Poliflw

Donderdag 1 februari 2017 hebben wij ons verkiezingsprogramma 2018-2022 bekend gemaakt. Ben je benieuwd? Klik dan snel op de knop standpunten hierboven.

Het bericht Ons verkiezingsprogramma 2018-2022 is nu bekend! verscheen eerst op PvdA Haaksbergen.

Zaterdag 3 februari zijn tussen 14.00 en 15.00 we weer te vinden op de markt in Haaksbergen. We zijn dan speciaal beschikbaar om met u het gesprek aan te gaan over wat u belangrijk vindt in Haaksbergen.

Het bericht We staan weer op de markt! verscheen eerst op PvdA Haaksbergen.

Artikel Rond Haaksbergen week 21

Volgend jaar maart zijn er verkiezingen voor de gemeenteraad. Wat doen de partijen eraan? We spreken met Peter Has, voorzitter van de PvdA Haaksbergen.

Leven de verkiezingen al?

Dit worden nu mijn derde verkiezingen en het is altijd weer een intense periode. Zo werken we aan het komende verkiezingsprogramma en zijn we druk op zoek naar nieuwe raadsleden.

Hoe gaat dat, zo’n nieuw verkiezingsprogramma?  

Ieder keer weer kijken we terug met als vraag: hebben wij wel gehandeld naar ons verkiezingsprogramma? Wat ging goed (gelukkig heel veel) maar ook: ‘wat kan beter en wat is blijven liggen’, want daar leren we van. Vervolgens stellen wij met onze leden het nieuwe programma op.

Leden hebben dus veel invloed?

Ja, leden bepalen uiteindelijk alles. Ons programma, wie er in de raad komen, het bestuur, de wethouder, alles. En iedereen kan lid worden en meedoen! Kijk, er wordt wel gezegd dat de afstand burger-politiek groot is, maar eigenlijk is dat onzin. Iedereen die mee wil doen is welkom. En let wel, dat geldt ook voor de andere politieke partijen.

Neemt u het op voor uw concurrenten?

Ik hou niet van die term, dat is marktdenken en dat past niet hier. Mensen denken verschillend over hun samenleving en partijen moeten daar handen en voeten aan geven. Kijk, ik ben van de PvdA, want ik vind een brede sociale en groene partij belangrijk, maar voor onze democratie zijn alle partijen belangrijk. En al die partijen hebben leden nodig, want anders werkt het niet.

Hoeveel inwoners zijn eigenlijk lid van een partij?

Te weinig en dat is een grote zorg. Samen hebben onze zes raadspartijen slechts een dikke tweehonderd leden, waarvan de gemiddelde leeftijd bovendien hoog is, rond de 65. Het aantal actieve leden is hierdoor niet veel meer dan ruim zeventig. Maar zij moeten wel iedere keer negentien raadsleden, enkele wethouders en besturen leveren en hand en spandiensten verrichten. Dan zie je dat de basis van onze democratie wel heel smal is.

Is dit vooral een Haaksbergs probleem?

Nee, het is een algemeen probleem. We zijn gaan geloven dat de politiek iets is voor anderen, voor politici, alsof dat heel andere mensen zijn en niet bijvoorbeeld je buurman/vrouw. Te vaak kiezen we ervoor er niets mee te maken te willen hebben. We vergeten dan wel dat de democratie kwetsbaar is, dat we er allemaal voor moeten werken. Democratie is nu eenmaal niet gratis.

Wat kan er gebeuren als het zo blijft?

Een voorbeeld. Wij willen allemaal dat Haaksbergen zelfstandig blijft, maar als op een dag niemand met kwaliteit meer in de raad wil, dan worden we vanzelf Enschede. En dat ligt dan niet aan de politiek, maar omdat we er samen onvoldoende aan hebben gedaan.

Wat moet er dan gebeuren?

Er moet niets. Maar de politiek heeft mensen nodig met gezond verstand, die midden in de samenleving staan en wat voor ons dorp willen doen. Als lid van of raadslid voor een van onze partijen. Mensen die werken in onze bedrijven, scholen en winkels of vrijwilliger zijn.

Wat zou u tegen hen willen zeggen?

Simpel, neem actie, kom eens langs, iedereen is welkom. We vertellen hoe de politiek werkt, we kijken of politiek iets is voor je. Of je alleen wilt steunen of ook wat wilt doen.

En wellicht is een raadslidmaatschap iets voor je.  Weet dan: politiek is interessant, je leert veel, je komt uit je ‘bubbel’ en dat geldt zeker voor het raadslidmaatschap. Menig CV wordt erdoor opgesierd, het is goed combineerbaar met werk en vooral, het is goed voor het dorp. En is de PvdA je partij niet? Hindert niet, maar meld je dan bij een van onze andere raadspartijen; keus zat!

Het bericht Raadsleden gezocht verscheen eerst op PvdA Haaksbergen.

Artikel Rond Haaksbergen week 21

Volgend jaar maart zijn er verkiezingen voor de gemeenteraad. Wat doen de partijen eraan? We spreken met Peter Has, voorzitter van de PvdA Haaksbergen.

Leven de verkiezingen al?

Dit worden nu mijn derde verkiezingen en het is altijd weer een intense periode. Zo werken we aan het komende verkiezingsprogramma en zijn we druk op zoek naar nieuwe raadsleden.

Hoe gaat dat, zo’n nieuw verkiezingsprogramma?  

Ieder keer weer kijken we terug met als vraag: hebben wij wel gehandeld naar ons verkiezingsprogramma? Wat ging goed (gelukkig heel veel) maar ook: ‘wat kan beter en wat is blijven liggen’, want daar leren we van. Vervolgens stellen wij met onze leden het nieuwe programma op.

Leden hebben dus veel invloed?

Ja, leden bepalen uiteindelijk alles. Ons programma, wie er in de raad komen, het bestuur, de wethouder, alles. En iedereen kan lid worden en meedoen! Kijk, er wordt wel gezegd dat de afstand burger-politiek groot is, maar eigenlijk is dat onzin. Iedereen die mee wil doen is welkom. En let wel, dat geldt ook voor de andere politieke partijen.

Neemt u het op voor uw concurrenten?

Ik hou niet van die term, dat is marktdenken en dat past niet hier. Mensen denken verschillend over hun samenleving en partijen moeten daar handen en voeten aan geven. Kijk, ik ben van de PvdA, want ik vind een brede sociale en groene partij belangrijk, maar voor onze democratie zijn alle partijen belangrijk. En al die partijen hebben leden nodig, want anders werkt het niet.

Hoeveel inwoners zijn eigenlijk lid van een partij?

Te weinig en dat is een grote zorg. Samen hebben onze zes raadspartijen slechts een dikke tweehonderd leden, waarvan de gemiddelde leeftijd bovendien hoog is, rond de 65. Het aantal actieve leden is hierdoor niet veel meer dan ruim zeventig. Maar zij moeten wel iedere keer negentien raadsleden, enkele wethouders en besturen leveren en hand en spandiensten verrichten. Dan zie je dat de basis van onze democratie wel heel smal is.

Is dit vooral een Haaksbergs probleem?

Nee, het is een algemeen probleem. We zijn gaan geloven dat de politiek iets is voor anderen, voor politici, alsof dat heel andere mensen zijn en niet bijvoorbeeld je buurman/vrouw. Te vaak kiezen we ervoor er niets mee te maken te willen hebben. We vergeten dan wel dat de democratie kwetsbaar is, dat we er allemaal voor moeten werken. Democratie is nu eenmaal niet gratis.

Wat kan er gebeuren als het zo blijft?

Een voorbeeld. Wij willen allemaal dat Haaksbergen zelfstandig blijft, maar als op een dag niemand met kwaliteit meer in de raad wil, dan worden we vanzelf Enschede. En dat ligt dan niet aan de politiek, maar omdat we er samen onvoldoende aan hebben gedaan.

Wat moet er dan gebeuren?

Er moet niets. Maar de politiek heeft mensen nodig met gezond verstand, die midden in de samenleving staan en wat voor ons dorp willen doen. Als lid van of raadslid voor een van onze partijen. Mensen die werken in onze bedrijven, scholen en winkels of vrijwilliger zijn.

Wat zou u tegen hen willen zeggen?

Simpel, neem actie, kom eens langs, iedereen is welkom. We vertellen hoe de politiek werkt, we kijken of politiek iets is voor je. Of je alleen wilt steunen of ook wat wilt doen.

En wellicht is een raadslidmaatschap iets voor je.  Weet dan: politiek is interessant, je leert veel, je komt uit je ‘bubbel’ en dat geldt zeker voor het raadslidmaatschap. Menig CV wordt erdoor opgesierd, het is goed combineerbaar met werk en vooral, het is goed voor het dorp. En is de PvdA je partij niet? Hindert niet, maar meld je dan bij een van onze andere raadspartijen; keus zat!

Artikel Rond Haaksbergen week 21

Volgend jaar maart zijn er verkiezingen voor de gemeenteraad. Wat doen de partijen eraan? We spreken met Peter Has, voorzitter van de PvdA Haaksbergen.

Leven de verkiezingen al?

Dit worden nu mijn derde verkiezingen en het is altijd weer een intense periode. Zo werken we aan het komende verkiezingsprogramma en zijn we druk op zoek naar nieuwe raadsleden.

Hoe gaat dat, zo’n nieuw verkiezingsprogramma?  

Ieder keer weer kijken we terug met als vraag: hebben wij wel gehandeld naar ons verkiezingsprogramma? Wat ging goed (gelukkig heel veel) maar ook: ‘wat kan beter en wat is blijven liggen’, want daar leren we van. Vervolgens stellen wij met onze leden het nieuwe programma op.

Leden hebben dus veel invloed?

Ja, leden bepalen uiteindelijk alles. Ons programma, wie er in de raad komen, het bestuur, de wethouder, alles. En iedereen kan lid worden en meedoen! Kijk, er wordt wel gezegd dat de afstand burger-politiek groot is, maar eigenlijk is dat onzin. Iedereen die mee wil doen is welkom. En let wel, dat geldt ook voor de andere politieke partijen.

Neemt u het op voor uw concurrenten?

Ik hou niet van die term, dat is marktdenken en dat past niet hier. Mensen denken verschillend over hun samenleving en partijen moeten daar handen en voeten aan geven. Kijk, ik ben van de PvdA, want ik vind een brede sociale en groene partij belangrijk, maar voor onze democratie zijn alle partijen belangrijk. En al die partijen hebben leden nodig, want anders werkt het niet.

Hoeveel inwoners zijn eigenlijk lid van een partij?

Te weinig en dat is een grote zorg. Samen hebben onze zes raadspartijen slechts een dikke tweehonderd leden, waarvan de gemiddelde leeftijd bovendien hoog is, rond de 65. Het aantal actieve leden is hierdoor niet veel meer dan ruim zeventig. Maar zij moeten wel iedere keer negentien raadsleden, enkele wethouders en besturen leveren en hand en spandiensten verrichten. Dan zie je dat de basis van onze democratie wel heel smal is.

Is dit vooral een Haaksbergs probleem?

Nee, het is een algemeen probleem. We zijn gaan geloven dat de politiek iets is voor anderen, voor politici, alsof dat heel andere mensen zijn en niet bijvoorbeeld je buurman/vrouw. Te vaak kiezen we ervoor er niets mee te maken te willen hebben. We vergeten dan wel dat de democratie kwetsbaar is, dat we er allemaal voor moeten werken. Democratie is nu eenmaal niet gratis.

Wat kan er gebeuren als het zo blijft?

Een voorbeeld. Wij willen allemaal dat Haaksbergen zelfstandig blijft, maar als op een dag niemand met kwaliteit meer in de raad wil, dan worden we vanzelf Enschede. En dat ligt dan niet aan de politiek, maar omdat we er samen onvoldoende aan hebben gedaan.

Wat moet er dan gebeuren?

Er moet niets. Maar de politiek heeft mensen nodig met gezond verstand, die midden in de samenleving staan en wat voor ons dorp willen doen. Als lid van of raadslid voor een van onze partijen. Mensen die werken in onze bedrijven, scholen en winkels of vrijwilliger zijn.

Wat zou u tegen hen willen zeggen?

Simpel, neem actie, kom eens langs, iedereen is welkom. We vertellen hoe de politiek werkt, we kijken of politiek iets is voor je. Of je alleen wilt steunen of ook wat wilt doen.

En wellicht is een raadslidmaatschap iets voor je.  Weet dan: politiek is interessant, je leert veel, je komt uit je ‘bubbel’ en dat geldt zeker voor het raadslidmaatschap. Menig CV wordt erdoor opgesierd, het is goed combineerbaar met werk en vooral, het is goed voor het dorp. En is de PvdA je partij niet? Hindert niet, maar meld je dan bij een van onze andere raadspartijen; keus zat!

Het is eigenlijk een beetje raar, zo’n titel: Politiek actief zijn loont. Natuurlijk loont dat! Kijk maar naar ons. Ieder jaar reiken wij – al 25 jaar – de 1-mei trofee uit aan verenigingen die zich inzetten voor een sociaal, groen en vitaal Haaksbergen.

Het is onze bijdrage om verenigingen en hun vrijwilligers in het zonnetje te zetten.

Maar politiek actief zijn is natuurlijk veel meer. Politiek is ook meer dan praten in het gemeentehuis, of debatteren tijdens verkiezingen. Politiek is vooral ‘dingen voor elkaar krijgen’. ‘Getting things done’, zoals dat zo mooi in het Engels heet.

Dit betekent weten waar je heen wilt met je dorp, met je provincie of met je land. Plannen beoordelen, doorrekenen ook, want alles kost geld. Heel goed opletten bovendien; kloppen de argumenten wel? Leidt het voorstel echt tot het gewenste resultaat?

Politiek is dus vooral beoordelen, kiezen en besluiten nemen. De gemeenteraad is daarom ook een besluitenmachine, want zonder besluit geen resultaat; kijk maar naar de lange geschiedenis van het marktplan. Gelukkig heeft dit college met de PvdA hieraan een einde kunnen maken.

Er is ook meer. Politiek actief zijn houdt tevens in dat als besluiten de verkeerde kant opgaan, of – erger nog – besluitvorming domweg stagneert, dat je initiatief neemt om één en ander te corrigeren. Dat je aanpakt dus.

Precies 5 jaar geleden waren wij hier ook op deze plek. Waarom? Omdat er een nieuwe weg in aantocht was, de N18. Op de tekentafel was bedacht dat een belangrijke kruising van deze weg met de Geukerdijk maar verhoogd moest worden uitgevoerd. Jammer voor de Haaksbergenaren en bewoners van het buitengebied, die aldus een belangrijk obstakel krijgen tussen dorp en natuur en heel jammer voor de Museum Buurtspoorweg, die feitelijk zijn businessmodel kwijtraakt omdat oude stoomlocomotieven in Nederland nu eenmaal slechte klimmers zijn. Jammer ook voor Haaksbergen want de MBS is een belangrijke touristentrekker.

Konden we van de geplande verhoogde kruising maar een verdiepte maken! Weliswaar duurder, maar voor iedereen aanmerkelijk beter.

Als PvdA besloten wij actie te voeren, onder het motto:

Hoe maken we van een bult een kuil.

Was het succesvol? Ja! Samen met wijkraad De Veldmaat lieten wij zien dat actie loont. De wijkraad activeerde bewoners, ondernemers en de MBS. Wij deden ‘de politiek’. Wij nodigden prominente Kamerleden uit. Jeroen Dijsselbloem en Attje Kuiken, niet de geringsten, zette zich aan onze zijde. Hun aanwezigheid maakte het voor provinciale politici – met geld – makkelijker om op onze uitnodiging in te gaan. En de pers – radio, tv en krant – was erbij.

Al die mensen troffen elkaar in de donkere kantine van de herstel-werkplaats van Museum Buurtspoorweg, waar het rook naar de 19e en vroeg 20e eeuw, naar olie en ijzer. Pleidooien van actievoerders, politiek, bewoners en van natuurinstanties passeerden de revue. Daarna ging het per historische trein naar de plek waar het viaduct – de bult – was gepland voor inspectie en peptalk.

Jeroen Dijsselbloem is daarna vaak gequoot: ‘Als je zo’n weg aanlegt, doe het dan ook meteen goed…’

En daarna?

Wij maakten ons werk af. Na wat duwen en trekken zijn de meerkosten verdeeld tussen provincie, gewest en Haaksbergen; Provinciale Staten stemde voor, alsook de gemeenteraad; unaniem zelfs. Daarna kwam Haaksbergen weliswaar in financieel zwaar weer, maar de aanpassing van de N18 konden buiten de discussie blijven.

Nu wordt even buiten Haaksbergen, daar waar het spandoek ‘De PvdA doet er wat aan’ hing, hard gewerkt aan de verdiepte onderdoorgang. De bult wordt echt een kuil!

Politieke actie loont.  Niet alleen in dit geval, ook in heel veel andere. Kijk maar naar Haaksbergen, een prachtig dorp. Sociaal, vitaal, ondernemend en met een prachtige natuur. Zij is het product van allen die door Haaksbergenaren in de gemeenteraad zijn gezet om het dorp mooi te maken en te houden. Natuurlijk met steun van inwoners, vrijwilligers, verenigingen en ondernemers en hun bedrijven.

Haaksbergen is daarom een product van ons allemaal.

Fantastisch dus!

Wacht even, er is wel een probleem. Hoe komt het dan dat heel veel mensen niet meer van de politiek houden? Sterker, politiek en politici lijken soms wel persona non gratae; zij die niet welkom zijn.

Een reden is natuurlijk dat het gemiddelde wel goed is, maar dat dit daarmee niet voor iedereen geldt. Dit laatste is ook in Haaksbergen zo. Natuurlijk, het is een prachtig dorp in een prachtig land, maar we kunnen van ons dorp geen geluksmachine maken. Want iedere maatregel heeft een schaduwzijde. Mensen hebben daar last van, of soms ook, lijden daaronder.  Gelukkig leven we in een land waar dat breed uitgemeten kan worden en veel pers laat ook niet na dit vervolgens uitgebreid te doen, want

Seks sells, maar slecht nieuws verkoopt nog beter.

Laat ik het illustreren met onze N18-actie, nu vijf jaar geleden. Kort na onze actie kwam in de commissie infrastructuur van de 2e kamer ook onze N18 even aan bod. En ja, Attje Kuiken van de PvdA lette even niet op – dat overkomt ons allemaal van tijd tot tijd – waardoor haar mogelijkheid om vragen te stellen over het viaduct voorbijging.

De volgende dag kopte Tubantia prominent, in vette letters en over nagenoeg de volle breedte: ‘Actie PvdA mislukt’. Mislukt? Helemaal niet mislukt, want de kamer ging er niet over. En toen alles in kannen en kruiken was, de besluiten genomen waren, de bult definitief een kuil zou worden, toen geen paginabrede vette kop ‘Actie PvdA geslaagd’, maar wel een klein berichtje, rechtsonder ergens achterin de krant.

Gek genoeg, juist omdat we in een goed werkende democratie leven, is er altijd slecht nieuws. We kijken naar en reageren verschillend op gebeurtenissen. Sociale, liberale, progressieve en conservatieve visies botsen.

Wat voor de één goed is, is voor de ander juist slecht. En omdat we niet allemaal tegelijk gelijk kunnen hebben, is er dus altijd slecht nieuws. Dat ligt niet aan de politiek, dat ligt aan onze democratie, waarin we moeten accepteren dat onze buurman anders over zaken denkt en dat hij ook gelijk wil hebben.

Gelukkig zijn er in een gezonde democratie altijd wisselende coalities, waardoor uiteindelijk iedereen aan zijn trekken komt. Haaksbergen (en Nederland) zal dus nooit één grote geluksmachine worden, maar een hoogst haalbare, die van gedempt geluk en gedempte pech is toch wel zo ongeveer bereikt.

Maar voelen we dat ook zo? De brede aandacht voor als de politiek niet werkt is goed, maar als je de balans verliest, als je alleen maar schaduw ziet, als het ‘bon ton’ wordt om de politiek in de hoek te zetten, wie wil dan nog bijdragen aan de politiek?

Ik zou de pers willen uitnodigen eens aandacht te besteden aan hoe de politiek eigenlijk werkt in dorpen als Haaksbergen. Ik zal ze een eindje op weg helpen. In Haaksbergen wonen 25.000 mensen. Het aantal leden van alle politieke partijen samen – zes stuks –  komt net boven de 200 uit en het overgrote merendeel van hen is oud.

Ik schat het aantal actievelingen van al deze zes partijen samen op ongeveer 70. Deze zeventig doen het werk. Zij geven de democratie vorm, zij zitten in de raad, in het college, vormen de besturen, steunen de fractie en geven aan welke kant het volgens hen op moet met het dorp. Dat zijn er niet veel; dat zijn er gewoon veel te weinig.

Een goed functionerende democratie heeft draagvlak nodig. Zij heeft mensen nodig die zich willen inspannen. We moeten ons opnieuw realiseren dat democratie een zegen is en dat zij inspanning en onderhoud vraagt.

Ik ben niet van de school dat het allemaal aan de politiek ligt. Begrijp mij goed, er gaan dingen mis, soms, grondig, daar moeten we aan werken, maar een onfeilbare politiek is een illusie omdat er geen onfeilbare mensen zijn. Kijk maar om u heen, in uw werk, in uw buurt, in uw vereniging. Door alleen maar te zeggen dat de politiek niet deugt en dat je er dus niets mee te maken wilt hebben, ontloop je als burger je verantwoordelijkheid, want uiteindelijk is iedereen zelf de politiek.

Laten we eens wat lijnen doortrekken. Doen te weinig mensen mee, dan neemt automatisch de kwaliteit van de politiek af. Dat ligt dan niet aan de politiek, maar gewoon aan ons zelf, omdat we het erbij laten zitten, omdat te weinigen van ons echt meedoen, omdat we er niets voor willen doen. Als we op topniveau willen voetballen, maar we doen er niets voor – we worden geen lid, we trainen niet, we zetten ons niet in – dan wordt er niet gewonnen; zo simpel is dat.

Zo maar even een consequentie.

Haaksbergen moet zelfstandig blijven. Dat vinden we nagenoeg allemaal, inclusief de PvdA. Maar wat als er geen goede mensen meer zijn die daarvoor in de raad willen zitten? Dan wordt het toch Enschede! Dat ligt dan niet aan de politiek, maar echt aan ons zelf. Als je wat wilt, dan moet je er wat voor doen, want er bestaat geen gratis democratie

Actie dus!

Actie loont, zie ons voorbeeld van de N18. Dit voorbeeld geldt de PvdA, maar andere partijen hebben ook natuurlijk ook hun voorbeelden.

Ik wil Haaksbergenaren dan ook uitnodigen meer dan nu met de politiek mee te doen. Haaksbergen (en Nederland) hebben partijen in alle kleuren en smaken. Liberaal, sociaal, progressief, conservatief en met nuances daartussenin. Alle partijen zijn open. Iedereen die wil is welkom.

Doe je mee, dan krijg je ook veel terug. Je bereikt veel en je doet het voor je dorp. Bovendien, politiek is heel interessant. Je leert veel, je maakt kennis met veel mensen, je leert dat veel mensen anders over zaken denken en daar vaak ook goede argumenten voor hebben.

En net als in een vereniging, het is meestal leuk; er wordt namelijk ook veel gelachen, ook bij de PvdA.

PS: Volgend jaar maart zijn er gemeenteraadsverkiezingen. Een goed moment om nu te informeren bij de partij of partijen die bij je horen of je met hen iets voor je dorp kan doen.

Peter Has

Het bericht 1 Mei rede 2017: Politiek actief zijn loont! verscheen eerst op PvdA Haaksbergen.

Het is eigenlijk een beetje raar, zo’n titel: Politiek actief zijn loont. Natuurlijk loont dat! Kijk maar naar ons. Ieder jaar reiken wij – al 25 jaar – de 1-mei trofee uit aan verenigingen die zich inzetten voor een sociaal, groen en vitaal Haaksbergen.

Het is onze bijdrage om verenigingen en hun vrijwilligers in het zonnetje te zetten.

Maar politiek actief zijn is natuurlijk veel meer. Politiek is ook meer dan praten in het gemeentehuis, of debatteren tijdens verkiezingen. Politiek is vooral ‘dingen voor elkaar krijgen’. ‘Getting things done’, zoals dat zo mooi in het Engels heet.

Dit betekent weten waar je heen wilt met je dorp, met je provincie of met je land. Plannen beoordelen, doorrekenen ook, want alles kost geld. Heel goed opletten bovendien; kloppen de argumenten wel? Leidt het voorstel echt tot het gewenste resultaat?

Politiek is dus vooral beoordelen, kiezen en besluiten nemen. De gemeenteraad is daarom ook een besluitenmachine, want zonder besluit geen resultaat; kijk maar naar de lange geschiedenis van het marktplan. Gelukkig heeft dit college met de PvdA hieraan een einde kunnen maken.

Er is ook meer. Politiek actief zijn houdt tevens in dat als besluiten de verkeerde kant opgaan, of – erger nog – besluitvorming domweg stagneert, dat je initiatief neemt om één en ander te corrigeren. Dat je aanpakt dus.

Precies 5 jaar geleden waren wij hier ook op deze plek. Waarom? Omdat er een nieuwe weg in aantocht was, de N18. Op de tekentafel was bedacht dat een belangrijke kruising van deze weg met de Geukerdijk maar verhoogd moest worden uitgevoerd. Jammer voor de Haaksbergenaren en bewoners van het buitengebied, die aldus een belangrijk obstakel krijgen tussen dorp en natuur en heel jammer voor de Museum Buurtspoorweg, die feitelijk zijn businessmodel kwijtraakt omdat oude stoomlocomotieven in Nederland nu eenmaal slechte klimmers zijn. Jammer ook voor Haaksbergen want de MBS is een belangrijke touristentrekker.

Konden we van de geplande verhoogde kruising maar een verdiepte maken! Weliswaar duurder, maar voor iedereen aanmerkelijk beter.

Als PvdA besloten wij actie te voeren, onder het motto:

Hoe maken we van een bult een kuil.

Was het succesvol? Ja! Samen met wijkraad De Veldmaat lieten wij zien dat actie loont. De wijkraad activeerde bewoners, ondernemers en de MBS. Wij deden ‘de politiek’. Wij nodigden prominente Kamerleden uit. Jeroen Dijsselbloem en Attje Kuiken, niet de geringsten, zette zich aan onze zijde. Hun aanwezigheid maakte het voor provinciale politici – met geld – makkelijker om op onze uitnodiging in te gaan. En de pers – radio, tv en krant – was erbij.

Al die mensen troffen elkaar in de donkere kantine van de herstel-werkplaats van Museum Buurtspoorweg, waar het rook naar de 19e en vroeg 20e eeuw, naar olie en ijzer. Pleidooien van actievoerders, politiek, bewoners en van natuurinstanties passeerden de revue. Daarna ging het per historische trein naar de plek waar het viaduct – de bult – was gepland voor inspectie en peptalk.

Jeroen Dijsselbloem is daarna vaak gequoot: ‘Als je zo’n weg aanlegt, doe het dan ook meteen goed…’

En daarna?

Wij maakten ons werk af. Na wat duwen en trekken zijn de meerkosten verdeeld tussen provincie, gewest en Haaksbergen; Provinciale Staten stemde voor, alsook de gemeenteraad; unaniem zelfs. Daarna kwam Haaksbergen weliswaar in financieel zwaar weer, maar de aanpassing van de N18 konden buiten de discussie blijven.

Nu wordt even buiten Haaksbergen, daar waar het spandoek ‘De PvdA doet er wat aan’ hing, hard gewerkt aan de verdiepte onderdoorgang. De bult wordt echt een kuil!

Politieke actie loont.  Niet alleen in dit geval, ook in heel veel andere. Kijk maar naar Haaksbergen, een prachtig dorp. Sociaal, vitaal, ondernemend en met een prachtige natuur. Zij is het product van allen die door Haaksbergenaren in de gemeenteraad zijn gezet om het dorp mooi te maken en te houden. Natuurlijk met steun van inwoners, vrijwilligers, verenigingen en ondernemers en hun bedrijven.

Haaksbergen is daarom een product van ons allemaal.

Fantastisch dus!

Wacht even, er is wel een probleem. Hoe komt het dan dat heel veel mensen niet meer van de politiek houden? Sterker, politiek en politici lijken soms wel persona non gratae; zij die niet welkom zijn.

Een reden is natuurlijk dat het gemiddelde wel goed is, maar dat dit daarmee niet voor iedereen geldt. Dit laatste is ook in Haaksbergen zo. Natuurlijk, het is een prachtig dorp in een prachtig land, maar we kunnen van ons dorp geen geluksmachine maken. Want iedere maatregel heeft een schaduwzijde. Mensen hebben daar last van, of soms ook, lijden daaronder.  Gelukkig leven we in een land waar dat breed uitgemeten kan worden en veel pers laat ook niet na dit vervolgens uitgebreid te doen, want

Seks sells, maar slecht nieuws verkoopt nog beter.

Laat ik het illustreren met onze N18-actie, nu vijf jaar geleden. Kort na onze actie kwam in de commissie infrastructuur van de 2e kamer ook onze N18 even aan bod. En ja, Attje Kuiken van de PvdA lette even niet op – dat overkomt ons allemaal van tijd tot tijd – waardoor haar mogelijkheid om vragen te stellen over het viaduct voorbijging.

De volgende dag kopte Tubantia prominent, in vette letters en over nagenoeg de volle breedte: ‘Actie PvdA mislukt’. Mislukt? Helemaal niet mislukt, want de kamer ging er niet over. En toen alles in kannen en kruiken was, de besluiten genomen waren, de bult definitief een kuil zou worden, toen geen paginabrede vette kop ‘Actie PvdA geslaagd’, maar wel een klein berichtje, rechtsonder ergens achterin de krant.

Gek genoeg, juist omdat we in een goed werkende democratie leven, is er altijd slecht nieuws. We kijken naar en reageren verschillend op gebeurtenissen. Sociale, liberale, progressieve en conservatieve visies botsen.

Wat voor de één goed is, is voor de ander juist slecht. En omdat we niet allemaal tegelijk gelijk kunnen hebben, is er dus altijd slecht nieuws. Dat ligt niet aan de politiek, dat ligt aan onze democratie, waarin we moeten accepteren dat onze buurman anders over zaken denkt en dat hij ook gelijk wil hebben.

Gelukkig zijn er in een gezonde democratie altijd wisselende coalities, waardoor uiteindelijk iedereen aan zijn trekken komt. Haaksbergen (en Nederland) zal dus nooit één grote geluksmachine worden, maar een hoogst haalbare, die van gedempt geluk en gedempte pech is toch wel zo ongeveer bereikt.

Maar voelen we dat ook zo? De brede aandacht voor als de politiek niet werkt is goed, maar als je de balans verliest, als je alleen maar schaduw ziet, als het ‘bon ton’ wordt om de politiek in de hoek te zetten, wie wil dan nog bijdragen aan de politiek?

Ik zou de pers willen uitnodigen eens aandacht te besteden aan hoe de politiek eigenlijk werkt in dorpen als Haaksbergen. Ik zal ze een eindje op weg helpen. In Haaksbergen wonen 25.000 mensen. Het aantal leden van alle politieke partijen samen – zes stuks –  komt net boven de 200 uit en het overgrote merendeel van hen is oud.

Ik schat het aantal actievelingen van al deze zes partijen samen op ongeveer 70. Deze zeventig doen het werk. Zij geven de democratie vorm, zij zitten in de raad, in het college, vormen de besturen, steunen de fractie en geven aan welke kant het volgens hen op moet met het dorp. Dat zijn er niet veel; dat zijn er gewoon veel te weinig.

Een goed functionerende democratie heeft draagvlak nodig. Zij heeft mensen nodig die zich willen inspannen. We moeten ons opnieuw realiseren dat democratie een zegen is en dat zij inspanning en onderhoud vraagt.

Ik ben niet van de school dat het allemaal aan de politiek ligt. Begrijp mij goed, er gaan dingen mis, soms, grondig, daar moeten we aan werken, maar een onfeilbare politiek is een illusie omdat er geen onfeilbare mensen zijn. Kijk maar om u heen, in uw werk, in uw buurt, in uw vereniging. Door alleen maar te zeggen dat de politiek niet deugt en dat je er dus niets mee te maken wilt hebben, ontloop je als burger je verantwoordelijkheid, want uiteindelijk is iedereen zelf de politiek.

Laten we eens wat lijnen doortrekken. Doen te weinig mensen mee, dan neemt automatisch de kwaliteit van de politiek af. Dat ligt dan niet aan de politiek, maar gewoon aan ons zelf, omdat we het erbij laten zitten, omdat te weinigen van ons echt meedoen, omdat we er niets voor willen doen. Als we op topniveau willen voetballen, maar we doen er niets voor – we worden geen lid, we trainen niet, we zetten ons niet in – dan wordt er niet gewonnen; zo simpel is dat.

Zo maar even een consequentie.

Haaksbergen moet zelfstandig blijven. Dat vinden we nagenoeg allemaal, inclusief de PvdA. Maar wat als er geen goede mensen meer zijn die daarvoor in de raad willen zitten? Dan wordt het toch Enschede! Dat ligt dan niet aan de politiek, maar echt aan ons zelf. Als je wat wilt, dan moet je er wat voor doen, want er bestaat geen gratis democratie

Actie dus!

Actie loont, zie ons voorbeeld van de N18. Dit voorbeeld geldt de PvdA, maar andere partijen hebben ook natuurlijk ook hun voorbeelden.

Ik wil Haaksbergenaren dan ook uitnodigen meer dan nu met de politiek mee te doen. Haaksbergen (en Nederland) hebben partijen in alle kleuren en smaken. Liberaal, sociaal, progressief, conservatief en met nuances daartussenin. Alle partijen zijn open. Iedereen die wil is welkom.

Doe je mee, dan krijg je ook veel terug. Je bereikt veel en je doet het voor je dorp. Bovendien, politiek is heel interessant. Je leert veel, je maakt kennis met veel mensen, je leert dat veel mensen anders over zaken denken en daar vaak ook goede argumenten voor hebben.

En net als in een vereniging, het is meestal leuk; er wordt namelijk ook veel gelachen, ook bij de PvdA.

PS: Volgend jaar maart zijn er gemeenteraadsverkiezingen. Een goed moment om nu te informeren bij de partij of partijen die bij je horen of je met hen iets voor je dorp kan doen.

Peter Has

Het is eigenlijk een beetje raar, zo’n titel: Politiek actief zijn loont. Natuurlijk loont dat! Kijk maar naar ons. Ieder jaar reiken wij – al 25 jaar – de 1-mei trofee uit aan verenigingen die zich inzetten voor een sociaal, groen en vitaal Haaksbergen.

Het is onze bijdrage om verenigingen en hun vrijwilligers in het zonnetje te zetten.

Maar politiek actief zijn is natuurlijk veel meer. Politiek is ook meer dan praten in het gemeentehuis, of debatteren tijdens verkiezingen. Politiek is vooral ‘dingen voor elkaar krijgen’. ‘Getting things done’, zoals dat zo mooi in het Engels heet.

Dit betekent weten waar je heen wilt met je dorp, met je provincie of met je land. Plannen beoordelen, doorrekenen ook, want alles kost geld. Heel goed opletten bovendien; kloppen de argumenten wel? Leidt het voorstel echt tot het gewenste resultaat?

Politiek is dus vooral beoordelen, kiezen en besluiten nemen. De gemeenteraad is daarom ook een besluitenmachine, want zonder besluit geen resultaat; kijk maar naar de lange geschiedenis van het marktplan. Gelukkig heeft dit college met de PvdA hieraan een einde kunnen maken.

Er is ook meer. Politiek actief zijn houdt tevens in dat als besluiten de verkeerde kant opgaan, of – erger nog – besluitvorming domweg stagneert, dat je initiatief neemt om één en ander te corrigeren. Dat je aanpakt dus.

Precies 5 jaar geleden waren wij hier ook op deze plek. Waarom? Omdat er een nieuwe weg in aantocht was, de N18. Op de tekentafel was bedacht dat een belangrijke kruising van deze weg met de Geukerdijk maar verhoogd moest worden uitgevoerd. Jammer voor de Haaksbergenaren en bewoners van het buitengebied, die aldus een belangrijk obstakel krijgen tussen dorp en natuur en heel jammer voor de Museum Buurtspoorweg, die feitelijk zijn businessmodel kwijtraakt omdat oude stoomlocomotieven in Nederland nu eenmaal slechte klimmers zijn. Jammer ook voor Haaksbergen want de MBS is een belangrijke touristentrekker.

Konden we van de geplande verhoogde kruising maar een verdiepte maken! Weliswaar duurder, maar voor iedereen aanmerkelijk beter.

Als PvdA besloten wij actie te voeren, onder het motto:

Hoe maken we van een bult een kuil.

Was het succesvol? Ja! Samen met wijkraad De Veldmaat lieten wij zien dat actie loont. De wijkraad activeerde bewoners, ondernemers en de MBS. Wij deden ‘de politiek’. Wij nodigden prominente Kamerleden uit. Jeroen Dijsselbloem en Attje Kuiken, niet de geringsten, zette zich aan onze zijde. Hun aanwezigheid maakte het voor provinciale politici – met geld – makkelijker om op onze uitnodiging in te gaan. En de pers – radio, tv en krant – was erbij.

Al die mensen troffen elkaar in de donkere kantine van de herstel-werkplaats van Museum Buurtspoorweg, waar het rook naar de 19e en vroeg 20e eeuw, naar olie en ijzer. Pleidooien van actievoerders, politiek, bewoners en van natuurinstanties passeerden de revue. Daarna ging het per historische trein naar de plek waar het viaduct – de bult – was gepland voor inspectie en peptalk.

Jeroen Dijsselbloem is daarna vaak gequoot: ‘Als je zo’n weg aanlegt, doe het dan ook meteen goed…’

En daarna?

Wij maakten ons werk af. Na wat duwen en trekken zijn de meerkosten verdeeld tussen provincie, gewest en Haaksbergen; Provinciale Staten stemde voor, alsook de gemeenteraad; unaniem zelfs. Daarna kwam Haaksbergen weliswaar in financieel zwaar weer, maar de aanpassing van de N18 konden buiten de discussie blijven.

Nu wordt even buiten Haaksbergen, daar waar het spandoek ‘De PvdA doet er wat aan’ hing, hard gewerkt aan de verdiepte onderdoorgang. De bult wordt echt een kuil!

Politieke actie loont.  Niet alleen in dit geval, ook in heel veel andere. Kijk maar naar Haaksbergen, een prachtig dorp. Sociaal, vitaal, ondernemend en met een prachtige natuur. Zij is het product van allen die door Haaksbergenaren in de gemeenteraad zijn gezet om het dorp mooi te maken en te houden. Natuurlijk met steun van inwoners, vrijwilligers, verenigingen en ondernemers en hun bedrijven.

Haaksbergen is daarom een product van ons allemaal.

Fantastisch dus!

Wacht even, er is wel een probleem. Hoe komt het dan dat heel veel mensen niet meer van de politiek houden? Sterker, politiek en politici lijken soms wel persona non gratae; zij die niet welkom zijn.

Een reden is natuurlijk dat het gemiddelde wel goed is, maar dat dit daarmee niet voor iedereen geldt. Dit laatste is ook in Haaksbergen zo. Natuurlijk, het is een prachtig dorp in een prachtig land, maar we kunnen van ons dorp geen geluksmachine maken. Want iedere maatregel heeft een schaduwzijde. Mensen hebben daar last van, of soms ook, lijden daaronder.  Gelukkig leven we in een land waar dat breed uitgemeten kan worden en veel pers laat ook niet na dit vervolgens uitgebreid te doen, want

Seks sells, maar slecht nieuws verkoopt nog beter.

Laat ik het illustreren met onze N18-actie, nu vijf jaar geleden. Kort na onze actie kwam in de commissie infrastructuur van de 2e kamer ook onze N18 even aan bod. En ja, Attje Kuiken van de PvdA lette even niet op – dat overkomt ons allemaal van tijd tot tijd – waardoor haar mogelijkheid om vragen te stellen over het viaduct voorbijging.

De volgende dag kopte Tubantia prominent, in vette letters en over nagenoeg de volle breedte: ‘Actie PvdA mislukt’. Mislukt? Helemaal niet mislukt, want de kamer ging er niet over. En toen alles in kannen en kruiken was, de besluiten genomen waren, de bult definitief een kuil zou worden, toen geen paginabrede vette kop ‘Actie PvdA geslaagd’, maar wel een klein berichtje, rechtsonder ergens achterin de krant.

Gek genoeg, juist omdat we in een goed werkende democratie leven, is er altijd slecht nieuws. We kijken naar en reageren verschillend op gebeurtenissen. Sociale, liberale, progressieve en conservatieve visies botsen.

Wat voor de één goed is, is voor de ander juist slecht. En omdat we niet allemaal tegelijk gelijk kunnen hebben, is er dus altijd slecht nieuws. Dat ligt niet aan de politiek, dat ligt aan onze democratie, waarin we moeten accepteren dat onze buurman anders over zaken denkt en dat hij ook gelijk wil hebben.

Gelukkig zijn er in een gezonde democratie altijd wisselende coalities, waardoor uiteindelijk iedereen aan zijn trekken komt. Haaksbergen (en Nederland) zal dus nooit één grote geluksmachine worden, maar een hoogst haalbare, die van gedempt geluk en gedempte pech is toch wel zo ongeveer bereikt.

Maar voelen we dat ook zo? De brede aandacht voor als de politiek niet werkt is goed, maar als je de balans verliest, als je alleen maar schaduw ziet, als het ‘bon ton’ wordt om de politiek in de hoek te zetten, wie wil dan nog bijdragen aan de politiek?

Ik zou de pers willen uitnodigen eens aandacht te besteden aan hoe de politiek eigenlijk werkt in dorpen als Haaksbergen. Ik zal ze een eindje op weg helpen. In Haaksbergen wonen 25.000 mensen. Het aantal leden van alle politieke partijen samen – zes stuks –  komt net boven de 200 uit en het overgrote merendeel van hen is oud.

Ik schat het aantal actievelingen van al deze zes partijen samen op ongeveer 70. Deze zeventig doen het werk. Zij geven de democratie vorm, zij zitten in de raad, in het college, vormen de besturen, steunen de fractie en geven aan welke kant het volgens hen op moet met het dorp. Dat zijn er niet veel; dat zijn er gewoon veel te weinig.

Een goed functionerende democratie heeft draagvlak nodig. Zij heeft mensen nodig die zich willen inspannen. We moeten ons opnieuw realiseren dat democratie een zegen is en dat zij inspanning en onderhoud vraagt.

Ik ben niet van de school dat het allemaal aan de politiek ligt. Begrijp mij goed, er gaan dingen mis, soms, grondig, daar moeten we aan werken, maar een onfeilbare politiek is een illusie omdat er geen onfeilbare mensen zijn. Kijk maar om u heen, in uw werk, in uw buurt, in uw vereniging. Door alleen maar te zeggen dat de politiek niet deugt en dat je er dus niets mee te maken wilt hebben, ontloop je als burger je verantwoordelijkheid, want uiteindelijk is iedereen zelf de politiek.

Laten we eens wat lijnen doortrekken. Doen te weinig mensen mee, dan neemt automatisch de kwaliteit van de politiek af. Dat ligt dan niet aan de politiek, maar gewoon aan ons zelf, omdat we het erbij laten zitten, omdat te weinigen van ons echt meedoen, omdat we er niets voor willen doen. Als we op topniveau willen voetballen, maar we doen er niets voor – we worden geen lid, we trainen niet, we zetten ons niet in – dan wordt er niet gewonnen; zo simpel is dat.

Zo maar even een consequentie.

Haaksbergen moet zelfstandig blijven. Dat vinden we nagenoeg allemaal, inclusief de PvdA. Maar wat als er geen goede mensen meer zijn die daarvoor in de raad willen zitten? Dan wordt het toch Enschede! Dat ligt dan niet aan de politiek, maar echt aan ons zelf. Als je wat wilt, dan moet je er wat voor doen, want er bestaat geen gratis democratie

Actie dus!

Actie loont, zie ons voorbeeld van de N18. Dit voorbeeld geldt de PvdA, maar andere partijen hebben ook natuurlijk ook hun voorbeelden.

Ik wil Haaksbergenaren dan ook uitnodigen meer dan nu met de politiek mee te doen. Haaksbergen (en Nederland) hebben partijen in alle kleuren en smaken. Liberaal, sociaal, progressief, conservatief en met nuances daartussenin. Alle partijen zijn open. Iedereen die wil is welkom.

Doe je mee, dan krijg je ook veel terug. Je bereikt veel en je doet het voor je dorp. Bovendien, politiek is heel interessant. Je leert veel, je maakt kennis met veel mensen, je leert dat veel mensen anders over zaken denken en daar vaak ook goede argumenten voor hebben.

En net als in een vereniging, het is meestal leuk; er wordt namelijk ook veel gelachen, ook bij de PvdA.

PS: Volgend jaar maart zijn er gemeenteraadsverkiezingen. Een goed moment om nu te informeren bij de partij of partijen die bij je horen of je met hen iets voor je dorp kan doen.

Peter Has

INTEGRATIE & PARTICIPATIE, door de ogen van Odilia

Hartelijk welkom op de 1 mei-viering 2016 van de afdelingen Enschede en Haaksbergen; uitstekend initiatief om deze viering gezamenlijk te doen, wat mij betreft. Niet alleen het spoor van de MBS bindt ons; ook de samenwerking in Twents verband zorgt voor verbinding op diverse terreinen zoals recreatie & toerisme, verkeer & vervoer, ondersteuning & zorg en last but not least economie & arbeidsmarkt. Natuurlijk piept en kraakt het hier en daar, maar dat hoort erbij en daarin blijven we naar oplossingen zoeken. Daar weet ook de MBS alles van! Hartelijk dank MBS voor de gastvrijheid! Op de Dag van de Arbeid mogen wij te gast zijn in de werkliedenwagon, een symbool voor de bloei en teloorgang van de Twentse textiel- en steenindustrie. Bij textielindustrie heeft u waarschijnlijk wel een beeld, met name als het gaat over Enschede en Haaksbergen. Steenindustrie was belangrijk in Losser. Over de lokaalspoorweg konden de werklieden naar hun werk gaan en de bedrijven hun productie draaien. Het was een randvoorwaarde voor de integratie & participatie in die tijd, aanvullend op het gebruik van de fiets als belangrijkste vervoermiddel. Voor mij een illustratie dat integratie & participatie, het thema van mijn betoog, van alle tijden is, ook in Twente. Het is van: • Van de Twentse arbeiders in de textiel- en steenfabrieken • Van de Drentse arbeiders uit de veenkoloniën die zich vanaf de jaren 20 van de vorige eeuw vestigden in de wijken Stadsveld, Pathmos en Boswinkel in Enschede • Van de Turkse gastarbeiders die in de jaren 60 en 70 met name naar de Twentse steden kwamen • Van de Molukse gemeenschap die al ruim 60 jaar bestaat in Wierden • Van de circa 23.000 werklozen in Twente • En van de 760 vluchtelingen die we extra op moeten gaan nemen in onze Twentse samenleving. Het gaat over hen allemaal, tot op de dag van vandaag. De vraag is hoe voor hen de dag van morgen en overmorgen eruit ziet. Hebben deze mensen familie, vrienden, een netwerk of niet? Hebben ze een opleiding, een baan, andere activiteiten of niet? En de vraag is hoe wij hier mee omgaan, als Twentse samenleving, zoals we hier bij elkaar zijn vandaag en ook individueel, u en ik. En om naar dat perspectief te gaan, wil ik graag kijken door de ogen van Odilia. Ik heb Odilia een jaar of drie geleden regelmatig ontmoet, toen zij op zoek was naar een nieuwe toekomst. En we zien en spreken elkaar nog steeds.

Door de ogen van Odilia Odilia is geboren en getogen in Kenya, een land aan de oostkust van Afrika. Kenya heeft een rijke cultuur, magische natuur en is kleurrijk; een land waar gastvrijheid vanzelfsprekend is en aardig zijn voor vreemdelingen een must. Het land ligt op de evenaar: ’s ochtends om 6.00 uur gaat de zon op en ’s avonds om 6.00 uur is het donker. Kenya bracht de eerste Afrikaanse vrouw voort die de Nobelprijs won en ook de vader van de eerste Afrikaanse president van de VS. In Kenya spelen de kinderen met modder, zwemmen in de rivier en maken hun eigen speelgoed desnoods van een touw. Het familieleven is heel belangrijk: al die ooms en tantes horen erbij, net als de veiligheid die je ouders bieden en de vanzelfsprekende zorgeloosheid als kind. Kinderen in Kenia leren de geschiedenis van hun land, weten wie de helden en heldinnen zijn en dat kenisiaans zijn een voorrecht is. Odilia was er onderdeel van.

But fate has its own plans. Odilia is ruim 10 jaar geleden voor de liefde naar Nederland gekomen en woont in Borne met haar Nederlandse man en hun 2 zoons. Welkom thuis! Ze voelt zich welkom en is gelukkig in het land van melk en honing. Wel met een totaal andere cultuur en andere gebruiken dan ze gewend is. Een aantal voorbeelden: In Nederland is alles perfect: bussen en treinen rijden op tijd. En als je een minuut te laat bent, mis je hem. In Kenya vertrekt de bus als hij vol is. In Nederland rijden mensen rond in een auto met een kist op het dak. Odilia werd er droevig van; wat een land dacht ze, hier gaan veel mensen dood. Totdat ze een opgewekte familie zag met een kist op het dak van hun auto en haar man vroeg. “Het is een skibox voor het vervoeren van bagage” zei hij, niet wetend dat Odilia al tijden gekweld werd door andere gedachten. Ze liet niets blijken aan haar man en deelde het met een Afrikaanse vriendin. Die zei: “Weet je wel Odilia hoe lang ik dit vlees heb gegeten en liet het blik zien; het is kattevoer.” En ook bezoek aan vrienden is anders. Nederlandse vrienden presenteren een koekje bij de koffie en daarna gaat de trommel terug naar de keuken. Gruwelijk in de ogen van Odilia. In Afrika is de tafel vol als er bezoek komt en krijg je 2 koektrommels vol koekjes, zodat je ervan kunt eten tot je niet meer kan. Je zet ruimschoots koffie voor je gasten en het is onbeleefd om als gast de koffie te weigeren, ook al hoef je niet meer. Al snel realiseert Odilia zich dat Nederland niet het land van melk en honing is en dat het geld niet op straat ligt. Nederlanders zijn niet allemaal de missionarissen en priesters, waarmee ze kennis maakte in haar jeugd. “Mijn universitaire diploma’s blijken hier waardeloos en als je geen Nederlands spreekt ben je doof en dom, ook al klop je onvermoeibaar op de deur van de uitzendbureaus om een baan te vinden…” De waarheid dringt tot Odilia door, om depressief van te worden, hand in hand met de eenzaamheid, hunkerend naar je moederland met een onbekende toekomst voor je. Nadat ze in Nederland circa 8 jaar geleden haar tweede zoon heeft gebaard, realiseert Odilia zich dat er maar een manier is om weer op te staan en verder te vechten, zoals haar moeder haar heeft geleerd. Ze leert de taal, raakt bevriend met Nederlanders, gaat aan de slag als tolk, leert stamppot en haring eten en gaat een opleiding volgen. Odilia wil haar dromen verwezenlijken: ze is haar eigen authentieke Kenisiaanse catering gestart, doet een opleiding om immigranten in Nederland professioneel bij te gaan staan en staat op het punt om vakanties te gaan organiseren voor mensen uit Kenya die Nederland en Europa willen leren kennen.

Mijn vraag is: hoe kunnen wij, Twentse samenleving, zoals we hier vandaag bij elkaar zijn, u en ik iets doen voor de integratie & participatie van iemand als Odilia? Ter inspiratie noem ik een aantal voorbeelden: Partijgenoot Ahmed Aboutaleb deed in zijn Nieuwjaarstoespraak van 2013 een oproep aan de inwoners van Rotterdam: “Wees zelf de verandering in Rotterdam!” Aboutaleb slaagt erin om verschillende bevolkingsgroepen te verbinden, hij motiveert tot betrokken burgerschap en is een voorbeeld voor jongere generaties. Afgelopen donderdag werd Aboutaleb daarvoor onderscheiden met de Laurenspenning. Schrijver Rutger Lemm constateerde vorig weekend in de NRC dat integratie en participatie een lange pijnlijke weg kennen, decennia duren en om opoffering vragen. Angst en wantrouwen worden gevoed door incidenten als Oudjaarsavond in Keulen. De kunst is volgens Lemm om te blijven zeggen: “Laat mij erbuiten! Ik wil niet met je vechten.” Henriëtte Reker, burgemeester van Keulen overleefde 1,5 jaar geleden op het nippertje een aanslag op haar leven, omdat zij zich schaarde achter het asielbeleid van bondskanselier Angela Merkel. En Reker zegt nog steeds: “Onze welvaart hebben wij te danken aan het drijven van handel over de hele wereld. Misschien moeten wij een stukje van onze welvaart teruggeven.” Ik zou daaraan toe willen voegen: laten we beginnen met de deur open te doen voor mensen die het nodig hebben, waar ze ook vandaan komen. Laten we een stukje van onze welvaart met hen delen, normen en waarden bespreekbaar maken en ervaren wat zij ons brengen. Regine Hilhorst, onder andere stadsdichter van Enschede, beschreef het prachtig samen met Dichter in Enschede S. van Tuinen:

Zonder pardon. Kom en trek jezelf aan. Zomaar zijn zonder pardon. En waar jij gaat, ga ik mee. Hoe anders dan hetzelfde ben ik. Zoekend naar liefde in de zon. Kom en laat je oordeel maar thuis.Dank voor uw aandacht!!!

Het bericht 1 mei rede 2016: Integratie en participatie, door de ogen van Odilia verscheen eerst op PvdA Haaksbergen.

INTEGRATIE & PARTICIPATIE, door de ogen van Odilia

Hartelijk welkom op de 1 mei-viering 2016 van de afdelingen Enschede en Haaksbergen; uitstekend initiatief om deze viering gezamenlijk te doen, wat mij betreft. Niet alleen het spoor van de MBS bindt ons; ook de samenwerking in Twents verband zorgt voor verbinding op diverse terreinen zoals recreatie & toerisme, verkeer & vervoer, ondersteuning & zorg en last but not least economie & arbeidsmarkt. Natuurlijk piept en kraakt het hier en daar, maar dat hoort erbij en daarin blijven we naar oplossingen zoeken. Daar weet ook de MBS alles van! Hartelijk dank MBS voor de gastvrijheid! Op de Dag van de Arbeid mogen wij te gast zijn in de werkliedenwagon, een symbool voor de bloei en teloorgang van de Twentse textiel- en steenindustrie. Bij textielindustrie heeft u waarschijnlijk wel een beeld, met name als het gaat over Enschede en Haaksbergen. Steenindustrie was belangrijk in Losser. Over de lokaalspoorweg konden de werklieden naar hun werk gaan en de bedrijven hun productie draaien. Het was een randvoorwaarde voor de integratie & participatie in die tijd, aanvullend op het gebruik van de fiets als belangrijkste vervoermiddel. Voor mij een illustratie dat integratie & participatie, het thema van mijn betoog, van alle tijden is, ook in Twente. Het is van: • Van de Twentse arbeiders in de textiel- en steenfabrieken • Van de Drentse arbeiders uit de veenkoloniën die zich vanaf de jaren 20 van de vorige eeuw vestigden in de wijken Stadsveld, Pathmos en Boswinkel in Enschede • Van de Turkse gastarbeiders die in de jaren 60 en 70 met name naar de Twentse steden kwamen • Van de Molukse gemeenschap die al ruim 60 jaar bestaat in Wierden • Van de circa 23.000 werklozen in Twente • En van de 760 vluchtelingen die we extra op moeten gaan nemen in onze Twentse samenleving. Het gaat over hen allemaal, tot op de dag van vandaag. De vraag is hoe voor hen de dag van morgen en overmorgen eruit ziet. Hebben deze mensen familie, vrienden, een netwerk of niet? Hebben ze een opleiding, een baan, andere activiteiten of niet? En de vraag is hoe wij hier mee omgaan, als Twentse samenleving, zoals we hier bij elkaar zijn vandaag en ook individueel, u en ik. En om naar dat perspectief te gaan, wil ik graag kijken door de ogen van Odilia. Ik heb Odilia een jaar of drie geleden regelmatig ontmoet, toen zij op zoek was naar een nieuwe toekomst. En we zien en spreken elkaar nog steeds.

Door de ogen van Odilia Odilia is geboren en getogen in Kenya, een land aan de oostkust van Afrika. Kenya heeft een rijke cultuur, magische natuur en is kleurrijk; een land waar gastvrijheid vanzelfsprekend is en aardig zijn voor vreemdelingen een must. Het land ligt op de evenaar: ’s ochtends om 6.00 uur gaat de zon op en ’s avonds om 6.00 uur is het donker. Kenya bracht de eerste Afrikaanse vrouw voort die de Nobelprijs won en ook de vader van de eerste Afrikaanse president van de VS. In Kenya spelen de kinderen met modder, zwemmen in de rivier en maken hun eigen speelgoed desnoods van een touw. Het familieleven is heel belangrijk: al die ooms en tantes horen erbij, net als de veiligheid die je ouders bieden en de vanzelfsprekende zorgeloosheid als kind. Kinderen in Kenia leren de geschiedenis van hun land, weten wie de helden en heldinnen zijn en dat kenisiaans zijn een voorrecht is. Odilia was er onderdeel van.

But fate has its own plans. Odilia is ruim 10 jaar geleden voor de liefde naar Nederland gekomen en woont in Borne met haar Nederlandse man en hun 2 zoons. Welkom thuis! Ze voelt zich welkom en is gelukkig in het land van melk en honing. Wel met een totaal andere cultuur en andere gebruiken dan ze gewend is. Een aantal voorbeelden: In Nederland is alles perfect: bussen en treinen rijden op tijd. En als je een minuut te laat bent, mis je hem. In Kenya vertrekt de bus als hij vol is. In Nederland rijden mensen rond in een auto met een kist op het dak. Odilia werd er droevig van; wat een land dacht ze, hier gaan veel mensen dood. Totdat ze een opgewekte familie zag met een kist op het dak van hun auto en haar man vroeg. “Het is een skibox voor het vervoeren van bagage” zei hij, niet wetend dat Odilia al tijden gekweld werd door andere gedachten. Ze liet niets blijken aan haar man en deelde het met een Afrikaanse vriendin. Die zei: “Weet je wel Odilia hoe lang ik dit vlees heb gegeten en liet het blik zien; het is kattevoer.” En ook bezoek aan vrienden is anders. Nederlandse vrienden presenteren een koekje bij de koffie en daarna gaat de trommel terug naar de keuken. Gruwelijk in de ogen van Odilia. In Afrika is de tafel vol als er bezoek komt en krijg je 2 koektrommels vol koekjes, zodat je ervan kunt eten tot je niet meer kan. Je zet ruimschoots koffie voor je gasten en het is onbeleefd om als gast de koffie te weigeren, ook al hoef je niet meer. Al snel realiseert Odilia zich dat Nederland niet het land van melk en honing is en dat het geld niet op straat ligt. Nederlanders zijn niet allemaal de missionarissen en priesters, waarmee ze kennis maakte in haar jeugd. “Mijn universitaire diploma’s blijken hier waardeloos en als je geen Nederlands spreekt ben je doof en dom, ook al klop je onvermoeibaar op de deur van de uitzendbureaus om een baan te vinden…” De waarheid dringt tot Odilia door, om depressief van te worden, hand in hand met de eenzaamheid, hunkerend naar je moederland met een onbekende toekomst voor je. Nadat ze in Nederland circa 8 jaar geleden haar tweede zoon heeft gebaard, realiseert Odilia zich dat er maar een manier is om weer op te staan en verder te vechten, zoals haar moeder haar heeft geleerd. Ze leert de taal, raakt bevriend met Nederlanders, gaat aan de slag als tolk, leert stamppot en haring eten en gaat een opleiding volgen. Odilia wil haar dromen verwezenlijken: ze is haar eigen authentieke Kenisiaanse catering gestart, doet een opleiding om immigranten in Nederland professioneel bij te gaan staan en staat op het punt om vakanties te gaan organiseren voor mensen uit Kenya die Nederland en Europa willen leren kennen.

Mijn vraag is: hoe kunnen wij, Twentse samenleving, zoals we hier vandaag bij elkaar zijn, u en ik iets doen voor de integratie & participatie van iemand als Odilia? Ter inspiratie noem ik een aantal voorbeelden: Partijgenoot Ahmed Aboutaleb deed in zijn Nieuwjaarstoespraak van 2013 een oproep aan de inwoners van Rotterdam: “Wees zelf de verandering in Rotterdam!” Aboutaleb slaagt erin om verschillende bevolkingsgroepen te verbinden, hij motiveert tot betrokken burgerschap en is een voorbeeld voor jongere generaties. Afgelopen donderdag werd Aboutaleb daarvoor onderscheiden met de Laurenspenning. Schrijver Rutger Lemm constateerde vorig weekend in de NRC dat integratie en participatie een lange pijnlijke weg kennen, decennia duren en om opoffering vragen. Angst en wantrouwen worden gevoed door incidenten als Oudjaarsavond in Keulen. De kunst is volgens Lemm om te blijven zeggen: “Laat mij erbuiten! Ik wil niet met je vechten.” Henriëtte Reker, burgemeester van Keulen overleefde 1,5 jaar geleden op het nippertje een aanslag op haar leven, omdat zij zich schaarde achter het asielbeleid van bondskanselier Angela Merkel. En Reker zegt nog steeds: “Onze welvaart hebben wij te danken aan het drijven van handel over de hele wereld. Misschien moeten wij een stukje van onze welvaart teruggeven.” Ik zou daaraan toe willen voegen: laten we beginnen met de deur open te doen voor mensen die het nodig hebben, waar ze ook vandaan komen. Laten we een stukje van onze welvaart met hen delen, normen en waarden bespreekbaar maken en ervaren wat zij ons brengen. Regine Hilhorst, onder andere stadsdichter van Enschede, beschreef het prachtig samen met Dichter in Enschede S. van Tuinen:

Zonder pardon. Kom en trek jezelf aan. Zomaar zijn zonder pardon. En waar jij gaat, ga ik mee. Hoe anders dan hetzelfde ben ik. Zoekend naar liefde in de zon. Kom en laat je oordeel maar thuis.Dank voor uw aandacht!!!