Poliflw

Marga Wubbema uit Oude Pekela leidt vanaf dit jaar de fractie van de Socialistische Partij in de gemeenteraad van Pekela. De partij verwelkomt in maart ook twee nieuwe volksvertegenwoordigers.

Wubbema volgt Pim Siegers op die vorig jaar vertrok voor een nieuwe baan in de journalistiek. Zijn vacante zetel wordt ingevuld door Gerard Loos. Oudgediende Mans Siegers vervangt Peter Hannemann, die binnenkort naar buiten de gemeente Pekela verhuist. Beide SP’ers worden op woensdag 3 maart geïnstalleerd.   

Wubbema (midden) in actie met huurders tegen sloop.

Nieuwe fractieleider Wubbema is een ervaren kracht binnen de Pekelder SP. Sinds de verkiezingen van 2014 is zij raadslid. De geboren en getogen Pekelder streed met o.a. huurders en thuiszorgers voor een socialere samenleving. Wubbema: ''Het is een grote eer om de grootste fractie van Pekela te leiden. Ik zie er naar uit om samen met Pekelders aan de slag te gaan voor onze mooie gemeente.’’

Loos op zijn best. In actie voor de SP en voor Pekela.

Gerard Loos is nieuw in de fractie.  De Oude Pekelder werkt al bijna 30 jaar in de katonnageindustrie. Loos staat bekend als actievelingen binnen de SP. Hij is al jaren een fanatieke vrijwilliger voor de partij. Dat activisme neemt hij mee als raadslid. Mans Siegers uit Nieuwe Pekela zat al eerder in de gemeenteraad. Van 2006 tot 2014 was hij raadslid. Daarvoor was hij bijna 40 jaar fysiotherapeut in Pekela. 

Siegers ontving in 2015 de zilveren tomaat uit handen van Emile Roemer voor zijn inzet voor de Pekelder SP

De SP is met vier zetels de grootste partij van Pekela en is onderdeel van het college. De fractie zal zich het komende jaar binnen en buiten de raadszaal inzetten voor menselijke waardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit. Lid worden van de partij kan hier.

Fractievoorzitter Pim Siegers van de Pekelder SP legt per 31 december 2020 zijn raadslidmaatschap neer. Siegers start in het nieuwe jaar met zijn nieuwe baan als verslaggever bij Dagblad van het Noorden. Beide functies zijn onverenigbaar.

Siegers is sinds 2006 volksvertegenwoordiger in Pekela waarvan sinds

2010 fractievoorzitter. In 2018 werd de SP met hem als lijsttrekker de grootste partij in de gemeente. Siegers: ‘Dit besluit valt me zwaar omdat niets zo waardevol is als het vertrouwen krijgen mensen te vertegenwoordigen en samen te strijden voor een betere wereld. Toch is het voor mij nu tijd om op een andere manier bij te dragen aan onze samenleving aan de andere kant van het democratische speelveld door die wereld te verklaren en te verslaan. Trots blik ik terug op wat we samen hebben bereikt met Pekelders en ik wil hen bedanken voor alle steun en vertrouwen.’’

Afdelingsvoorzitter Henk Hensen bedankt Siegers voor zijn bijdrage aan de Pekelder SP: ‘’Pim is al jarenlang hét gezicht van de sociale strijd voor solidariteit in Pekela. Dat doet hij altijd bevlogen en betrokken. Zijn talent om mensen te organiseren tegen onrecht gaan we ontzettend missen. Wij strijden door voor die idealen.’’

Siegers blijft de rest van dit jaar nog raadslid. De SP Pekela zal de komende weken zijn opvolger en vervanger als fractievoorzitter bekendmaken.

Als het aan minister Wiebes ligt, mag de NEDMAG tot 2045 doorgaan met zoutwinning in Groningen. Het bedrijf krijgt slechts minimale voorwaarden om door te gaan met het leeg halen van onze bodem. Dat pikken bewoners terecht niet. De SP komt samen met hen in actie. Pekelder Statenlid Henk Hensen is een petitie gestart.

Omwonenden hebben al jaren schade aan hun huizen als gevolg van bodemdaling. Nedmag neemt daarvoor geen verantwoordelijkheid en de politiek laat het bedrijf zijn gang gaan. Al vanaf de start van de proefboringen in de jaren 70 zijn beloftes niet nagekomen.  De omwonenden zijn al jaren voor hun recht aan het strijden maar vinden in het kabinet een tegenstander. 

SP'er Hensen: “Wij gaan voor een goed en veilig huis, een veilige leefomgeving, bescherming van het milieu en mensen boven winsten. Dat is waarom wij zeggen: stop de zoutwinning!” 

Steunt u de strijd van de omwonenden? Vind u ook veiligheid, milieu en mensen belangrijker dan bedrijfsbelangen? Wilt u bijdragen aan het opvoeren van de druk op de politiek en de minister? Teken dan de petitie.

 

Je struikelt in de media deze week over de wethouders financiën die de noodtoestand verklaren en waarschuwen dat de bodem van de gemeentelijke portemonnee is bereikt. Het spoorboekje van die optredens is identiek: het is allemaal ‘verschrikkelijk’, politiek Den Haag is schuldig en een lokale kaalslag van voorzieningen is onontkoombaar. De bestuurlijke onderlip trilt als nooit tevoren, de geveinsde onmacht evenzeer.

Want hoewel ze allen oproepen om in verzet te komen tegen bezuinigingen vanuit het Haagse is de organisatie van dat protest niet bijster indrukwekkend. Een oproepje aan de minister hier, een ondersteunende motietje van de gemeenteraad daar. De bestuurlijke plicht voldaan, de maatschappelijke opdracht verslonst.

Tegelijkertijd met de noodkreet zetten veel lokale bestuurders de streep door essentiële voorzieningen en ondersteuning dicht bij huis. Want het kan zogenaamd niet anders. Massaal echoën ze elkaar na dat hun gemeente geen ‘artikel 12’ mag worden, want bij die maatregel neemt de provincie de gemeentekas in handen. De gemiddelde wethouder barst bijkans in tranen uit bij de gedachte van een ‘niet sluitende begroting’ terwijl veel ven hen doorgaans met speels gemak de sluiting van een buurthuis of het afknijpen voor de zorg aan zieken uitvoeren.

De tenen krommen bij een wethouder financiën van buurgemeente Oldambt die ‘kickt’ op het op orde krijgen van het huishoudboekje met snoeiharde bezuinigingen of bij een minister van sociale zaken die net doet of hij zelfstandig een bedrijfstak overeind houdt. Alsof de heren Wünker en Koolmees zelf ook maar één veer laten als ze met het geld van ons allemaal aan het goochelen zijn, terwijl hun eigen niet misselijke vergoeding uiteraard buiten alle bezuinigingsvoorstellen blijft.

Er is niemand buiten de bestuurskamers in dit land die een seconde minder slaapt van de dreiging van ‘artikel 12’. Dat onderlinge spelletje tussen bestuurslagen is voer voor ambtelijke intimi maar abracadabra voor de rest van ons. Maar met de vooruitgeworpen schaduw van dit beleidsartikel worden aan de lopende band sportplekken, buurthuizen, bibliotheken geschrapt en rechtvaardige ondersteuning in inkomen en zorg de nek omgedraaid. Indirect door een aanhoudende rechtste agenda in Den Haag en direct door lokale politici die zich als hulpsinterklaas laten misbruiken voor deze agenda. Wie daar oprecht tegen ten strijde wil trekken moet met beter geschut komen dan enerzijds de tranen laten in de media en anderzijds zelf de goedkeuring geven tot sociale afbraak in de eigen omgeving.

Voor de (Oost-) Groningse bestuurders die het wel menens is rest bestuurlijke en burgerlijke ongehoorzaamheid door het organiseren van lokale weerstand. Maak de rekening op voor alle kosten die niet op te hoesten zijn voor de gemeente, inclusief de asociale overheveling van zorg, sociale taken en extra kosten door de coronacrisis minus uiteraard lokale prestige waar je nooit aan had moeten beginnen. Stuur deze rekening zonder aarzeling naar het Torentje van Rutte en neem geen genoegen met een cent minder (de kosten voor een deurwaarde kan er nog wel vanaf). Bundel de krachten met alle lokale gemeenschappen en verenigingen die in de penarie zitten door de constante cynische afbraak. Maak hun verzet en toegang tot de politieke arena praktisch mogelijk. Want zonder thuiszorgers, pandbeheerders, onderwijzers, badmeesters, jeugdtrainers, taalhuizers en andere lokale helden in de voorste linie is dit een politiek, en op voorhand verloren, schijngevecht.

Knok tegen kabinet en Kamer maar wees niet roomser dan de paus. De eigen agenda werkt haast net zo vaak niet als averechts. Geef toe dat de miljoenen die bestuurders hier stuk slaan op regiodeals, regionale energietransities en herindelingsprojecten emmertjes water zijn die net zo goed in het Pekelder diep gesmeten kunnen worden. Wees bescheiden met branie. Wees strijdbaar en schatplichtig.   

De stille diplomatiek van de bestuurders in deze regio heeft zoals vanouds gefaald. De jaarlijkse beschietinkjes in de media zetten geen zoden aan de dijk. Dus laten we nu het vertrouwen organiseren in een gezamenlijke strijd van Sodommers, Veentrappers Windhappers, Knolletrekkers, Brommelboeren en Roegbainders. Door een brede volkscampagne te starten voor sociale rechtvaardigheid. Onze geschiedenis kent succesvolle voorbeelden met als overeenkomst dat het altijd duizenden mensen waren, en dus niet slecht een enkele politicus, die samen opstonden voor de goede zaak. Zij hadden de moed om het bedachte lot niet te accepteren en deze te keren tot een trots toekomstbeeld. Door niet te blaffen maar te bijten, door niet te bluffen maar te beuren.

De kans is groot dat Pekela de komende jaren een zelfstandige gemeente blijft. Een grote meerderheid van de gemeenteraad heeft daartoe besloten. Volgens de SP is dit een uniek moment in de Pekelder geschiedenis. De partij pleit voor een trotste blik op de toekomst.

Da afgelopen 15 jaar streed de SP met Pekelders tegen de opheffing van de gemeente. Meerdere keren leek het erop dat het einde van Pekela als zelfstandige gemeente nabij was maar nu lijkt het tij gekeerd. Fractievoorzitter Pim Siegers: ‘Hoewel wij  werden beschimpt en weggehoond in de politieke werkelijkheid bleef steun voor dat standpunt in onze gemeenschap fier overeind. Anderen hadden blijkbaar veel geld, onderzoeksrapporten en verloren jaren nodig op tot dit punt te komen, maar nu het zover is rest ons een moedige stap naar een zelfstandige gemeente.’

Volgens de SP kan het verlangen naar een steeds grotere gemeente nu worden ingewisseld voor een toekomstbestendig Pekela met noaberschap en solidariteit hoog in het vaandel. ‘Nederland kent tientallen gemeenten met ongeveer hetzelfde aantal inwoners als Pekela. De lobby van grote gemeenten in ons land voor steeds meer taken is machtig maar wij vinden het tijd dat kleine gemeenschappen de krachten bundelen. Daarin kunnen wij het voortouw nemen. Het vergt lef van politici om Pekelders nu echt mee te laten beslissen over hun voorzieningen, buurten en verenigingen. Alleen dan kan onze gemeente zelfstandig vooruit.’

De SP, PvdA, PVV, CDA en GL stemden voor een zelfstandig Pekel boven een herindeling met buurgemeente Veendam. Samen voor Pekela en VVD kozen wel voor die optie. Dat was voor de SP nooit een verstandige richting omdat die gemeente in bijna alles een tegenpool blijkt van Pekela en het in geen enkel opzicht een oplossing biedt voor de problemen in Oost- Groningen.

De gemeenteraad van Pekela moet wat de SP betreft niet akkoord gaan met nog meer grond geven aan het machtige zonnepanelenbedrijf PowerField. Nu al heeft het bedrijf het maximaal aantal hectare beschikbaar maar toch wil het nog meer. De SP zal daar dinsdag tegenstemmen omdat de lokale zeggenschap over Pekelder grond en energie nog verder onder druk komt te staan.

SP- raadslid Pim Siegers: “PowerField is een bedrijf dat constant op het randje van de wet balanceert, lokale politici met powerplay onder druk zet en boeren die niet gelijk voor hen willen buigen voor de rechter daagt. Het is beter dat Pekela in plaats van meewerkt hoe nog meer zeggenschap uit handen te geven zijn eigen grenzen beter bewaakt.’’

De gemeente Pekela heeft eerder veel grond beschikbaar gesteld voor zogenaamde ‘zonneparken’. De SP was daar tegenstander van omdat de zeggenschap, eigenaarschap en financiële compensatie voor Pekelders volstrekt onvoldoende was. Bovendien werd goede landbouwgrond opgeofferd voor grootschalige panelenvelden.

Siegers: ‘We moeten onze lokale democratie serieus nemen en onze oren niet laten hangen naar allerlei morele chantage van bestuurlijke hotemetoten als hun bedrijf nog meer winsthonger krijgt. Dit is het moment om een grens te trekken voordat we alle grond onder onze voeten kwijt zijn aan een zeer discutabele club.’

De gemeenteraad beslist dinsdagavond over het voorstel van PowerField en het college van Pekela. Ook in andere delen van het land en onze provincie staat de opmars van dit bedrijf ter discussie, zoals recent nog in buurgemeente Westerwolde. De SP roept alle betrokkenen op in verzet te komen tegen de plannen in Pekela en de regio.     

Vandaag en gisteren werd ik een paar keer gevraagd naar het vertrek van de SP uit de coalitie in buurgemeente Stadskanaal. Overigens niet door Pekelders of Knoalsters maar door journalisten en politici van andere partijen. Allemaal brachten ze het uitgekauwde jargon ‘verantwoordelijkheid nemen’ ter tafel. Nog even los van het feit dat mijn partijgenoten in Stadskanaal een autonome en voor zover ik kan overzien terecht besluit hebben genomen moet me het volgende van het hart wat betreft dat argument.

De politieke vertaling van verantwoordelijkheid nemen is te vaak het opdirken van het eigen ego en heldenmoed van menig bestuurder. De vaak misplaatse toe-eigening van plichtsbesef en toewijding bouwt een sokkel voor henzelf waar vanaf ze anderen minimaliseren tot toeschouwers. Het staat ongetwijfeld op bladzijde één in het handboek van menig minister, directeur en wethouder, maar de besluiten die voortvloeien uit die ‘genomen verantwoordelijkheid’ gaan zelden ten koste van de eigen positie, situatie of inkomen. Daarmee vervalt de eigen kwetsbaarheid die ook bij ‘verantwoordelijkheid nemen’ hoort. Want het voortouw nemen in het verwaarlozen van voorzieningen, de keus voor massaontslag of het inkomen en zekerheid van anderen beknotten is buiten asociaal nogal simpel als het jezelf en je omgeving niet raakt. Het is lekker makkelijk om ‘Ik neem mijn verantwoordelijkheid’ te roepen terwijl de laatste die een veer hoeft te laten in de spiegel te zien is.   

De status die het verantwoordelijkheidsframe met zich meebrengt zit menig bestuurder als een net jasje. Het geeft macht om besluiten te nemen die hard in kunnen grijpen in de levens van mensen. Die niet lichtzinnige klus vergt of heel veel schatplichtigheid en kennis van de samenleving of een flinke portie eigendunk en zelfvertrouwen. Hierin schuilt wat mij betreft het grootste gevaar van al die verantwoordelijkheidsroepers in de politiek. Ze hoeven niet te wortelen in de samenleving, draagvlak organiseren is niet nodig en mensen beschermen tegen de grillen van andere machthebbers behoort ook niet tot het takenpakket. Dit verklaart wat mij betreft mede de totaal parallelle werelden die ik ontmoet op straat en in vergaderzalen. Waar bestuurders samen met adviesbureaus en bedrijven vol voormalig politici ons landschap volplempen met zonneparken, onze gemeenten samenvoegen en onze buurten slopen ontmoeten wij aan de deur de hang naar solidariteit en noaberschap en vooral veel betere analyses vol verantwoordelijkheid richting de maatschappij als één geheel. Niemand lijkt zich verantwoordelijk te voelen die kloof tussen volk en vertegenwoordiging te slechten.  

Verantwoordelijkheid nemen betekent ook verantwoordelijk zijn. Ieder mens is verantwoordelijk voor zijn eigen keuzes en daden, daar vormen politici geen uitzondering op. Je hebt je te verantwoorden voor de dingen die je doet. Privé aan je gezin en gemeenschap, in de politiek aan de mensen die je kozen of in ieder geval afhankelijk zijn van de keuzes die je maakt. Maar dat geeft je geen vrijbrief om de verantwoordelijkheid te misbruiken als eigen keuzemenu. Dat begint bij de erkenning dat omstandigheden van grote invloed zijn op de mens en dat iedereen recht heeft op gelijke kansen bij het nastreven van geluk en de daarbij horende verantwoordelijkheid. Wie mee gaat in het waanidee dat mensen met succes alles aan zichzelf te danken hebben, en dus automatisch mensen met pech ook zelf verantwoordelijk zijn voor ellende, zal onder het huidige gesternte een prima ‘wethouder van verantwoordelijkheid’ zijn, maar mist als mens iets belangrijks.

Terug naar de vraag die ik kreeg. De grenzen aan het toelaatbare is gelijktijdig een hele persoonlijke als een politieke. Het is logisch dat een VVD-bestuurder minder moeite heeft om een ‘lokale-Rutte’ te zijn dan een socialistische wethouder. Wie meehobbelt in het frame dat we met zijn allen de rekening van iedere crisis moeten betalen kan met droge ogen, en misschien zelfs een gerust hart, buurthuizen in het slot gooien en de zorg onder de kont van ouderen en zieken verpatsen. Wie gehakt wil maken van dat standaard crisisrecept moet van betere huize komen. Diegene moet de dominante logica van de vrije markt en neoliberale politiek bevechten, aanlokkelijke alternatieven formuleren en anderen enthousiast maken om de sociale strijd daarvoor aan te gaan. Er zijn makkelijkere opdrachten.

Het lukt ons, de SP in dit geval, nog niet om dat voor elkaar te boksen. Daarom krijgen we tikken. Soms op het moraal, te vaak electoraal en af en toe door het verlies van een zetel of een coalitie. Dat is balen maar inherent aan de bergopwaartse route die we af te leggen hebben. Socialisten zijn als realisten in het heden verantwoordelijk voor kleine stappen vooruit, met soms een stap achteruit maar nooit eentje opzij. We moeten niet vergeten dat die kleine stappen bij elkaar ook moeten leiden naar een ideaal in de toekomst. Wanneer stappen die anderen verkopen als verantwoordelijkheid nemen niet bijdragen aan vooruitgang voor mensen moeten we niet gemakzuchtig meestappen richting de sociale afgrond. Want daarvoor is onze verantwoordelijkheid te groot.

Overal in het land komen mensen vandaag in actie tegen de voorgestelde huurverhoging. Ook in Pekela roepen huurders in samenwerking met de SP de politiek en huurbazen op deze verhoging te stoppen. Juist in deze crisistijd raakt een hogere huur veel gezinnen en gemeenschappen keihard. Op deze Woningsdag starten zij daarom deze actie. Want het kan pas echt Woningsdag zijn als iedereen een goede en betaalbare woning heeft.

Terwijl de coronacrisis veel mensen in diepe ellende en onzekerheid drukt gaan de huren per 1 juli voor velen nog verder omhoog. SP Tweede Kamerlid Sandra Beckerman: “De berichten stromen bij ons binnen. Van moeders die onbeschermd werken in de thuiszorg en bij thuiskomst op de mat een brief vinden dat de huur van hun sociale huurwoning weer omhooggaat. Van mensen die hun inkomen verliezen en wel aan het einde van de maand een torenhoge vrije sector huur moeten betalen. Dit raakt me diep. Per direct de huren bevriezen is noodzakelijk. Wij vragen dan ook iedereen, huurder of niet, die deze mening deelt op om steun uit te spreken.’’

Pim Siegers van de SP Pekela roept woningsbouwcorporatie Acantus en andere verhuurders op nu deze minimale stap te zetten: ‘’De verenigde huurders hebben deze oproep tot huurbevriezing al eerder gedaan. De directie van Acantus had daar tot nog toe geen boodschap aan maar die houding is niet langer houdbaar. Wij lieten al eerder zien dat als huurders in actie komen we dit soort dommigheid kunnen stoppen. Dát gaan we dus doen’’

Huurders betalen nog steeds voor de vorige crisis. Toen is een extra belasting ingevoerd die nog steeds geheven wordt en ervoor zorgt dat 3 maanden huur rechtstreeks naar de staatskas gaan. Hen wordt nu weer gevraagd de rekening te betalen. Dat kunnen we er nu niet bij gebruiken en dus komen we in verzet.  Wij roepen alle Pekelders op zich aan te sluiten bij deze nieuwe huuroverwinning via: sp.nl/stopdehuurverhoging.

Peter Hannemann uit Nieuwe Pekela is dinsdagavond geïnstalleerd als gemeenteraadslid van Pekela. Hij vult de zetel in die sinds het overlijden van Kor Kruisman vacant was.

Hannemann is gepensioneerd en zeer actief in de Pekelder gemeenschap. Hij werkte jaren in de papierindustrie als drukspecialist. Hij is sinds 2006 lid van de Socialistische Partij waarvan de afgelopen zes jaar als bestuurslid. Daarnaast is hij vrijwilliger bij de lokale omroep en is hij actief in een unieke muziekstudio aan huis.

Hannemann: ‘’Het is een grote eer om namens de SP volksvertegenwoordiger te mogen zijn in Pekela. Als socialist wil ik mij altijd inzetten voor meer menselijke waardigheid en gelijkwaardigheid. Dat begint voor mij dicht bij huis in de Pekelder gemeenschap. Ik wil de solidariteit tussen mensen organiseren en laten zien dat als we samen opstaan er niets onmogelijk is.’’

Afdelingsvoorzitter Henk Hensen over de beëdiging van Hannemann: ‘’Onze afdeling is zwaar geraakt door het overlijden van Kor Kruisman. Het is onmogelijk om iemand te vervangen die onvervangbaar is. Toch moeten we samen door met onze sociale strijd. Met Peter hebben we iemand aan boord die op authentieke wijze onze analyses, alternatieven en activisme kan uitdragen. We kijken uit naar zijn inzet en inbreng voor Pekela.’’

De SP werd bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen de grootste partij van Pekela met vier zetels. Hannemann sluit aan bij de fractie met Marga Wubbema, Ellen van Klaveren en Pim Siegers. Hennie Hemmes is wethouder namens de partij.   

 

 

Vandaag nam Pekela afscheid van het overleden SP- raadslid Kor Kruisman. Namens het gemeentebestuur en de Pekelder SP sprak Pim Siegers de volgende woorden uit.

‘’Pekel is vorige week haar beste volksvertegenwoordiger verloren. Onze samenleving verliest een rots in de branding. Bij de SP verliezen we een geweldige partijgenoot. Ik verlies een koppige kameraad.

En koppig is wat mij betreft voor Kor geen negatieve kwalificatie. Integendeel. De betekenis in Van Dale van koppig is: ‘niet van zijn standpunt af te brengen’. Ik herken Kor daarin. Hij was voltijds eigenzinnig én vastberaden. Wat hij in zijn kop had, had hij niet in zijn kont. En niet zonder reden: want Kor had meestal gelijk. Dat kwam niet omdat hij zelf de waarheid altijd in pacht had maar wel omdat hij de wijsheid van straat haalde. Zijn standvastige standpunten kwamen niet uit de krant, uit beleidstukken of uit een partijprogramma. Zijn mening kwam uit talloze gesprekken met Pekelders. In De Helling, De Binding, bij het tennis of op de tuintjes. Kor legde die ruwe meningen langs zijn eigen principes en kon daarna ragfijn complexe zaken tot de kern terugbrengen. Doorgewinterde socialisten zullen het de massalijn noemen, voor ons was het de Kruismanlijn.

Laat ik eerlijk zijn: ik heb die vasthoudendheid van Kor ook weleens hartgrondig vervloekt. Want Kor werd nooit een politicus. Hij was een volksvertegenwoordiger. De politieke spelletjes achter de schermen moesten Hennie en ik maar uitvechten. En als we met onvoldoende terugkwamen dan zij Kor: nee, zo gaan we dat niet doen. De keren dat ik terug moest naar andere partijen om Kor’s, en dus onze nee, uit te leggen en te heronderhandelen zijn niet op een hand te tellen. Dat heeft mij een paar avonden koppijn maar onze partij veel succes opgeleverd.

Bij de uitverkoop van de aandelen van Essent bijvoorbeeld, of bij de lening aan Kappa voor een nieuwe papiermachine, bij de plannen voor of tegen een herindeling van Pekel en bij de initiatieven voor grootschalige zonneparken in Pekel was Kor zijn inbreng doorslaggevend. Onze fractie had zich op dat laatste punt urenlang verdiept in alle mitsen en maren van zonneweides. Wij hadden het zwaar met de afweging tussen duurzame energie en landschapsvervuiling. Tussen kosten en baten.

Voor Kor hoefde het niet zo ingewikkeld: ‘Goede landbouwgrond is voor aardappels, of suikerbieten, desnoods voor vezelhennep maar zeker niet voor dit soort gekkigheid.’ U weet het: wij stemden uiteindelijk tegen met dit als belangrijkste argument.

Kor was een man van principes maar wel van praktische principes. Het moest het dagelijkse geluk niet in de weg staan. Toen afgelopen najaar het conflict tussen Pekel en de gemeente Veendam hoog opliep sprak hij resoluut: ‘Ik ga nooit meer naar Veendam. Geen boodschap, geen tankbeurt. Ik ga hun economie niet meer spekken’. Een paar dagen later zag ik hem zwembad Tropiqua in Veendam binnen lopen. Want zwemmen met kinderen en kleinkinderen zijn belangrijker dan politiek dogma’s. En terecht.

Politiek is persoonlijk. Dat wist Kor en daar handelde hij naar. Pekel is niet alleen van de dikste bulkers of lui met voldoende centen maar juist ook van hele gewone mensen die hard werken en voor anderen zorgen. Van boer Begeman bijvoorbeeld die zich zijn hele leven inzette voor de Pekelder samenleving en waar de burgemeester en wethouder dus met enige regelmaat op bezoek hoorden te gaan van Kor. Duurde het te lang dan ging Kor naar het gemeentehuis om een plek in de agenda te eisen. Hennie en Jaap moesten op pad. Voor de goede zaak. Ik zal zorgen dat de volgende afspraak met Begeman in jullie agenda komt.

Als er iemand wat te vieren had of als er ergens verdriet was dan was Kor er altijd. Niet met grote woorden maar met kleine grote daden. Met boontjes uit de tuin of gewoon met een foute grap om het ijs te breken.

Kor nam zijn werk als raadslid bloedserieus. Als anderen verzaakten dan kregen ze dat te horen. Dat hebben Mans, Anne, Marga, Ellen en ik geweten. De grootste partij van Pekel moest overal present zijn, zo vond Kor terecht. Anders kregen we praatjes in het dorp. Wij hoefden ons overigens geen zorgen te maken als we er niet waren. Kor was er gewoon. Altijd en overal. En niet zonder uitzondering fanatiek. Gekscherend noemden we dat dan KORvee.

Maar stiekem, ondanks het gemopper vooraf, genoot hij er van. Het contact met Pekelders. Maar ook van de complimenten over zijn aanwezigheid. Want ook een portie ijdelheid was hem niet vreemd. Een stukje in de krant, een mooie foto bij een actie of een klop op de schouders vervulde hem met trots. De vakman van weleer kon ook na zijn pensioen zijn bijdrage leveren aan onze gemeenschap. En dat deed hij in volstrekt authentieke stijl.

Toen alle andere raadsleden, incluis ikzelf, van Pekel doken om bij een lastig onderwerp voor de camera van Powned te staan nodigde Kor de gasten uit Hilversum gewoon uit bij hem thuis. Dan zei hij precies de juiste woorden. Dan sprak hij zonder opsmuk namens zijn Pekel. En bij een brutaal weerwoord van de interviewer legde hij de mannen met de roze microfoon even uit dat ze bij hem op bezoek waren en dat ze zich even te gedragen hadden (en dit is de nette versie van deze anekdote).

Ik was ontzettend blij dat Kor samen met mij de kar wilde trekken bij de laatste raadsverkiezingen. Omdat hij een man van zijn woord was maar vooral omdat hij nooit verzaakte in zijn daden. Bij het gesprek bij dat besluit had hij slechts twee kanttekening: Pekel moest Pekel blijven. Hij zal geen raadslid willen zijn van en niet te overziend gebied. En Mattie mocht niet lijden onder zijn raadswerk. Zolang zij af en toe mee kon om trots op de tribune te zitten was het goed. Want Mattie was zijn alles. Over alles kon hij grappen maken, over alles kon hij bikkelhard zijn maar als het over Mattie, Peter en Jos of over zijn prachtige  kleinkinderen ging dan was er alleen maar plaats voor trots.

Vandaag nemen we afscheid van een politieke en persoonlijke kameraad. Ik ga mijn strijdmakker missen. De voetbalstanden op de mobiele teletekst onder de raadstafel, het net te harde ‘gefluister’ over raadsleden aan de overkant, de appjes en mailtjes van maximaal 3 woorden.

De Pekelder samenleving is de familie Kruisman veel dank verschuldigd voor het feit dat ze Kor zo vaak hebben uitgeleend aan de publieke zaak. Zij mogen er nu op rekenen dat wij met zijn allen om hen heen staan bij dit verschrikkelijke oneerlijke verlies.

Ik sluit af met de woorden van Karel Glastra van Loon die sinds het overlijden van ons raadslid Gea Prummel op de belangrijke bijdragen staan van de SP Pekela. Omdat ze passen bij onze drijfveren en vooral ook bij wie Kor was.

"Blijf niet mokkend aan de kant staanstel een daad en toon je moed laat je woede hand in hand gaanmet het goede wat je doet."

Dag Kor. Dag koppige kameraad.''