Poliflw

Mag het pijn doen (door Monique Heger) Hoeveel mag het ons kosten? Een ruim fietspad, goede zorg, een veerdienst van kwart voor zeven tot half twaalf, of een schoon marktplein. Al die dingen kosten geld. En dat betalen we samen. Afgelopen zondag was het thema in de kerkdienst ‘offeren’. Offers brengen doet pijn. De komende weken buigen we ons over noodzakelijke bezuinigingen. Als we blijven doen wat we doen, stevent de gemeente af op een miljoenen tekort. Elke politieke partij zal met de billen bloot moeten om te vertellen waar het pijn mag doen. In Wageningen zijn veel mensen die zorg nodig hebben, soms dure zorg. Ons zorgbudget beslaat bijna de helft van onze begroting. Dat is niet erg, daarvoor zijn we met elkaar ‘samen’leving. Maar de zorgkosten stijgen momenteel fors. En dat betekent ook dat we ook op bepaalde zaken moeten bezuinigen en/of inkomsten moeten verhogen. Zijn we bereid om die paar tientjes per jaar meer te betalen. Voor hem en haar die het nodig hebben. Maar mag sommige zorg ook ietsje minders? Zijn we bereid om echt samen te delen. De vraag voor de komende weken is: Mag offeren voor ons allemaal pijn doen?

Lief (door Monique Heger) Wat valt er veel te zeggen na een week als deze waarin we het idee dat we in een rustig en kalm land wonen zijn verloren na het schietincident. Er valt veel te zeggen tegen elkaar. Woorden die we NU moeten zeggen voordat het mogelijk te laat is en je lief niet meer thuis komt. Dat we elkaar waarderen, liefhebben, samen willen delen en werken. Woorden van liefde en bemoediging en vrede. Wat valt er ook weinig te zeggen na een week als deze. Een week waarin we stil staan bij onze eigen kwetsbaarheid en kleinheid. Waarin angst ook zo dichtbij komt. Waar mensen om je heen zeggen dat ze elke dag die tram in Utrecht nemen naar hun werk. Het hadden ook zij kunnen zijn die niet meer thuiskomen. Wageningen stad van vrijheid en veiligheid. Misschien. Hopelijk. Maar ook niet voor iedereen. Er zijn buurten waarin mensen zich onveilig voelen. Waar mensen niet naar buiten durven als het donker is. Zich niet durven uitspreken. Daar gaan we iets aan doen. Wageningen moet een stad zijn waarin het veilig wonen is. En morgenochtend…. Vergeet niet iets liefs te zeggen tegen je lief en de mensen om je heen. Wees lief voor elkaar.

Uit de raad door Monique Heger Inclusieve Regenboog Ik vind het heel moeilijk om inclusief te zijn. Om een mening te horen van mensen waar ik het echt, hartgrondig, niet mee eens ben. Om daar ook ruimte voor te geven. Om te luisteren zonder direct oordeel. Dat is een uitdaging, maar toch begint daar voor mij democratie. De afgelopen weken is er een scherpe discussie gevoerd over de Nashville-verklaring. Betekent inclusief ook inclusief voor deze statements? Mijn antwoord daarop is ja. In Nederland mogen we verschillend denken. Dat is een grondrecht. En daar ben ik blij mee. We hebben een diversiteit aan religieuze instellingen en aan politieke partijen, en dus aan meningen. Dat maakt ons land kleurrijk! Maar vrijheid van meningsuiting komt ook met een verantwoordelijkheid om na te denken over consequenties van onze mening. Soms is het beter even niet te spreken, of om eerst eens te begrijpen wat iemand echt bedoelt. Met een simpel ‘stom’, ‘achterhaald’ of ander oordeel komen we in ieder geval niet veel verder. Daarmee sluiten we die ander uit. En dat is niet zo handig als je inclusief wilt zijn. Maar laten we een diversiteit aan meningen koesteren. Met respect voor elkaar begint een inclusieve samenleving, met een plek voor iedereen. Dan zijn we het echt waard regenbooggemeente te zijn.