Poliflw

Een reactie van Jan Willem Nanninga op de reactie van Marc Verschuren naar aanleiding van de vorige column. Het is weer een column op zich geworden.

Beste Marc,

Hartelijk dank voor je reactie op mijn column/open brief onder de titel ‘Grenzen aan mantelzorg’. Ik vind het heel plezierig dat we op deze wijze publiekelijk met elkaar in debat kunnen gaan over een voor veel inwoners belangrijk onderwerp. Het brengt de politiek dichterbij onze inwoners dan de mogelijkheden die een raadsvergadering biedt. Daarom, en omdat ik sterke aandrang voel om op je reactie te reageren, volhard ik dan ook maar in ons publieke debat.

Laat ik beginnen met je laatste alinea. Daarin schrijf je dat je niet kunt garanderen dat een situatie zoals in ‘de Volkskrant’ is geschetst zich hier niet voor zou kunnen doen. Daar heb ik alle begrip voor, een 100% garantie is nooit te geven. Dat vraag ik echter ook niet. Wat ik, en met mij alle inwoners, mogen vragen is een zodanige inrichting en afstemming van de zorg dat risico’s tot een minimum zijn beperkt. Daarop blijf je mij het antwoord echter schuldig. Ik kom daar later op terug. In diezelfde laatste alinea schrijf je dat je wel kunt garanderen dat iedereen binnen de gemeenten zijn of haar stinkende best doet. Die indruk deel ik met je. Tijdens de gesprekken die ik heb met medewerkers van gemeenten en zorgprofessionals krijg ook ik de indruk dat iedereen de beste bedoelingen heeft en zijn stinkende best doet. Maar, het spijt me dat ik het moet zeggen, daar gaat het niet om. Het gaat om het resultaat en dat is kort gezegd optimale ondersteuning bieden aan mantelzorgers en hun netwerk, overbelasting voorkomen en oplossingen bieden in geval van een crisissituatie.

Even terug naar mijn open brief. Ik stelde daarin drie vragen. In mijn open brief zijn ze in de tekst verwerkt en daarom mogelijk niet nadrukkelijk genoeg naar voren gebracht. Ik zet ze daarom nog maar even op een rij:

Is hier voldoende aandacht voor welzijn en draagvlak van de mantelzorgers? Is hier sprake van een voldoende samenspel tussen de zorgprofessionals onderling (huisarts, wijkverpleegkundige, thuiszorg en steunpunt mantelzorg) en met de betrokken mantelzorgers? En als het dan onverhoopt toch tot een crisissituatie leidt, is de gemeente Winsum dan in staat om een individuele oplossing te bieden

In je reactie beantwoord je eigenlijk alleen mijn eerste vraag, zonder dat heel expliciet te doen. Laat ik daarom aan mijn eerste vraag nog een vraag aan toevoegen. Heeft mantelzorg in het perspectief van alle maatschappelijke ondersteuning, die de gemeente moet bieden, voldoende aandacht of sneeuwt dit onderdeel onder bij alle andere vormen van ondersteuning? Koppel deze vraag bij je beantwoording niet alleen aan de gemeentelijke organisatie, maar ook aan de integrale teams met medewerkers die minder op hun specialisme bevraagd worden. Vraag 2 wordt niet beantwoord. Wellicht moeilijk te beantwoorden, maar hoe zijn je ervaringen en wat doet de gemeente eraan om dit samenspel zo optimaal mogelijk te laten verlopen? Zijn er afspraken gemaakt, kennen de verschillende zorgprofessionals hun rol en verantwoordelijkheden? Ook vraag 3 blijft helaas onbeantwoord, terwijl de gemeente, volgens mij verplicht is een individuele oplossing of maatwerk te bieden in een dergelijke situatie.

Je sluit je reactie af met een prachtige zin. Ik citeer: ‘We moeten het samen doen, zeker als het tegenzit. Ons uitgangspunt is niet voor niets: Zorg voor elkaar’. Helemaal mee eens. Onze participatiesamenleving vraagt dat we voor elkaar zorgen en als we emotioneel iets verder van iemand met een beperking afstaan, op z’n minst enigermate op elkaar letten. Ik druk me wellicht wat moeilijk uit, maar ik bedoel dat als er bijvoorbeeld iemand met de ziekte van alzheimer bij je in de buurt woont, dat je in dat geval als buurtgenoot hem of haar toch wat in de gaten houdt en eens bij de mantelzorger binnenloopt voor een kopje koffie. Dat is echter niet vanzelfsprekend en roept een nieuwe en aanvullende vraag bij me op, namelijk:

‘Hoe realiseren we dat en welke rol ziet de gemeente hierin voor zichzelf weggelegd?’

Ik realiseer me dat ik jou en de gemeentelijke organisatie belast met de beantwoording van mijn vragen. Tevens realiseer ik me dat dit voor een raadslid niet de gebruikelijke weg is. Formeel heb ik de mogelijkheid om schriftelijke en mondelinge raadsvragen te stellen. Hoewel ik hoop dat je nog publiekelijk zult reageren, heb ik er alle begrip voor als je na deze reactie ons publieke debat als beëindigd beschouwt en mij wijst op de formele mogelijkheden die ik als raadslid heb.

 

Jan Willem Nanninga, fractievoorzitter PvdA Winsum

Het bericht Mantelzorg, onze gezamenlijke zorg (reactie op een reactie) verscheen eerst op PvdA Het Hogeland.

Onlangs schreef Jan Willem Nanninga de column “Grenzen aan mantelzorg” in de rubriek “door de rode bril“. Wethouder Marc Verschuren (Winsum) heeft hierop gereageerd. Zijn reactie leest u hieronder.

Beste Jan Willem,

Dank voor je open brief. Via deze weg reageer ik daar graag op. Ook omdat mantelzorg de gemeente zeer aan het hart gaat. Mantelzorgers zijn onmisbaar in onze huidige samenleving. Deze mensen moeten we inderdaad koesteren.

Het verhaal in de column is een schrijnend voorbeeld waar de dilemma’s rondom mantelzorg overduidelijk boven komen. Iedere mantelzorger neemt zijn of haar taak met de beste intenties op zich. Helaas soms ook als dat ten koste van zichzelf gaat. Een mantelzorger herkent zichzelf niet altijd als mantelzorger en de zorg wordt vaak geleidelijk intensiever. Men wil er alles aan doen om de hulp tot een goed einde te brengen en soms lijkt er geen weg meer terug.

Er is echter ook een andere weg, zeker in de BMWE-gemeenten. Ons mantelzorgbeleid is er op gericht om mantelzorgers te ondersteunen, te waarderen en te ontzorgen. Daarvoor hebben we het Actieplan “Hoe helpen wij u te helpen” ontwikkeld. We vragen hiermee meer aandacht voor mantelzorg, zodat we (overbelaste) mantelzorgers eerder herkennen, maar ook zodat mantelzorgers zichzelf eerder herkennen als mantelzorger.

Er worden tal van instrumenten ingezet en we werken samen met organisaties, professionals en vrijwilligersorganisaties. Zo zijn er binnen de BMWE-gemeenten vier Steunpunten Mantelzorg. Deze vervullen een belangrijke rol in de ondersteuning van onze mantelzorgers.

Mantelzorgers kunnen zich laten registreren bij de Steunpunten, waardoor zij makkelijk contact houden en regelmatig op de hoogte worden gehouden van de mogelijkheden tot ondersteuning.

Als we signalen krijgen dat ergens de rek eruit is of dat er misschien extra aandacht nodig is, dan kunnen we vaak via het netwerk actie ondernemen.

Tegelijk moeten we ons ook realiseren dat mantelzorg vaak een privékwestie is. Veel mantelzorgers zitten, zeker in eerste instantie, helemaal niet te wachten op bemoeienis van de gemeente of andere instanties. Veel mantelzorgers zijn niet bij ons bekend en hebben hier ook helemaal geen behoefte aan. Als zich daar ineens een noodsituatie voordoet, zoals beschreven in het artikel, dan is ingrijpen en ondersteunen niet altijd eenvoudig.

Ik, noch mijn collega’s, kunnen niet garanderen dat de situatie zoals in de Volkskrant is beschreven, nooit in de huidige vier gemeenten of in de toekomstige gemeente Het Hogeland kan voorkomen. Wat ik wel durf te garanderen, en ik weet dat mijn collega-bestuurders van De Marne, Eemsmond en Bedum hier hetzelfde over denken, is dat we als gemeente, net als de mantelzorgers zelf en alle professionals en betrokken vrijwilligers, onze uiterste best doen om mensen zo goed mogelijk te ondersteunen.  Dat we vooral ook bekend maken waar men terecht kan voor die ondersteuning. We moeten het samen doen, zeker als het tegenzit. Ons uitgangspunt is niet voor niets: Zorg voor elkaar.

Marc Verschuren

Wethouder gemeente Winsum

 

Het bericht Reactie van wethouder Marc Verschuren op open brief over de mantelzorg verscheen eerst op PvdA Het Hogeland.

Soms is het leven van een raadslid niet makkelijk. Dat heb ik de laatste vergadering van 2017 aan den lijve ervaren. Door persoonlijke betrokkenheid bij ‘De Lus’ moest ik mijn integriteit bewaken en was ik gemuilkorfd ook bij een onderwerp dat mij zeer aan het hart gaat, namelijk ‘De Tirrel’. Door een samenloop van omstandigheden kon ik me op het juiste moment toch nog van mijn muilkorf ontdoen en mijn rode hart laten spreken.

Deze keer een lange bijdrage. Of je het een column moet noemen weet ik niet, maar omdat ik het lot van het raadslid Jan Willem Nanninga wilde schetsen, vraagt dat uitleg en omdat ik ook de kans, die ik kreeg om ‘vol op het rode orgel’ te gaan, wilde schetsen, heb ik een raadsbijdrage van mij toegevoegd.

De vorige week dinsdag hadden we op de agenda van onze raadsvergadering een zeer belangrijk onderwerp voor Winsum staan. Het ging om het onderwerp ‘Grote projecten’. Dit onderwerp omvatte een drietal deelonderwerpen in één raadsvoorstel. De deelonderwerpen waren:

De Tirrel Sportpark Winsum-West De lus

Sportpark Winsum-West was niet erg omstreden. Je voelde al dat een ruime meerderheid met het collegevoorstel zou instemmen. Anders lag dat met ‘de Lus’ en ‘De Tirrel’. Laat ik beginnen met ‘de Lus’. Het gaat hier om een stuk weg die Ranum met de Onderdendamsterweg buiten het dorp verbindt, waardoor doorgaand verkeer niet meer over de Onderdendamsterweg in het dorp hoeft. Zeer tegen de zin van veel bewoners stelde het college voor om de ontwikkeling van de weg even te vertragen om het in een latere fase weer op te pakken. Die weg ligt echter wel in mijn achtertuin. Om mijn integriteit te bewaken was het vanzelfsprekend dat ik de woordvoering over dit onderwerp niet zou doen. Aanvankelijk zou ik beide andere deelonderwerpen wel doen. Maar ik merkte al spoedig dat zowel in de politiek als in de publieke opinie ‘De Lus’ en ‘De Tirrel’ met elkaar in verband werden gebracht. Om die reden heb ik mijn fractiegenoot Henk de Vink gevraagd om de gehele woordvoering te doen. Met de inhoud van zijn woordvoering heb ik me ook niet meer bemoeid. Dat was met pijn in het hart, omdat ik heel erg enthousiast ben over ‘De Tirrel’.

Laat ik het kort schetsen. In ‘De Tirrel’ komen twee basisscholen, kinderopvang, verpleeghuis ‘De Twaalf Hoven’, de buurt en sport bijeen. En niet zo dat elk zijn eigen deel in het gebouw heeft, maar zodanig dat ‘ontmoetingen’ en ‘kruisbestuivingen’ ontstaan. Het college stelde voor om een sporthal en een therapie bad in ‘De Tirrel’ te integreren.

Dinsdag 12 december werd het onderwerp ‘De Grote Projecten’ opiniërend besproken en ik was gemuilkorfd. Ten aanzien van ‘De Lus’ was in het debat wel duidelijk welke kant de gemeenteraad op wilde. Ondanks dat de besluitvorming pas donderdag 14 december zou plaatsvinden, was wel duidelijk dat de raad het voorstel van het college zou afschieten. Het standpunt was ‘niet uitstellen, maar doorpakken’ omwille van de veiligheid van het binnendorpse deel van de Onderdendamsterweg.

Ten aanzien van ‘De Tirrel’ werd in het opiniërende deel van dinsdag wel duidelijk dat het therapiebad het niet zou redden. Over de sporthal was meer onzekerheid. Het kwartje kon in het besluitvormende deel van donderdag 14 december nog alle kanten oprollen. Ondanks dat ik ook mijn twijfels heb gehad, was ik geheel van mening dat er een sporthal zou moeten komen. Ik voelde dat er donderdag bij de besluitvorming mogelijk een amendement zou komen om niet voor een sporthal, maar voor een grote gymzaal te kiezen. Omdat ten aanzien van ‘De Lus’ duidelijk was wat de raad zou besluiten, kreeg ik mijn handen vrij om mijn opvatting over ‘De Tirrel’ inclusief de sporthal te geven. Maar dan moest er wel een amendement komen. Bij het besluitvormende deel wordt namelijk niet meer gedebatteerd, tenzij er een amendement wordt ingediend. En die kwam gelukkig! Van tevoren had ik Henk gemeld dat ik de ruimte zou nemen om mijn opvatting te geven. Hij heeft mij die ruimte gegund. In de raadsvergadering heb ik direct het woord gevraagd en mijn hart laten spreken:

‘Vanwege mijn integriteit heb ik afgezien van het debat aan de lus en omdat de lus en De Tirrel in de publieke opinie aan elkaar gekoppeld werden, heb ik me daarom dinsdag gemuilkorfd. Gezien de ontwikkelingen met de lus, voel ik me thans vrij om mijn waarden en opvattingen t.a.v. De Tirrel kenbaar te maken. Wat mij betreft dient de discussie in de eerste plaats te gaan over de vraag hoe je wilt samenleven. Financiën zijn daaraan ondergeschikt. Ze vormen de beperkende randvoorwaarde.  Niet meer en niet minder. De waarde die ik altijd heb uitgedragen en ook nu weer mijn leidraad vormt is ‘iedereen telt’ of ‘iedereen doet mee’ en ook wel ‘inclusie’. Dat is het unieke aan dit concept. Jong, oud, mantelzorger, dementerenden, hun partners, hun kinderen en kleinkinderen, leerlingen van de basisscholen, sporters, niet-sporters, toeschouwers en buurtbewoners ontmoeten elkaar hier. Uniek ook omdat we mensen met Alzheimer of andere hersenaandoeningen niet meer wegstoppen, maar de gelegenheid bieden om naast hun mantelzorger ook nog met andere mensen in contact te komen. In die ontmoeting leren wij, de anderen, mensen met een beperking kennen, normaal te vinden, met hen om te gaan en een beetje op hen te letten. Dat is het fundament waarop een dementievriendelijke buurt of dorp gebouwd kan worden. Enige tijd geleden werd hiertoe nog een oproep gedaan door een collega-raadslid uit een aanpalende fractie. Als je dementievriendelijk of in het algemeen inclusief wilt zijn dan betekent dat wel iets voor de school, de buurt, voor ons persoonlijk en zeker ook voor verenigingen. Inclusiviteit is niet exclusief voor een beperkte groep Winsumers. We moeten daar met elkaar voor willen staan. Mevrouw Nijlunsing, zei in haar inleiding al dat er in dit deel van Groningen drie centra als de Twaalf Hoven over blijven. We zullen hier dus veel meer dementerenden gaan opvangen. Maar niet alleen daarom zal het aantal dementerenden toenemen. Het aantal dementerenden zal sowieso toenemen. En dan niet alleen onder ouderen, maar ook onder jongeren. Ik word daar in mijn vriendenkring mee geconfronteerd. Terwijl ik hier in de raad nog zit te oreren over De Tirrel, wordt hij verzorgd in Assen. Exact dezelfde leeftijd, vergelijkbare interesses en activiteiten, maar nu een wereld van verschil. Bij hem loopt ook iemand rond van 35, maar dat terzijde. Waarom Assen en geen Twaalf Hoven, zult u zich afvragen. Dat heeft alles te maken met de wensen van jong-dementerenden en vooral ook hun partners, kinderen en kleinkinderen. Zij stellen andere eisen aan de inrichting, voorzieningen, ontmoetingen en activiteiten. Zij kiezen niet voor eikenhouten meubelen, zij kiezen niet voor de Zangeres zonder naam, maar voor De Dijk, zij kiezen niet voor het broodje op de kamer, maar voor aan tafel in het restaurant, zij kiezen niet voor tafelgymnastiek, maar voor op de tribune in de sporthal. Zij willen, ook als het thuis niet meer kan, zoveel als mogelijk blijven leven zoals dat bij hen past. Zij willen graag dat hun kinderen en kleinkinderen op bezoek blijven komen en zich er welkom voelen. Net als thuis gunnen ze hun kleinkinderen de ruimte en willen ze dat er iets te doen is. Sport biedt dat en een transparante sporthal vele malen meer dan een vaak meer besloten gymzaal. Daarom kies ik voor De Tirrel inclusief de sporthal. Opdat naast de oudere-dementerenden ook jong-dementerenden en hun partners, kinderen en kleinkinderen, met hun wensen in de regio terecht kunnen’.

Het bericht Lot en kansen van een gemuilkorfd raadslid verscheen eerst op PvdA Het Hogeland.

Ik heb deze column aanvankelijk de titel ‘Buitenspel’ gegeven, maar bij nader inzien leek ‘Tussen de rails’ mij meer gepast. Het waarom volgt later.

De lift op het station van Winsum om bewoners met een beperking van en naar het zogenaamde ‘eilandperron’ te brengen is een langlopend dossier. Het probleem is dat de lift het vaak niet doet of door een technische storing of door vandalisme. Daarom wordt er vanuit Winsum al lange tijd aangedrongen op een hellingbaan. Prorail heeft dat uiteindelijk na veel aandringen toegezegd. Dat zou in 2018 gaan gebeuren. Maar Prorail is plotseling, drie maanden voor het jaar waarin de bouw van de hellingbaan zou beginnen, op die beslissing teruggekomen.

Prorail heeft die beslissing medegedeeld via de ambtelijke organisatie van de gemeente. Twee ambtenaren zijn 26 september geïnformeerd. Op 6 oktober is Stichting Gehandicapten Platform Winsum (SPG) in het bijzijn van een ambtenaar van de gemeente op de hoogte gesteld van het feit dat er geen hellingbaan komt, maar een nieuwe lift. Wethouder Westerink is nooit zelf door een medewerker van Prorail geïnformeerd over deze koerswijziging. Dat is niet hoffelijk, vooral niet als je in aanmerking neemt dat er tussen gemeente en Prorail veel tumult is geweest naar aanleiding van de dodelijke ongevallen bij de bekende overweg.

De gemeenteraad is nooit ingelicht, noch door Prorail, noch door de wethouder. Pas nadat ik door een externe bron op de hoogte ben gesteld en vervolgens raadsvragen heb gesteld, is de gemeenteraad duidelijk geworden dat de vervanging van de lift door een hellingbaan niet door zou gaan. Dat was op dinsdag 7 november. Maar ondanks de weinig elegante weg die Prorail heeft gevolgd om Winsum te informeren, leven er bij ons toch twee vragen, namelijk

Wat is de reden dat de wethouder de raad niet eerder heeft geïnformeerd? Wat is de reden dat de wethouder niet onmiddellijk in de hoogste boom van Prorail is geklommen?

Die vragen heb ik wethouder Westerink telefonisch gesteld en ook nog eens in de raadsvergadering van 9 november opgeworpen. Helaas konden we daarover niet in debat met de wethouder omdat hij door omstandigheden niet aanwezig kon zijn. Dinsdag 12 december is die gelegenheid er wel.

In de richting van de wethouder heb ik, zowel in het telefonisch contact met hem, als in de gemeenteraad van 9 november gezegd dat ik, in het geval ik wethouder zou zijn geweest, een andere afweging zou hebben gemaakt.

Maar dat neemt niet weg dat slecht één partij schuldig is aan dit hele gedoe en dat is Prorail. Wat word je achterdochtig in de richting van zo’n ‘club’. Mijn grote angst is dat Prorail ook nog eens kan doen en laten wat ze wil en de politiek buitenspel staat. Als raadslid voel ik me soms heel machteloos en ik heb het idee dat ook wethouder Westerink het gevoel heeft ‘tussen de rails’ te zijn beland.

Jan Willem Nanninga

Het bericht Tussen de rails. verscheen eerst op PvdA Het Hogeland.