Poliflw

Minister van Landbouw Carola Schouten over de systematische fraude door boeren. "Op individueel niveau levert het niet eens zo veel geld op. Maar het erge hieraan is dat we dit systeem ook gebruiken voor het tegengaan van ziektes. Deze fraude kan dus gevolgen hebben voor de volksgezondheid." Bekijk het hele fragment hier 👉 https://evajinek.kro-ncrv.nl/fragmenten/carola-schouten-over-haar-eerste-drie-maanden-als-minister-van-landbouw

Politiek verval In een verder ontspannen kerstvakantie had ik de gelegenheid om met een zekere regelmaat CNN te kijken. Zo aangenaam als de vrije dagen met mijn gezin waren, zo verbijsterend was het schouwspel op dit nieuwskanaal. Een journalist had een boekje – Fire and Fury getiteld – opengedaan over het presidentschap van Donald Trump en dat loog er niet om. Dagenlang ging het over niets anders dan welke naaste medewerkers elkaar naar het leven stonden, en vooral over de verstandelijke vermogens van Trump zelf. Eerst vertelde hij in een tijdsbestek van een halfuur drie keer hetzelfde verhaal; daar heeft hij inmiddels nog maar tien minuten voor nodig. De machtigste man van de wereld zou verder zijn stukken niet lezen en geen idee hebben waartoe zijn presidentschap op aarde is. Diezelfde periode twitterde Trump dat zijn ‘atoomknop’ groter was dan die van de Noord-Koreaanse leider Kim en dat de zijne wél werkte. Bij een beetje gezond Amerikaans leiderschap zou dat een geruststellende mededeling zijn, maar bij een president die zelf twittert dat hij ‘een stabiel genie’ is, is dat het allesbehalve. aftakeling Hoe fijn mijn vakantie verder ook was, ik meende getuige te zijn van de live aftakeling van Amerika’s politieke systeem en cultuur. Wat ooit ‘een stad op een berg’ was en ‘de laatste hoop voor de mensheid’, dat is nu de angstaanjagende verwording van democratie. Het volk wilde stevig taalgebruik richting de rest van de wereld en kreeg een tierende man in het Witte Huis. Het volk wilde politiek spektakel en kreeg een instabiele twitteraar vlak naast de ‘rode knop’. Het volk wilde een zakenman die orde op zaken zou stellen en kreeg een man met grote eigen zakelijke belangen, zonder politieke ervaring en zonder het vermogen fatsoenlijke meerderheden voor fatsoenlijke voorstellen te krijgen. Natuurlijk moet ik niet allereerst ‘het volk’ de schuld geven. Want het presidentschap van Trump is ook de verwording van een politieke cultuur, waarin politici niet langer het goede willen doen, maar alleen nog maar de volgende verkiezingen willen winnen. Ze zijn verwikkeld in een permanente verkiezingsstrijd, waarvoor veel geld nodig is, dat door allerlei belangengroepen en lobbyisten geleverd kan worden. Hierin verschillen Democraten niet van Republikeinen en is Hillary Clinton – ‘200.000 dollar per spreekbeurt’ – nauwelijks vertrouwenwekkender dan Donald Trump. Beide partijen maken deel uit van een destructieve cultuur, waarin de ander hoe dan ook moet verliezen, omdat zijn winst jouw verlies is. Liever geen besluit dan een goed besluit waarmee je tegenstander zou kunnen pronken. Liever zand in de raderen en een nachtje filibusteren dan een waterig compromis. Het is de verwording van een politieke cultuur waarin het buitenissige en destructieve veel eerder en veel meer media-aandacht krijgt dan het constructieve en het verbindende. En ik ben er niet zo zeker van dat het bij ons zoveel beter is. Want in dit land is de ‘politicus van het jaar’ niet een premier die voor de derde keer met een verrassende coalitie aan de slag mag, maar een man die politiek nog nergens ook maar enigszins het verschil heeft kunnen maken en in militair uniform in de Kamer verschijnt. Als hij al in de Kamer verschijnt. een taboe doorbreken Laat ik eens een taboe doorbreken en het toch een keer over de media hebben. Het is voor politici moeilijker om met een redelijk artikel over de Brexit op een opiniepagina te komen, dan met een onredelijk artikel waarin klimaatverandering wordt ontkend. Het is makkelijker om de aandacht te krijgen met een extreem en dus onhaalbaar voorstel (‘Nederland uit de EU’ of een aangifte tegen de premier) dan met een mogelijk compromis dat wet kan gaan worden. En dat helpt niet. Democratie is geen natuurtoestand. We hebben geen enkele garantie dat we een samenleving blijven waarin iedereen voor de wet gelijk is en meerderheid en minderheden dezelfde rechten en plichten hebben. Democratie vraagt onderhoud, bescherming en verdediging. Want alles wat onze democratische rechtsstaat nodig heeft om ten onder te gaan, zijn onverantwoordelijke politici, sensatiebeluste kiezers en journalisten die de politiek verslaan alsof het een soapserie is. (Deze column verscheen vandaag in het Nederlands Dagblad)

Vandaag heeft Open Doors een nieuwe, sombere foto van de ‘as van onvrijheid’ gepubliceerd. Een wereldkaart met hemeltergend onrecht in landen waarin in het afgelopen jaar meer christenen zijn vermoord. In het regeerakkoord is godsdienstvrijheid als een van de pijlers in ons buitenlands beleid aangemerkt. Daar moet nu werk van worden gemaakt! Het is van levensbelang voor onze broeders en zusters dat ze onze politieke steun krijgen, dat we hen via o.a. Open Doors bemoedigen en persoonlijk voor hen blijven bidden. https://www.nu.nl/buitenland/5080484/in-2017-wereldwijd-meer-moorden-christenen.html

Aan het einde van het jaar worden de traditionele lijstjes weer opgesteld, en het blijkt nu dat ons Tweede Kamerlid Carla Dik-Faber de meeste aangenomen moties heeft ingediend! Een prachtig resultaat voor een zéér hardwerkend Kamerlid. Waar een kleine partij groot in kan zijn 🙂 Bekijk de cijfers op https://www.nporadio1.nl/homepage/7361-haags-handwerk-2017-in-feiten-en-cijfers

Ik was achttien toen het evangelie mij overtuigde dat het waar was. Het heeft me bij tijden een vrede gegeven die alle verstand te boven gaat, maar het heeft me ook een hoop gedoe opgeleverd. Want voor die keus van toen heb ik me daarna nog geregeld moeten verantwoorden. Toen ik ging studeren, mijzelf aan anderen voorstelde, ging werken en dat is nu steeds zo als ik als een soort beroepschristen ergens word uitgenodigd. De bewijslast ligt altijd bij mij. Hoe weet je dat er een God is? Geloof je uit angst? Geloof je echt dat God de wereld geschapen heeft? Hoe kun jij in een God geloven terwijl kinderen sterven, terwijl een tsunami gruwelijk huishoudt en een aardbeving een land als Haïti ruïneert? Vaker nog dan die bijtende vragen is er in dit deel van de wereld een schouderophalende onverschilligheid. Maar ook voor de gemakzuchtige niets-zeker-weter ligt de bewijslast bij mij. Je gelooft omdat je ouders geloofden. En als je ergens anders geboren was, was je hindoe of moslim geweest. Deze agnosten geloven niet wat ik geloof en in hun wereld is het volstrekt logisch dat ìk daar dan een goede reden voor moet hebben. Het licht-agressieve en doordachte atheïsme van Arjen Lubach is voor hen de bevestiging van de gekkigheid van het geloof, zonder dat ze dat zelf ooit hoeven aan te tonen. Tegelijkertijd zijn deze niets-zeker-weters de grootste uitdagers van het christelijke geloof. Als mensen afhaken bij kerk en geloof is dat zelden omdat de Koran hen zo diep heeft geraakt of het Atheïstisch Manifest hen heeft overtuigd. Doorgaans haken gelovigen af omdat ze zelf ook hun schouders zijn gaan ophalen. Maar toch hebben ook zij er recht op om intellectueel serieus genomen te worden. Ook hun geloof moet bevraagd worden. Al was het maar omdat er ook in mij een schouderophalende niets-zeker-weter zit. Want stel je voor dat het vermoeden van de agnost echt waar is. Dan is deze wereld een schitterend ongeluk, een onwaarschijnlijke samenloop van volstrekt willekeurige omstandigheden. Vanuit het niets. We zijn niet gewenst, niet bedacht, niet geliefd. We zijn een bundel cellen, door huid en botten bijeengehouden. Ons verdriet, onze liefde, ontroering, boosheid, vreugde, vertedering, ze zijn een chemische reactie en niets meer dan dat. We komen nergens vandaan, gaan nergens naar toe, zijn op een willekeurig moment en willekeurige plaats gestrand in een willekeurig lichaam. En als we denken dat ons leven zin heeft, zijn dat slechts onze gedachten. En die zijn niet meer dan een chemische interactie tussen een paar cellen. Stel dat het vaak wat ongedefinieerde geloof van de agnost echt waar is, dan is er ook geen absoluut Goed en Kwaad. Dan is er geen absolute moraal. Goed en kwaad zijn een kwestie van afspraak. Dat betekent dat Auschwitz slechts een schending van afspraken was. Na de Tweede Wereldoorlog was er een Neurenberg-tribunaal dat nazi’s niet berechtte op basis van de Duitse wet, maar op basis van universeel recht. Veel mensen hadden tijdens en na de Tweede Wereldoorlog de diepe overtuiging dat de Holocaust een gruwelijke misdaad tegen de menselijkheid is geweest. In een wereld die van toeval en afspraken aan elkaar hangt, is dat een onhoudbare overtuiging. In die wereld hadden rechters tegen Eichmann alleen kunnen zeggen: ‘Jouw inspanningen om al die Joden te vermoorden was niet conform onze onderlinge afspraak, Adolf.’ En hij had kunnen zeggen: ‘Dat was wel onze onderlinge afspraak in Duitsland, edelachtbare.’ En dan had het kwaad nooit gestraft kunnen worden en nooit recht kunnen worden gedaan aan de slachtoffers. Stel je voor dat alles domme willekeur is. Dan is m’n liefde voor Rianne en haar liefde voor mij slechts een langdurige oprisping. Dan is mijn ontroering bij de Matthaus Passion chemisch gedoe. Dan is mijn morele verontwaardiging over groot onrecht toeval. Dan is mijn leven zinloos, dan zou ik niet weten wie of wat mij zou kunnen troosten bij verdriet. Weet je, ik kàn dat niet geloven. En ik weet gewoon dat het niet waar is. (Deze column verscheen vandaag in het Nederlands Dagblad)

Mooi resultaat: vandaag is deze motie van Joël Voordewind unaniem aangenomen in de Tweede Kamer. De ChristenUnie wil dat de nieuwe minister van Buitenlandse Zaken godsdienstvrijheid een speerpunt van zijn beleid maakt en wil hiervoor vanuit het mensenrechtenfonds meer geld reserveren. Joël Voordewind: “Godsdienstvrijheid staat meer dan voorheen onder druk in de wereld. Met name in het Midden-Oosten maar ook in landen als Pakistan en Egypte is de positie van christenen erg kwetsbaar. Wereldwijd worden 200 miljoen christenen vervolgd. Behalve in islamitische landen ook in communistische landen als Noord-Korea en China.” Ambassades in verschillende landen moeten de mogelijkheid hebben om organisaties te steunen die godsdienstvrijheid bevorderen. Deze organisaties steunen kwetsbare groepen christenen en zorgen bijvoorbeeld voor het financieren van safe houses voor gevluchte bekeerlingen. In veel moslimlanden staat nog altijd de doodstraf op bekering tot het christendom. Volgens artikel 18 van het Handvest van de Verenigde Naties heeft ieder mens het recht om van geloof te veranderen. Door onder meer de dreiging van ISIS en van radicale soennieten staat deze fundamentele vrijheid steeds verder onder druk. Van de 1,3 miljoen christenen in Irak en Syrië zijn er nog maar 300.000 christenen over. De ChristenUnie pleit daarom voor betere bescherming en opvang van (christelijke) minderheden in beide landen. Zo wordt in het regeerakkoord Irak ook doelbewust genoemd als focusland voor de opvang in de regio.