De zon schijnt. Er zijn meer mensen aan het fietsen en wandelen dan ooit tevoren, op gepaste afstand van elkaar. In Waterland gaat dat super. Gezinnen doen ’s avonds weer spelletjes. Bedrijven zetten zich belangeloos in om kinderen te voorzien van computers. B&B-bezitters bieden hun pand aan aan thuiswerkers. Buurtcoördinatoren zorgen dat niemand vereenzaamt. Er komen een heleboel mooie initiatieven los in Waterland in deze tijd van corona.
Voor wie niet ziek is, niet werkeloos of zonder inkomen lijkt het wel vakantie. Maar dat is schijn. Voor veel mensen is het onzeker of hun bedrijf straks nog levensvatbaar is. Of hun baan nog bestaat. Of ze de huur nog kunnen betalen. En hoe lang gaat dit alles duren? Dit is pas de tweede week, en een zonnige week. Wat als we ons nog maanden moeten isoleren? Wat als de kinderen straks drie weken binnen moeten blijven vanwege de regen?
De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn, zegt men na iedere crisis. Toen de vliegtuigen in het WTC vlogen, na de kredietcrisis. En elke keer werd die uitspraak gelogenstraft. Daarom ben ik sceptisch, maar ik hou goede moed. Duidelijk is geworden welke beroepen we niet kunnen missen: de kassière en de vakkenvuller in de supermarkt; de vrachtwagenchauffeur die elke dag nieuw toiletpapier brengt; de verpleegkundige en de pedagogisch medewerker die in de kinderopvang de kinderen van de verpleegkundige opvang; de leraar die zich uit de naad werkt om alle lessen om te vormen naar een online-lesprogramma. Laten we er na de crisis voor zorgen dat zij niet meer naar het Malieveld hoeven voor een fatsoenlijk salaris.
Duidelijk is ook het gevaar van onze ZZP-samenleving. Opeens is de agenda leeg van de schoonmaker aan huis, van de acteur die het seizoen leeg voorbij ziet gaan, van de binnenschilder die het afzegging ziet regenen, van de musicus wiens concerten zijn afgelast. Flexwerkers, schijnzelfstandigen, werknemers met een 0-urencontract. Een lege agenda betekent voor hen geen inkomsten. Laten we er na de crisis ervoor zorgen dat zij gelijke rechten krijgen als werknemers in loondienst. Ook maak ik me zorgen over het klimaat. De lucht was lang niet zo schoon, maar het kabinet stelt nieuwe klimaatplannen uit. Corona als nieuwe reden om maatregelen vooruit te schuiven. Terwijl groene investeringen juist kunnen bijdrage aan een duurzaam herstel van de economie.
Hoop en vrees kortom. Maar we houden goede moed. We houden afstand en we houden vol en gaan vol energie verder. Veel sterkte allemaal.
Astrid van de Weijenberg GroenLinks-wethouder Waterland