Poliflw

Hoe graag ze ook wilde, de 78-jarige Irene Baaijens bleek te oud voor het aanvragen van een verduurzamingslening. “Leeftijdsdiscriminatie”, vond ze het. Wat nu?

GroenLinks stelde vragen over deze zeer onwenselijke situatie.

GroenLinks zou het begrijpelijk vinden dat er een Programmabegroting zou liggen dat een optelsom is van die van de oude gemeenten. Die oude begrotingen zijn immers democratisch gelegitimeerd door de oude raden.

De voorliggende Programmabegroting is dit niet!. Ze is ook geen technische of beleidsarme begroting. De keuzen die er onder liggen verraden dat het Westerkwartier minder groen en minder sociaal wordt.

Dat is niet ons Westerkwartier.

Onze fractie-assistenten zijn beëdigd in de gemeenteraad van Westerkwartier:

Emil Klok, Albert Houwer en Henk Poker. Gefeliciteerd en succes

Iedere fractie mag 3 fractieassistenten aanstellen. 

Ze mogen deelnemen aan het raadsoverleg.

De informatie voor een nieuw college van Westerkwartier is afgerond.

De informateur stelde voor twee formateurs te benoemen: een namens VZ Westerkwartier en een namens de CU. Die komen er nu ook. Het zijn: Marcel Thijsen en Jannes Janssen. Hun opdracht is om te komen tot een breed gedragen coalitie. GroenLinks-voorman Klaas-Wybo van der Hoek stelde daarom voor om direct een derde formateur te benoemen en wel vanuit GroenLinks. VZ en CU namen dit voorstel niet over. Nu is dus de tijd van de formatie aangebroken. De komende weken zullen de formateurs gesprekken voeren met alle fracties.

Alle 3450 kiezers in het Westerkwartier heel hartelijk bedankt voor het vertrouwen dat jullie in ons hebben uitgesproken.

Wij zullen ons inzetten voor een mooier en eerlijker Westerkwartier, waarin elk dorp telt!

Raadslid Paul Tameling van de fractie van GroenLinks in de gemeenteraad van Leek pleit voor invoering van vuurwerkvrije zones rond ouderencentra en hospice Vredeborgh.

Iedereen kan zichzelf zijn!

Op Coming Out Dag 11 oktober hebben onze GroenLinks-wethouders Karin Dekker en Henk Bakker, samen met alle Groninger gemeenten een Regenboogconvenant ondertekend. Daarmee verklaren de gemeenten dat zij zich als partners inzetten voor de veiligheid, weerbaarheid en sociale acceptatie van LHBTi-ers in onze provincie. Het doel hiervan is dat iedereen zichzelf kan zijn.

Op dezelfde dag heeft Karin een regenboogzebrapad geopend voor de middelbare school De Borgen in Leek. Dit gebeurde op initiatief van twee leerlingen van De Borgen. Zij vinden het belangrijk dat wordt bevestigd dat iedereen mag zijn wie hij of zij wil zijn.

Deze week precies twee jaar geleden, op 20 maart 2016, ging de Turkijedeal in, die de trek van vluchtelingen en migranten via Turkije en de Griekse eilanden naar West-Europa moest stoppen. Europarlementariër Judith Sargentini maakt de balans op.

Volgens de deal voerde Turkije zijn grenspatrouilles op zodat smokkelbootjes niet meer konden vertrekken en ging akkoord met het terugnemen van Syriërs die die overtocht toch hadden gemaakt. In ruil daarvoor bood de Europese Unie drie miljard aan financiële steun voor de opvang van vluchtelingen in Turkije en beloofde het voor iedere teruggestuurde Syriër een kwetsbare vluchteling vanuit Turkije op te nemen. 

Twee jaar later lijkt de deal – samen met het grenshek tussen Macedonië en Griekenland – voor regeringen in West-Europa een doorslaand succes: er konden asielzoekerscentra dicht. Maar een bezoek aan Lesbos en Chios toont de wrange realiteit. De vluchtelingen op de Griekse eilanden verkeren nog steeds in doffe ellende. Zij arriveerden na 20 maart 2016 en komen daarom niet in aanmerking om hervestigd te worden naar een ander land in Europa. Teruggestuurd naar Turkije worden ze vooralsnog ook niet. Verschillende rechtszaken in Griekenland daarover lopen nog en de Griekse regeringspartij Syriza twijfelt aan de opvang in Turkije, ook al is Turkije volgens Griekenland officieel een veilig land voor vluchtelingen

Dat vluchtelingen niet terug zouden kunnen naar Turkije omdat het er niet veilig is, kon je zien aankomen. En als er niemand terug gaat, dan hoeven Europese lidstaten ook geen vluchtelingen uit Turkije naar de Unie te halen. In 2017 bleef de teller steken op tienduizend hervestigde Syriers. Nederland nam er daarvan - een oog koning - tweeduizend voor zijn rekening. 

Ondertussen oordeelde het Europees Hof van Justitie dat de Turkijedeal geen internationaal verdrag is en dat de Europese Commissie en de Europese Raad officieel geen partij zijn. Hierdoor acht het Hof zichzelf niet bevoegd om te oordelen over de zaken van de vluchtelingen die onder de Turkije deal vallen. 

Twee jaar na de deal met Turkije is dit het resultaat; Turkije houdt vluchtelingen tegen, Europa betaalt maar is niet juridisch aansprakelijk en de beloofde hervestiging komt niet van de grond. Op de eilanden zitten duizenden mensen vast zonder enig uitzicht op verbetering. Toch wordt de Turkijedeal aangehaald als een formule die elders navolging verdient. Laten we nu eens kijken wat er de laatste maanden in Libië is gebeurd. 

Europa heeft de Libische grenswachten getraind en van snelle boten voorzien. Sinds de Libiërs hun eigen wateren weer patrouilleren, komen er aanzienlijk minder migranten aan in Italië. We weten dat migranten die door de Libische kustwacht uit het water worden gered, in een onmenselijk detentiekamp in Libië verdwijnen. Drenkelingen die door schepen met Europese vlag gered worden, mogen niet terug naar Libië, want wij beschouwen dat land als onveilig. 

Na de berichtgeving over de mensonterende situatie in de detentiekampen in Libië is er een grootschalige evacuatie op gang gekomen, geleid door de Internationale Organisatie voor Migratie en betaald door de Europese Unie. De illegale gevangenissen, gerund door mensenhandelaars, liggen nog buiten ieders bereik. Migranten worden uit de officiële detentiekampen bevrijd en terug naar huis gebracht. Vluchtelingen, die thuis het risico op vervolging lopen, worden met hulp van VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR in Niger gehuisvest. Met de regering van Niger is afgesproken dat dit tijdelijk is en dat Europese landen bereid zijn om deze vluchtelingen in Europa op te nemen. 

Van de naar schatting 47.000 vluchtelingen in Libië zijn er tussen november en februari 1.020 naar Niger overgebracht. Tot nog toe mochten er slechts vijfentwintig naar een Europees land (Frankrijk) vertrekken. Deze week werd bekend dat de UNHCR tijdelijk gestopt is met het evacueren van vluchtelingen van Libië naar Niger, omdat te weinig Europese landen hun belofte aan Niger nakomen. 

Twee jaar na de Turkijedeal lijkt de geschiedenis zich te herhalen. Libië houdt ze tegen, Europa betaalt maar is niet juridisch aansprakelijk en de beloofde hervestiging komt niet van de grond. Uitkomst: mensen zitten vast zonder enig uitzicht op verbetering. Deze formule werkt niet.