Inleiding
Toen ik afgelopen zomer, na een verblijf in Tanzania weer voet op Nederlandse bodem zette, was ik oprecht blij. Niet omdat ik een slechte vakantie had gehad, maar omdat ik mezelf weer had gerealiseerd dat wij in Nederland zulke goede voorzieningen hebben. De snelweg terug naar huis, zonder hobbels, (wel een beetje file), maar dan gaat het toch nog sneller. Je hoeft niet op elke hoek van de weg de politieagent een handje “met” te geven, voordat je door mag rijden en je mag als meisje gewoon naar school. Het is voor mij onvoorstelbaar dat je als meisje niet naar school mag en dat je uitgehuwelijkt wordt.
Voordat ik op vakantie ging was het ook nog echt komkommertijd qua nieuws, het waren meer wistjedatjes. Toch bleek als snel dat er veel meer speelde dan wat wij zagen. Er zijn namelijk 50 miljoen mensen op de vlucht, er kwamen schrijnende beelden van mensen opgepropt in trailers en rubberboten voorbij. Het beeld van het verdronken jongetje op het Turkse strand staat nog op mijn netvlies. Het was duidelijk, de wereld staat in brand en mensen zoeken allerlei uitwegen. Dat zij dan ook naar Europa komen, dat vind ik naar mijn ervaringen dan ook niet zo raar.