Je ziet ze nog overal rijden, de wagens van de gemeente Waterland. Hoezo werken al die mensen nog? Dat vragen sommige inwoners zich af. Anderen vinden het juist weer heel gewoon dat alles doorgaat. Dat Remondis ons afval bijvoorbeeld nog steeds ophaalt, dat er een alternatief is gevonden voor de oudpapierinzameling, dat de verzakking in de weg gerepareerd wordt.
We proberen de dienstverlening zo goed mogelijk door te laten gaan. Dat wil zeggen dat de medewerkers van de buitendienst gewoon werken. Als ze niet ziek zijn tenminste, want ook wij hebben collega’s die besmet zijn met het coronavirus.
Gewoon is het overigens ook niet. En het kost iedereen veel extra inspanning. De buitendienst heeft allerlei maatregelen genomen waardoor mensen zo min mogelijk met elkaar in aanraking komen. En medewerkers werken in vaste koppels om besmetting te voorkomen. Ze houden afstand van elkaar en van inwoners buiten. De buitendienst doet kortom topwerk in deze ingewikkelde tijd.
Zorgen maak ik me meer om een ander deel van mijn portefeuille: de statushouders. Alle inburgeringstrajecten zijn stopgezet, omdat mensen niet meer bij elkaar mogen komen. De vrijwilligers van Vluchtelingenwerk die als taalmaatje bij de mensen thuis taal oefenen, hebben over het algemeen hun werkzaamheden stilgelegd. Dat betekent dat mensen op zichzelf aangewezen zijn. Dat betekent dat het langer duurt voordat ze volop mee kunnen draaien in de Nederlandse samenleving. Er zijn statushouders die buiten de mede-cursisten en de mensen van Vluchtelingenwerk niemand buiten hun gezin spreken. Dat is niet goed voor hun taalontwikkeling, maar ook niet voor hun integratie en levert soms ook spanning in het gezin op.
Dus kent u iemand uit Syrië of Somalië maak eens een praatje over de heg of op weg naar de supermarkt. Op anderhalve meter afstand welteverstaan. Laten we er echt een intelligente lockdown van maken.
Astrid van de Weijenberg (wethouder van onder meer openbare ruimte en statushouders)