De arbeidsmigranten migraine?
Europa nu is net zoals Nederland vroeger was. We waren als land gefragmenteerd. Naar Amsterdam komen als arbeider uit Groningen voelde als emigreren. Mensen verstonden elkaar vaak niet eens. Er waren gebouwen vol Limburgers in de steden, vaak in erbarmelijke staat.
Doordat de grenzen binnen de EU niet meer bestaan gebeurt hetzelfde binnen Europa. Mensen zoeken mogelijkheden en die zijn er voldoende, ook in onze gemeente.
Lopend door mijn dorp zie ik vaak Oost-Europese kentekens. Mensen die hier zijn komen werken. Ze zorgen ervoor dat de kaasboer kaas heeft, de groenteboer groente en bouwen onze huizen. Ze leven in dat wat beschikbaar is. Kamers achteraf in de diverse kernen. Kamerverhuurders doen ongetwijfeld hun best maar het blijft behelpen in praktisch maar ook in sociaal opzicht.
Er ligt nu een initiatief om twee nette wooncomplexen te bouwen voor deze groep. Zo wordt het leven voor deze mensen een stuk beter. Het initiatief van de ondernemers en gemeente Bodegraven-Reeuwijk die dit mogelijk gaan maken verdient een groot compliment! Natuurlijk zal er voor het bepalen van de plekken goed overleg met de omwonenden moeten worden gevoerd.
De gemeenschap zal ook haar steentje moeten bijdragen. Onze taak is het om naast de huisvesting ook te zorgen dat deze inwoners, hun gezin en vooral de kinderen op een goede manier worden ontvangen. We moeten zorgen dat de scholen mogelijkheden hebben om deze kinderen te begeleiden, zonder dat dat ten koste gaat van de andere kinderen. Zorgen dat ze aansluiting vinden bij de sportvereniging, de weg weten in de supermarkt en zich onderdeel voelen van onze dorpen, zolang ze hier blijven. Helpen tot ze zichzelf kunnen helpen. Dát is het doel.
Mensen die zich aangesloten voelen, zijn hun buren namelijk niet tot last. Mensen die tevreden zijn over waar ze wonen zullen hun omgeving verzorgen. Mensen die vriendelijk ontvangen worden zullen minder afstand tonen. Goed nabuurschap, gaan we daarvoor?
Bas Otting