Poliflw

Gedurende mijn werkbezoek aan Turkije vorige week heb ik met een zeer diverse groep aan mensen van gedachten gewisseld over de situatie aldaar en meer inzicht gekregen in de bijzondere relatie tussen de EU en Turkije. In indrukwekkende gesprekken met onder andere de NL’se ambassadeur, Turkse politici (zowel van de regeringspartij als de oppositie), Syrische vluchtelingen, voorvechters voor de rechten van de LHBTQI-gemeenschap, vertegenwoordigers uit het Turks maatschappelijk middenveld en de journalistiek, en Turkse en EU-ambtenaren zijn mij een aantal dingen duidelijk geworden.

Portefeuille update!

De komende tijd zal ik me extra gaan richten op: Turkije! Namens de liberale groep in het Europees Parlement, Renew Europe, ben ik de onderhandelaar op het jaarlijkse rapport over de EU-Turkije relaties.

Waarom is Turkije belangrijk voor Nederland en de Europese Unie?

Allereerst is Turkije lid van de NAVO en heeft het land het tweede grootste leger in het bondgenootschap. Ten tweede is de Turkse geografische ligging, op de grens van Europa en Azië, van groot belang voor de bescherming van de Europese Zuidoostflank. Ook de Turkse controle over de Bosporus is geostrategisch van groot belang, omdat die nauwe waterdoorgang het maritieme verkeer naar en van de Zwarte Zee bepaalt. Onlangs verbood Turkije Russische oorlogsschepen om door de Bosporus de Zwarte Zee op te gaan. Daarnaast wordt het belang van Turkije op diplomatiek gebied nu extra duidelijk in de crisis rondom de Russische invasie van Oekraïne. Het land heeft de juiste papieren om zich op te werpen als bemiddelaar in dit conflict en probeert een wapenstilstand tussen beide partijen te realiseren. Deze zaken bij elkaar opgeteld maken Turkije dus op geostrategisch en diplomatiek gebied een (enorm) belangrijke partner voor Europa.

De samenwerking op het gebied van migratie is sinds de EU-Turkije verklaring van 2016 sterk toegenomen, met een geplande voortzetting voor de komende jaren. Turkije herbergt momenteel bijna 4 miljoen vluchtelingen, waarvan ruim 3,5 miljoen Syriërs. Het is cruciaal dat we deze grote groep vluchtelingen blijven ondersteunen in Turkije. Ook op het gebied van terrorismebestrijding, economie en handel, energie en klimaat werken de EU en Turkije intensief samen. Op handelsgebied is Turkije de zesde handelspartner van de EU en de EU is de grootste handelspartner van Turkije. Nederland is de tweede (!) buitenlandse investeerder in Turkije. De Europese en Nederlandse economische belangen in Turkije zijn dus groot te noemen. 

De banden tussen het Turkse maatschappelijk middenveld en pro-democratische krachten en de EU blijven sterk omdat de EU voluit democratische normen en waarden blijft ondersteunen in Turkije. Voor vele Turken die de rechtstaat en democratie willen bevorderen, is de Europese steun van cruciaal belang. Tot slot, veel Europese landen, waaronder Nederland en Duitsland, hebben grote groepen burgers van Turkse komaf. We hebben in het verleden gezien dat spanningen in Turkije over kunnen slaan naar Europese landen. 

Welke geschiedenis delen Turkije en Europa?

De afgelopen jaren zijn er vele moeilijke momenten geweest in de relatie tussen Europa en Turkije. Toch realiseren beide partijen zich dat vanuit historisch perspectief en gedeelde belangen, er voldoende ruimte en potentieel is om de samenwerking te intensiveren. Het recente bezoek van premier Rutte aan President Erdoğan laat zien dat er mogelijkheden en openingen zijn tot een strategische en realistische relatie.

De betrekkingen tussen de Europese Unie, haar lidstaten en de Turkse republiek gaan ver terug. Ver vóór de geboorte van de Turkse Republiek in 1923, maakte diens voorganger, het Ottomaanse Rijk, al eeuwenlang deel uit van het Europese machtsevenwicht en speelde het een belangrijke rol bij het vormgeven van het continent. Historische, culturele, politieke en economische banden tussen Turkije en Europa waren en zullen sterk met elkaar verweven blijven. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog en in de context van de Koude Oorlog werkten Turkije en Europa gestaag samen om hun banden verder te verdiepen. De deelname van Turkije aan multilaterale organisaties zoals de NAVO, WHO, OESO, G20, de Raad van Europa en haar kandidaat-status voor EU-lidmaatschap, zijn het bewijs van de sterk verweven relaties en gedeelde ambities.

Turkije is sinds 1964 door een associatieovereenkomst en sinds 1995 door een (gedeeltelijke) douane-unie nauw met de EU verbonden. De Europese Raad heeft Turkije in december 1999 de status van kandidaat-lidstaat verleend en in oktober 2005 zijn de toetredingsonderhandelingen geopend. In het begin boekte Turkije vooruitgang, tot aan de Gezi-protesten van 2013. Vanaf dat moment dreef de Turkse regering steeds verder af van het pad naar EU-lidmaatschap. De mislukte couppoging in 2016 heeft dit proces in een stroomversnelling gebracht, wat nu heeft geresulteerd in een zeer grote afstand tussen het huidige Turkije en de Europese eisen tot toetreding.

De spanningen liepen nog verder op door het assertieve Turkse buitenlandbeleid in conflictgebieden zoals Syrië, Libië en in de Kaukasus. Ook op andere terreinen is sprake geweest van achteruitgang. Er is bijvoorbeeld geen vooruitgang geboekt in de Cyprus kwestie, waar de twee partijen op het eiland alleen maar verder van elkaar verwijderd zijn geraakt. Ook heeft de Turkse maritieme boringen naar gas in de buurt van Cyprus en Griekenland leidde meermaals bijna tot een militaire confrontatie tussen Turkije en een aantal EU-lidstaten. Het jaar 2020 was hiermee een absoluut dieptepunt in de betrekkingen tussen de EU en Turkije.

In 2021 kwam de relatie in iets rustiger vaarwater terecht. Meerdere diplomatieke kanalen werden weer hervat en op meerdere terreinen is het gesprek weer aangegaan. Bijvoorbeeld over de klimaattransitie, migratie en de coronapandemie. Turkije heeft in 2021 de klimaatafspraken van Parijs geratificeerd. Helaas waren er ook tegenslagen: de rechtstaat en de democratie in Turkije zijn verder achteruitgegaan en Turkije heeft zich teruggetrokken uit de Istanboel (!) Conventie, waarin geweld tegen vrouwen wordt tegengegaan.

Turkije: een kandidaat-lidstaat van de EU?

De rechtstaat en de democratie in Turkije staan er op dit moment zeer beroerd voor. In reactie op de traumatische mislukte staatsgreep in 2016, onderging Turkije in 2018 een drastische grondwetshervorming van een parlementair democratisch stelsel naar een meer presidentieel georiënteerd systeem. Deze grondige en verregaande hervorming leidde ertoe dat de president meer macht kreeg en dat ging ten koste van de parlementaire bevoegdheden. Hierdoor vervaagde de scheiding der machten nog verder en verminderde de parlementaire en rechterlijke controle op de uitvoerende macht. Deze terugval in de scheiding der machten en de rechtsstaat heeft de Turkse democratie ernstig verzwakt.

De oppositiepartijen, met name de People Democratic Party (HDP) worden onderdrukt. Momenteel zitten ongeveer 4.000 leden van de HDP in de gevangenis, waaronder burgemeesters en parlementariërs. Turkije staat op nummer 117 (van de 139) in de World Justice Index van 2021, een beoordeling die vergelijkbaar is met landen als Soedan en de Democratische Republiek Congo. In 2021 stond Turkije volgens het Committee to Protect Journalists (CPJ) op de beschamende zesde plaats van een wereldwijde lijst van regeringen die journalisten achter tralies hebben gezet. Het maatschappelijk middenveld staat onder zware druk in Turkije, aangezien deze organisaties steeds minder ruimte krijgen van de Turkse overheid.

Door te kijken naar de huidige stand van zaken in Turkije, concludeer ik dat Turkije erg ver verwijderd is van het voldoen aan criteria (ook wel de Copenhagen criteria genoemd) voor toetreding tot de Europese Unie. Daar verwacht ik op de korte en middellange termijn geen positieve verandering in. Deze status-quo heeft een negatieve invloed op de betrekkingen tussen de EU en Turkije, omdat het veel wrijving veroorzaakt en vooruitgang in de relatie belemmert. Bovendien neemt de geloofwaardigheid van het uitbreidingsinstrument van de EU steeds verder af door deze onderhandelingen. Kort gezegd: EU-lidmaatschap voor Turkije is momenteel niet haalbaar.

Een nieuwe route vooruit

Om de impasse te doorbreken moeten de EU en Turkije met een frisse blik gaan kijken naar hun relatie. Een nieuw momentum is nodig. Dit kan worden bereikt door de huidige associatieovereenkomst (uit 1964) te moderniseren. Dit moet gekoppeld worden aan specifieke eisen met betrekking tot goed nabuurschap en respect voor democratische beginselen, de rechtsstaat, mensenrechten en fundamentele vrijheden. Zo kan er vooruitgang worden geboekt in de richting van een dynamisch, strategisch en een positief partnerschap dat gunstig is voor beide partijen. Het streven moet zijn dat de betrekkingen tussen de EU en Turkije zo nauw mogelijk worden.

Wat zijn de stappen?

Om een beter beeld te krijgen van wat er allemaal speelt in deze complexe relatie heb ik gesproken met Turkse NGO’s, denktanks, de Turkse overheid, de Europese instellingen en met de Nederlandse overheid. Dit zal ik de komende tijd blijven doen. Daarnaast ga ik volgende week op werkbezoek naar Turkije.

De afgelopen tijd zijn er meerdere onderhandelingsrondes geweest, waarin alle politieke groepen in het Europees Parlement probeerden om tot een gezamenlijke tekst voor het rapport over de EU-Turkije relatie te komen. Zodra het rapport in de commissie van Buitenlandse Zaken is behandeld kan (hopelijk) in juni het Europees Parlement er plenair over stemmen.  

Uiteraard houd ik jullie graag op de hoogte van de verdere ontwikkelingen!

Ik ben vereerd om opnieuw het vertrouwen van de Leden van Renew Europe te hebben gekregen om ook de komende 2,5 jaar als Eerste Vice-President aan de slag te gaan. Onze groep speelt op belangrijke onderwerpen een sleutelrol en we zijn klaar om het liberale geluid in het Europees Parlement nog meer te laten gelden!

Zie de volgende link voor de Parijs declaratie:

https://www.reneweuropegroup.eu/news/2021-09-08/declaration-of-paris-renew-europes-roadmap-for-the-coming-period?fbclid=IwAR0_jhpYIFVu70rvgj3qjzA6NQM4H59CW3PfI7h1D_ZY01IR_5r-aSJTxyg

An interview with Malik Azmani, Member of Renew Europe’s delegation to the Conference on the Future of Europe and First Vice-President of the Group.

Malik Azmani (45) is a Dutch politician and former lawyer and civil servant from Volkspartij voor Vrijheid en Democratie (VVD), elected to the European Parliament in 2019. He is the First Vice President of the Renew Europe group, and has been a member of the Committee on Civil Liberties, Justice and Home Affairs. In 2021, he joined the parliament’s working group on Frontex, and his work focuses on the rule of law, borders and security.

· Q: Why did you decide to take part in the Conference Plenary?

A: I think in any organisation, it is important to take stock on a regular basis. To look at your organisation and see what works and what improvements could be made. The last time we had a real conversation about the functioning of the EU it resulted in the Treaty of Lisbon nearly 15 years ago. I think it’s time again to reflect on how things are going, what works and where we can make improvements. I’m very pleased that we will have this conversation together with European citizens. The reason for me to take part in the debate is simple. I see that the EU can be of great added value, and it has brought us more welfare and security, but it is still not succeeding on every level. I want to be part of the solution to make sure we can improve and deliver for our citizens.

· Q: Which topics will you be focusing on?

A: The reason I decided to stand for election during the European elections 2019 is that I was responsible as a Dutch MP for migration policy, but I realised quickly that the real work on this issue happens in Brussels. I strongly believe the EU needs a comprehensive and future-proof migration policy. Unfortunately, we’ve seen little movement on this file since 2016. That’s why Renew Europe published a migration vision paper on migration early last year, which I headed up together with my colleague Jan-Christoph Oetjen. It was good to see that when the Commission put forward new proposals last summer, it took on board several elements of this paper. But more needs to happen. We need to reopen the debate, join forces and find a sustainable solution to the migration challenge, and above all make sure we do not wait for the next migration crisis to happen.

· Q: How would you convince your constituents to take part?

A: I believe you need to take part in the conversation to be part of the solution. The great thing about this Conference is that these conversations can take place anywhere. So I’ll be organising events locally or online so that people can easily join and by inviting anyone who wants to join the discussion, I hope I can convince people to take part and share their ideas. I really want to hear what people think, what they’re worried about, what ideas they might have.

· Q: Renew Europe has initiated the idea of the Conference. What will be the Group’s priorities?

A: Renew believes it is time to show some courage and renew the way the EU works. We have many ideas on how to strengthen the role of European Parliament. Personally, I am very passionate about changing the way we organise debates. Currently we cannot really call what we do ‘debating’. We read out in plenary statements one by one. It is an insult to what our debates are meant to accomplish: sharpen arguments, hold the European Commission accountable and ensure sound policymaking. This needs to change and it is one of our priorities to make that happen.

· Q: Why is this milestone so important in EU’s history?

A: We find ourselves at a crossroads in Europe. There are many big questions we need to answer. How will we make the green transition happen and recover from this pandemic? How will we find an answer to upcoming global powers like China? Is Europe ready for the digital future? This conference is held at a time when we are looking for answers to these and other important questions and we are inviting anyone with ideas or possible answers to join our discussion. If we are successful, this is quite a unique process we are about to embark on.

· Q: To you, the Conference will be a success if… (finish the sentence)

A: Anyone who wants to take part in the discussion on the future of Europe finds an opportunity to join in and if as a result we manage to renew the way Europe works.

Link: https://reneweurope.medium.com/europe-at-crossroads-take-part-in-the-conversation-to-be-part-of-the-solution-86463e93986d

Zet cookies aan om de video te tonen.

Vorige week werd de EU-buitenlandchef Josep Borrell in Moskou afgedroogd door de Russische minister Lavrov en het bezoek was zonder meer schadelijk voor het aanzien van de Europese Unie. Maar waarom deed de Russische overheid dit eigenlijk? In dit artikel mijn kijk op deze strategische blunder van Poetin.

Vol goede moed ging de EU-buitenlandchef Josep Borrell vorige week naar Moskou om de relaties met Rusland te bespreken. Waarschuwingen van verschillende kanten (inclusief ondergetekende) om af te zien van dit bezoek ten spijt. Borrell dacht een ‘constructieve dialoog’ te kunnen starten met de Russische minister van Buitenlandse Zaken, Lavrov, zonder enig mandaat vanuit de Europese Raad te hebben meegekregen. De trip van Borrell stond immers al maanden geleden gepland en het zou het eerste bezoek van de hoogste Europese topdiplomaat sinds jaren zijn.

Vervolgens is Borrell overduidelijk in de val gelopen: hij werd geschoffeerd tijdens een gemanipuleerde persconferentie en de EU werd door minister Lavrov zonder blikken of blozen voor ‘onbetrouwbaar’ uitgemaakt. Om er nog een schepje bovenop te doen, kwam het Borrell via een Tweet ten gehore dat drie Europese diplomaten die dag Rusland werden uitgezet wegens aanwezigheid bij een demonstratie. Schijnbaar heeft, nadat Borrell hem confronteerde met dit nieuws, Lavrov laconiek uitgelegd dat het voorval een paar dagen te vroeg was gebeurd. Het was een ‘foutje’. Kan gebeuren. 

Niet onverwacht was Borrell de afgelopen dagen het mikpunt van kritiek vanwege dit desastreuze bezoek aan Moskou. En terecht, want hij had beter moeten weten. Van een topdiplomaat zou je meer verwachten.  Maar afgezien van zijn optreden, wat was eigenlijk het strategisch belang van Poetin om de EU op zo’n grove manier te schofferen? 

Poetin staat onder druk: de gebeurtenissen omtrent oppositieleider Navalny, aanhoudende demonstraties, de eventuele uitbreiding van de bestaande sancties door het Westen en natuurlijk de coronacrisis zijn de meest zichtbare ontwikkelingen die hem zorgen zullen baren. Maar dat is niet alles, want op de middellange termijn staat veel meer op het spel. De Russische economie staat er slecht voor, de overheidsfinanciën zijn in een slechte staat en de druk in Europa om de bouw van de gaspijpleiding Nord-Stream 2 te stoppen neemt toe. Bovendien streeft Europa naar een snelle afbouw van het gebruik van fossiele brandstoffen: hét huidige en toekomstige exportproduct en verdienvermogen van de Russen. De Russische geopolitieke situatie staat er eveneens niet best voor. Met moeite werd de oorlog om Nagorno-Karabach beëindigd, waarin duidelijk werd dat Russisch militair machtsvertoon niet meer is wat het geweest is, gezien de (militaire) bemoeienis van Turkije. Ook in Libië hebben de Russische huurlingen van de Wagner Group geen doorslaggevend verschil kunnen maken en het conflict in Syrië blijft zich maar voortslepen. Dichterbij huis blijft het ondertussen onrustig in Wit-Rusland, waar de positie van de dictator Loekasjenko wankelt.

Tel dit rijtje op en je zou juist een toenadering, ook wel ‘rapprochement’ genoemd, van Rusland richting het Westen verwachten, in plaats van deze cheap shot richting de EU. De gebeurtenissen van vorige week maken het bovendien des te moeilijk voor Macron en Merkel, die tot nu toe altijd voorstander zijn geweest van een constructieve relatie met Poetin, om die strategie te handhaven. Niet alle lidstaten staan bovendien zo positief in de wedstrijd. De Baltische staten en ook Polen geven al langere tijd aan dat de Russen niet te vertrouwen zijn. Dankzij deze Russische diplomatieke schoffering lijkt een rapprochement tussen Rusland en de Europese Unie verder uit beeld te zijn geraakt.

Logischerwijs, verwacht ik dat de EU de blik nu naar het Westen zal richten en energie zal stoppen in het Trans-Atlantische bondgenootschap om de relatie met de VS in ere te herstellen. De kersverse President Biden en diens minister van Buitenlandse Zaken, laten de afgelopen twee weken duidelijk een trendbreuk zien met het beleid van Trump: er wordt weer meer met bondgenoten opgetrokken. Met de diplomatieke schoffering van vorige week lijkt de (unieke) kans vervlogen voor Poetin om het herstel van het Trans-Atlantische bondgenootschap (enigszins) te kunnen frustreren.

Gezien bovenstaande overwegingen kan ik alleen maar concluderen dat Poetin onder grote druk staat en daarom zo’n strategische blunder is begaan. Daarom is mijn pleidooi: laten we de druk op Poetin verder opvoeren, door ons vooral weer te gaan focussen op een intensivering van het Trans-Atlantisch bondgenootschap: daar waar Poetin het meest van te vrezen heeft!

Europe needs a comprehensive migration policy that looks internally at the challenges we face, but crucially also with an external focus. We need to have good, solid, partnerships with countries of origin and transit to address and tackle illegal, and above all, dangerous routes of migration to Europe.

Zet cookies aan om de video te tonen.

Zet cookies aan om de video te tonen.

Na weken van onderhandelingen over de koppeling van EU gelden aan respect voor Europese kernwaarden, waren we vorige week getuige van een historisch moment. Eindelijk kunnen we voortaan EU-landen, die regels aan hun laars lappen, aanpakken door de geldkraan dicht te draaien. Landen als Polen en Hongarije komen zo niet langer ongestraft weg met het ondermijnen van hun rechtstaat of het inperken van persvrijheid. Hier hebben wij als liberalen hard op ingezet. Dit is wat ik er tijdens het debat vandaag over zei

Zet cookies aan om de video te tonen.