Poliflw

Portefeuille update!

De komende tijd zal ik me extra gaan richten op: Turkije! Namens de liberale groep in het Europees Parlement, Renew Europe, ben ik de onderhandelaar op het jaarlijkse rapport over de EU-Turkije relaties.

Waarom is Turkije belangrijk voor Nederland en de Europese Unie?

Allereerst is Turkije lid van de NAVO en heeft het land het tweede grootste leger in het bondgenootschap. Ten tweede is de Turkse geografische ligging, op de grens van Europa en Azië, van groot belang voor de bescherming van de Europese Zuidoostflank. Ook de Turkse controle over de Bosporus is geostrategisch van groot belang, omdat die nauwe waterdoorgang het maritieme verkeer naar en van de Zwarte Zee bepaalt. Onlangs verbood Turkije Russische oorlogsschepen om door de Bosporus de Zwarte Zee op te gaan. Daarnaast wordt het belang van Turkije op diplomatiek gebied nu extra duidelijk in de crisis rondom de Russische invasie van Oekraïne. Het land heeft de juiste papieren om zich op te werpen als bemiddelaar in dit conflict en probeert een wapenstilstand tussen beide partijen te realiseren. Deze zaken bij elkaar opgeteld maken Turkije dus op geostrategisch en diplomatiek gebied een (enorm) belangrijke partner voor Europa.

De samenwerking op het gebied van migratie is sinds de EU-Turkije verklaring van 2016 sterk toegenomen, met een geplande voortzetting voor de komende jaren. Turkije herbergt momenteel bijna 4 miljoen vluchtelingen, waarvan ruim 3,5 miljoen Syriërs. Het is cruciaal dat we deze grote groep vluchtelingen blijven ondersteunen in Turkije. Ook op het gebied van terrorismebestrijding, economie en handel, energie en klimaat werken de EU en Turkije intensief samen. Op handelsgebied is Turkije de zesde handelspartner van de EU en de EU is de grootste handelspartner van Turkije. Nederland is de tweede (!) buitenlandse investeerder in Turkije. De Europese en Nederlandse economische belangen in Turkije zijn dus groot te noemen. 

De banden tussen het Turkse maatschappelijk middenveld en pro-democratische krachten en de EU blijven sterk omdat de EU voluit democratische normen en waarden blijft ondersteunen in Turkije. Voor vele Turken die de rechtstaat en democratie willen bevorderen, is de Europese steun van cruciaal belang. Tot slot, veel Europese landen, waaronder Nederland en Duitsland, hebben grote groepen burgers van Turkse komaf. We hebben in het verleden gezien dat spanningen in Turkije over kunnen slaan naar Europese landen. 

Welke geschiedenis delen Turkije en Europa?

De afgelopen jaren zijn er vele moeilijke momenten geweest in de relatie tussen Europa en Turkije. Toch realiseren beide partijen zich dat vanuit historisch perspectief en gedeelde belangen, er voldoende ruimte en potentieel is om de samenwerking te intensiveren. Het recente bezoek van premier Rutte aan President Erdoğan laat zien dat er mogelijkheden en openingen zijn tot een strategische en realistische relatie.

De betrekkingen tussen de Europese Unie, haar lidstaten en de Turkse republiek gaan ver terug. Ver vóór de geboorte van de Turkse Republiek in 1923, maakte diens voorganger, het Ottomaanse Rijk, al eeuwenlang deel uit van het Europese machtsevenwicht en speelde het een belangrijke rol bij het vormgeven van het continent. Historische, culturele, politieke en economische banden tussen Turkije en Europa waren en zullen sterk met elkaar verweven blijven. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog en in de context van de Koude Oorlog werkten Turkije en Europa gestaag samen om hun banden verder te verdiepen. De deelname van Turkije aan multilaterale organisaties zoals de NAVO, WHO, OESO, G20, de Raad van Europa en haar kandidaat-status voor EU-lidmaatschap, zijn het bewijs van de sterk verweven relaties en gedeelde ambities.

Turkije is sinds 1964 door een associatieovereenkomst en sinds 1995 door een (gedeeltelijke) douane-unie nauw met de EU verbonden. De Europese Raad heeft Turkije in december 1999 de status van kandidaat-lidstaat verleend en in oktober 2005 zijn de toetredingsonderhandelingen geopend. In het begin boekte Turkije vooruitgang, tot aan de Gezi-protesten van 2013. Vanaf dat moment dreef de Turkse regering steeds verder af van het pad naar EU-lidmaatschap. De mislukte couppoging in 2016 heeft dit proces in een stroomversnelling gebracht, wat nu heeft geresulteerd in een zeer grote afstand tussen het huidige Turkije en de Europese eisen tot toetreding.

De spanningen liepen nog verder op door het assertieve Turkse buitenlandbeleid in conflictgebieden zoals Syrië, Libië en in de Kaukasus. Ook op andere terreinen is sprake geweest van achteruitgang. Er is bijvoorbeeld geen vooruitgang geboekt in de Cyprus kwestie, waar de twee partijen op het eiland alleen maar verder van elkaar verwijderd zijn geraakt. Ook heeft de Turkse maritieme boringen naar gas in de buurt van Cyprus en Griekenland leidde meermaals bijna tot een militaire confrontatie tussen Turkije en een aantal EU-lidstaten. Het jaar 2020 was hiermee een absoluut dieptepunt in de betrekkingen tussen de EU en Turkije.

In 2021 kwam de relatie in iets rustiger vaarwater terecht. Meerdere diplomatieke kanalen werden weer hervat en op meerdere terreinen is het gesprek weer aangegaan. Bijvoorbeeld over de klimaattransitie, migratie en de coronapandemie. Turkije heeft in 2021 de klimaatafspraken van Parijs geratificeerd. Helaas waren er ook tegenslagen: de rechtstaat en de democratie in Turkije zijn verder achteruitgegaan en Turkije heeft zich teruggetrokken uit de Istanboel (!) Conventie, waarin geweld tegen vrouwen wordt tegengegaan.

Turkije: een kandidaat-lidstaat van de EU?

De rechtstaat en de democratie in Turkije staan er op dit moment zeer beroerd voor. In reactie op de traumatische mislukte staatsgreep in 2016, onderging Turkije in 2018 een drastische grondwetshervorming van een parlementair democratisch stelsel naar een meer presidentieel georiënteerd systeem. Deze grondige en verregaande hervorming leidde ertoe dat de president meer macht kreeg en dat ging ten koste van de parlementaire bevoegdheden. Hierdoor vervaagde de scheiding der machten nog verder en verminderde de parlementaire en rechterlijke controle op de uitvoerende macht. Deze terugval in de scheiding der machten en de rechtsstaat heeft de Turkse democratie ernstig verzwakt.

De oppositiepartijen, met name de People Democratic Party (HDP) worden onderdrukt. Momenteel zitten ongeveer 4.000 leden van de HDP in de gevangenis, waaronder burgemeesters en parlementariërs. Turkije staat op nummer 117 (van de 139) in de World Justice Index van 2021, een beoordeling die vergelijkbaar is met landen als Soedan en de Democratische Republiek Congo. In 2021 stond Turkije volgens het Committee to Protect Journalists (CPJ) op de beschamende zesde plaats van een wereldwijde lijst van regeringen die journalisten achter tralies hebben gezet. Het maatschappelijk middenveld staat onder zware druk in Turkije, aangezien deze organisaties steeds minder ruimte krijgen van de Turkse overheid.

Door te kijken naar de huidige stand van zaken in Turkije, concludeer ik dat Turkije erg ver verwijderd is van het voldoen aan criteria (ook wel de Copenhagen criteria genoemd) voor toetreding tot de Europese Unie. Daar verwacht ik op de korte en middellange termijn geen positieve verandering in. Deze status-quo heeft een negatieve invloed op de betrekkingen tussen de EU en Turkije, omdat het veel wrijving veroorzaakt en vooruitgang in de relatie belemmert. Bovendien neemt de geloofwaardigheid van het uitbreidingsinstrument van de EU steeds verder af door deze onderhandelingen. Kort gezegd: EU-lidmaatschap voor Turkije is momenteel niet haalbaar.

Een nieuwe route vooruit

Om de impasse te doorbreken moeten de EU en Turkije met een frisse blik gaan kijken naar hun relatie. Een nieuw momentum is nodig. Dit kan worden bereikt door de huidige associatieovereenkomst (uit 1964) te moderniseren. Dit moet gekoppeld worden aan specifieke eisen met betrekking tot goed nabuurschap en respect voor democratische beginselen, de rechtsstaat, mensenrechten en fundamentele vrijheden. Zo kan er vooruitgang worden geboekt in de richting van een dynamisch, strategisch en een positief partnerschap dat gunstig is voor beide partijen. Het streven moet zijn dat de betrekkingen tussen de EU en Turkije zo nauw mogelijk worden.

Wat zijn de stappen?

Om een beter beeld te krijgen van wat er allemaal speelt in deze complexe relatie heb ik gesproken met Turkse NGO’s, denktanks, de Turkse overheid, de Europese instellingen en met de Nederlandse overheid. Dit zal ik de komende tijd blijven doen. Daarnaast ga ik volgende week op werkbezoek naar Turkije.

De afgelopen tijd zijn er meerdere onderhandelingsrondes geweest, waarin alle politieke groepen in het Europees Parlement probeerden om tot een gezamenlijke tekst voor het rapport over de EU-Turkije relatie te komen. Zodra het rapport in de commissie van Buitenlandse Zaken is behandeld kan (hopelijk) in juni het Europees Parlement er plenair over stemmen.  

Uiteraard houd ik jullie graag op de hoogte van de verdere ontwikkelingen!

An interview with Malik Azmani, Member of Renew Europe’s delegation to the Conference on the Future of Europe and First Vice-President of the Group.

Malik Azmani (45) is a Dutch politician and former lawyer and civil servant from Volkspartij voor Vrijheid en Democratie (VVD), elected to the European Parliament in 2019. He is the First Vice President of the Renew Europe group, and has been a member of the Committee on Civil Liberties, Justice and Home Affairs. In 2021, he joined the parliament’s working group on Frontex, and his work focuses on the rule of law, borders and security.

· Q: Why did you decide to take part in the Conference Plenary?

A: I think in any organisation, it is important to take stock on a regular basis. To look at your organisation and see what works and what improvements could be made. The last time we had a real conversation about the functioning of the EU it resulted in the Treaty of Lisbon nearly 15 years ago. I think it’s time again to reflect on how things are going, what works and where we can make improvements. I’m very pleased that we will have this conversation together with European citizens. The reason for me to take part in the debate is simple. I see that the EU can be of great added value, and it has brought us more welfare and security, but it is still not succeeding on every level. I want to be part of the solution to make sure we can improve and deliver for our citizens.

· Q: Which topics will you be focusing on?

A: The reason I decided to stand for election during the European elections 2019 is that I was responsible as a Dutch MP for migration policy, but I realised quickly that the real work on this issue happens in Brussels. I strongly believe the EU needs a comprehensive and future-proof migration policy. Unfortunately, we’ve seen little movement on this file since 2016. That’s why Renew Europe published a migration vision paper on migration early last year, which I headed up together with my colleague Jan-Christoph Oetjen. It was good to see that when the Commission put forward new proposals last summer, it took on board several elements of this paper. But more needs to happen. We need to reopen the debate, join forces and find a sustainable solution to the migration challenge, and above all make sure we do not wait for the next migration crisis to happen.

· Q: How would you convince your constituents to take part?

A: I believe you need to take part in the conversation to be part of the solution. The great thing about this Conference is that these conversations can take place anywhere. So I’ll be organising events locally or online so that people can easily join and by inviting anyone who wants to join the discussion, I hope I can convince people to take part and share their ideas. I really want to hear what people think, what they’re worried about, what ideas they might have.

· Q: Renew Europe has initiated the idea of the Conference. What will be the Group’s priorities?

A: Renew believes it is time to show some courage and renew the way the EU works. We have many ideas on how to strengthen the role of European Parliament. Personally, I am very passionate about changing the way we organise debates. Currently we cannot really call what we do ‘debating’. We read out in plenary statements one by one. It is an insult to what our debates are meant to accomplish: sharpen arguments, hold the European Commission accountable and ensure sound policymaking. This needs to change and it is one of our priorities to make that happen.

· Q: Why is this milestone so important in EU’s history?

A: We find ourselves at a crossroads in Europe. There are many big questions we need to answer. How will we make the green transition happen and recover from this pandemic? How will we find an answer to upcoming global powers like China? Is Europe ready for the digital future? This conference is held at a time when we are looking for answers to these and other important questions and we are inviting anyone with ideas or possible answers to join our discussion. If we are successful, this is quite a unique process we are about to embark on.

· Q: To you, the Conference will be a success if… (finish the sentence)

A: Anyone who wants to take part in the discussion on the future of Europe finds an opportunity to join in and if as a result we manage to renew the way Europe works.

Link: https://reneweurope.medium.com/europe-at-crossroads-take-part-in-the-conversation-to-be-part-of-the-solution-86463e93986d

Vorige week werd de EU-buitenlandchef Josep Borrell in Moskou afgedroogd door de Russische minister Lavrov en het bezoek was zonder meer schadelijk voor het aanzien van de Europese Unie. Maar waarom deed de Russische overheid dit eigenlijk? In dit artikel mijn kijk op deze strategische blunder van Poetin.

Vol goede moed ging de EU-buitenlandchef Josep Borrell vorige week naar Moskou om de relaties met Rusland te bespreken. Waarschuwingen van verschillende kanten (inclusief ondergetekende) om af te zien van dit bezoek ten spijt. Borrell dacht een ‘constructieve dialoog’ te kunnen starten met de Russische minister van Buitenlandse Zaken, Lavrov, zonder enig mandaat vanuit de Europese Raad te hebben meegekregen. De trip van Borrell stond immers al maanden geleden gepland en het zou het eerste bezoek van de hoogste Europese topdiplomaat sinds jaren zijn.

Vervolgens is Borrell overduidelijk in de val gelopen: hij werd geschoffeerd tijdens een gemanipuleerde persconferentie en de EU werd door minister Lavrov zonder blikken of blozen voor ‘onbetrouwbaar’ uitgemaakt. Om er nog een schepje bovenop te doen, kwam het Borrell via een Tweet ten gehore dat drie Europese diplomaten die dag Rusland werden uitgezet wegens aanwezigheid bij een demonstratie. Schijnbaar heeft, nadat Borrell hem confronteerde met dit nieuws, Lavrov laconiek uitgelegd dat het voorval een paar dagen te vroeg was gebeurd. Het was een ‘foutje’. Kan gebeuren. 

Niet onverwacht was Borrell de afgelopen dagen het mikpunt van kritiek vanwege dit desastreuze bezoek aan Moskou. En terecht, want hij had beter moeten weten. Van een topdiplomaat zou je meer verwachten.  Maar afgezien van zijn optreden, wat was eigenlijk het strategisch belang van Poetin om de EU op zo’n grove manier te schofferen? 

Poetin staat onder druk: de gebeurtenissen omtrent oppositieleider Navalny, aanhoudende demonstraties, de eventuele uitbreiding van de bestaande sancties door het Westen en natuurlijk de coronacrisis zijn de meest zichtbare ontwikkelingen die hem zorgen zullen baren. Maar dat is niet alles, want op de middellange termijn staat veel meer op het spel. De Russische economie staat er slecht voor, de overheidsfinanciën zijn in een slechte staat en de druk in Europa om de bouw van de gaspijpleiding Nord-Stream 2 te stoppen neemt toe. Bovendien streeft Europa naar een snelle afbouw van het gebruik van fossiele brandstoffen: hét huidige en toekomstige exportproduct en verdienvermogen van de Russen. De Russische geopolitieke situatie staat er eveneens niet best voor. Met moeite werd de oorlog om Nagorno-Karabach beëindigd, waarin duidelijk werd dat Russisch militair machtsvertoon niet meer is wat het geweest is, gezien de (militaire) bemoeienis van Turkije. Ook in Libië hebben de Russische huurlingen van de Wagner Group geen doorslaggevend verschil kunnen maken en het conflict in Syrië blijft zich maar voortslepen. Dichterbij huis blijft het ondertussen onrustig in Wit-Rusland, waar de positie van de dictator Loekasjenko wankelt.

Tel dit rijtje op en je zou juist een toenadering, ook wel ‘rapprochement’ genoemd, van Rusland richting het Westen verwachten, in plaats van deze cheap shot richting de EU. De gebeurtenissen van vorige week maken het bovendien des te moeilijk voor Macron en Merkel, die tot nu toe altijd voorstander zijn geweest van een constructieve relatie met Poetin, om die strategie te handhaven. Niet alle lidstaten staan bovendien zo positief in de wedstrijd. De Baltische staten en ook Polen geven al langere tijd aan dat de Russen niet te vertrouwen zijn. Dankzij deze Russische diplomatieke schoffering lijkt een rapprochement tussen Rusland en de Europese Unie verder uit beeld te zijn geraakt.

Logischerwijs, verwacht ik dat de EU de blik nu naar het Westen zal richten en energie zal stoppen in het Trans-Atlantische bondgenootschap om de relatie met de VS in ere te herstellen. De kersverse President Biden en diens minister van Buitenlandse Zaken, laten de afgelopen twee weken duidelijk een trendbreuk zien met het beleid van Trump: er wordt weer meer met bondgenoten opgetrokken. Met de diplomatieke schoffering van vorige week lijkt de (unieke) kans vervlogen voor Poetin om het herstel van het Trans-Atlantische bondgenootschap (enigszins) te kunnen frustreren.

Gezien bovenstaande overwegingen kan ik alleen maar concluderen dat Poetin onder grote druk staat en daarom zo’n strategische blunder is begaan. Daarom is mijn pleidooi: laten we de druk op Poetin verder opvoeren, door ons vooral weer te gaan focussen op een intensivering van het Trans-Atlantisch bondgenootschap: daar waar Poetin het meest van te vrezen heeft!

From the tragic death of Alan Kurdi 5 years ago, to the thousands of lost lives in the Mediterranean, to the recent fire at the Moria refugee camp, it has been clear for many years now that the European Union’s approach to migration and asylum is not fit for purpose.

Despite the attempts of the Juncker Commission and the European Parliament to make progress, the EU still not has a solid common migration and asylum policy and the most poor and vulnerable continue to pay the price for our failures.

In the meantime, politicians from the extreme right and populists have exploited the EU’s inability to put in place an effective European system, further dividing our communities and destabilising the European Union itself.

The failure to agree a system has not only contributed to a loss of life, it has undermined the EUs ability to project influence in our own neighbourhood. As President Erdogan is visibly in a state of nationalist fever, moving away from European values and threatening to send millions of migrants Europe’s way, the EU is increasingly exposed.

It is high time, therefore, to overcome the divergences and differences between Member States. A road to a genuine, European approach, based on common values and our values exists as shown by the European Parliament.

We expect this week a bold plan from the European Commission and a clear commitment from the European Council to finally grasp this issue. Never has the metaphor, united we stand: divided we fall, been more prescient.

Renew Europe made migration policy one of its priorities following the last European elections. Six months ago, after many weeks of intensive work, we released our vision paper on migration and presented it to the European Commission based on six fundamental pillars based on truly European solutions and solidarity. Migration starts with people. People fleeing from war, poverty or prosecution. People wishing to build a better life.

We can all agree we do not want these people risking their lives on shoddy boats on the Mediterranean sea. We can all agree that we want to provide proper protection to people who genuinely need protection. We can all agree that it would be easier to protect these people, if we could better manage migration flows to the EU.

Currently however, we do not control migration, we respond to irregular migration as it happens. If we were to put a strong migration policy in place, we could start to regain control. We could prevent future disasters in camps like Moria. How? By starting at the root of migration. Creating refuge in safe countries close to regions of conflict, managed by the international community.

By creating legal pathways to Europe and dismantling human trafficking networks more effectively, we would stop people from embarking on long, dangerous and often unsuccessful journeys. For people still arriving irregularly at our borders, it needs to be clear immediately whether they can stay or not, which means efficient processing of asylum claims, returning those who cannot stay and a mechanism to distribute refugees across the EU.

Creating this clarity and efficiency will stop the incentive of people migrating irregularly to the EU, knowing they will be able to prolong their stay indefinitely due to inconsistent EU asylum policies.

Keeping people in limbo in camps like Moria is inhumane and failure epitomised. We should start controlling migration flows and increasing their predictability. This predictability would in turn make room for solidarity between Member States. Not knowing how many asylum seekers are coming your way, makes Member States hesitant to agree to take people in.

The debate on migration should not be limited to a discussion on more or less as far rights populists would like it to be. Control and humanity should not be opposed either as more efficient controls would actually allow for more solidarity. Renew Europe is determined to break the impasse in the migration debate by championing this common ground. Let’s take responsibility and work together to put in place a migration policy that can stand the test of time.

Dacian Ciolos MEP, President of Renew EuropeMalik Azmani MEP, First Vice — President of Renew EuropeFabienne Keller, MEPJan-Christoph Oetjen, MEP

Vanochtend stond de situatie in het kamp Moria op de agenda van het Europees Parlement. De vreselijke brand in het kamp laat pijnlijk duidelijk zien dat het huidige Europese migratiebeleid niet effectief is. Volgende week komt de Europese Commissie eindelijk met nieuwe voorstellen. Ik wil lef zien! Grip op migratie is de enige manier om drama’s als Moria te voorkomen. Tijd voor een ambitieus & duurzaam migratiebeleid! Dit is wat ik er vanochtend tijdens het debat over zei tegen Eurocommissaris Johansson

After a little over a year in Brussels as an MEP, and closely following the EU's foreign affairs, it astonishes me how ineffective the European Union leverages its power on the world stage.

At this very moment, a mid-sized power named Turkey is punching above its weight by interfering in multiple conflicts in the Mediterranean region in a bid to defend its geopolitical interests and we are letting it happen right under our noses.

MEP Malik Azmani: 'After a little over a year in Brussels as an MEP, and closely following the EU's foreign affairs, it astonishes me how ineffective the European Union leverages its power on the world stage' .

With a military presence in Libya and Syria, Turkey exercises considerable influence in these conflicts.

By contrast, the EU merely has its naval Operation Irini in place near the coast of Libya, which plays a modest role in enforcing the UN arms embargo.

EU foreign affairs chief Josep Borrell has limited options in his foreign and security policy instruments and can only resort to intensifying diplomatic efforts, alas with little effect.

To put it simply, the EU is not a geopolitical factor of importance in conflicts in the Mediterranean region. This is baffling.

The EU has great interest in ensuring stability, cooperation and progress in our direct neighbourhood. Yet, we stay on the sideline and let others intervene.

The escalating conflict between Turkey and EU member states Greece and Cyprus about the exploration of gas in the eastern Mediterranean Sea is a testament to this sad conclusion.

The most recent development, namely Turkey threatening Greece with war, should be cause for all European member states to stand in full solidarity with both Greece and Cyprus.

Unfortunately, the opposite is true.

Various individual interests of member states leave the EU completely divided with the absence of a joint strategy as a result.

Our leverage potential, as the second economic block in the world, can only be achieved if we act as a united front. When we fail to do so, we effectively allow Turkey to take advantage of our strategic weakness. In the meantime, Josep Borrell endlessly calls for 'dialogue' and has warned to impose sanctions on Turkey so many times that it can only be described as an empty threat.

The EU's response to offensive Turkish behaviour has a complete predictability and proves ineffective.

The repetitive calls for de-escalation through mediation and dialogue are proof that soft power cannot be Europe's answer to everything.

Nato incoherence

Just in the last year, Turkey invaded northern Syria, 'opened up' its gates to Europe for migrants, embarked on a military intervention in Libya, threatened a French frigate, illegally searched for gas fields in the eastern Mediterranean, bought crucial Russian military equipment and now openly threatened a European member state and fellow Nato-ally with war.

This unilateral Turkish behaviour is paralysing Nato coherence and cooperation.

Looking at this depressing (and sadly, impressive) list, we can clearly conclude that the EU's current policies and strategy towards Turkey are not working.

In fact, the EU-Turkey relationship is worsening with no end in sight, while Turkey pursues its interests, with no regard for and at the expense of the EU's interests.

It is time for the EU to find its voice as a 'geopolitical player' and use it accordingly.

Simultaneously, we need a complete revision of EU-Turkey relations. Starting by thinking more strategically about this relationship, acknowledging the importance of Turkey and the value of good neighbourly relations, but also by finding a new balance in our cooperation on many vital aspects such as security, migration and trade.

By directly threatening Greece however, president Recep Tayyip Erdogan went a step too far.

Aside from needing to re-evaluate our relationship with Turkey in general, right now Europe needs to show unity and unconditionally back the Greeks and Cypriots.

Cancel membership candidacy

Calling on improved dialogue cannot be our only answer any longer. Instead, I propose we immediately start the process of ending Turkey's status as a candidate EU member state.

Additionally, more EU member states should dedicate military naval vessels to ensure the territorial integrity of Cyprus and Greece.

Finally, the European Council should impose severe sanctions, if Turkey chooses the path of further escalation.

In the drafting of these sanctions, everything should be on the table: the cost to Turkey's interests must be severe in order to result in the desired deterrent effect.

We should make very clear that certain actions have repercussions and that we will not tolerate this behaviour.

Simultaneously, I call upon Borrell to reshape our relationship with Turkey and to propose a new and credible strategy to ensure a balanced future relationship with this vital neighbour.

Op grote schaal Russisch militair materieel inkopen, (betrapte) Russische spionnen niet de deur wijzen en tegen een VN-resolutie stemmen die de Russische bezetting van de Krim veroordeelt. Dit gedrag valt te verwachten van een aantal landen, maar niet van een kandidaat-lidstaat van de EU. Toch? Ja dus, want Servië doet dit wel, ondanks de vorderende onderhandelingen met de Europese Commissie (EC) om toe te treden tot de EU. Dit roept bij mij serieuze vragen op. Ik wil: 1. Zeker stellen dat de nieuwe Eurocommissarissen hiervan op de hoogte zijn, 2. Dat de EC uitlegt hoe het kan dat een kandidaat-lidstaat rechtstreeks indruist tegen het EU-buitenlandbeleid, 3. Dat de EC hiervoor een speciale strategie ontwikkelt en dit jaarlijks rapporteert aan het EP! Zie hieronder de vragen.

Serbia, a candidate country to the European Union, backs Russia in UN Resolution on Crimea and Sevastopol.

​ In the United Nations General Assembly on 9 December 2019, Serbia voted against a resolution condemning Russia’s occupation of Crimea and the city of Sevastopol. Furthermore, the resolution urges the Russian Federation to withdraw its military forces and reaffirmed Ukraine’s sovereignty over Crimea. The resolution was approved, with full support of the EU member-states.

As Serbia is a candidate country for accession to the EU and with negotiations ongoing, it is startling to behold Serbia's vote, as it is divergent from the EU member-states stance. Moreover, the EU has imposed sanctions on Russia, condemning the occupation of Crimea and its involvement in Eastern Ukraine. This raises questions on Serbia’s position toward Russia and whether Serbia’s and the EU’s interests are aligned. 1 2 3

- Can the EC explain why Serbia voted against this resolution and is this vote in line with the expectations the EC has for a candidate EU-member?

- Is the EC also concerned about the Serbian-Russian ties, taking into account this vote but also Serbia's acquirement of Russian military equipment and the soft Serbian response towards Russia concerning the activity of Russian spies in Serbia? 4

- What will be the EC's strategy and assessment of this situation and could this be included in its yearly ‘Serbia report', and will you keep the EP informed?

​