen niet hebben. Zij krijgen niet dezelfde kansen als jij. Ik vind het jammer dat we dat telkens opnieuw moeten uitleggen, want dan gaat het toch weer over mannen, in plaats van belangrijke onderwerpen zoals geweld tegen vrouwen.”
Om mannen hiervan bewust te maken ben je een project begonnen, Mans Genoeg. Kun je daar meer over vertellen?
“Bij Mans genoeg willen dus vooral mannen erbij betrekken en ook bewustmaken van genderstereotypen en ook van normen van mannelijkheid vooral ook omdat het niet alleen is in de samenleving vrouwen benadeelt maar ook mannen zelf. Dus mannen hebben altijd het idee, zeg maar, dat ze dat ze een echte man moeten zijn. Daar hangen dus al die stereotype aan vast. Zo wordt kwetsbaarheid gezien als zwakte in plaats van dat het een kracht is. Mannen moeten voor het gezin zorgen, zijn de kostwinnaars, traditioneel harde werkers. Veel vaders willen meer met hun kinderen zijn.”
Dus je zegt ook eigenlijk: mannen krijgen geen gezonde manieren aangeleerd om met hun emoties om te gaan?
“Ja, boosheid wordt gezien als een echte mannelijke emotie, terwijl daar vaak verdriet achter zit. Maar ja, dat dat krijgen we niet geleerd om daarmee om te gaan, want ja, dan wordt wordt je verteld, niet huilen, niet aanstellen en doorgaan, dus ja.”
‘Om ongelijkheid tegen te gaan, is een cultuuromslag nodig’
Die boosheid zien we ook terug in seksisme. Je had het net over geweld tegen vrouwen?
“Dat is een heel groot maatschappelijk probleem wat we alleen maar samen kunnen oplossen. Vrouwen durven vaak ’s avonds niet alleen over straat omdat ze zich onveilig voelen. Femicide is ook een groot probleem: iedere acht dagen wordt er in Nederland een vrouw vermoord omdat ze vrouw is, voornamelijk door een partner of ex-partner. Zoiets laat zien waarom het belangrijk is om jezelf feminist te noemen. Ik ben feminist. Sommige vrouwen zijn daar begrijpelijkerwijs ook een beetje terughoudend in, omdat feminisme een slechte naam heeft soms – men denkt dan aan mannen haten. Daarom is het denk ik ook zo belangrijk om jezelf als man zo te noemen.”
Tekst: Elysa van der Ven