Honderden kinderen en hun gezinnen die nu al jarenlang tussen hoop en vrees leefden krijgen binnenkort de mededeling dat ze definitief in Nederland mogen blijven. Dat is heel goed nieuws. Wat mij betreft zelfs een wonder. Anderhalf jaar geleden rondden we de onderhandelingen over het regeerakkoord af en daar zat een enorm bittere pil in. Het kinderpardon werd niet verruimd. Dat was allereerst en vooral pijnlijk voor de kinderen die het betrof. Maar ook pijnlijk voor al die mensen die om hen heen staan. En ook voor onszelf en voor collega Joël Voordewind, die zich al jarenlang voor deze kinderen inzet. Het kinderpardon werd toen, bij de formatie, niet afgeschaft, maar ook niet verruimd. We zijn toen met pijn in het hart akkoord gegaan met die schikking. Anderhalf jaar geleden zijn Joël en ik samen naar Leiden gegaan om ongeveer vijftien van deze kinderen te ontmoeten. We hebben geluisterd naar hun verhalen en moesten hen – tot ons verdriet – teleurstellen en vertellen dat we hen geen hoop konden geven. Een paar maanden geleden opende de Haagse Bethelkapel haar deuren voor onze partijgenoot Hayarpi, haar zus en broer en hun ouders. En honderden en honderden mensen openden hun hart voor hen en voor kinderen en gezinnen in vergelijkbare omstandigheden. Het kerkasiel begon. Het leek een gebed zonder end. Een eindeloze dienst waarin gelovigen en twijfelaars zijn gaan zingen, bidden en hopen. Het is een voorbeeld van wat de bijbel ‘de dwaasheid van het evangelie’ noemt. Wat kunnen een paar biddende, zingende, prekende, luisterende mensen aanrichten? In diezelfde periode was er een bevlogen tv-maker die zich het lot van Nemr en van kinderen in vergelijkbare omstandigheden aantrok. Hij is gaan actievoeren en werd de advocaat van honderden kinderen en hij heeft ons, politici, lastige vragen gesteld. Maar wat voor zin heeft dat, kun je je afvragen. ‘Ze in Den Haag’ luisteren toch niet.. En er was een congres van de ChristenUnie dat ons als fractie opdroeg ons opnieuw sterk te maken voor een rechtvaardige behandeling van kinderen die hoopten op een kinderpardon. Congressen kopen geen straaljagers, luidt de Haagse uitdrukking voor de gebruikelijke scepsis over moties van partijleden. De motie werd met overgrote meerderheid aangenomen en we zijn er mee aan de slag. Met de moed van de hoop. Maar soms ook met de moed van de wanhoop. Wat Joël, de rest van de fractie en ik drie weken geleden nog niet durfden te hopen of te geloven, is gisteren gelukt. Nieuwe hoop voor honderden kinderen en hun gezinnen. Echt goed nieuws! Het moet daarbij echt gezegd worden dat het overleg binnen de coalitie in goede sfeer plaatsvond. We zijn vier hele verschillende partijen, maar hadden alle vier de oprechte wens om nu goede beslissingen te nemen. Daarin zitten ook elementen die wij niet hebben ingebracht. Dat is helder. Maar de verruiming van het kinderpardon, de beëindiging ervan (omdat het inmiddels een dode letter is geworden) en de investering in kortere procedures waarin mensen veel eerder duidelijkheid krijgen, om te voorkomen dat een kinderpardon in de toekomst nog nódig is, is al met al een mooie stap. Met dank aan al die mensen in de Bethelkapel, aan die bevlogen tv-maker, aan onze leden op ons congres, aan iedereen die steeds heeft meegeleefd en meegebeden. En met een hartelijke felicitatie voor al die kinderen en gezinnen die nieuwe hoop hebben gekregen! Voor hen hebben we het gedaan. Op hoop van zegen!
2 documenten
ChristenUnieMooi resultaat: vandaag ...
ChristenUnie Súdwest-Fryslân 21-11-2017 20:48
Mooi resultaat: vandaag is deze motie van Joël Voordewind unaniem aangenomen in de Tweede Kamer. De ChristenUnie wil dat de nieuwe minister van Buitenlandse Zaken godsdienstvrijheid een speerpunt van zijn beleid maakt en wil hiervoor vanuit het mensenrechtenfonds meer geld reserveren. Joël Voordewind: “Godsdienstvrijheid staat meer dan voorheen onder druk in de wereld. Met name in het Midden-Oosten maar ook in landen als Pakistan en Egypte is de positie van christenen erg kwetsbaar. Wereldwijd worden 200 miljoen christenen vervolgd. Behalve in islamitische landen ook in communistische landen als Noord-Korea en China.” Ambassades in verschillende landen moeten de mogelijkheid hebben om organisaties te steunen die godsdienstvrijheid bevorderen. Deze organisaties steunen kwetsbare groepen christenen en zorgen bijvoorbeeld voor het financieren van safe houses voor gevluchte bekeerlingen. In veel moslimlanden staat nog altijd de doodstraf op bekering tot het christendom. Volgens artikel 18 van het Handvest van de Verenigde Naties heeft ieder mens het recht om van geloof te veranderen. Door onder meer de dreiging van ISIS en van radicale soennieten staat deze fundamentele vrijheid steeds verder onder druk. Van de 1,3 miljoen christenen in Irak en Syrië zijn er nog maar 300.000 christenen over. De ChristenUnie pleit daarom voor betere bescherming en opvang van (christelijke) minderheden in beide landen. Zo wordt in het regeerakkoord Irak ook doelbewust genoemd als focusland voor de opvang in de regio.