Het kabinet is gevallen en nog geen week later lijkt het een ware leegloop te zijn in Den Haag. Na Mark Rutte en Wobke Hoekstra heeft nu ook Sigrid Kaag bekend gemaakt niet meer verkiesbaar te zijn in de komende verkiezingsstrijd.
Ik moet bekennen dat ik van het bericht van Kaag het meeste schrok. Niet omdat ik nou zo’n fan ben van haar als politicus, maar om de réden die ze aangaf. De vele doodsbedreigingen en dagelijkse bagger die ze over zich heen kreeg trok zó een zware wissel op haar gezin dat ze niet langer door wil in de politiek. Mijn eerste gedachte: hoe kan dit gebeuren en hoe diep zijn we gezonken?
Bedreigingen van politici zijn inmiddels dagelijkse kost, zo erg dat we ervoor moeten waken het niet gewoon te gaan vinden. Vind nog maar eens capabele mensen die bereid zijn al die ellende erbij op de koop toe te nemen. En van alle politici leek het wel alsof zij het zwaarst te voorduren kreeg. Klaarblijkelijk kan het dus zover komen dat, nadat een paar nogal uitgesproken personen binnen en buiten de politiek haar als gezamenlijke volksvijand verklaarden, een leger aan trollen en anonieme toetsenbordridders net zo lang doorgaan totdat iemand het bijltje erbij neergooit. Spuuglelijke praktijken. Is dat wat over is gebleven van onze democratie?
Gelukkig bleek het ook anders te kunnen. Toen Kristie Rongen, een slachtoffer van het toeslagenschandaal, naar een reactie werd gevraagd over het vertrek van Rutte uit de politiek, antwoordde ze dat ze hem een appje had gestuurd om sterkte te wensen. Dit omdat, en treffender kan het niet, ze ‘geen hekel aan hem heeft, maar een hekel aan zijn beleid’. Deze vrouw is, met velen anderen, écht in de steek gelaten door de politiek, maar kon tóch inhoud en betrekking scheiden. De mens los zien van het ambt. Vanuit haar positie is dat groots.
Ik denk graag dat dit Haagse praktijken zijn en ver staat van onze gemeente en dorpse cultuur. Helaas bleek deze week ook dat niet het geval. Onder een bericht op sociale media over de opvang van statushouders werden, naast de nodige verwerpelijke en racistisch geurende commentaren, allerlei verwensingen en emmers met bagger (ik kan het niet anders noemen) geleegd richting onze verantwoordelijk wethouder. Ik zal hier buiten de discussie over opvang van vluchtelingen blijven (daar mag iedereen een eigen mening over hebben), maar voor de helderheid: we praten over door de landelijke overheid toegewezen statushouders (erkende vluchtelingen dus, geen ‘gelukszoekers’). Er wordt dus op een zo goed mogelijke manier voldaan aan een verplichting door het rijk. Er is dus geen keuze, maar zelfs daar mag je nog van mening over verschillen. Op een fatsoenlijke manier. Zó onbeschoft, persoonlijk op de man spelen heb ik geen goed woord voor over. Spuuglelijk is ‘t.
Pieter-Jan van Rossen
