Poliflw

Inkomentoeslag langdurig bijstandsgerechtigden verhoogd

In de raadsvergadering van 4 maart 2024 werd het voorstel van het college om de toeslag voor inwoners die drie jaar of langer een inkomen op bijstandsniveau ontvangen te verhogen positief ontvangen.

Tot nu toe kon deze groep inwoners jaarlijks op aanvraag een extra bedrag van € 250 tegemoet zien. Nu is dit verhoogd naar € 400 voor alleenstaanden en € 450 voor alleenstaande ouders of gehuwden (of daarmee gelijkgesteld). Mensen die in het vorig jaar de toeslag ook kregen, waarvan de situatie niet is gewijzigd hoeven dit niet meer aan te vragen, maar krijgen deze automatisch toegekend.

Hiermee is deze toeslag meer in lijn met de hoogte van de toeslagen in de Provincie waar we eerst op achterliepen.

SDW vindt het een goede ontwikkeling dat men dit niet elk jaar opnieuw hoeft aan te vragen, omdat al die verschillende regelingen al ingewikkeld genoeg zijn.

Wethouder Den Hartigh geeft aan dat alle informatie over de verschillende regelingen is terug te vinden in de gemeentegids “Geldwijzer”. Als je wilt weten of je recht hebt op deze of een andere regeling dan kan je dit in deze gids terugvinden.  Je kunt de gids afhalen bij het Gebiedsteam. Het Gebiedsteam kan je ook helpen met aanvragen van deze of overige regelingen. Daarnaast kan je de regelingen ook vinden op de site van de gemeente: https://www.weststellingwerf.nl/gids-geldwijzer

Het doel is om geen afval meer te verbranden maar als grondstof opnieuw te gebruiken. Ons

restafval bestaat nu nog voor een groot deel uit herbruikbare grondstoffen. Zoals etensresten, groente-, fruit-en tuinafval (GFT), papier en glas. Dit hoort daar niet thuis. Door deze grondstoffen beter te scheiden, vermindert de hoeveelheid restafval en daarom is besloten om diftar+ in te voeren.

Diftar+ helpt om de hoeveelheid restafval te verminderen. Dat is nodig omdat nog veel restafval wordt

verbrand. Het verbranden van restafval is slecht voor het milieu. Daarnaast blijven de kosten voor het

verbranden maar stijgen door de verbrandingsbelasting. Als de gemeente geen maatregelen tegen de

hoeveelheid restafval neemt, wordt het verwerken van afval duurder voor iedereen. Onder invloed van o.a. de huidige marktontwikkelingen nemen de kosten voor afval hoe dan ook aanzienlijk toe. Met diftar+ heb je zélf invloed op hoeveel je betaalt voor je afval. Je betaalt niet langer één vast bedrag. Je betaalt met diftar+ namelijk een lager vast basisbedrag én een variabel tarief per kilo restafval die je aanbiedt. Hoe minder afval je hebt, hoe minder je dus betaalt.

1 januari 2025 wordt gestart met deze nieuwe manier van afvalinzameling en verwerking. Het eerste jaar zal voor de inwoners een proefjaar zijn, waarbij men kan ervaren hoe men invloed heeft op de prijs. Tot nu toe bungelde Weststellingwerf onderaan het lijstje van scheiding van afval en zorgden we voor 200kg restafval per jaar per inwoner. Heerenveen, een gemeente waar Diftar is ingevoerd, biedt nauwelijks meer dan 100 kg per inwoner per jaar aan. Het principe is de vervuiler betaalt. Dus hoe meer restafval je aanbiedt, hoe meer het kost. Dit is niet alleen sociaal, maar ook duurzaam. Hiervoor geldt meestal de 80-20 regel, dat dit voor 80% inderdaad zo het geval is, maar er ook een groep is die de voordelen niet ervaart. In de loop van het jaar zal bekeken worden hoe die groep eruit ziet en op welke wijze er compensatiemaatregelen getroffen kunnen worden.

Wat als….

…..we samen zoeken naar oplossingen voor problemen of ideeën die er in de wijk, straat, buurt of omgeving leven…?

SAMEN DOEN WE MEER

Wat als…..

…..je als inwoner betaalbaar kunt wonen en wij ons inzetten voor de woningbehoefte van starters en senioren, zoals Tiny houses, ruilwoningen en woon/werkwoningen…?

….we de knelpunten in het verkeer echt gaan oplossen…?

…..er meer en beter gehandhaafd wordt…?

…..we mensen met een beperking net zo serieus nemen als ieder ander…?

Wat als…..

….we de komende jaren echt veel minder afval gaan produceren…?

….we onze mooie natuur beschermen, zodat we deze door kunnen geven aan de  volgende generaties…?

….we een bijdrage kunnen leveren aan het tegengaan van ammoniak uitstoot en ziektes door megastallen…?

….we de wateroverlast kunnen beperken door vergroening en onverharde bermen en tuinen en daarmee de biodiversiteit kunnen versterken…?

Wat als…..

…. je eenvoudig en begrijpelijk maatschappelijke of financiële ondersteuning  kunt aanvragen voor ouderenzorg, mantelzorg, huishoudelijke hulp e.a….?

….er meer aandacht wordt besteed aan het dierenwelzijn, zoals bijvoorbeeld  opvang voor gevonden (huis)dieren binnen de Gemeente…?

.… er een eigentijds jongerencentrum komt met moderne activiteiten…?

…..de  subsidie aan sportverenigingen voor jeugdleden wordt verhoogd…?

kijk voor meer informatie op de pagina: VERKIEZINGSPROGRAMMA

Beste mevrouw Krol – de Jong,

Hierbij ontvangt u de antwoorden op de vragen ex artikel 31 van het Regelement van Orde over ‘uitvoering van de Wmo’ d.d. 17-10-2023.

Voor het verkrijgen van een indicatie worden soms inwoners doorgestuurd naar een fysiotherapeut om inzicht te krijgen in wat men wel of niet zelf nog kan.

Dit betreft steeds meer mensen op hoge leeftijd. Hieraan zijn kosten verbonden.

Natuurlijk is het goed om te kijken naar de zelfredzaamheid van inwoners, maar waar ligt hier de grens? Vraag: Kunt u ons nader informeren over de criteria die hierbij worden gehanteerd?

Antwoord:

Als een inwoner een nieuwe vraag indient voor huishoudelijke hulp, een scootmobiel, een driewielfiets of een traplift wordt hij/zij aangemeld bij Powerful Ageing (PA). De beoordeling van de specialist (fysiotherapeut) wordt gebruikt in het onderzoek, om zo tot de best mogelijke oplossing van de hulpvraag te komen. Powerful Ageing heeft als doel om krachtig oud te worden, zo optimaal mogelijk fysiek te functioneren en het verhogen van kwaliteit van leven.

Het is niet meer voor iedereen haalbaar om aan PA mee te doen. Om een goede selectie te maken, gebruiken wij bij de toegang exclusie criteria. Een inwoner moet bijvoorbeeld ouder dan 60 jaar zijn. Als een inwoner een acute aandoening heeft, revalideert, in de terminale fase van een aandoening zit of een centraal neurologische aandoening heeft wordt hij/zij uitgesloten. Het is ook van belang dat de inwoner veilig kan sporten in een groep. Daarna beoordeelt Powerful Ageing of iemand deel kan nemen aan de interventie zelf. Het advies van de Powerful Ageing specialist laat zien wat iemand nog wel kan en op welke vlakken zelfredzaamheid nog wel mogelijk is. Tenslotte blijft de deelname aan PA vrijwillig.

Als men als gevolg van een lichamelijke aandoening moet revalideren voor men naar huis kan is het fijn als er bij thuiskomst reeds de nodige aanpassingen zijn gedaan. In de praktijk kunnen die aanpassingen pas worden aangevraagd/gedaan als men weer thuis is. Dit betekent dat men eerst thuis andere maatregelen moet treffen alvorens er bijvoorbeeld een traplift wordt toegekend.

Vraag: Is het mogelijk om hierbij anticiperen op te treden?

Antwoord:

Vaak wordt gedurende of aan het eind van een revalidatie periode pas duidelijk welke beperkingen blijvend en langdurig zijn. Of waar nog verbetering mogelijk is door revalidatie. Vanuit de Wmo moeten wij zorgvuldig onderzoek doen naar de situatie van de inwoner. Hier hebben wij zes weken de tijd voor. Het is namelijk van belang om goed vast te stellen dat wij een passende oplossing bieden die het herstel niet tegen werkt. Soms kan uiteindelijk ook blijken dat er iets anders nodig is, dan bijvoorbeeld een traplift. Dit kan gedurende een revalidatie traject niet altijd goed vastgesteld worden. Uiteraard proberen wij zo snel en goed mogelijk op vragen in te spelen en denken wij mee in de situatie van de inwoner.

Tenslotte is het vaak zo dat cliënten gedurende de revalidatie en kort daarna nog recht hebben op hulpmiddelen uit de Zorgverzekeringswet. Als deze periode om is en blijkt dat er nog steeds een noodzaak is voor ondersteuning, kan een voorziening op grond van de Wmo verstrekt worden.

Er is een mogelijkheid om vervoer van en naar een ziekenhuis of andere locaties te regelen met de Griffioen bus. Men kan hiervan alleen gebruik maken als men hier lid van wordt voor een tientje per jaar. De kosten voor vervoer komen hier nog overheen. Het is goedkoper dan een gewone taxi, maar niet gratis.

Een rit van Wolvega naar het ziekenhuis in Meppel kost ongeveer 60 euro.

Als men bij het loket een aanvraag doet voor taxivergoeding wordt men doorgestuurd naar de Griffioen bus. In de Gemeente Heerenveen kan men gebruik maken van een zgn. taxikaart. Hiermee kan men gebruik maken van de reguliere taxidiensten tegen een gereduceerd tarief met een maximum aantal kilometers. Vraag: Kunt u ons nader informeren over wijze waarop dit in Weststellingwerf geregeld wordt?

Antwoord:

Net als bij andere maatwerkvoorzieningen doen wij bij een vervoersbehoefte onderzoek naar de situatie van de inwoner. Eerst wordt gekeken naar wat iemand zelf nog kan, op eigen kracht. Is iemand bijvoorbeeld nog in staat om zelfstandig met het OV te gaan? Daarna wordt onderzocht in hoeverre het sociale netwerk en de omgeving iets kunnen betekenen. Als dit niet voldoende blijkt te zijn verwijzen wij eerst naar voorliggende voorzieningen zoals taxivervoer via de Zorgverzekeringswet, de Griffioenbus of de Buurtauto in Noordwolde. In sommige gevallen bieden ook voorliggende voorzieningen niet de uitkomst en indiceren wij Wmo taxi vervoer. Hiervoor hebben wij twee kilometerpakketten (750 en 1750 km per jaar). Afhankelijk van de vervoersbehoefte kan het kleine of het grote pakket geïndiceerd worden.

Daarnaast hebben wij Valys voor bovenregionaal vervoer waar inwoners naar verwezen worden. In sommige gevallen liggen ziekenhuizen verder weg (meer dan 25 kilometer rondom de woonplek). Dan is er ook de mogelijkheid om van Valys gebruik te maken

Kunt u ons nader informeren over hoe strict de WMO verordeningen gevolgd worden?

Kunt u ons nader informeren over de frequentie waarbij een maatwerkvoorziening wordt getroffen?

Antwoord 4a:

In de uitvoering nemen wij altijd de inwoner en zijn/haar situatie als uitgangspunt. De Wmo 2015 is een raamwet die richting geeft aan ons werk. Hierin staat bijvoorbeeld dat wij moeten kijken naar de persoon, zijn/haar mogelijkheden en wensen, de omgeving, voorliggende voorzieningen enzovoort. Met de verordening geeft de Raad ons kaders waarbinnen wij ons lokaal kunnen bewegen. Soms hebben we ook met bijzondere situaties te maken die om andere oplossingen vragen. In dat geval doen wij een beroep op de hardheidsclausule. Hierdoor leveren we voor elke inwoner maatwerk.

Inwoners krijgen uiteindelijk, vanuit de doelstellingen van de Wmo 2015, het minimale wat zij nodig hebben om in voldoende mate deel ten nemen aan de samenleving en om te kunnen participeren.

Antwoord 4b:

Per mail is gevraagd om verheldering van vraag 4b. Mevrouw Krol – de Jong heeft aangegeven graag inzicht te willen in het aantal indicaties per maatwerkvoorziening. Hieronder wordt een opsomming gegeven van de maatwerkvoorzieningen die wij verstrekken en het aantal lopende indicaties (peildatum juli 2023). Het gaat dus om de hoeveelheid maatwerkvoorzieningen en niet om unieke cliënten. Een cliënt kan namelijk meerdere maatwerkvoorzieningen hebben.

Huishoudelijke hulp:                                                     761 indicaties

Individuele begeleiding:                                                 201 indicaties

Individuele begeleiding Plus:                                         43 indicaties

Dagbesteding:                                                              88 indicaties

Dagbesteding Plus:                                                      < 10 indicaties

Vervoer van/naar dagbesteding (regulier + plus):            ongeveer 70 indicaties

Vervoersvoorzieningen:                                                 182 indicaties

Wij nemen aan u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd. Hoogachtend,

Burgemeester en wethouders van Weststellingwerf, de secretaris,    de burgemeester,

“Noordwolde is mijn thuis”, een interview met wethouder Heidi den Hartigh

HEIDI DEN HARTIGH: „HET MOOIE VAN HET VAK IS DAT JE IETS KUNT BETEKENEN VOOR DE INWONERS.”

FOTO ANNE WESTERHOF

Anne Westerhof

Op de zevende verdieping van het gemeentehuis ligt haar kamer aan de oostzijde, die een weids uitzicht geeft over de dreven. De kunstwerken aan de muur zijn kleurrijk en komen van haar eigen huis, omdat ze van wat er hing niet vrolijk werd. „Ik hou van kleur.” Heidi den Hartigh is sinds anderhalf jaar wethouder in de gemeente Weststellingwerf.

Sociaal Duurzaam Weststellingwerf (SDW) is de lokale partij die ze vertegenwoordigt binnen de gemeente. Voor een landelijke partij zal ze niet snel kiezen omdat de lokale politiek vaak een andere werkelijkheid kent, die dichter bij de mensen ligt.

Met het Stellingwerfs had ze geen moeite omdat het vergelijkbaar was met het dialect in de Hoeksche Waard, waar ze is geboren. Met de Friese taal kan ze ook uit de voeten dankzij de cursus ‘Fries voor niet Friezen’ bij de AFUK. Deze is ze op eigen initiatief gaan volgen omdat ze in de provinciale politiek bij de les wilde zijn.

Arbeidersgezin

Heidi den Hartigh (1961, Nieuw-Beijerland) woonde vanaf haar 16e in Rockanje. Ze komt uit een arbeidersgezin, vader was machinebankwerker en moeder coupeuse. Na een hbo-opleiding Personeel en Organisatie, koos ze voor een studie psychologie. Na anderhalf jaar haakte ze af, het bleek niet te combineren met haar werk want ze moest als alleenstaande zelf haar centjes verdienen. Daar bleek ze wel goed in, ze heeft haar sporen verdiend bij meerdere organisaties, in de wereld van P&O en management. Haar man, Wick Vinkenburg ontmoette ze toen ze voor een zelfde bedrijf werkten en ze gingen samen verder in een authentiek, verbouwd daggelders huisje.

Na bijna twintig jaar Woerden kwam Noordwolde in beeld. Vinkenburg was met pensioen en ze zochten een levensloopbestendige woning. Een woning in Noordwolde voldeed aan hun behoefte. En daar heeft Den Hartigh geen moment spijt van gehad. Haar man werd bestuurslid bij SDW en zette zich in bij ‘Ambacht Noordwolde’. Zij werkte veel als Troubleshooter, dat soort opdrachten liggen haar. „De lekken opsporen en dan weer verder.” En ze reisde veel voor haar werk. ‘ Na een korte P&O-klus bij de gemeente Heerenveen deed ze tijdens de coronaperiode een detacheringsopdracht bij ‘Leaseplan’ en ging vervolgens daar een dienstverband aan.

Rouw

In november 2020 overleed plotseling haar man. Er brak een nare periode aan, een tijd waarin ze het erg moeilijk had met dit ingrijpende verlies. Den Hartigh ervoer dat je zo’n verlies nooit te boven komt. Bij de laatste dodenherdenking in Nijeholtwolde benoemde ze dit. „Tijd heelt nooit alle wonden. Rouw kent geen houdbaarheidsdatum, maar neem je mee in het leven.”

Rol

In die periode werd er een beroep op haar gedaan, door de partij SDW en men vroeg haar in de partij een rol te spelen. Uiteindelijk besloot ze hiertoe en toen er gemeenteraadsverkiezingen kwamen stond ze op de lijst. Omdat het college uitgebreid werd naar vier partijen werd ze zomaar wethouder omdat de collega-lijsttrekker zich niet herkiesbaar stelde.

Sinds juni 2022 voert ze het ambt met passie uit. Ze moest wennen omdat ze snel gaat en van korte klappen houdt. „Het proces binnen het politieke landschap duurt vaak langer en maakt dat ik soms voor de troepen uit wil lopen”, vertelt de wethouder. „Maar ik hou het einddoel scherp voor ogen. „Geschiedt het niet vandaag dan maar morgen.”

Naar eigen zeggen heeft ze een mooie allround portefeuille met onder meer duurzaamheid, klimaat en armoede. Of het links of rechts is maakt haar niet uit, als het maar goed is voor de mensen. Over de vraag wat ze ervaart als typisch Stellingwerfs hoeft ze niet lang na te denken. „Het is de onderlinge saamhorigheid, het samen doen.”

„Het mooie van het vak is dat je iets kunt betekenen voor de inwoners”, aldus de wethouder. Het wethouderschap was een behoorlijke ommezwaai in haar loopbaan, het was zaak om snel te leren waar het ‘echte’ probleem zat. Het beleid op de onderwerpen waar ze zich voor inzet werpt z’n vruchten af. „Onderwerp breed zijn al mooie dingen gerealiseerd. Ook is er met de extra gelden vanuit het college een pakket met maatregelen voor armoedebestrijding ontwikkeld.”

Leerpakket

En trots is ze op het leerpakket dat is aangeboden op de bassischolen waarmee leerlingen gecertifieerd werden tot junior energiecoach. Na lessen in het besparen van energie en het praktiseren in de thuissituatie. Ze wil dit een vervolg geven om het onderwerp blijvend onder de aandacht te houden.

Over de toekomst weet ze een ding zeker. „Het verleden heeft me geleerd om niet te ver vooruit te kijken.” Ze heeft geen idee. Wat ze wil is actief blijven voor haar gemeente in wat voor rol dan ook. En ze wil hier blijven wonen. „Noordwolde is mijn thuis.”

Geacht College,

De fractie van SDW heeft een aantal vragen betreffende de uitvoering van de WMO

Voor het verkrijgen van een indicatie worden soms inwoners doorgestuurd naar een fysiotherapeut om inzicht te krijgen in wat men wel of niet zelf nog kan.

Dit betreft steeds meer mensen op hoge leeftijd. Hieraan zijn kosten verbonden. Natuurlijk is het goed om te kijken naar de zelfredzaamheid van inwoners, maar waar ligt hier de grens?

Vraag: Kunt u ons nader informeren over de criteria die hierbij worden gehanteerd?

Als men als gevolg van een lichamelijke aandoening moet revalideren voor men naar huis kan is het fijn als er bij thuiskomst reeds de nodige aanpassingen zijn gedaan. In de praktijk kunnen die aanpassingen pas worden aangevraagd/gedaan als men weer thuis is. Dit betekent dat men eerst thuis andere maatregelen moet treffen alvorens er bijvoorbeeld een traplift wordt toegekend.

Vraag: Is het mogelijk om hierbij anticiperen op te treden?

Er is een mogelijkheid om vervoer van en naar een ziekenhuis of andere locaties te regelen met de Griffioen bus. Men kan hiervan alleen gebruik maken als men hier lid van wordt voor een tientje per jaar. De kosten voor vervoer komen hier nog overheen. Het is goedkoper dan een gewone taxi, maar niet gratis.

Een rit van Wolvega naar het ziekenhuis in Meppel kost ongeveer 60 euro.

Als men bij het loket een aanvraag doet voor taxivergoeding wordt men doorgestuurd naar de Griffioen bus. In de Gemeente Heerenveen kan men gebruik maken van een zgn. taxikaart. Hiermee kan men gebruik maken van de reguliere taxidiensten tegen een gereduceerd tarief met een maximumaantal kilometers.

Vraag: Kunt u ons nader informeren over wijze waarop dit in Weststellingwerf geregeld wordt?

4a) Kunt u ons nader informeren over hoe strikt de WMO-verordeningen gevolgd worden?

4b) Kunt u ons nader informeren over de frequentie waarbij een maatwerkvoorziening wordt getroffen?

Namens de fractie van SDW Janny Krol-de Jong

Naar aanleiding van de gang van zaken rond de vestiging van Oekraïners in Nijeholtpade heeft de fractie van SDW de volgende vragen aan het college gesteld:

1a) Waarom is in de communicatie met het dorp door het college niet gehandeld conform of in de geest van de Maatschappelijke Overeenkomst met het dorp?

1b) Waarom is in de communicatie met het dorp niet gehandeld in de geest van de nieuwe omgevingswet?

Beide kaders pleiten ons inziens immers voor een overleg met (vertegenwoordigers van) het dorp in een vroeg stadium.

1c) Hoe waardeert het college achteraf de gevolgde procedure?

2) Hoe denkt het college de verhouding met het dorp, die na de eerste bijeenkomst in de Nije Stienze ernstig is verstoord, weer te normaliseren, zodat het breed aanwezige draagvlak in het dorp optimaal gebruikt kan worden voor een goede opvang van de Oekraïners?

3) Vanuit het dorp bestaat een grote behoefte aan woonruimte voor verschillende doelgroepen. Is het college bereid om zich, samen met het dorp en de ondernemer, in te zetten voor een toekomstige invulling van het pand met een woonbestemming op zodanige wijze dat er betaalbare huur– dan wel koopappartementen voor deze doelgroepen worden gerealiseerd?

Het lijkt alsof in Wolvega de tijd heeft stilgestaan. Voor wie het nog weet, bijna 25 jaar geleden is er voor het laatst wat aan de Hoofdstraat Oost en de Van Harenstraat is gedaan. En dat is te zien.

Voor mensen met een beperking is het al lang een slecht toegankelijk gebied. Sommige panden aan het Pastorieplein zijn aan vervanging toe. Als we er wat van willen maken dan moet het meer zijn dan een opgepimpte parkeerplaats.

Dat er iets moet gebeuren is voor ons duidelijk. Wolvega verdient een nieuw hart, een groen hart. Dit kan door een gebied te maken met als blikvangers Huize Lindenoord en de Kerk op de Hoogte. Met een kwastje verf en wat nieuw straatstenen komen we er niet.

Natuurlijk zal alles niet tegelijk gaan gebeuren. De Hoofdstraat Oost en de Van Harenstraat zijn als eerste aan de beurt, daarna de hoek Pastorieplein-Van Harenstraat. Dat er een parkeergarage  komt heeft tot veel reacties geleid, maar niemand heeft een werkbaar alternatief voorgesteld. Het idee om op het Acht-Pilarenplein een parkeerdek te maken, zoals GroenLinks wilde kunnen we moeilijk serieus nemen. En de andere tegenstander, D’66, kwam niet verder dan ‘we zijn tegen maar we willen het niet over de inhoud hebben’. Zo wordt oppositie voeren wel heel erg makkelijk.

Hoewel het ook voor de gemeente om veel geld gaat, vinden wij het verantwoord om te investeren in Wolvega. Uiteindelijk zal iedereen profiteren van een leefbaar centrum. Een blanco cheque is het echter niet. We moeten zo nodig op de rem moeten kunnen trappen, zodat de ontwikkeling van het hart van Wolvega geen molensteen om onze nek wordt. Bovendien moeten we ervoor zorgen dat er voldoende geld overblijft voor andere zaken die voor onze inwoners belangrijk zijn zoals zorg, ondersteuning, duurzaamheid en een veilige leefomgeving.

Voor ons was het belangrijk dat er in de nieuwe plannen niet alleen iets gedaan wordt aan het woningtekort, maar dat er in het plan minimaal 30% sociale huur gerealiseerd wordt. Gelukkig dacht de hele raad er zo over. Zelfs de twee partijen die tegen de plannen waren, steunden dit voorstel. Het is nu aan het college om hier handen en voeten aan te geven.

Rond 19.00 uur verzamelden belangstellenden zich bij het verzetsmonument aan de Stadburen nabij de spoorwegovergang.

Het monument bij de spoorwegovergang is opgericht ter nagedachtenis aan drie mannen uit de strafgevangenis van Leeuwarden, die op 12 oktober 1944 bij de spoorwegovergang door de bezetter zijn geëxecuteerd.

De fusillade was een represaille voor een sabotagedaad van de Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten. De verzetsmensen hadden diezelfde dag geprobeerd op deze plaats een trein te laten ontsporen door de rails los te schroeven. Om een voorbeeld te stellen, kreeg het hoofd van de SS, Funk te Wolvega, opdracht om drie gevangen uit Leeuwarden bij de spoorbaan neer te schieten.

De namen van de drie slachtoffers zijn:

De 56-jarige Roelof Algra uit Rinsumageest,

de 21-jarige Joodse jongen Marcel Leiser uit Gouda

en de 33-jarige Nicolaas Veltman uit Irnsum.

Bij de aanwezigen was ook Paul Denekamp uit Amsterdam, achterneef van Marcel Leiser. Hij was hier voor de achttiende keer. Hij legde een bloemstuk neer, net als een lid van de familie Sybrandi, waar Leiser tot zijn arrestatie was ondergedoken. Sinds 1981, toen het monument werd geplaatst, is er altijd iemand van de familie Sybrandi aanwezig. Lammert Baas legde een krans namens het verzet, Ymie Piek Grijpstra deed de kranslegging namens plaatselijk belang en wethouder Den Hartigh legde de krans namens de gemeente Weststellingwerf. Het monument is geadopteerd door basisschool De Lamer. Scholieren van De Lamer en De Striepe legden bloemen. Daarnaast lazen de leerlingen Roan Heida, Lisa Hoekstra, Nathalie Stienstra, Josefien Tadema ook gedichten voor maar Lisa Hoekstra, Roan Heida, Polina Miahkykh (uit de Oekraïne) Nathalie Stienstra, Emma van der Tol, Josefien Tadema en Emma van der Tol gedichten voor. Tijdens de herdenking blies Thijmen Krikke ‘The Last Post’ .

Heidi Den Hartigh sprak op 4 mei bij deze Dodenherdenking in Nijeholtwolde. Het thema van de nationale herdenking was dit jaar “”Leven met oorlog”.

Onderstaand de toespraak die Heidi in dit kader hield:

Goedenavond

Wat mooi dat u hier allen vanavond aanwezig bent bij dit monument, bij deze zwerfkei.

Vandaag herdenken wij alle burgers en militairen die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen of vermoord. Tijdens de Tweede Wereldoorlog of tijdens de koloniale oorlog in Indonesië. Of in oorlogssituaties en bij vredesoperaties daarna.

De Dodenherdenking is meer dan alleen een kranslegging en twee minuten stilte. Elk jaar staan we opnieuw stil bij de vragen: “Wat is herdenken eigenlijk? En waarom doen we dit elk jaar opnieuw?”

Dit jaar is het landelijke thema van de Nationale Herdenking: “ Leven met oorlog”. Het gaat ons voorstellingsvermogen te boven wat het betekent om te leven met oorlog. Al hoeven we daarvoor helaas niet terug te gaan in de geschiedenis. Onze nieuwe land-, en dorpsgenoten uit de Oekraïne of andere oorlogsgebieden kunnen ons vertellen hoe zij dat hebben beleefd. En nog steeds beleven..

Oorlog gaat niet uit een mens. Tijd heelt ook niet alle wonden. Maakt ze hooguit minder zichtbaar. De wonden blijven en worden doorgegeven aan de volgende generaties.

Mijn vader was 14 toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Mijn moeder 8. Zij hebben van dichtbij meegemaakt wat oorlog met een mens doet. Mijn moeder werd door vele angsten geplaagd en leidde een neurotisch leven. Dat – naast het grote litteken op haar been veroorzaakt door een granaatscherf inslag – tekende haar leven met oorlog.

Mijn vader heeft zijn leven lang een diepe haat gekoesterd voor mannen in uniform. Tijdens vakanties werden steevast militaire begraafplaatsen bezocht. Enorme groene velden vol met witte kruizen. Zwijgend liepen mijn ouders samen met mijn oma over de begraafplaats. Lazen de namen, de leeftijden en waar de gevallene vandaan kwam.

Als klein kind vond ik deze bezoekjes lastig. De velden waren zo groot, mijn ouders en oma zichtbaar van slag. Als ik aangaf dat ik weg wilde werd mijn moeder boos op me, en noemde ze me ondankbaar. Deze mensen hadden hun leven gegeven voor mijn vrijheid en dat mocht ik nooit, maar dan ook nooit vergeten. Daar moest ik hen mijn leven lang dankbaar voor zijn en eren.

En dat doe ik dan ook.

De verhalen van onze ouders, grootouders, andere overlevenden of vluchtelingen doen ons beseffen dat leven met oorlog een onmenselijk zwaar lot is. Rouwen en verdriet hebben geen houdbaarheidsdatum. Er is geen maximale termijn waarna het rouwen of verdriet over is. En niemand kan voor een ander die termijn bepalen.

Aan de vooravond van 5 mei – wanneer we stil staan bij onze vrijheid en deze uitbundig mogen vieren –  is het goed een ogenblik stil te staan. Om weer helder voor ogen te hebben en te realiseren wie ons die vrijheid teruggaven.

Het is goed voor ogen te hebben dat velen – ook na 1945 –  zich hebben ingezet voor de vrijheid van anderen en dat soms ook met hun leven hebben betaald. En dat nog steeds mensen zich inzetten voor fundamentele vrijheden.

Leven met oorlog: oorlog gaat nooit uit een mens.

Ik dank u voor uw aandacht.

,,Duizenden Nederlandse vlaggen hing u op, ondersteboven, als signaal naar Den Haag. Half Nederland hing vol. Den Haag heeft uw vlag gezien, uw stem gehoord. Maar voor ons, nabestaanden van gesneuvelde militairen, is het pijnlijk om die vlag omgekeerd te zien hangen. Ons kind, onze ouder, partner, broer/zus kwam thuis in een kist onder diezelfde vlag. Hun leven verloren in dienst van het Nederlandse volk. Voor uw vrede en democratie. Het is jaren geleden, maar voor ons voelt het als gisteren’’, schrijven de familieleden.

SDW steunt deze oproep. Nederland is een vrij land, waarin het een goed recht is om te demonstreren. Maar dit kan niet zonder ruimte voor respect. Op 4 mei herdenken we de slachtoffers die vielen voor onze vrijheid en op 5 mei vieren we onze bevrijding. Het doet veel mensen pijn juist op die dagen onze Nederlandse vlag omgekeerd te zien hangen.  Respect voor deze groep is het minste wat we vragen. Dit kan toch niet teveel gevraagd zijn!