Poliflw

Moeten we, zonder verkiezingen in het vooruitzicht, nu campagne gaan voeren? Moeten we, na maar liefst drie verkiezingen binnen een jaar, alweer op stap? Dat zijn terechte vragen na de campagnes die we vorig najaar voerden voor de gemeenteraadverkiezingen in november 2018 en de verkiezingen voor de Provinciale Staten en het Europees parlement dit voorjaar.

De campagne van vorig najaar was de eerste in de Haarlemmermeer die wij voerden volgens de door GroenLinks-landelijk opgestelde lijn die, samengevat, bestond uit:

Meet-ups met Jesse Klaver, Digitale campagne via de sociale media en Huis-aan-huisbezoeken.

De digitale campagne en de huis-aan-huisbezoeken (hah-bezoeken) zijn door ons -GroenLinks Haarlemmermeer – gevoerd. Marc van Gurp heeft, met succes en creativiteit de digitale campagne opgezet en uitgevoerd. Voor de hah-bezoeken waren meer vrijwilligers nodig. En die waren er gelukkig ook. Bijna vijftig actievelingen liepen ten minste een keer mee langs de huizen in geselecteerde wijken in Hoofddorp. Mij is heel goed is bijgebleven het grote saamhorigheidsgevoel dat je krijgt als met een man of vrouw of tien door de straten loopt. Een groene golf die enthousiast en met een positieve instelling aanbelt en geduldig en met oprechte nieuwsgierigheid aanhoort wat er leeft onder de mensen. Ik geloof dat de meeste vrijwilligers er net zo over denken. Maar wat gaan we de komende tijd hiermee doen?

De bedoeling is dat we – iets minder vaak dan de afgelopen tijd – weer hah-bezoeken gaan afleggen. Bijvoorbeeld een keer per maand, buiten de schoolvakanties. Zo blijven we niet alleen in contact de inwoners van Hoofddorp (of misschien wel eens een andere kern) maar we creëren op den duur ook een effect van, ‘oh, daar heb je GroenLinks weer, ze nemen toch maar de moeite ook buiten de verkiezingen om interesse te tonen’.

Daarom wil ik iedereen vragen die het leuk lijkt of er gewoon zin in heeft, zich als vrijwilliger voor de komende huis-aan-huisbezoeken aan te melden! Je mag zo vaak -of zo weinig – keren meelopen als je wilt of kunt. Onze eerste huis-aan-huiszaterdagen zijn 7 september, 5 oktober, 2 november en 7 december.

Aarzel niet. Bel, app of mail me! André van der Veen campagneleider E ah.vanderveen@ziggo.nl M 0651111776

 

Maaike Ballieux, fractievoorzitter van GroenLinks Haarlemmermeer, was te gast bij MeerRadio om te praten over de nieuwe coalitie en het coalitie-akkoord.

Ondanks de forse winst van GroenLinks bij de gemeenteraadsverkiezingen is de partij niet uitgenodigd om coalitiepartner te worden van VDD en HAP.

Maaike Ballieux over het coalitieakkoord wat binnenkort in de gemeenteraad besproken wordt: "We herkennen wel dingen die wij zelf hebben ingebracht afgelopen jaren. In die zin is oppositie voeren soms oogsten in een akkoord wat daarna komt. Tegelijkertijd missen wij ook zaken. We hadden gehoopt en verwacht dat er meer aandacht zou zijn voor de nieuwe gemeente. Bij het samengaan van Haarlemmermeer en Haarlemmerliede en Spaarnwoude moeten we op zoek naar gemeenschappelijke waarden en hoe we samen stevig op de weg naar de toekomst gaan. Vreemd dat daar geen aandacht voor is."

In deze podcast (met dank aan Meerradio!) de eerste reactie van GroenLinks op het allereerste collegeakkoord van de nieuwe gemeente Haarlemmermeer. 

Lijsttrekker Maaike Ballieux was te gast bij MeerRadio om te vertellen over de keuzes die gemaakt moeten worden de komende vier jaar. Een keuze voor een toekomst als open, groene en vitale en sociale gemeente, een gemeente met kansen voor iedereen om mee te doen.

Beluister de podcast hier

Deze week precies twee jaar geleden, op 20 maart 2016, ging de Turkijedeal in, die de trek van vluchtelingen en migranten via Turkije en de Griekse eilanden naar West-Europa moest stoppen. Europarlementariër Judith Sargentini maakt de balans op.

Volgens de deal voerde Turkije zijn grenspatrouilles op zodat smokkelbootjes niet meer konden vertrekken en ging akkoord met het terugnemen van Syriërs die die overtocht toch hadden gemaakt. In ruil daarvoor bood de Europese Unie drie miljard aan financiële steun voor de opvang van vluchtelingen in Turkije en beloofde het voor iedere teruggestuurde Syriër een kwetsbare vluchteling vanuit Turkije op te nemen. 

Doorslaand succes

Twee jaar later lijkt de deal – samen met het grenshek tussen Macedonië en Griekenland – voor regeringen in West-Europa een doorslaand succes: er konden asielzoekerscentra dicht. Maar een bezoek aan Lesbos en Chios toont de wrange realiteit. De vluchtelingen op de Griekse eilanden verkeren nog steeds in doffe ellende. Zij arriveerden na 20 maart 2016 en komen daarom niet in aanmerking om hervestigd te worden naar een ander land in Europa. Teruggestuurd naar Turkije worden ze vooralsnog ook niet. Verschillende rechtszaken in Griekenland daarover lopen nog en de Griekse regeringspartij Syriza twijfelt aan de opvang in Turkije, ook al is Turkije volgens Griekenland officieel een veilig land voor vluchtelingen

Dat vluchtelingen niet terug zouden kunnen naar Turkije omdat het er niet veilig is, kon je zien aankomen. En als er niemand terug gaat, dan hoeven Europese lidstaten ook geen vluchtelingen uit Turkije naar de Unie te halen. In 2017 bleef de teller steken op tienduizend hervestigde Syriers. Nederland nam er daarvan - een oog koning - tweeduizend voor zijn rekening. 

Ondertussen oordeelde het Europees Hof van Justitie dat de Turkijedeal geen internationaal verdrag is en dat de Europese Commissie en de Europese Raad officieel geen partij zijn. Hierdoor acht het Hof zichzelf niet bevoegd om te oordelen over de zaken van de vluchtelingen die onder de Turkije deal vallen. 

Libië

Twee jaar na de deal met Turkije is dit het resultaat; Turkije houdt vluchtelingen tegen, Europa betaalt maar is niet juridisch aansprakelijk en de beloofde hervestiging komt niet van de grond. Op de eilanden zitten duizenden mensen vast zonder enig uitzicht op verbetering. Toch wordt de Turkijedeal aangehaald als een formule die elders navolging verdient. Laten we nu eens kijken wat er de laatste maanden in Libië is gebeurd. 

Europa heeft de Libische grenswachten getraind en van snelle boten voorzien. Sinds de Libiërs hun eigen wateren weer patrouilleren, komen er aanzienlijk minder migranten aan in Italië. We weten dat migranten die door de Libische kustwacht uit het water worden gered, in een onmenselijk detentiekamp in Libië verdwijnen. Drenkelingen die door schepen met Europese vlag gered worden, mogen niet terug naar Libië, want wij beschouwen dat land als onveilig. 

'Officiële detentiekampen'

Na de berichtgeving over de mensonterende situatie in de detentiekampen in Libië is er een grootschalige evacuatie op gang gekomen, geleid door de Internationale Organisatie voor Migratie en betaald door de Europese Unie. De illegale gevangenissen, gerund door mensenhandelaars, liggen nog buiten ieders bereik. Migranten worden uit de officiële detentiekampen bevrijd en terug naar huis gebracht. Vluchtelingen, die thuis het risico op vervolging lopen, worden met hulp van VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR in Niger gehuisvest. Met de regering van Niger is afgesproken dat dit tijdelijk is en dat Europese landen bereid zijn om deze vluchtelingen in Europa op te nemen. 

Van de naar schatting 47.000 vluchtelingen in Libië zijn er tussen november en februari 1.020 naar Niger overgebracht. Tot nog toe mochten er slechts vijfentwintig naar een Europees land (Frankrijk) vertrekken. Deze week werd bekend dat de UNHCR tijdelijk gestopt is met het evacueren van vluchtelingen van Libië naar Niger, omdat te weinig Europese landen hun belofte aan Niger nakomen. 

Twee jaar na de Turkijedeal lijkt de geschiedenis zich te herhalen. Libië houdt ze tegen, Europa betaalt maar is niet juridisch aansprakelijk en de beloofde hervestiging komt niet van de grond. Uitkomst: mensen zitten vast zonder enig uitzicht op verbetering. Deze formule werkt niet.